အခ်စ္ဦးရဲ႕ အခ်စ္ဆုိတာ ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးလား...

အခ်စ္ဦးရဲ႕ အခ်စ္ဆုိတာ ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးလား...


အခ်စ္ဆုိတဲ့ အရာက ဒီေလာက္ ခ်ဳိၿမိန္ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္မိခဲ့ပါ။ ေတြးလုိက္တုိင္း စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။ လူတုိင္း ေျပာၾကသည့္ အခ်စ္ဆုိတာ ဒါလား။ ဂေရဟမ္ ဆုိထားတဲ့ သီခ်င္းကုိ နားထဲတြင္ ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိသည္....

`မခ်စ္ဖူးလုိ႔ပါ အခ်စ္ဦးရယ္ .... အခ်စ္ဆူး စူးလဲ စူးေတာ့ကြယ္ ... ရင္မွာ အခ်စ္ပဲ နား .... လည္..´



အခ်စ္ကုိ ပူေလာင္တယ္လုိ႔ မမွတ္ယူမိပါ။ ပူေလာင္တယ္၊ ေအးခ်မ္းတယ္ ဆုိတာ မိမိရဲ႕ အယူေပၚမွာသာ မူတည္သည္ဟု ထင္မိသည္။

မိမိ အတြက္ အခ်စ္ဆုိတာ ေအးခ်မ္းေနသည္။ တစိမ့္စိမ့္ ေတြးေလ တစိမ့္စိမ့္ ေအးခ်မ္းေလ ျဖစ္သည္။

သူ႕မ်က္ႏွာကုိ ေတြးလုိက္မိတုိင္း ရင္ထဲတြင္ အမည္ေဖာ္ျပ၍ မရေသာ ခံစားမႈကုိ ခံစားရသည္။

သူ အျပဳအမႈ၊ အေျပာအဆုိေလးမ်ားကုိ ေတြးလုိက္မိတုိင္း တစ္ကုိယ္တည္း ရယ္ေမာမိသည္။

တစ္ေယာက္တည္း ရယ္ေမာ ၿပံဳးရႊင္မိသည္မွာ ခဏခဏပင္။
႐ူးေနၿပီဟု ထင္ေကာင္း ထင္မည္။ ႐ူးေတာ့ ႐ူးေနပါသည္၊ အခ်စ္႐ူး။

တကယ္ ခ်စ္လာေတာ့ မိမိ ခ်စ္သူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကုိသာ ျမင္ခ်င္လာသည္။
ခ်စ္သူ မ်က္ႏွာ ညိဳးငယ္ သြားမည္ကုိ စုိးရိမ္တတ္လာသည္။
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကုိသာ ျမင္လုိေသာ စိတ္ဆႏၵရွိလာသည္။
အရာရာ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္မိသည္။
အခ်စ္ဆုိေသာ အရာက အရာရာကုိ ရင္ဆုိင္ရဲလာေအာင္ သတိၱမ်ား ေပးသည္မွာ မွန္လွေပသည္။
ရဲရင့္လာသည္။
ေပးဆပ္ဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေနသည္။
အခ်စ္၏ စြမ္းအားသည္ ဒီေလာက္ ျပင္းလိမ့္မည္ဟု ေတြးမထင္ခဲ့ပါ။
ေၾသာ္ အခ်စ္ဆုိတာ ဒါပါလားဟု သိလာရေတာ့သည္။

ဒီလိုမ်ိဳးခ်စ္ႏုိင္ၾကလား?

ဒီလိုမ်ိဳးခ်စ္ႏုိင္ၾကလား?


တခါက ၁၀တန္းေက်ာင္းသား ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူက မနက္ဆို
ေက်ာင္းသြား၊ေန႔လည္ဆို က်ဴရွင္တက္ ညေနေလာက္မွ အိမ္ျပန္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ည
သူက်ဴရွင္ကအျပန္ လမ္းထိပ္မွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္။ ေကာင္မေလးက
ဘယ္သူမွန္းလဲမသိဘူး။ ဗာဒံပင္ေအာက္က အုတ္ခံုေလးမွာ ထိုင္ေနတာ။ ညဘက္ၾကီး
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေနတာ ထူးေတာ့ထူးဆန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ မသိေတာ့ ေကာင္ေလးလဲ
ဂရုမစိုက္ဘဲ လမ္းထဲဆက္၀င္လာလိုက္တယ္။

ဒါေပမဲ့ ေကာင္မေလးက သူ႕ကိုလွမ္းေခၚေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္။ ေကာင္မေလးက
သူ႕အနားလာျပီး ေျပာတယ္။

“နင္ငါ့ကို တစ္ခုကူညီပါလား” “ငါဗိုက္အရမ္းဆာေနလို႔”

ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကိုတစ္ခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ပံုစံက
သန္႔သန္႔နဲ႔ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလး အသက္ကလည္းရြယ္ တူေလာက္ဆိုေတာ့ ရွိန္းတိန္းတိန္း
ျဖစ္သြားတယ္။ေနာက္ေတာ့မွ တဏွာမပါတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကူညီလိုက္မယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး
ပိုက္ဆံအိတ္ ထဲက ၅၀၀ တန္တစ္ရြက္ ကိုထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက မယူဘဲေနလို႔
ရွက္ေနတယ္ထင္တာနဲ႔ လက္ထဲကို အတင္းထည္႔ေပးေတာ့ ေကာင္မေလးက ေျပာတယ္။

“ငါ့ကို ၀ယ္ေပးပါလား”

ေကာင္ေလးလဲ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္မွ မထူးပါဘူးေလဆိုျပီး
ေပါင္မုန္႔ နဲ႔ အေအး သြား၀ယ္ေပးရတာေပါ့။ ေကာင္မေလးက ၀မ္းသာသြား ရွာတယ္။
ျပီးေတာ့ တျခားလူေတြလို ဆုေတြမေတာင္းေပးဘဲ ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔
တစ္ခ်က္ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေကာင္ေလး အိမ္ျပန္လာလိုက္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ
အဲဒီအေၾကာင္းဘဲ ေတြးေနမိျပန္ေရာ။

ေနာက္ေန႔ ညက်ေတာ့လဲ ေကာင္မေလးက အဲဒီေနရာမွာဘဲ ရွိေနတယ္။ ေကာင္ေလးကိုျမင္ေတာ့
လွမ္းေခၚတယ္။ ေကာင္ေလးလဲ ညဘက္ၾကီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထဲ ၂ရက္ဆက္တိုက္ ရွိေနေတာ့
နည္းနည္းစိတ္၀င္စားတာနဲ႔ ေကာင္မေလးေဘးမွာသြားထိုင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့
ေမးလိုက္တယ္။

ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ဆိုေသာအရာ(3)

အခန္း ( ၃ )
ကၽြန္မရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမာင့္ဟမ္းဖုန္းကိုလွမ္းေခၚမိသည္။ တစ္ဖက္လာကိုင္သူက အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး... “ ခဏေစာင့္ပါ ” ဟု ေၿပာပီး တေအာင့္တြင္ ေမာင္လာကိုင္သည္။
“ ဟဲလို ”
“ ေမာင္ .. ကၽြန္မပါ ”
“ မေနာ ... ” ေမာင့္အသံက အံ့ၾသမွဳအၿပည့္ ... ဟုတ္ပါသည္ .. ေမာင္အံ့ၾသေနရွာလိမ့္မည္ .. ကၽြန္မေမာင့္ကိုအဆက္အသြယ္မလုပ္တာ ၁ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ရွိခဲ႔ဘီေလ။
“ ဟုတ္တယ္ေမာင္ ကၽြန္မအခုရန္ကုန္ေရာက္ေနဘီ .. ေမာင္နဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္ ... ေမာင္ မနက္ၿဖန္ မနက္အားမလား ”
“ အင္း ... ဘယ္မွာေတြ႕မလဲ ”
“ ကန္ေတာ္ၾကီးထဲ ... ကၽြန္မတို႔ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ႔တဲ႔ေနရာမွာ ”
“ အိုေက .. လာခဲ႔မယ္ ”

ကၽြန္မစိတ္ေတြလွဳပ္ရွားေနမိသည္။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မအစီအစဥ္ေတြေၿပာၿပမည္။ ေမာင္နဲ႔အတူ ေရွ႕ေရးေတြေတြတိုင္ပင္မည္ဟု စဥ္းစားကာ ခ်ိန္းထားေသာ ေနရာသို႔ၾကိဳေရာက္ေနမိသည္။
သိပ္မၾကာလုိက္ပါ. ေမာင့္ကားေလးေရာက္လာခဲ႔သည္။ ကၽြန္မလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆင္းလာသူဟာ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ခဲ႔ပါ။ ေနာက္ထပ္အမ်ိဳးသမီးကေလးတစ္ေယာက္လည္းပါလာခဲ႔သည္။
ေမာင္က ကၽြန္မကို ၿပံဳးၿပရင္း
“ ဘယ္တုန္းကေရာက္လဲ မေနာ ”
“ မေန႔က ေန႔လည္ကပါ .. ဒါနဲ႔ သူက ” ကၽြန္မဟန္မေဆာင္ႏိူင္ .. ေမးလိုက္မိသည္။
“ ေအာ္ ကိုယ္နဲ႔လက္ထပ္မယ့္သူေလ .. နာမည္က သီရိတဲ႔ ... သီရိ .. ဒါမေနာေအးေလ ”
ရုတ္တရက္နားထဲတြင္ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ၿဖစ္မိသည္။ ေမာင္ေၿပာလိုက္တာ ... ေမာင္နဲ႔လက္ထပ္မယ့္မိန္းကေလး ... ကၽြန္မနားၾကားမွားတာၿဖစ္ပါေစ ...
“ ဟုတ္ကဲ႔ မမ .. ေတြ႔ရတာ၀မ္းသာပါတယ္ ... မမအေၾကာင္း ကိုကိုေၿပာဖူးလို႔ၾကားဖူးပါတယ္ ”
“ ေအာ္ အင္း ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ ညီမေလး ”
ကၽြန္မဆုေတာင္းမၿပည့္ခဲ႔ပါ ... ေကာင္မေလးကပါ ကိုကိုလို႔ေခၚကာ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း သက္ေသၿပေနခဲ႔ေလၿပီ .. အရာရာဟာ ေနာက္က်ခ႔ဲၿပီေပါ့ေမာင္ ..
“ ထူးေအာင္တုိ႔ေတြ႕ၾကတာၾကာဘီလား .. ”
“ အင္း ၆ လေလာက္ပဲရွိအုံးမယ္ ”
“ ေအာ္ .. ”
“ မေနာ ... ကိုယ္တို႔ေနာက္မွေအးေဆးေတြ႕မယ္ကြာ ... ကိုယ္ ေမေမခိုင္းတဲ႔ကိစၥေလးရွိေနလို႔ ”
“ အင္း ဟုတ္ပီ ထူးေအာင္ ... ေနာက္မွ မေနာတို႔ေတြ႕ၾကတာေပါ့ ... ”
“ သြားၿပီ မေနာ ”
“ သြားၿပီေနာ္ မမ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ ”
သူတုိ႔ကားေလးထြက္သြားခဲ႔ေလဘီ။ ယခုေတာ့ ကၽြန္မကိုသိပ္ခ်စ္လြန္းလွပါသည္ဆုိေသာ ေမာင္သည္ ကၽြန္မ မဟုတ္ေသာ တၿခားမိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္တြဲကာသြားေလဘီ။
ကၽြန္မမွာေတာ့ ဒီေနရာမွာပင္ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ႔သည္။ ကၽြန္မရင္ထဲမယုံႏိူင္ေသး။ ေမာင္က ကၽြန္မကိုဒီလိုနည္းနဲ႔ေစာင့္ေနခဲ႔တယ္တဲ႔လား။
ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွမဆုံစည္းႏိူင္ခဲ႔တာေသခ်ာသြားခ႔ဲပီေပါ့ .. ေမာင္ရဲ႕ေကာင္မေလးသည္ ေၿခာက္လေလာက္ ေတြ႔ဆုံကာ အရွိန္အဟုန္ၿပင္းသည့္ သံေယာဇဥ္ကို တစ္ခ်ီတည္းနဲ႔ အလဲထိုးအႏိူင္ယူသြားပါသည္။
ထို႔အတူ အၿဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵကိုစြန္႔လႊတ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္ၿခင္းနဲ႔ ငါးႏွစ္လုံးလုံး ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ႔ရသည့္ ထုဆစ္ခဲ႔ရသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြသည္လည္း ၿပိဳက်မဲ႔ ၿပိဳက်ေတာ့ ခဏေလး။ အခိုက္အတန္႔မွ်သာပင္။
ပထမတစ္ခါ ဒီေနရာေလး၌ ခြဲခြာခဲ႔စဥ္က .. ကၽြန္မမ်က္ရည္စကိုသိမ္းႏိူင္ခဲ႔သည္။ ယခုထပ္၍ ေ၀းကြာခ်ိန္တြင္လည္း ကၽြန္မၿပံဳးၿပံဳးေလးပင္ သူတို႔ကိုႏွဳတ္ဆက္ခဲ႔ပါသည္။
ကၽြန္မရင္ထဲက မ်က္ရည္စေတြ ေမာင္မၿမင္ႏိူင္ခဲ႔။ ဒီတစ္သက္ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေမာင္သိေအာင္ ေၿပာေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
ေမာင့္စိတ္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ခ်စ္သူကိုအရင္စြန္႔ပစ္သြားရက္သူလို႔ ထင္ေနေပလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ... မေသခ်ာတဲ႔ထင္ၿမင္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ...
ကၽြန္မဘက္ကေပးဆပ္လုိက္ရတာကေတာ့ တဆိတ္မ်ားလြန္းသည္ထင္ ...... အားလုံးရဲ႕အဆုံးသတ္မွာ ကၽြန္မရင္ထဲ ေမာင္ႏွင့္ပက္သက္၍ ရရွိခဲ႔သည့္ အသိတစ္ခုကေတာ့ ....
ဘယ္ေလာက္ပဲ သစၥာတရားေတြ ထားရွိခဲ႔ပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာ သံေယာဇဥ္ဖြဲ႔တည္ခဲ႔ပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးဆပ္ခဲ႔ပါေစ၊ တစ္ဖက္လူက တန္ဖိုးမထားခ႔ဲရင္ အရာမထင္ႏိူင္ခ႔ဲေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ဆိုေသာအရာသည္ .............



ဒီတင္ၿပီးပါဘီ

ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ဆိုေသာအရာ(2)

အခန္း ( ၂ )

ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ... မနက္ၿဖန္ မနက္တြင္ ကၽြန္မ ခ်စ္သူေမာင္ရွိရာ ၿမန္မာၿပည္ကိုၿပန္ရေတာ့မည္။
၅ ႏွစ္ဆိုေသာ အတိုင္းအတာတစ္ခုမွာ ကၽြန္မအလုပ္ေတြဖိလုပ္ခဲ႔သည္။ အခ်ိန္ရွိတိုင္း ကၽြန္မနဲ႔ေမာင့္အတြက္ဟု စဥ္းစားကာ တစ္ေန႔တြင္ အိပ္ခ်ိန္ ၅ နာရီေလာက္သာ ေပးလ်က္
က်န္အခ်ိန္မ်ားကို အလုပ္လုပ္ၿခင္း၊ေက်ာင္းတက္ၿခင္းတုိ႔ၿဖင့္ ကုန္ဆုံးခဲ႔သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမာင့္ကိုပင္ တစ္လကိုစာ တစ္ေစာင္ မပို႔ၿဖစ္ခဲ႔။ ၄ ၅ လ တစ္ေစာင္ပို႔ၿဖစ္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားခဲ႔ရသည္။
ေရးတိုင္းလည္း လြမ္းတယ္ ခ်စ္တယ္ဆိုေသာ စာသားမ်ားမပါခဲ႔ ... ခ်စ္သူေမာင့္ကို စာၾကိဳးစားဖို႔၊ အခ်ိန္မွန္အိပ္၊အခ်ိန္မွန္စားဖို႔၊ ေနေကာင္းေအာင္ေနဖို႔ လိုရင္းတုိရွင္းသာေရးႏိူင္ခဲ႔သည္။
မခ်စ္၍လားလို႔ ေမးလာလွ်င္ အေၿဖကအရမ္းရွင္းပါသည္။ ကၽြန္မသိပ္ၿဖစ္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကိုစြန္႔လႊတ္ကာ အခုလိုအလုပ္လုပ္ေနရၿခင္းသည္ ေမာင့္အတြက္သာပင္။ ေမာင့္ကိုကၽြန္မခ်စ္သည္။
သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္မအခ်စ္ကိုေစာ္ကားလြန္းေသာ ေမာင့္အသိုင္းအ၀ိုင္းကိုၿဖင့္ မုန္းပါသည္။ ေမာင့္ကိုကၽြန္မခ်စ္သူေတာ္ခဲ႔ၿခင္းသည္ ေမာင္သူေဌးသာၿဖစ္လုိ႔ဟု အားလုံးက၀ိုင္း၍ေၿပာခဲ႔သည္။
ကၽြန္မ မေမ့ႏိူင္ခဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ကိုလမ္းခဲြဖို႔ ကၽြန္မမလုပ္ႏိူင္ခဲ႔။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြန္မဘ၀တြင္ ေမာင္သည္ တစ္ဦးတည္းေသာ ႏွင့္ အခ်စ္ရဆုံးေသာ အမ်ိဳးသားကေလးပင္တည့္။
ဘ၀ကိုအခက္အခဲမ်ားစြားႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းခ႔ဲရေသာ ကၽြန္မအတြက္ အခ်စ္ဆိုတာကိုရွာဖို႔၊အေပ်ာ္ရည္းစားထားဖုိ႔ဆုိတ ာ အိမ္မက္ထဲတြင္ေတာင္မၿဖစ္ႏိူင္ခဲ႔ပါ။
ထိုကဲ႔သုိ႔ မြန္းက်ပ္မွဳမ်ားေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာႏွင့္ ကၽြန္မဘ၀ထဲကို ေမာင္သည္အတင္းပင္ဇြတ္တိုး၀င္လာေသာအမ်ိဳးသားကေလးၿဖစ္သ ည္။
ကၽြန္မသည္ ေယာက်ာ္းမ်ားစိတ္၀င္စားစရာမေကာင္းေသာ သာမာန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မမွာ ထူးၿခားတာဆိုလုိ႔ ပါးခ်ိဳင့္ေလးတစ္ခုသာရွိသည္။
ေမာင္ကေတာ့ အဲဒီပါးခ်ိဳင့္ေလးကိုပဲ သူစြဲလမ္းခဲ႔ရတာ ဟုေၿပာသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ေမာင္ေတြ႕ဆုံပုံက ရုိးရွင္းလွပါသည္။ ေဆးေက်ာင္းသား ေမာင္ ႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းသူ ကၽြန္မတို႔ ရိုးရိုးေလးပဲ ...
ပထမႏွစ္ fresher welcome တြင္စတင္ဆုံဆည္းခဲ႔ၾကသည္။ ေရာက္တာေနာက္က်ေသာ ေမာင္က ကၽြန္မေဘးက ခုံအလြတ္တြင္ ၀င္ထိုင္းရင္း ကၽြန္မတို႕ရင္းႏွီးခဲ႔ၾကသည္။
သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ၿပီး ၃ လအၾကာတြင္ ေမာင္ကကၽြန္မကိုခ်စ္တယ္ဟုဖြင့္ေၿပာလာခဲ႔သည္။ သူေဌးသားၿဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ၿဖဴစင္ရိုးသားေသာ ေမာင့္ကို ကၽြန္မခ်စ္ခဲ့မိသည္။
ၿဖစ္သင့္ပါ့မလားဟု အတန္တန္စဥ္းစားရင္းပင္ သူဖြင့္ေၿပာပီး ၃ လအၾကာတြင္ ကၽြန္မအေၿဖၿပန္ေပးမိသည္။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ ခ်စ္သူရယ္လုိ႔သာ ေၿပာတယ္ ...
ေမာင့္ကိုကၽြန္မအရမ္းခ်စ္တယ္ ... အရမ္းလြမ္းတယ္ ... ဟု ခဏခဏ မေၿပာခဲ႔ဘူးပါ ... ေမာင္ကသာ သူခ်စ္ေၾကာင္း အခါခါေၿပာခဲ႔သည္။
ခ်စ္သူဘ၀မွာ ပန္းၿခံေတြ၊ရုပ္ရွင္ေတြသြားဖို႔လည္း အခ်ိန္မေပးႏိူင္ခဲ႔ပါ။ ေမာင္ကအတန္းလစ္ပီး ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကဖို႔ေၿပာေသာ္လည္း
“ ခုလည္းေတြ႕ေနရတာပဲ ေမာင္ရယ္ အဲလုိမပိုအလုပ္ေတြမလုပ္ပါနဲ႔ ” ဟု ၿငင္းဆန္ခဲ့စၿမဲပင္။ အဲလိုေၿပာလုိက္တိုင္း ေမာင့္မ်က္ႏွာပ်က္သြားပီး စိတ္ေကာက္တတ္စၿမဲပင္ ..
ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မအနည္းငယ္ေခ်ာ့လိုက္တိုင္း ေမာင္ကေက်နပ္စၿမဲပင္တည့္။ အဲလိုခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ... အမ်ိဳးသားကေလးကို ကၽြန္မရင္ႏွင့္မဆန္႔ေအာင္ခ်စ္ရပါသည္။
ေမာင္ေရ ... ေမာင့္ကိုစိတ္ညစ္ေစခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေတြအတြက္ ... အခုေမာင့္ကိုၿပန္အေလ်ာ္ေပးပါ့မယ္ ... ေမာင္နဲ႔အတူတူေနၾကဖို႔ ကၽြန္မအားလုံးၿပင္ဆင္ၿပီးခဲ႔ပီ ... ၾကိဳႏွင့္ေတာ့ ေမာင္ေရ


ဆက္ရန္ >>>

ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ဆိုေသာအရာ

ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ဆိုေသာအရာ
အခန္း ( ၁ )


“ ကၽြန္မ ေဒၚေလးရွိတဲ႔ႏိူင္ငံၿခားကိုလိုက္သြားရမယ္ ေမာင္ ”
“ ဘယ္လို ... မေနာ ... ႏိူင္ငံၿခားကိုသြားမယ္ ဟုတ္လား ”
“ ဟုတ္တယ္ ေမာင္ ”
“ မေနာ ေက်ာင္းကေကာ ... မေနာသိပ္ၿဖစ္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကိုစြန္႔လႊတ္ေတာ့မယ္ေပါ့”
“ ေမာင္ရယ္ ... ေဆးေက်ာင္းဆက္တက္ေနရင္ ဘ၀တိုးတက္ဖို႔ကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ... ေနာက္ ၆ ႏွစ္ေလာက္အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးမွ ဆရာ၀န္ၿဖစ္လာမယ္ အဲဒါက MBBS အဆင့္ ...
ဒါလည္းေနာက္ထပ္ဘဲြ႕လြန္ေတြ ထပ္တက္ႏိုင္မွ specailist ဘ၀ကိုရမွာ .. အဲဒါေတြက တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အိမ္မက္တစ္ခုလိုပါပဲ ေမာင္ရယ္ ...
မေနာကိုေဒၚေလးက ေဆးေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ပံ႔ပိုးႏိူင္ပါတယ္ ... ဒါေပမယ့္ မေနာအားနာတယ္ .. ဒီ ၆ ႏွစ္ .. ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ .. မေနာကိုဟိုကိုတန္းသြားၿပီး
အလုပ္လုပ္လိုက္ရင္ ၃ ၄ ႏွစ္ဆို ေမာင့္ကိုေခၚႏိုင္ပါဘီ .. ခုေတာ့ ေမာင္ေက်ာင္းဆက္တက္ႏွင့္ပါ ”
“ မေနာကေမာင့္ကိုထားသြားမယ္ေပါ့ အဲလိုလား ”
“ ထားသြားတာမဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ ... မေနာ ဟိုမွာအလုပ္လုပ္မယ္ ... ပီးရင္ ေမာင္လိုက္လာပါ .. မေနာအဆင္သင့္ၿဖစ္ရင္ ေမာင့္ကိုလွမ္းေခၚမွာေပါ့ ”
“ ဒီမွာေနၿပီးေရာ ေမာင္တို႔အတူေနလို႔မရလို႔လား မေနာ ”
“ ဒီမွာ ဘာမွၿပည့္စုံမွာမဟုတ္ဘူးေလ ေမာင္ .. မေနာအေၿခအေနကိုေမာင္သိသားနဲ႔ ”
“ ေမာင္ မေနာကိုေခၚထားႏိူင္ပါတယ္ ... မေနာ အခုလက္ထပ္မလား ေၿပာေလ ”
“ ေတာ္စမ္းပါေမာင္ ... အဓိပါယ္မရွိတဲ႔စကားကိုမေၿပာစမ္းနဲ႔ ... ေမာင္ကဘာအလုပ္ရွိလို႔ မေနာတုိ႔ကဘာနဲ႔သြားစားၾကမွာလဲ .. ေမာင့္အေမပိုက္ဆံရွိတာကိုလာမေၿပာနဲ႔ေမာင္ ..
မေနာစိတ္မ၀င္စားဘူး ... ေမာင့္ကိုပိုက္ဆံရွိလို႔ခ်စ္ခဲ႔တယ္ဆိုတဲ႔ ေမာင့္အသိုင္းအ၀ိုင္းကေၿပာတဲ႔စကားကို ခုထိမေနာမေမ့ေသးဘူး ”
“ မဟုတ္ေသးဘူး မေနာ ... ေသခ်ာစဥ္းစားပါအုံး ... မေနာထြက္သြားရင္ ေမာင္တို႔အေ၀းၾကီးေ၀းသြားၾကေတာ့မွာ ”
“ ေမာင္ထင္ေနတာပါ ... ေမာင္ထားမသြားသေရြ႕မေနာတို႔ေ၀းမသြားဘူး ေမာင္ ... မေနာလို သာမာန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူကမွစိတ္၀င္စားမွာမဟုတ္ဘူး ”
“ မင္းကိုေမာင္ခ်စ္တယ္ေလ မေနာရယ္ ”
“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမာင္ ... ကၽြန္မလည္း အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေမာင့္အခ်စ္ကိုလက္ခံခဲ႔တာပါ ”
“ ဒါဆိုလည္း ဘာလုိ႔ေမာင္နဲ႔ေ၀းရာကိုထြက္သြားခ်င္ရတာလဲ မေနာ ”
“ ကၽြန္မမွာ ဘာမွမရွိဘူးေလ ေမာင္ ... ကၽြန္မမွာေဆြမ်ိဳးဆိုလို႔ ေဒၚေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိေတာ့တယ္၊ ေဒၚေလးကလည္း ဒီကိုၿပန္မလာႏိူင္ဘူး အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မလိုက္သြားဖို႔ပဲရွိေတာ့တာေပါ့ ..
ကၽြန္မကိုနားလည္ေပးပါေမာင္ ... ”
“ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္ေတြမၿပင္ေတာ့ဘူးလား မေနာ ”
“ ကၽြန္မ ဆုံးၿဖတ္ပီးဘီ ေမာင္ ”
“ ေကာင္းပါဘီ မေနာ ”

အဲဒီေန႔က ေမာင့္မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းေနခဲ႔သည္။ ေမာင္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မလည္း မေပ်ာ္ႏိူင္ပါ။ ကၽြန္မလည္းေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ရယ္လို႔ဘယ္ဟုတ္ပ ါ့မလ
ဲ သို႔ေပမယ့္လည္း ဒါေတြဟာ တခ်ိန္မွာ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ အဆင္ေၿပေၿပ သာသာယာယာ ေနၾကရဖို႕ဟုအားတင္းကာ ငိုခ်င္စိတ္ေတြကိုေဖ်ာက္ရသည္။
ေမာင္က ေလယာဥ္ကြင္းကိုလိုက္ပို႔မည္ ဟု ေၿပာခဲ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မ ငိုေနတာကို ခ်စ္သူၿမင္မွာစိုး၍ တားၿမစ္ခဲ႔မိသည္။ ခ်စ္သူအၿမင္မွာ
ကၽြန္မဟာ အသည္းမာသူၾကီးတစ္ေယာက္ေပါ့ေလ ...ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ငိုေနတာ ကို ဘယ္သူမွသိမွာမဟုတ္ေပ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အမိေၿမႏွင့္ ခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူ ေမာင့္ကိုထားကာ ... ကၽြန္မ အေဒၚရွိရာ ၾသစေတးလ်သို႔ထြက္လာခဲ႔သည္။

ဆက္ရန္ >>>>

မအိမ္ကံ(42)

အရီးၾကာညြန္႔က မအိမ္ကံ ဘယ္လိုေၾကာင့္သည္ အေၾကာင္း စံုစမ္းခိုင္းမွန္းလည္း မသိ။ ရြာေက်ာင္း မီး႐ႈိ႕ခံရတာႏွင့္ ဆက္စပ္သည္လို႔လည္း မထင္။ မအိမ္ကံကလည္း အေၾကာင္းရင္းကို မေျပာ။ အရီးညြန္႔ ရက္ကန္း႐ံုဘက္ ထြက္သြားေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ထင္းပံုေပၚမွာပဲ ဆက္ထိုင္ေနမိပါ ၏။ သမီးႏွစ္ေယာက္ ေျပးလာၾကၿပီး ထင္းပံုေပၚတက္ၾကေတာ့မွ အေတြးလည္း ပ်က္ရေတာ့သည္။ ေသခ်ာခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံ ေက်ာင္းကို ႀကီးေတာ္စံေရႊတို႔ လုပ္ၾကံခဲ့ၾကၿပီ။ သာေအာင္ ပါေလသလား၊ မပါေလသလား မေသခ်ာေပသိ သူလည္း သံုးခြက္ တစ္ခြက္တင္။ မေအလုပ္သည့္ အမႈတြင္ ရြာ့မ်က္ႏွာ မေထာက္ဘဲ ေရငံုေနခဲ့ျခင္းကိုက အျပစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ရြာ့အစည္း အေ၀းညက ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ ေရႊမႈံကေကာ ဘာထူးသလဲ။ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါဆိုသလို လင့္စက္ရိပ္ ခိုၿပီး မတရားမႈမွာ ျမင္းညိဳက်ဳိင္း မလန္႔ ရွိခဲ့သူပင္။

ရြာရပ္အေပၚ ေငြတိုးေၾကးတိုးေခ်း စားရင္း မတရားမႈ ျဖင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀လာေသာ ႀကီးေတာ္စံေရႊ။ သားလုပ္သူ သာေအာင္ကေကာ ဘာထူးလဲ။ ေတာသူေတာင္သားမ်ား၏ ေက်းဇူးရွင္ ႏြားေတြကို ကုန္ပစၥည္းသဖြယ္ သေဘာထားၿပီး ႏြားအလဲ အထပ္လုပ္ရင္း စီးပြားရွာသူ။ သင္းတို႔တစ္ေတြမွာ ဘယ္စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ရွိႏိုင္ၾကမွာလဲ။

မအိမ္ကံ အံတစ္ခ်က္ တင္းတင္းႀကိတ္ရင္း ထင္းပံုေပၚက ဆင္းလာခဲ့၏။ သည္ကိစၥမွာ မအိမ္ကံ တရားခံကို ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ တစ္ရြာလံုး မစဥ္းစားခ့ဲသည့္ ကိစၥ။ တစ္ရြာလံုး မေျပာပါႏွင့္ ကိုေျပသိမ္းပင္ တရားခံ မရွာႏိုင္ခဲ့သည့္ ကိစၥ။ လက္သည္ ေပၚတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာရမလဲ။ ရြာသူရြာသားေတြ အစည္းအေ၀း ေခၚၿပီး သည္ကိစၥကို အူမ ေခ်းခါးဖြင့္ခ်ရင္ေကာ။ မအိမ္ကံ ေျပာျပလွ်င္ေကာ ယုတၱိယုတၱာ ရွိပါ့မလား။ ညည္းကိုယ္တိုင္ ဒိ႒မ်က္ျမင္ ဟုတ္လို႔လား ေမးလွ်င္ ဘယ္လိုေျဖမလဲ။ ဘာနဲ႔ သက္ေသ ထူမလဲ။

မအိမ္ကံ(41)

ဖိုးေညာင္း အသံ။ စကားသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ သည္။
“ျမင္းေနာက္က စီးတဲ့ ေကာင္က ေရွ႕ကေကာင္ကို ခါးဖက္ထားသယ္။ သည္ေတာ့ လူလံုးခ်င္းယွဥ္ထိုင္သလို ျဖစ္ေနသာေပါ့ေနာ။ ေနာက္ကေကာင္က လူပုပုရယ္ဗ်။ ပုပု ညႇက္ညႇက္ရယ္။ က်ဳပ္မွတ္မိၿပီ။ ဟုတ္သယ္။ ေရွ႕ကေကာင္ နဲ႔ ေခါင္းမညီဘူး။ ပုပုကေလးရယ္”

လူပုပုကေလး။ ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္သလဲ။ ကိုေျပသိမ္းက တရားခံကို မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ အေၾကာင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသာ သိခ်င္သည္။ အခုေတာ့ အစတစ္စ ထြက္လာၿပီ။ အရပ္ပုပု လူတစ္ေယာက္။ မီးကြင္းပစ္လိုက္သူဟာ အရပ္ပုပု။ သည္ေလာက္ႏွင့္ပင္ ထုိေန႔က စကားသိမ္းလိုက္ရသည္။

မအိမ္ကံကေတာ့ အိပ္ရာထဲ ၀င္ခဲ့သည့္တိုင္ မီးေတာက္ မီးလွ်ံမ်ားႏွင့္ လူပုပု တစ္ေယာက္ကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနမိပါ ၏။ ကိုေျပသိမ္းက ဘာမွေတာ့ မေျပာ။ သူလည္း စဥ္းစားေန ပံုရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရြာေခါင္းေဆာင္ သာေအာင္ တစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့တာလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစား ေနမိသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ရြာကင္း ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ေမးရမည္။ ျမန္းရမည္။ စကားေတြ ေျပာရမည္။ ေဆြးေဆြးေႏြးေႏြး ရွိရမည္။ ဒါျဖင့္ သူဘာကိစၥ ၿငိမ္ေနရတာလဲ။ ေျပာစရာ မရွိလို႔ မေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေပသိ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲမွာ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါး ခံစားေန ရသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ လြဲေခ်ာ္ ေနသလို ရွိေနျခင္းပင္။ ရြာေက်ာင္းကို သာေအာင္ မီး႐ႈိ႕ခဲ့တာ မဟုတ္။ ႐ႈိ႕စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိ။ သာေအာင္မွာ သည္လို ယုတ္ညံ့သည့္ စိတ္မရွိတာ မအိမ္ကံ ယံုၾကည္ပါ၏။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သည္အၾကံအစည္မ်ဳိး ရွိသည္ဆိုလွ်င္ပင္ တုတ္တျပက္ ဓားတျပက္ ထလုပ္မည့္ လူမ်ဳိး။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာႏွင့္ အတူ တိုင္းျပည္ ကိစၥေတြမွာ ပါခဲ့သူပင္။

ဒါျဖင့္ရင္ ေက်ာင္းမီး႐ႈိ႕ခဲ့သည့္ ကိစၥမွာ ဘာေၾကာင့္ သာေအာင္ကို သံသယ ရွိေနတာလဲ။ မအိမ္ကံ ဒါကိုေတာ့ ေတြးလို႔ မရပါ။ ေရေရရာရာ ထင္းထင္းရွင္းရွင္း မရွိ။ မအိမ္ကံ စိတ္ထဲမွာ မႈန္မႈိင္းမႈိင္းအေငြ႕ တစ္မ်ဳိး ယွက္သန္းေနတာပဲ ရွိ၏။ မအိမ္ကံ မအိပ္ႏိုင္ေသး။ အိပ္ရာက အသာထ လာခဲ့တာ ျပတင္းေပါက္နား လာရပ္သည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာကေလးပင္ ၿငိမ္သက္ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ၿပီ။ တေပါင္းလ၏ ညေလေအးေအးက တရွရွ တိုက္ခတ္ေနသည္။ မအိမ္ကံပင္ ေခါင္းၾကည္သြားခဲ့သည္။ မအိမ္ကံမွာ ထူးျခားေသာ ဥာဏ္ရည္ တစ္မ်ဳိးရွိမွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သိသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားလွ်င္ ေသခ်ာေအာင္ ေတြးသည္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္ေအာင္ေတြးသည္။ ႐ုပ္လံုးသဏၭာန္ ေပၚေအာင္ ေတြးေလ့ ရွိသည္။ အခုလည္း သာေအာင္ကို သံသယ မရွိေသာ္လည္း မအိမ္ကံ စိတ္ထဲမွာ ထင့္ခနဲ ခံစားရတာတစ္ခု ရင္ထဲမွာ စလံုး စခု ခံေနပါ၏။

မအိမ္ကံ(40)

ယခင္လမွ အဆက္....
၃၀။
မီးေတာင္ႀကီး ေပါက္သကဲ့သို႔ တဟူးဟူး ေလာင္ၿမိဳက္ေနေသာ မီးလွ်ံႀကီးကပင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ေလာင္စာ မကုန္မခ်င္း သစ္တိုသစ္စ သစ္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္း မက်န္ေအာင္ေလာင္ေနေသာ မီးအရွိန္ေၾကာင့္ မည္သူမွ် အနီးကို မကပ္ႏိုင္။ မီးခိုးမ်ားက တေစၦသရဲ၏ ၀တ္ရံုမည္းႀကီး ပမာ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လံုးကို လႊမ္းအုပ္ရန္ အလိပ္လိပ္ တက္လ်က္ရွိသည္။ မီးေတာက္ မီးလွ်ံေတြကလည္းမေကာင္းဆုိး၀ါး တစ္ေကာင္၏ အစြယ္မ်ားသဖြယ္ပင္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း တစ္ရြာလံုးရွိ ရြာသူရြာသားမ်ား သာမက အနယ္နယ္ အရြာရြာက စုရံုးေရာက္ရွိလာၾကေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အႏိ ၱမအဂၢိစ်ာပန ပြဲႀကီးသည္ပင္ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ပါ၏။ မီးေလာင္ရာသို႔ အားလံုးလိုလို ေရာက္လာၾကသျဖင့္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာ လမ္းသည္ပင္ ျပည့္သြားခဲ့သည္။ ပြဲၾကည့္ လွည္းေတြက ႏြားမလန္႔ ပြဲမၿပိဳေအာင္ ကြင္းထဲမွာ ေစာင့္ေနၾက၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။

မအိမ္ကံ ကေတာ့ မ်က္ရည္ ေတြေတြက်ရင္း ေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ရပ္လ်က္ရွိ၏။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကို မေဖးမႏိုင္ၾကဘဲ ျမင္ကြင္းကိုသာ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစြာ ၾကည့္ေနၾကရေတာ့သည္။ လူအားႏွင့္ ၀ိုင္း၀န္း ၿငႇိမ္းသတ္ဖို႔ပင္ အခ်ိန္မရေတာ့။ သံေခ်ာင္း ေမႊသံႀကီး ဆက္တိုက္ ၾကားရၿပီးသည္ႏွင့္ လူေပါင္းမ်ားစြာတို႔ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ရြာဘက္ကို အေျပး လာခဲ့ၾကပါ၏။ ဓားျပသူခိုး၊ အႏုၾကမ္း လူရမ္းကားတို႔သာဆိုလွ်င္ လူအုပ္ႀကီးကို ျမင္႐ံုႏွင့္ မူးေမ့ သြားၾကလိမ့္မည္။ အခုက လက္သည္ကို ေကာင္းေကာင္း မသိလိုက္ၾကရဘဲ ထေလာင္လိုက္ေသာ မီးျဖစ္၏။ ဘယ္သူက ဘယ္အၿငိဳးႏွင့္ မီးတုတ္တင္ ႐ႈိ႕ခဲ့သည္ မေျပာႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ရြာေက်ာင္းသည္ နာရီပိုင္း အတြင္း ျပာပံု ဘ၀ ေရာက္ရေတာ့မည္။

မအိမ္ကံ(39)

သည္ၾကားထဲ သက္ေတာ္ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည့္ ရြာဦးဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ေဇာင္ခ်မ္း ကုန္းကို မ႑ိဳင္ျပဳ၍ နရန္းရြာေတြကပါ ဆရာေတာ္ႀကီး စ်ာပနကို ၀ိုင္းၾကရသည္။ ေခတ္အခါကလည္း မေကာင္း၊ ရြာကလည္း က်ပ္တည္းေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လည္း သက္ေတာ္ႀကီး၊ ၀ါေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အႏၲိမ စ်ာပနပြဲကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ေအာင္ ပူေဇာ္ခ်င္ၾကသည္ ျဖစ္၍ ကိုေျပသိမ္းကိုပင္ တာ၀န္ေပးလာၾကပါ၏။ ၀ါဆို၀ါေခါင္လ ထဲမွာ ပ်ံေတာ္မူရွာတာဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲကို ေျခခင္း လက္ခင္းသာသည့္ တေပါင္းလအထိ ေရႊ႕ဆိုင္းၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ သည္လေတြကတည္းက စီမံစရာရွိတာ စီမံၾကရသည္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ အတြက္ ဘုန္းႀကီးပ်ံသိုင္းေတြ၊ ယိမ္းေတြ တိုက္သည့္ရြာေတြက တိုက္ေနၾကၿပီ။ ဒိုးေမာင္းသံ တညံညံ။

“သမီးေရ ဆရာေရာ ဒကာပါ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္း သြားရွာၿပီ။ ညည္းအေဖမ်ား သူႀကီး ဆိုေပသိ ဆရာေတာ္က ေခၚေငါက္ရင္ ေနစရာ မရွိရွာဘူး။ ကိုရင္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆရာ ဘုန္းႀကီးကို ေၾကာက္သလို ခ်စ္ေၾကာက္ရွာသယ္။ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့ ညည္းအေဖလည္း သတိရပါ့ေအ”

အေမပန္း႐ံုက သတိတရ ညည္းရွာပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းလည္း အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ ျပင္းထန္ေသာ ဆရာေတာ္ကို ႏွေျမာလြန္းလွသည္ ဆုိပါသည္။ မအိမ္ကံ တခ်ဳိ႕ညေတြမွာ သမီးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲကာ ေမာင္းဆိုင္း၀ိုင္းဘက္ကို ေရာက္သြားတတ္သည္။ ရြာမွာ ေမာင္းဆုိင္း ေကာင္းေကာင္း မရွိေတာ့ ဟိုကဒုိး၊ သည္ကႏွဲ၊ ဟိုေခ်ာင္က ေမာင္း စသည္ျဖင့္ စုရျခင္းျဖစ္၏။ ဘုန္းႀကီး ပ်ံသိုင္း တိုက္သံေတြက ညီလွသည္။ ဆရာေတာ့္ စ်ာပနက လာမည့္ တေပါင္းလမွ ဆုိေသာ္လည္း ရက္လအားျဖင့္ ေျခာက္လေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းက ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ၾကည့္ခ်င္ပြဲႀကိဳငွားထား ရၿပီ။ ဧယဥ္က်ဴး မင္းသမီး ငွားထားရၿပီ။ စပ္ပန္းခ်ီဆရာကို ေခၚၿပီး မ႑ပ္၊ စင္ယွဥ္၊ ေလာင္တုိက္ေတြ အပ္ရၿပီ။ တည္းေက်ာင္း မ႑ပ္ေတြ ထုိးရန္ တာ၀န္ခြဲေ၀ေပးၾကရသည္။ ေရကိစၥ၊ ထင္းကိစၥ၊ ဧည့္ခံကိစၥေတြ တာ၀န္ခြဲေ၀ရသည္။

“အစ္ကိုလည္း ပင္ပန္းရွာၿပီ။ ရပ္ရြာ ကိစၥေတြကလည္း အစ္ကို႔ေခါင္းေပၚ ပံုက်ေနၿပီေနာ္”

“ရပါတယ္ အိမ္ကေလးရယ္ ကိုယ့္ရြာဆိုေတာ့ ကိုယ္ပါ ရမွာေပါ့။ ဘာလုိလိုနဲ႔ ရက္နီးေနၿပီ”

“ဟိုရက္က ေမာင္းဆရာဦးက်န္က ေမာင္းငွားရသာ ခက္သယ္တဲ့။ တျခားရြာပြဲေတြနဲ႔ တုိက္ေနရင္ ငွားမရဘူးဆို လို႔ မအိမ္ကံ ရြာပိုင္ ေမာင္းဆိုင္းတစ္ဆင္စာ လွဴလုိက္ခ်င္ သယ္။ ေနာင္ဘ၀ အသံေကာင္းေအာင္လို႔...”

မအိမ္ကံ(38)

မလွအံုကို မအိမ္ကံပင္ အံ့ၾသမိရပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကို ခ်က္ႏွင့္ လက္ႏွင့္ ျပန္တြယ္ေနေတာ့ မအိမ္ကံပင္ မ၀င္သာ။ ကိုေျပသိမ္းကေကာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားသည္လို ဘဲ့တိုက္ေနရတာ ပါလိမ့္။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္လာခဲ့ပံုရသည္။ အေမ ပန္း႐ံုကေတာ့ မလွအံုႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း ျဖစ္ေနၾကတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပံုရသည္။ အျပင္ဘက္ ထြက္သြားခဲ့ ပါ၏။

“ေပ်ာက္ရင္ၿပီးတာပါပဲဗ်ာ”

“ေပ်ာက္ပါ့ေတာ္။ ျပဒါး၀ိဇၨာ၊ ေဆး၀ိဇၨာ ဆိုသာေတြ အလကား ျဖစ္ရေရာလား။ နံ႔သာမ်ဳိး ဆယ္ပါး မလြတ္သဲ့ ေဆး၀ါးမ်ား အာဂမွတ္လို႔”

မလွအံုကလည္း တစ္ခြန္း မခံ၊ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ကပ္ဖိုး ကပ္ဖဲ့။ ၾကားထဲက မအိမ္ကံ စိတ္ညစ္ရၿပီ။ မအိမ္ကံ ကေတာ့ သံုးရက္ေျမာက္သည္ အထိ အဖ်ား မက်တာကို စိတ္ပူ ေသာ္လည္း ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါ လကၡဏာမေပၚလာလို႔ တစ္စိတ္ေတာ့ ေအးရပါ၏။ အရွင္း မေပ်ာက္ေသးေတာ့လည္း ေျပာဖို႔ေတာ့ ခက္သားပင္။ မလွအံုက သမီးကို ထမင္းခူး ေကြၽးဖို႔ မီးဖိုထဲ ၀င္သြားေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွ ကိုေျပသိမ္းကို ေျပာစရာရွိတာ ေျပာရသည္။

“အစ္ကိုကလည္း အိမ္ကလူေတြမွာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိဘူး။ တစ္အိမ္လံုးကို ပ်ာလို႔။ မအိမ္ကံတို႔ ေတာမွာ ေနမေကာင္း ထိုင္မသာျဖစ္ရင္ ကိုယ့္ေဆးနဲ႔ ကိုယ္ၿပီးၾကရတာပါ။ အဂၤလိပ္ေဆး သြားထိုးေခ်ဦးမယ္ဆိုတာ ေခါင္းထဲ မရွိၾကပါဘူး။ မအိမ္ကံ ပူသလို သူတို႔ခမ်ာလည္း ပူၾကရွာသာပါပဲ။ ေန႔မအိပ္၊ ညမအိပ္ ျပဳစုၾကရွာပါသယ္။ အစ္ကိုက အဲသလို ေျပာေနေတာ့ သူတို႔ ဘယ္စိတ္ေကာင္းပါ့မလဲ”

“ေအးပါေလ။ အစ္ကိုက ဗမာေဆးေတြ ညံ့သယ္ မေျပာပါဘူး။ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ေစခ်င္လို႔ပါ။ အစ္ကိုတို႔လည္း ဗမာ ေဆးနဲ႔ ႀကီးခဲ့ရတာပါပဲေလ။ အိမ္ကေလးတို႔က ႐ိုးလြန္းၾကလို႔ ေျပာတာ။ ေခတ္ကာလေဆး၀ါးေတြက ေခတ္မီေနၿပီ။ ဒါကို ေျပာတာပါ။ မသက္သာလည္း အစ္ကိုတို႔ ျမင္းျခံေျပးၾက တာေပါ့”

သည့္ထက္ ေျပာေနရင္လည္း ရန္ျဖစ္႐ံုဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ စကား မဆက္ေတာ့။ ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ လက္ထဲ ကေလး ထည့္ေပးထားခဲ့ၿပီး အဂၤလိပ္ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကိုင္ကာ သရက္ ပင္ရိပ္က ကြပ္ပ်စ္ဆီ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ မလွအံုက ထမင္းဆီ ဆမ္းႏွင့္ ငါးရံ႕လံုးငါးပိေကာင္ႏွပ္၊ ပဲရြက္ဟင္းခ်ဳိပူပူကေလး ကို လင္ပန္း တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ခူးလာခဲ့ၿပီး မအိမ္ၿမိဳင္ကို ထမင္းခြံ႕ ဖို႔ျပင္သည္။ ဆန္ျပဳတ္ေတြခ်ည္း ေသာက္ေနရသည့္ ၿမိဳင္ကေလး ထမင္းခြံ႕ေတာ့ စားရွာပါသည္။ သမီးကို ေကြၽးေနသည့္ ငါးရံ႕လံုး ငါးပိေကာင္နံ႕က ေမႊးေနေတာ့ မအိမ္ကံပင္ ၀မ္းဟာလာခဲ့သည္။ မလွအံုကိုလည္း ေခ်ာ့ခ်င္သည္။

“မလွအံု မအိမ္ကံဖို႔ပါ ထမင္းဆီဆမ္း လုပ္ေပးဦး။ မလွအံု သမီးကိုေကြၽးတာ ၾကည့္ၿပီး မအိမ္ကံပါ ဆာလာၿပီ”

မအိမ္ကံ(37)

ယခင္လမွအဆက္....
လေရာင္က သာလြန္းလွသည္။ ေဇာ္ခ်မ္းကုန္း ရြာကေလးသည္ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေအးျမၿငိမ္သက္ လ်က္ရွိ၏။ တစ္ေန႔ခင္းလံုး ပူျပင္းထားခဲ့သည့္ အပူက ဟပ္ဟပ္ေျပးေအာင္ မပူေတာ့ ေသာ္လည္း ညဦးတုန္းက အရွိန္ေတြ က်န္ေနေသးသည္။ ညဥ့္နက္လာေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ေအးလာခဲ့သည္။ သမီးႀကီးက ပိတ္ျခင္ေထာင္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာကို ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ရင္ထုမနာ ရွိခဲ့ရသည္။ ပိတ္ျခင္ေထာင္ႀကီးက ေလွာင္မ်ားေနေရာ့လား ဆုိသည့္ စိတ္ေၾကာင့္ မၾကာခဏ လွပ္ၾကည့္မိတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိေလၿပီ။ မအိပ္ခင္က အထိ သမီးနဖူးကို စမ္းၾကည့္လုိက္တိုင္း လွည္းမီးခ် ေဒါက္ဖိုက မီးေတြလို တရွိန္ရွိန္ ေတာက္ေလာင္လ်က္ရွိ၏။

ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားလွ်င္ ဘယ္ဘက္ေခ်ာင္မွာ လွည္းမီးေဒါက္ဖို ရွိသည္။ လွည္းဘီးေတြ သံေခြ စြပ္ေပးသည့္ ေဒါက္ဖိုျဖစ္၍ ေဒါက္ဆရာ ဦးသာပိုဆုိလွ်င္ ဘယ္တုန္းကမွ အက်ႌ ကပ္ရသည္ မရွိ။ ဖားဖိုထဲက ထုတ္ယူလာေသာ သံေကြးရဲရဲကို တပည့္ ႏွစ္ေယာက္က ညွပ္ျဖင့္ ညွပ္ေပးထားရသည္။ ဘႀကီးသာပိုက မီးမေလ်ာ့ခင္ ေပါက္တူးႀကီးႏွင့္ တထန္းထန္း ထုသည္။ မီးပြင့္ မီးစာေတြ တဖြားဖြား။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္က လွည္းကိုလည္း ဘႀကီးသာပိုပဲဘီးေခြစြပ္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လွည္းက အေရးႀကီးလို႔ ဘႀကီးသာပိုက မၿပီးႏိုင္လွ်င္ မအိမ္ကံ လိုက္သြားရတာ ရွိဖူး သည္။

“ဘႀကီး တစ္နယ္လံုးက လွည္းေတြနဲ႔ အပ္ထည္မ်ားလို႔ ပါေအ။ နက္ျဖန္က်ေတာ့မွ ယူေတာ့ ငါ့တူမရယ္။ ဘႀကီး မလည္း ဖိုက်င္ထိုးခံရတဲ့ ေမာင္တင့္တယ္သာ ၾကည့္ေတာ့။ မီးနဲ႔ နပန္းလံုးေနရသာနဲ႔ ဘ၀ၿပီးရေတာ့မယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ထမင္း တစ္လုတ္ အပူခံစားရသာပါေအ။ ဘႀကီးလည္း လုပ္ေနသာ ပါပဲေႏွာ ငါ့တူမ”

မအိမ္ကံ(36)

ညဦးပိုင္း သည္စကားေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာက မ်က္ႏွာမေကာင္းရွာ။ မနက္ကသူလည္း သြားၾကည့္ခဲ့သည္ ဆိုသည္။ အေနာက္တန္း ရြာေတြထဲက လင္းေနကုန္း ရြာေန ေမာင္စံတင္ဟု ၾကားခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပရာက ကိုေျပသိမ္းကို လွမ္းၾကည့္သည္။

“ကိုေျပသိမ္းေရ ေမာင္စံတင္က လူထူရင္ သူ႔ရင္ထဲက မေက်နပ္တာေတြ အင္မတန္ေျပာတတ္တဲ့လူတဲ့ဗ်။ ေျပာၾက တာေတာ့ အလံနီလိုလိုပါပဲ။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မေျပာတတ္ ဘူး။ ဖဆပလကိုေရာ ဆိုရွယ္လစ္ေတြကိုေရာ ညဘက္ မူးမူး ၿပီး ဆဲတာေတြ ဘာေတြေတာင္ လုပ္သတဲ့။ ခက္တာက ဘယ္သူ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လိုက္တယ္ ဆုိတာထား၊ စကားေတြ ေျပာတုိင္းမေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ရွင္းေနၿပီ”

အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာက ဘာမဆို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္တတ္ေသာ ကိုေျပသိမ္းကို ရည္စူးေနေၾကာင္း သိသာလွသည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ဘာမွမေျပာပါ။ စားပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြကိုသာ ေငးၾကည့္ေနပါ၏။ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာက စကားျဖတ္ထားရင္း ေရွ႕ဆက္ရမည့္စကားကို စဥ္းစား ေနပံုရသည္။

“အခုက အဖြ႔ဲအစည္းေတြက မ်ားလြန္းတယ္။ တုိင္းျပည္က အခုမွ ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္ ျပန္ေရာက္ေနရတယ္။ မေကာင္းသူ မေကာင္းသားကပ္လို႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ကိုးဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တပ္က မထြက္ႏုိင္ေသးတာ ဒါေတြလည္းပါတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ လာဘ္ေပးၾက၊ လာဘ္ယူၾက၊ လူမိုက္ေရြးၾက၊ တပည့္ ခံၾက၊ ဆရာတင္ၾက၊ ေ၀ငွစားေသာက္ၾက၊ လုလုိက္ၾက၊ ယက္ လုိက္ၾက ျဖစ္ေနသယ္။ က်ည္ဆံေၾကး ဖဲ႐ိုက္ၾကသတဲ့။ ေကာင္းၾကေရာေပါ့။ ေတာေၾကာင္ေတြ စုန္းေတာက္ေနၾက တာေပါ့ေလ”

အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ ေျပာတာ အမွန္ေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ႏြားဆြဲတာမ်ားပင္ ရွိ၏။ ေျဗာင္၀င္လုတာမ်ားလည္း ၾကားေနရသည္။ ေတာနယ္ထြက္ လက္လုပ္ေျပာင္း ေသနတ္မ်ားကလည္း ေငြေပးႏုိင္လွ်င္ အစစ္ ႏွင့္မျခား ရႏုိင္သည္ဆိုသည့္ သတင္းေတြကလည္း ရြာေတြမွာ သတင္းေတြ ကူးစက္ေနပါ၏။ ရြာေတြမွာ ကင္းေတြခ်ၾကရသည္။ ဆူးစည္း႐ိုးေတြ ထူထူထဲထဲကာၾကရသည္။ ၀ါးခြၽန္ ေတြ၊ ဒူးေလးေတြ၊ လင္းေလးေတြ အိမ္တုိင္းထားၾကရၿပီ။ သည္ၾကားထဲက ဓားျပသံ၊ သူခုိးသူ၀ွက္သံ၊ အႏုၾကမ္းစီး သံေတြကလည္း မၾကာမၾကာ ၾကားေနရတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါ၏။

မအိမ္ကံ(35)

“ျမတေလးတဲ့။ တို႔နဲ႔တူမ ၀မ္းကြဲေလာက္ ေတာ္တယ္။ သူ႔အစ္မက စိန္တေလးတဲ့။ စိန္တေလးက ပိုၾကည့္ေကာင္းေသး။ အခုက စိန္တေလး ခရီးသြားေနလို႔ ျမတေလး ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ခိုင္းရတာေလ”

အို လြယ္လိုက္ၾကတာ။ သည္လို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ၿမိဳ႕ဆိုတာနဲ႔ပဲ အ႐ိုးအဆက္ ပ်က္ရေရာတဲ့လား။ ဥစၥာေပါ ႐ုပ္ေခ်ာ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္႐ံုနဲ႔ပဲ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ရေရာတဲ့လား။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာေတာ့ သည္ေလာက္မလြယ္ပါ။ မအိမ္ကံတို႔ရြာမွ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ရြာမွာမဆို လိုခ်င္ေလာက္မွ လူေကာက္ရ ဆိုတာမ်ဳိးမရွိ။ ထံုးမီစံက် အေၾကာင္းလွသူမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ခြင့္ရသည္။ သည္လိုပဲ ရွိရမွာေပါ့။

“တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ မအိမ္ကံရယ္။ ႐ိုးရာဓေလ့ ထံုးစံ ေတြဆိုတာက အဓိပၸာယ္ မရွိတာ။ အက်ဳိးအေၾကာင္း မရွိတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေရွးလူႀကီးေတြက အရွည္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ရပ္ဓေလ့ ရြာဓေလ့ လူ႔စည္းကမ္းကို မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာ သည္လိုဓေလ့ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ေနၾကတာ မ်ားျဖင့္ အလြန္အားရမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အက်င့္သီလကို ရင္စည္း ခါး၀တ္လုိျမဲၿမံေအာင္ ထိန္းကြပ္ေပးတဲ့ သေဘာပဲေလ”

ပြဲကေတာ္ႀကီးက မအိမ္ကံတို႔ မိသားစုကို ေကြၽးေမြးၿပီးမွ သြားေစသည္။ အလွဴက ပိုေသာ ဟင္းေကြၽး ဟင္းရံမ်ားႏွင့္ မုန္႔ေတြပါ ခ်ဳိင့္ႀကီး ခ်ဳိင့္ငယ္ျဖင့္ ထည့္သို ေပးလိုက္ေသးသည္။ ျမင္းျခံႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ မေ၀းလွသည့္ အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခုိင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အလွဴသိမ္းကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားက ပြဲကေတာ္ႀကီးမွာ မအိမ္ကံတို႔ လွည္းထြက္ခါနီးမွာ လာႏႈတ္ဆက္ျပန္ပါ၏။

“ကိုင္း သြားၾကေရာ့ သားအဖတစ္ေတြ။ ၀တၱရားမ်ား မေက်ရင္လည္း သည္းခံၾကပါ။ မပန္း႐ံုကိုလည္း ေျပာလိုက္ပါေနာ္။ စစ္ခိုခဲ့ရတဲ့ေက်းဇူး အထူးတင္လ်က္ပါလို႔။ အလွဴ တစ္လွဴသာ ေျပာတယ္။ အလုပ္ေတြကလည္း ကိုယ္မပါရင္ မၿပီးရတာခ်ည္းျဖစ္ေနပါတယ္”

အပိုင္း(3) အတိုၾကိဳက္သူမ်ား

အပိုင္း(3) အတိုၾကိဳက္သူမ်ား

ကိုင္း နားလည္မႈလြဲေတာ့လည္း ရွႈင္းရွင္းကေလးက ရႈ႔ပ္သြားျပီး ျပသာနာျဖစ္ရသည့္အေပါက္၊ တကယ္က ေ၀ါဟာရအတိုေၾကာင့္ေပၚေပါက္လာသည့္ျပသာနာပင္။

ထိုအျဖစ္မ်ိဳးကဲ့သို႔ပင္ စပယ္ရာ၏ ေ၀ါဟာရစကားလံုးအတိုကို အသံုးခ်မႈေၾကာင့္ အပ်ိဳၾကီး အရြယ္မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကားဂိတ္၌ ပြတ္ေလာညံံသြားခဲ့သည္။

အပ်ိဳၾကီးျပန္ရမည္က ေျမာက္ဒဂံု။

သည္ေတာ့ ေျမာက္ဒဂံုျပန္မည့္ကားအလာကို မွတ္တိုင္တြင္ေစာင့္ေနရွာသည္။
ကားကေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚမလာ၊ ေပၚလာသည့္ကားေတြက အင္းစိန္၊ ေျမာက္ဥကၠလာ၊ ေတာင္ဒဂံုသို႕ျပန္မည့္ကားေတြခ်ည္း။။
သို႕ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္။ ေမွာင္ျခည္သန္းလာေတာ့၏။

ဤ၌ အေ၀းျပန္မည့္ခရီးသည္မ်ားကို ေပါင္းစုတင္ေဆာင္သည့္ကားမ်ားရွိၾက၏။
ကားခေတာ့ လိုင္းကားခထက္ပိုေပးရသည္။ ဆင္းမည့္ေနရာသာရပ္၍ ေတာက္ေလ်ာက္ေမာင္းသည္။။ သည္အတြက္ ခ၇ီးသည္ရရန္ လိုက္ေမးျမန္းစပ္ဟပ္ရသည္…..

သည္မွာတင္ ေ၀ါဟာရအတိုစကားလံုးက ေကာငး္ေကာင္းၾကီးေရာသမေမႊေတာ့သည္။ ေကာင္ေလးသည္ အပ်ိဳၾကီးနားေရာက္လာျပီး အလုပ္သေဘာအရ ေမးေလ၏ ။

အန္တီၤၾကီးက `ေျမာက္´ နဲ႕သြားမွာမဟုတ္လား။။။။။။။။။။။။။။။။။။

ဆိုလိုသည္က `ေျမာက္ဒဂံု´သြားမည္ကားျဖင့္ သြားမွာမဟုတ္လား´ လို႕ ဆိုသည့္သေဘာ ။ဒါကို `အန္တီၾကီး` ဟု အေခၚခံလိုက္ရသည့္ အပ်ိဳၾကီးခင္ဗ်ာ ဆတ္ခနဲတြန္႕သြားျပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ေအာ္ပါေလေတာ့သည္။။

`ဟဲ့အေကာင္………… နင္ ငါ့ကို ဘာေျပာတာလဲ၊ လူပါးလာမ၀နဲ႕´

`ဗ်ာ။………….ကၽြန္ေတာ္က ဘာေျပာလို႕လဲ ၊ရိုးရိုးသားသား ေျမာက္နဲ႕သြားမွာလားလို႕ ေျပာတဲ့ဥစၥာ´……….


`ဘာ…ဘာ နင္ မိုက္ရိုင္းစုတ္ပဲ့လွခ်ည္လား၊ ငါတို႕မွာ` ေမ်ာက္´ နဲ႕သြားတဲ့မ်ိဳးရိုးမရွိဘူး၊ လာစမ္း…………-ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာတဲ့အေကာင္´။။။။

လက္စြဲေတာ္ေခါက္ထီးကို ေျမွာက္လိုက္သည့္သမယ အကင္းပါးပံုရေသာ ေကာင္ေလးသည္ လွစ္ခနဲဆိုသလို လူအုပ္ၾကားအတြင္း ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေခ်သည္။

`ေျမာက္ဒဂံု´ ဟု ျပည့္ျပည့္စံုစံုမေျပာ။

`ေျမာက္´ ဟုတစ္လံုးတည္းေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ အပ်ိဳၾကီးက တိရစာၧန္ `ေမ်ာက္´ႏွင့္ ေရာေထြးသြားေခ်၏ ။

ထိုအခါနားလည္မႈေတြလြဲသြားျပီး ကံေကာင္း၍ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္မျဖစ္၊


ေ၀ါဟာရတိုျခင္းသည္ ေနရာတကာ ေကာင္းပါသေလာဟု ေတြးေတာေနမိရင္းမွ
ဒီ အတိုၾကိဳက္သူမ်ားအေၾကာင္းကို ဒီေနရာမွာပင္နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါေတာ့၏။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အပိုင္း(2) အတိုၾကိဳက္သူမ်ား

အပိုင္း(2)
အတိုၾကိဳက္သူမ်ား

ေၾသာ္ ေခတ္လူေတြ ေခတ္လူေတြ၊ အင္မတန္ၾကြယ္၀ေအာင္ တည္ေဆာက္ဖြဲ႕စည္းလာခဲ့ရတဲ့ ေ၀ါဟာရစကားလံုးေတြကို “တို” ပစ္ၾကတယ္၊ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ေတြဆင္းရဲေနၾကလို႕လား……….

“ဒါလည္း မျဖစ္တန္ရာ”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ အခ်ိန္ကို “သံုး” ၾကပါတယ္၊ “ၿဖဴန္း”ၾကသည္က သာလြန္ေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။.


တိုသင့္သည့္ေနရာ တိုရမွာပဲျဖစ္၏

ပမာဆိုရေသာ္ လက္ေရးတိုကိစၥ အင္မတန္မွ ေကာင္းျမတ္ေလ်ာ္ကန္လွပါသည့္ လုပ္ငန္း ပညာရပ္။
ရွည္သင့္သည့္ေနရာမရွည္ပဲ တို သြားသည့္အတြက္ အဓိပၸါယ္ေတြတလြဲတေခ်ာျဖစ္လာကေမာက္ကမ ျမင္ရသည့္အတြက္ကလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္၊
ဤ၌ ေ၀ါဟာရ စကားလံုးမ်ားကို အတိုျပဳလုပ္ရာ၌ စံျပဳရသူမ်ားမွာ ကားစံပယ္ရာအခ်ိဳ႕ပင္ျဖစ္၏

`ညေနခင္းရံုးဆင္းခ်ိန္မွာ ျဖစ္၏။။
ေတာင္ဒဂံုသို႕ျပန္မည့္ကား၊ ေျမာက္ဒဂံုသို႕ ျပန္မည့္ကားေတြအသီးသီး ကားမွတ္တိုင္သို႕ ၀င္လာၾကသည္။

`ေျမာက္ဒဂံုျပန္မွာလား´
သည္လိုမေျပာၾကေတာ့

`ေတာင္လား´

`ေျမာက္လား´ တဲ့ေ၀ါဟာရ က်စ္လစ္လင့္ကစား၊ နားလည္မႈ လြဲသူနဲ႕ က်ေတာ့ အဖုအထစ္ေတြ ျဖစ္ရေခ်၏။

အခုပဲၾကည့္
အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသားၾကီးတစ္ဦး
ပံုစံက ရွဳဴနာရိႈက္ကုန္း
အသြင္အျပင္ကလည္း ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ပံု

ထိုပုဂိၢဳလ္သည္ ထိုးဆိုက္လာေသာ ကားတစ္စီးဆီေလ်ာက္သြားေလ၏၊ဤ၌ ခရီးသည္ ရလိုေဇာျဖင့္ စပယ္ယာေလးက အႏွီးပုဂိၢဳလ္အားလွမ္းေမးေခ်၏ ။

`ဘၾကီး `ေတာင္´ လားဟင္´ တဲ့

အမွန္က ေတာင္ဒဂံုျပန္မွာလားဆိုသည့္သေဘာ ၊ ဟုတ္သည္ဆိုက သူ႕ကားေပၚတက္ခိုင္းရမည္၊
သို႕ရာတြင္ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ပုဂိၢဳလ္က ဘယ္လုိမ်ားအေတြးအာရံုေရာက္သြားေလမသိ၊
ရွဴးရွဴးရွဲရွဲျဖစ္သြားေလေတာ့သည္……………
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အတိုၾကိဳက္သူမ်ားအေၾကာင္း

အတိုၾကိဳက္သူမ်ားအေၾကာင္း

`မုန္႕ဟင္းခါးႏွစ္ပြဲရွိတယ္၊ေဟာဒီမွာအကိုတို႕ႏွစ္ေယာက္ကႏွစ္ေယာက္စလံုး `ဘူး´ေတြေဟ့တဲ့


အပိုင္း(1)

မည္သည့္ပညာရွင္က မည္သို႕ေသာ အယူအဆျဖင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ေလမသိ။

`မိန္းမမွာ အပ်ိဳ၊
ေဆးလိပ္မွာ အတို´ တဲ့။

ညအလၤကာ ကား ေဂါမစြံလူပ်ိဳၾကီးမို႕ မိန္းမအေၾကာင္းကို လံုး၀လံုး၀ဆိုမသိ။ မိန္းမအေၾကာင္းကို သိလိုပါက မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ မဃေဒ၀လကၤာၾကီး ဖတ္ၾကည့္ဟု ဆရာ့ဆရာအေပါင္း၏ သြန္သင္မိန္႕မွာခ်က္တို႕ကို နာခံျပီးသကာလ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံမွာ သြားေရာက္ဌားရမ္းဖတ္ရႈၾကီးျပီးေနာက္ မိန္းမဆိုသည္ကို အေတာ္ကေလး ျဖံဳသြားခဲ့ေၾကာင္း ၀န္ခံရပါေတာ့မည္။

ထို႕အတူ `ေဆးလိပ္မွာအတို´ ဆိုသည္ကိုလည္း နားမလည္ျပန္ပါေခ်။


အေၾကာင္းမူ သည္အသက္အရြယ္ေရာက္သည္အထိ ေဆးလိပ္ဆိုပါက တစ္ဖြာတစ္ရူကေလးမွ်ပင္ ရႈိက္ဖြာဖူးသူမဟုတ္၍ တိုသည္၊ရွည္သည္ ထိုႏွစ္လီအား အီေဖကို ေကာင္းေကာင္းမသိေပ။

ကၽြႏုိပ္ ညအလၤကာ အဖို႕ ရိုးသည္ဟု ဆိုရမည္လား ဒါမွမဟုတ္ တံုးလြန္းသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ရမည္လား၊ မိမိကိုယ္မိမိ မေ၀ခြဲတတ္လင့္ကစာ တပည့္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ေအာင္ႏိုင္မ်ိဳးမွာေတာ့ ကၠတၱိယ ေခၚ မိန္းမတို႕အေၾကာင္းကို ေနာေက်ေနေမာင္သိ၏၊ ရည္းစားလည္းထားဖူး၏ မိန္းမလည္းခဏခဏ ရဖူး၏၊
သို႕ေသာ္ အိမ္ေထာင္ေရးကား ၾကာရွည္မျမဲ၊ ေမာင့္အဆိုးမ်ိဳးကို ခံႏိုင္ရည္မရွိသျဖင့္ ခြာေျပးသြားက်ေလသေလာဟု မေျပာတတ္၊ ႏွလံုးသားအမာရြတ္တတ္ေနျပီသျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္မ်ိဳးခမ်ာ မည္သို႕မွ်ခံစားရပံုမေပၚေခ်။။

အခုက်ေနာ္တို႕ေခတ္လူေတြ အတိုကို ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္လာၾကသည္။။

`ဟုတ္ကဲ့´ ဟု ေျပာရမည္ကိုလည္း
`ဟုတ္´ တဲ့။ `ညီေလး´ ဟုေျပာရမည္ကုိလည္း `ေညး´တဲ့။

တပည့္ျဖစ္သူ ေအာင္ႏိုင္မ်ိဳးကိုယ္တိုင္ပင္ အတိုၾကိဳက္ပံုရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို `အာစရိ´ ဟုေခၚေနက်ကို တိုတိုတုတ္တုတ္ျဖင့္ `အာစိ´ ဟုပင္ေခၚေနေတာ့၏

သည္သို႕ အတိုၾကိဳက္လာသူ၊ အတိုသံုးစြဲသူမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ လူပံုလယ္ၾကား(အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြၾကား)၌ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။။

တစ္ခါက ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ေန႕လယ္ေန႕ခင္း ဗိုက္အနည္းငယ္ဆာသည္မို႕ မုန္႕ဟင္းခါးစားရန္ ရံုးမွ ဆင္ခဏဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။
မိမိတို႕ဆင္းလာခဲ့ၾကေတာ့ အေစာင့္အျဖစ္ ေတာက္တိုမယ္ရခုိင္းရန္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာကို ထားရစ္ခဲ့ရသည္။
`ဟေကာင့္ ငါတို႕ သိပ္မၾကာဘူး၊ ျပန္လာမွာေနာ္၊ စားပြဲေပၚကပစၥည္းေတြ ထားခဲ့တဲ့အတိုင္းရွိပေလေစ၊ ေျခေဆာ့လက္ေဆာ့ မလုပ္နဲ႕ ၾကားလား´

`ဟုတ္´

အလဲ့ သူေတာင္ အတိုၾကိဳက္သူျဖစ္ေနပါျပီကလား၊ သို႕ျဖင့္ မိမိတို႕လမ္းေပၚေရာက္လာသည္၊

`ဆူးေလ ကားဂိတ္နားက မုန္႕ဟင္းခါးေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ `အာစိ´
`ေအး အဲဒီကုိပဲ သြားၾကတာေပါ့´

အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းရွိသည့္ေနရာတို႕ကို ေနေက်ေအာင္အျမဲသိထားေလေသာ တပည့္ေက်ာ္၏ ဦးေဆာင္မႈ၌ ကၽြႏုိပ္ အလကၤာလည္း အာစရိမာန္ကို ခ်လိုက္ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖင့္ လိုက္ပါသြားခဲ့ေလသည္။

`ဟိုဆိုင္ပဲ ၊ အာစိ၊ ျမင္တယ္မလား´

`ျမင္တယ္မဟုတ္လား´ ဟု ဆိုရမည္ကို ´ျမင္တယ္မလား´တဲ့

ေၾသာ္..ေတာ္ေတာ္ေလး အတုိၾကိဳက္သည့္တပည့္ပါကလား။

`ေအး………. ျမင္တယ္၊ ဟုတ္ပါရဲ႕ကြာ၊ လက္ရာေကာင္းလို႕ထင္ပါရဲ႕ တစ္ခ်ဳိဳဆို မိုုးတိုးမတ္တက္နဲ႕၊´
`ဒါပဲ အာစ္ိ---ရန္ကုန္မွာက ပစၥည္းတစ္ခုကို စံခ်ိန္မွီေအာင္ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သာလုပ္၊ နာမည္ရသြားျပိဆိုရင္ အိုေကျပိသာမွတ္၊ တကယ္ကိုပြဲသိမ္းပဲ´


ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္သို႕ ေရာက္သြားၾကသည္၊ လြတ္သြားသည့္ ခံုႏွစ္လံုး၌ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ တင္ပါးကို ေက်ာက္ခ် လိုက္ၾက၏ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေဘးမွာေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါးကို အလြန္ႏွစ္သက္ပံုရသည္ လွတပတ မိန္းမပ်ိဳတစ္သိုက္ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေလြးေနၾကေလသည္။

ထိုခဏ သြက္သြက္လက္လက္ရွိပံုရေသာ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႕အပါး ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလသည္။

`အကိုတို႕ မုန္႕ဟင္းခါးလား၊ ညွပ္လား´

တိုတုိုတုတ္တုတ္ျဖင့္ `ညွပ္´ လားတဲ့

`ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါးပဲ၊ အာစိေကာ မုန္႕ဟင္းခါးလား၊ ညွပ္လား၊´

`မညွပ္ပါဘူးကြာ၊ မင့္အတိုင္းမုန္႕ဟင္းခါးပါပဲ´

`ဟုတ္ပါျပီ၊ ကိုင္း………ေကာင္ေလး တို႕ကို မုန္႕ဟင္းခါးပဲထည့္

`အေၾကာ္ ဘာထည့္မလဲ၊ ပဲေၾကာ္လား၊ ဘူးသီးေၾကာ္လား၊

`ဘူးသီးေၾကာပဲလုပ္ကြာ´

ျပည့္စံုစြာမွာၾကားျပီးသည့္သကာလ၊ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးလည္း မုန္႕ပြဲျပင္ေနသူ႕ထံ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ လွမ္းမွာလိုက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ နံေဘးရွိလွတပတတစ္သိုက္၏ ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားမႈက မိမိတို႕ဆရာ တပည့္ႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာမထား တတ္ေအာင္ ျဖစ္ သြားရပါေတာ့၏ ၊

`မုန္႕ဟင္းခါးႏွစ္ပြဲရွိတယ္၊ေဟာဒီမွာအကိုတို႕ႏွစ္ေယာက္ကႏွစ္ေယာက္စလံုး `ဘူး´ေတြေဟ့တဲ့

ကိုင္း……………………..အတိုေကာက္စကားလံုးေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္တို႕ႏွစ္ေယာက္သားအလိုလိုေနရင္း `ဘူး´ေတြ ျဖစ္သြားရပါေကာလား။။။။။။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္၊

ငယ္ခ်စ္ဦး

ငယ္ခ်စ္ဦးေလးေရ မျမင္ႏိုင္ေပမဲ့
ခိုင္ခံတာက သံေယာဇဥ္

မေတြ႕ႏိုင္ေပမဲ့
မေမ့ႏိုင္တာက ငယ္ခ်စ္ဥိး

မေျပးႏိုင္ေပမဲ့
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေရာက္တာက စိတ္

ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ေစကသိတ္မွာ
ခိုင္ခံတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႕
မေမ့ႏိုင္ မမုန္းႏိုင္
ကမၻာဆံုးထိ သတိရသြားမွာက
ငယ္ခ်စ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကိုပါ။။။။။။။။။။။။။။။။။

ေရြးခ်ယ္ခြင့္

ေရြးခ်ယ္ခြင့္
ဘ၀ေပးတာ
ခ်ေရြးစရာ တစ္ပံုတစ္ပင္တဲ့
မယံုခ်င္မွအဆံုး
ပံုျပင္အလွတစ္ႏႈန္း

မေသြမမည္ပင္
ေနျခည္လြင္လြင္ စခန္းအတြင္း
ေလျပည္တသြင္သြင္ ပန္းတစ္ခင္းနဲ႕
ေရၾကည္လင္ စမ္းတစ္စင္းတို႕ကို
ရင္အရင္းခံ အျမန္ေရြးေပမယ့္
ကံမေပး က်န္ေသးတာ ကႏၱာလြင္တဲ့
မဟန္ပါလွ်င္ မိုးေမွာင္ရိုင္းပါလို႕
မုန္တိုင္းေတြ တရစပ္ၾကမ္းေပလိမ့္
ဘြာမခတ္တမ္း
(ကိုယ္က်ရာ) ၾကမၼာတက္လမ္းကို
လြမ္း `က´ ေပဦး

ကၽြန္ေတာ္

ကၽြန္ေတာ္

လူဆိုတာ
အသည္းႏွလံုးထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ေနျပိး
ဦးေႏွာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနသင့္တယ္……

ကၽြန္ေတာ္က ေလထဲမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ေအာ္လိုက္တယ္
ေလက ကၽြန္ေတာ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို သစ္ပင္ေတြကို ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္……..

မွန္ထဲက ညာလက္ဟာ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္လက္
ကၽြန္ေတာ့္ကို သစၥာေဖာက္လို႕ဆိုသူေတြဟာ ဘာသစၥာမွ ေစာင့္သိဖူးတဲ့ လူေတြမဟုတ္ဘူး………

Love Truth and Pardon error ကို Voltaire က ဆိုခဲ့တယ္
ကၽြန္ေတာ္က လူေတြကို ခြင့္လႊတ္တယ္..
လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္မလႊတ္ဘူး

ကဲ့ရဲ႕ျခင္းနဲ႕ အတူေနခဲ့ရစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ လူေၾကာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္
အျပစ္တင္ျခင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အတူေနခဲ့ရစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ဖန္ရႈတ္ခ်သူျဖစ္ခဲ့တယ္
အတိုက္အခံ အာဃာတနဲ႕ အတုူေနခဲ့ရစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္လိုသူျဖစ္ခဲ့တယ္
ေမတၱာနဲ႕ အတူေနခဲ့ရစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္သူျဖစ္ခဲ့တယ္
အားေပးမႈနဲ႕ အတူေနခဲ့ရစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ပင္ျဖစ္ခဲ့တယ္
သစၥာတရားနဲ႕ အတူေနခဲ့ရစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တရားသမားျဖစ္ခဲ့တယ္
ခ်ီးမြမ္းျခင္းနဲ႕ အတူေနခဲ့ရစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ဖြယ္မဟုတ္သူျဖစ္လာတယ္
အတတ္ပညာနဲ႕ အတူေနခဲ့ရစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ လိမၼာေရးျခားရွိခဲ့သူျဖစ္ခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္စားျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တယ္


မွတ္ခ်က္ ။။။ကိုယ္တိုင္ေရး

မအိမ့္ကံ(34)

(Aug-09) မအိမ္ကံ
ယခင္လမွ အဆက္.....

တံု႔ခနဲ ရပ္လုိက္ေသာ လွည္းေၾကာင့္ ကေလးလုသူ ဟန္ခ်က္ ပ်က္သြားခဲ့သည္။ ဖိုးကူးက ရုတ္တရက္ ထရပ္လိုက္ၿပီး ကေလးလုသူ၏ အက်ႌ မပါသည့္ ေက်ာမည္းမည္းႀကီးကို နကန္ႏွင့္ ျဖန္းခနဲ ရုိက္ခ်လိုက္သည္။

ကေလးလုသူက နကန္ခ်က္ကို နာပံုပင္မရ။ ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲကာ လက္ၾကမ္းႀကီးမ်ားႏွင့္ လုၿမဲလုလ်က္ ရွိေလသည္။ ကိုေျပသိမ္းက အမွတ္တမဲ့ေၾကာင္ ေနရာက မ်က္ႏွာကို လက္သီးျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္ေတာ့မွ အူးခနဲေအာ္ကာ မ်က္ႏွာကို လက္ဖ၀ါးျဖင့္ အုပ္လိုက္သည္။ ဖိုးကူး၏ နကန္ခ်က္ေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ က်လာသည့္ အခါမွာေတာ့ လွည္းေပၚက ၀ုန္းခနဲ ခုန္ခ် လိုက္ေလ၏။ တက္မတက္ ခ်က္မတက္ ေအာ္ေနၾကေသာ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ေထြးေပြ႔ထားရင္း လွည္းေပၚက က်သြားသူကို မအိမ္ကံ ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာသေဘာလဲ။ မအိမ္ခိုင္ကို ဘာျဖစ္လို႔ လုရတာလဲ။ မအိမ္ကံ နားမလည္ႏိုင္။ လူကလည္း အရူးတစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ တူေနေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ တလုတ္ မန္က်ည္းေတာထဲက ဘာကိစၥ ေစာင့္ေနရတာလဲ။ မအိမ္ကံတို႔ လာမယ္ဆုိတာ ဘယ္သူက လက္ေထာက္ခ် လိုက္လို႔ပါလိမ့္။ လွည္းဆက္ထြက္လာခဲ့ ေသာ္လည္း ကေလးလုသူက လွည္းလမ္းေပၚမွာ ကုန္းကုန္းႀကီး။

“အရူးစက္ေဖဆိုသာေပါ့ မမကံ တစ္ရြာတစ္ရြာသည္လို ကူးေနတာ မမကံ မႀကံဳဖူးလို႔ လွည္းေပၚမွာ ကေလးပါရင္ တက္လုေနက်၊ ၿပီးခဲ့တဲ့လကပဲ အေနာက္ရြာက ကေလး တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေပၚတက္လုလို႔ ၀ိုင္း႐ိုက္လႊတ္လိုက္ၾက ေသးသာ”

“အို..ကေလးလုသယ္ ဟုတ္လား ဖိုးကူး။ ဟုတ္ကဲ့လားဟယ္။ အ႐ူးစက္ေဖရယ္လို႔ေတာ့ ၾကားဖူးသား။ ကေလး လုသာေတာ့ မၾကားမိဘူး။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အစ္ကိုရယ္၊ အစ္ကို သတိရွိလို႔ သာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ နာသြားရွာ ထင္ပါရဲ႕ လွည္းေပၚက ျပဳတ္ကို က်သြားသာ”

မအိမ့္ကံ(33)

မလွအံုက ႏို႔ပူပူတစ္ခြက္ကို မတ္ခြက္ႀကီးႏွင့္ အျပည့္ထည့္လာကာ ကိုေျပသိမ္းေရွ႕လာခ် ေတာ့ အငမ္းမရေသာက္သည္။ အေမပန္း႐ံုမွာ သမက္ျဖစ္ သူကို အခုထိ စကား မေျပာႏိုင္ေသး။ သမီးမအိမ္ကံ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မုဆိုးမ ျဖစ္ရရွာၿပီဟု ခံစားေနရသည့္ေ၀ဒနာက အခုေတာ့လည္း ၀မ္းသာလံုးဆို႔ကာ ဘာစကားမွထြက္မလာ။ မလွအံုကေတာ့ သူႀကိမ္း၀ါးထားသည့္အတိုင္း အိုးႀကီးတိုက္ ခ်က္ဖို႔ ဟင္းစား အရွာထြက္သြားေတာ့သည္။

မအိမ္ကံကေတာ့ ဆံပင္ေတြကုပ္ေထာက္ေနေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြး ဗရေပြႏွင့္လင္သားကို ၾကည့္ရင္း သနားေနမိ သည္။ သည္လိုျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း အက်ိတ္အခဲကေလး ေတြ ေက်ရျပန္ပါ၏။ ခုနစ္လေလာက္ စုပ္စုပ္ကန္း ေပ်ာက္ေနသည့္ လင္သားတစ္ေယာက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲျပန္ ေရာက္လာတာကို အိပ္မက္မ်ားမက္ေနေလသလားလို႔ ထင္မိ သည္။ ရန္ပဲေတြ႕ရမလား၊ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထိုးၿပီး ငိုခ် လိုက္ရမလား မသိတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

“သမီး”
ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ၿမိဳင္ကို လွမ္းေခၚေတာ့ သမီးက မေအကို ေျပးတြယ္သည္။ ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္လာေသာသမီး ကေလးကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း သည္အခါက်မွ မ်က္ရည္ေထြေထြ က်ေလ၏။

“အိမ္ကေလး အစ္ကို႔ကို စိတ္ခုေနသလားဟင္”

“စိတ္ေတာ့ မခုပါဘူး အစ္ကို။ ေသကံမေရာက္ သက္ မေပ်ာက္ မအိမ္ကံဆီ ဆိုက္ဆိုက္ႀကီး ေရာက္လာတာကိုပဲ ၀မ္းသာလွပါၿပီ။ စား၀တ္ေနေရးမပူပင္ရေပမယ့္ ေခတ္ပ်က္ ႀကီးထဲမွာ မအိမ္ကံ အေတာ္ကေလး ေတာင့္ထားရသယ္။ သည္ၾကားထဲ လင္သားဆိုသူက ေသသလား ရွင္သလားမသိရ တဲ့အျဖစ္ကေတာ့ ဆိုးလြန္းလွသယ္။ ညည္းေယာက်္ားက ေရေမ်ာကမ္းတင္မဟုတ္ေပသိ လုပ္သြားတဲ့အလုပ္က ေရစုန္ ဒိုက္ေမ်ာအလုပ္မ်ဳိးလို႔ မေျပာၾက႐ံုဘဲရွိသာ မအိမ္ကံ သိသား ပဲ။ အရွိန္အ၀ါႀကီးလြန္းလို႔သာ မေျပာ၀ံ့ၾကသာပါ။ မအိမ္ကံမွာ ေနရသာ မလံုျခံဳခဲ့ပါဘူး အစ္ကို”

မအိမ္ကံ မ်က္ႏွာညိႇဳးညိႇဳးငယ္ငယ္ႏွင့္ သည္လိုေျပာေတာ့ လည္း ကိုေျပသိမ္း မလႈပ္သာ။ မအိမ္ကံကလည္း သည့္ထက္ ေတာ့ ပိုမေျပာပါ။ ေျပာလို႔လည္း မေကာင္းမွန္းသိတာပါသလို ျပန္ေရာက္လာမွေတာ့ မဂၤလာရွိသည့္စကားပဲ ေျပာခ်င္တာပါ ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းခမ်ာလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွပံု ေပၚေန သည္။ အသားေတြကလည္း မည္းညစ္သြားလိုက္တာ။ ထင္းလွည္းတိုက္သည့္ ကိုဘသာ႐ုပ္ ေပါက္ေနၿပီ။ ကိုဘသာ ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အသားတမည္းမည္း၊ ေခြၽးတစိုစို၊ က်ီးကန္းပါးစပ္နာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ႏွင့္ သြားေရတယိုယို ဆိုေတာ့ ရြာကလူပံုမဟန္လွ်င္ ဘသာႀကီးက်လို႔လို႔ ပံုခိုင္း တတ္ၾကသည္။
ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ နဂို႐ုပ္ရည္သန္႔သူဆိုေတာ့ ညစ္တီး ညစ္ေပမဟုတ္ေပသိလို႔၊ အသားေတြက ေနေလာင္တာမ်ား သလို ေၾကးျပားမီးဖုတ္ေရာင္ ေပါက္ေနခဲ့သည္။

ဆံပင္ေတြက ဘယ္က ဘယ္လို ညႇပ္လာတာလဲမသိ။ စက္ကပ္ေၾကးႏွင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းထိုးထားပံုမ်ဳိး။ လူကလည္း ပိန္က်သြားလိုက္ တာ ၀ါးျခမ္းျပားသာသာပင္။ မ်က္တြင္းေခ်ာင္ႀကီးႏွင့္ ေျခ တစ္ဖက္က ဆာခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေသးသည္။ ရင္ဘတ္ႏွင့္ေက်ာကုန္းမွာ အညိဳအမည္းကြက္ေတြက ေဆးရြက္ႀကီးေတြ အခ်ပ္ လိုက္ကပ္ထားတာႏွင့္တူသည္။ ဘယ္ေသာင္ဆိုက္လို႔ ဘယ္ ကမ္းေရာက္ခဲ့သည္ မသိရေသာ္လည္း တြင္းဆံုးက်လြန္းတာ ကိုေတာ့ မအိမ္ကံ မခ်ိတင္ကဲရွိခဲ့သည္။ မလွအံုကပင္ ကိုေျပသိမ္း ေရာက္လာသည့္ေန႔က မေကာင္းေသာအတိတ္၊ မေကာင္းေသာနိမိတ္ေတြ အညံ့ေျပေစရန္ ဖက္ကေတာ့ သက္ေစ့ျပဳကာ ပန္းသက္ေစ့ထည့္၊ ေရခ်မ္းအိုးနံေစ့လွဴေပး သည္။ မလွအံုကလည္း ကိုေျပသိမ္းကိုၾကည့္ကာ စိတ္မသက္ မသာ ရွိရွာသည္။

အေမပန္း႐ံုကေတာ့ မေျပာႏွင့္ေတာ့။
“ဆန္မရွိတဲ့ေမာင္းဆံု က်ည္ေပြ႕စိုက္ရင္ ခိုက္တတ္သယ္။ လူႀကီးမိဘ၊ လင္သား၊ မိုး၊ ေျမ၊ ေရ၊ ေနကို စကားတင္းဆို လွ်င္ ခိုက္တတ္သယ္။ ေရလဲေခါင္းေပါင္းအက်ႌလက္ခံြစုပ္ ခ်ဳပ္မ၀တ္ေကာင္းဘူး၊ ခိုက္တတ္သယ္။ ညည္းေယာက်္ားကို အျပစ္ရွိဦးေတာ့ စကားတင္းမဆိုနဲ႔၊ ၾကားလား မအိမ္ကံ။ ေကာင္းေသာ စကားကိုေျပာ။ ညည္းကို မခိုက္ေစနဲ႔”

မအိမ့္ကံ(32)

တစ္ရက္မွာေတာ့ ျမင္းျခံသား ကိုေ၀ဠဳ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူႏွင့္အတူ အသားညိဳညိဳ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္ ေကာင္းေကာင္း ကိုဘဆန္း ဆိုသူလည္း ပါလာခဲ့ပါ၏။ သည္ႏွစ္ေယာက္က စစ္မထြက္ခင္ တစ္ေခါက္ ေရာက္လာ ၾကၿပီး စစ္ၿပီးေတာ့ တစ္ေခါက္လာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသလိုပင္။ ကိုမင္းရာ ဆိုသူႏွင့္ ကိုဖူးေခါင္ ဆိုသူ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ပါမလာ။ မအိမ္ကံက ပြဲကေတာ္ႀကီး၏ တူေတာ္သူ ဆိုေတာ့ ထြက္ေတြ႕ ဧည့္ခံရပါသည္။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ သူတို႔ေလးဦးသား ျငင္းၾကခုံၾက၊ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတာကိုပင္ သတိရမိ ေသးေတာ့သည္။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုတို႔က ဧည့္သည္ေတြကို ေနရာခ်ထား ေပးထားႏွင့္ၾကၿပီ။ မလွအံုက ကိုေျပသိမ္း၏ ဇာတ္သိမ္း မေကာင္းပံုကို လာေျပာၾကသည္ ထင္၍ မ်က္ႏွာ မေကာင္း။ ထြက္သြားၾကတာ ငါးေယာက္။ ျပန္ေပၚလာတာက ႏွစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္လား။

မအိမ္ကံကေတာ့ မ်က္ႏွာကို ခ်ီခ်ီပင့္ထားရင္း ၾကံဳသမွ် က်သမွ် ရင္စည္းခံမည့္ပံု။ ဒါကိုပဲ မလွအံု အံ့ၾသရပါ၏။ မအိမ္ကံကို အေမပန္း႐ံု စိုးရိမ္သလို မလွအံုကလည္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး စိုးရိမ္ခဲ့ရသည္။ တစ္ဘ၀မွာ တစ္ခ်စ္၊ တစ္ခ်စ္မွာ တစ္ၾကင္ေဖာ္ ဆိုသူ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ထြက္သြားသည့္ ေန႔က မ်က္ရည္က်ခဲ့တာက လြဲလို႔ ေနာက္ပိုင္း ၀မ္းနည္းရိပ္ မရွိ။ ေမးတာျမန္းတာကိုလည္း ႀကိဳက္ပံုမေပၚ။

"ငါ့သမီးကေလး မအိမ္ကံခမ်ာ ခံလိုက္ရရင္ အခ်ီႀကီး ဆိုသလို ပါပဲလား လွအံုရယ္။ အပ်ဳိဘ၀ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ လံုးလံုး သူျဖစ္ခ်င္သာ မျဖစ္ခဲ့ရဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့လည္း သားနဲ႔ မယား ဒုတ္ဒုတ္ထိ ထားသြားရက္သဲ့ သူငယ္နဲ႔မွ အေၾကာင္းပါ ရေလသယ္။ သူ ရင္စီးခံႏိုင္ေပမယ့္ ငါျဖင့္ေအ လင္သူႀကီးမင္း ေသသာ ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕။ မအိမ္ကံ အတြက္ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ဒါေပသိလို႔ တိုက္ေလွနဲ႔ ရက္ကန္းလြန္း ဘ၀ခ်င္း မညီသာကိုပဲ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ရသယ္။ တစ္ေန႔ သည္လို ရွိမယ္လို႔ေတာ့ ထင္သားပဲဟယ္"

ေဒၚပန္း႐ံုက မလွအံုကို ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားမ်ားပင္။ မလွအံုက သူတကာ စစ္ထြက္သူေတြ ျပန္လာၾကတာေတြ ၾကားထားသူ ဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္းကိုလည္း ေမွ်ာ္ခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေရာက္မလာေတာ့လည္း ဘ၀ ကံကုန္ခဲ့ၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕လို႔ အဆံုး ေတြးထားခဲ့သည္။ အခုပဲၾကည့္ေလ။ အတူသြားၾကသည့္ အထဲက ႏွစ္ေယာက္သာ ေရာက္လာၾကတာ မဟုတ္လား။ ကိုေ၀ဠဳကပဲ စကားစခံသည္။ မအိမ္ကံက ခါးကေလး ေတာင့္ရင္း သမီးကေလးကိုသာ ေငးေနခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္ခြဲ သမီး မအိမ္ၿမိဳင္က ၾကမ္းေပၚမွာ ေတာ့တီးေတာ့တာ ကစားေနသည္။ အနားေတြ႕သမွ် ပါးစပ္ထဲ ေကာက္ထည့္ ေနသျဖင့္ ေက်းဥက ႏိႈက္ႏိႈက္ ထုတ္ေနတာကို ၾကည့္ေနျခင္း ျဖစ္၏။

"ကိုေျပသိမ္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားတုန္းကေတာ့ အတူတူ ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ပခုကၠဴဘက္ကို ျဖတ္ထြက္ ၾကတာပါ။ ပခုကၠဴကမွ တာ၀န္ခြဲၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဘဆန္းက ျပည္ၿမိဳ႕ဘက္ ပါသြားၾကတယ္။ ကိုေျပသိမ္းက မႏၲေလး၊ ကိုဖူးေခါင္က သရက္ဘက္၊ ေနာက္ ကိုမင္းရာက ေတာင္တြင္းႀကီးဘက္၊ ကိုဖူးေခါင္နဲ႔ ကိုမင္းရာတို႔ကေတာ့ တိုက္ပြဲမွာ က်ခဲ့ၾကၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ က်တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းမရတာ အမွန္ပါ။ ျပန္မလာ ေသးတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္ ေဒၚေဒၚ"

မအိမ့္ကံ(30)

ယခင္လမွ အဆက္ ...

၂၆။
မအိမ္ကံ၏ မီးေနရက္ မီးတြင္းရက္မ်ား အတြင္း မီးေနခန္း ထဲမွာပဲ ေအာင္းေန ရေတာ့သည္။

နႏြင္းေတြ တစ္ကုိယ္လံုး ၀ါထိန္ေနေအာင္လူး၊ နႏြင္းရည္ႏွင့္ ရင္းျပား ေသြးကာ ေသာက္ရင္း မီးကပ္ႀကီးေဘးမွာ ထင္းမျပတ္ထည့္ၿပီး မီးကင္ေနရသည္။ မီးႏွင့္ မ်က္ႏွာျမင္ရျခင္း၊ မီးနား အဆက္မျပတ္ ေနရျခင္းေၾကာင့္ မီးေနသည္လုိ႔ ေခၚေၾကာင္း အေမ ပန္းရံုက ရွင္းျပပါ၏။ မအိမ္ကံကေတာ့ မီးတြင္း ေအာင္းေနရသည့္ ခုနစ္ရက္ လံုးလံုး ဘယ္ကုိမွ စိတ္မေရာက္မိဘဲ ရင္ေသြး ကေလးဆီကုိသာ စိတ္ေတြ ႏွစ္ပံုထားလုိက္မိသည္။

သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္။ ဆုေတာင္းလုိက္ရသာ သမီးရယ္။ အေမျဖင့္ တေပါင္းလ ပူပူေလာင္ေလာင္ႀကီးထဲ ေမြးရေပမယ့္ ပူသယ္ ထင္မိေပါင္ေအ။ ညည္းကေလး လျပည့္ေက်ာ္ ဆယ့္ေလးရက္ ေမြးပါမယ့္ အေၾကာင္း အေမျဖင့္ ရွင္ႀကီးရွင္ေကာင္း နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ ဆုေတာင္းလိုက္ရသာ။ ညည္းေမြးမယ့္ ရက္က ေလနီၾကမ္းႀကီး က်ေသးသေကာေအရဲ႕။ မိန္းမႀကီး မိန္းမစြာမ်ား ျဖစ္ခ်င္ေရာ့လားေအ။ မာန ရွိစမ္းပါ သမီး။ မိန္းမ ဆုိသာ မာန ရွိရသယ္။ သူတကာကုိ ရုန္းရုန္းရင္းရင္း ဆက္ဆံရမယ့္ မာနမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး သမီးရ႕ဲ။ ဣေျႏၵနဲ႔ သိကၡာကုိ ဘ၀မွာ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ေစာင့္ထိန္း လုိက္စမ္းမဟဲ့ ဆုိတဲ့ မာနကုိ ေျပာသာ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မွဲ႔တစ္ေပါက္ မစြန္းရေအာင္ ေစာင့္ထိန္းမယ္ ဆုိတဲ့ မာန ရွိရသယ္။ ရြာ႔ကြမ္းေတာင္ကုိင္ မျဖစ္ခဲ့ဘူး ဆုိေပသိ ညည္း ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ေက်ာင္းဆရာ ကုိေျပသိမ္းနဲ႔ မအိမ္ကံ ဆုိသဲ့ ငယ္လင္ ငယ္မယားက ေမြးၿပီပဲ သမီးရဲ႕။ ညည္းက လဆုတ္ ဆယ့္ေလးရက္ဖြား၊ မိန္းမေခ်ာျဖစ္မယ့္ မိန္းမ။ လွလိုက္စမ္းပါေအ။ စက္စက္ယိုေအာင္ လွလုိက္စမ္းပါ။ အဆင္းေရာ အခ်င္းပါ လွလုိက္စမ္းပါ။ အေမ လက္ခေမာင္း ခတ္လုိက္ စမ္းပါရစီ။

ဗန္းထဲမွာ ေထြးေထြးကေလး အိပ္ေနေသာ သမီးကေလးကုိ ေစာင္းၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲက ေျပာေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမြးပါၿပီ ဆုိကတည္းက သမီးကေလးကုိ စိတ္ညြတ္ရင္း စကားေတြ ေျပာေနခဲ့သည္။ သမီးကေလးက အငိုအျပဳ နည္းသည္။ ရဲရဲ မွည့္ေနသည့္ အသားအေရကုိ ၾကည့္ၿပီး မလွအံုက အသားမ်ား ညိဳေနဦး မလားေအလုိ႔ ေျပာခဲ့သည္။ မလွအံုက ေပါင္းခူးဆုန္မွာ ဖြားျမင္လာ ေျမာက္မွာ အခ်င္းျမွဳပ္၊ နယုန္၊ ၀ါ၊ ၀ါ ဖြားျမင္လာ ေရွ႕မွာ အခ်င္းျမွဳပ္ ဆုိတာေတြလည္း ရသည္။ သမီးကေလးက တေပါင္းေမြးဆုိေတာ့ ေျမာက္အရပ္မွာ အခ်င္း ျမွဳပ္ရပါ၏။

"ကေလးမ်ား ေမြးသယ္ ေမြးသယ္နဲ႔ တို႔ဗမာမ်ား အင္မတန္ စနစ္ဇယား ရွိသာ။ ေရွးလူႀကီးမ်ား ထားခဲ့သဲ့ ထံုးစံမ်ား အလကား မွတ္လို႔။ သူငယ္ ထမင္းခြံ႕သာက အစ သူ႔ရက္နဲ႔သူ ခြံ႕ရသာေအရဲ႕။ ဖြားျမင္ၿပီးေနာက္ ေျခာက္လ ေျမာက္ ေကာက္၍ ထမင္းခြံ႕၊ ေလး ေျခာက္ ကိုးႏွစ္ တစ္ဆယ့္ရွစ္ ပစ္ေလ ေရွာင္ခြာစြန္႔၊ လဆုတ္လဆန္း ဤ ရက္ၾကမ္း ေဘးက်မ္းမ်ား ၾကံဳလြန္႔တဲ့။ ငါ့တူမေလး ေျခာက္လ ျပည့္ရင္ ထမင္း ခြံရေတာ့မွာ။ ထမင္းကေလး ႏွမ္းဆီဆမ္း၊ ဆားကေလး တစ္ပြင့္ႏွစ္ပြင့္ ျဖဴး၊ လက္ကေလးနဲ႔ ဆုပ္နယ္၊ မေအက ကစီထြက္ေအာင္ ၀ါးၿပီး ခြံ႕စမ္းပါေအ။ ကေလး ထြားလိုက္သာမွ။ ေျမနင္းရမယ့္ ရက္က သံုးလေျမာက္ရင္ နင္းခိုင္း ရသယ္။ ဖြားျမင္ၿပီးေနာက္ သံုးလေျမာက္ ေကာက္၍မွန္မေသြ၊ မိဘႏွစ္ပါးစံုညီထား သားကိုေျမနင္းေစ၊ ေျမခ်ေသာအခါ ေန႔အဂၤါ ေရွာင္ပါေန႔ စေနတဲ့။ အဂၤါနဲ႔ စေန ေျမမနင္း ခိုင္းေကာင္းဘူးေတာ္"

မလွအံု အနား လာထိုင္လွ်င္ သည္လို ေရွးထံုးေတြ ၾကားရ တတ္သည္။ ရလည္းရသည္။ ရြတ္လည္း ရြတ္ႏိုင္သည္။ မလွအံု၏ ဖခင္ (အေမပန္း႐ံု၏အစ္ကို)က တစ္ေခတ္ တစ္ခါက ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ အခါေပး ေရွ႕ဖတ္စာတတ္ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း မအိမ္ကံ ၾကားဖူးပါ၏။ မီေတာ့မမီလိုက္။ သမီး ကေလး မေမြးခင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္က မအိမ္ကံ မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ကိုလည္း မလွအံုကို ေမးရပါ၏။ သမီး မေမြးခင္မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္က ထူးဆန္းသည္။ မအိမ္ကံ မိေက်ာင္းသား စားရသည္ဟု အိပ္မက္မက္ခဲ့သည္။

အိပ္မက္ထဲမွာ လူႀကီး တစ္ေယာက္က ေတာင္းႀကီးတစ္ေတာင္း ထမ္းလာသည္။ ေသြးေတြက တေပါက္ေပါက္ က်လ်က္ ရွိသည္။ မအိမ္ကံက ဘာသည္လဲ ဆိုေတာ့ မိေက်ာင္းသားပါ ဆို၏။ မိေက်ာင္းသား စစ္ရဲ႕လားဟု မအိမ္ကံက ေမးေတာ့ ေတာင္းႀကီးခ်ကာ မိေက်ာင္းေခါင္းႀကီးကို ေတာင္းထဲက ထုတ္ျပ ေတာ့သည္။ မအိမ္ကံက မိေက်ာင္းသား ပိႆာတြဲႀကီး တစ္တြဲ ၀ယ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ခ်က္သည္။ ဟင္းအိုးပင္ ဖိုခြင္ေပၚက မက်ေသးဘဲ မအိမ္ကံ ႏိႈက္ႏိႈက္ စားတာႏွင့္ ပိႆာတြဲ တစ္တြဲခ်က္ ကုန္သြားသည္။

မအိမ့္ကံ(31)

"မအိမ္ကံရယ္ လူေတြၾကည့္ေတာ့ တို႔ရြာေစတီ ေစာင္းတန္းက နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲ ပါသဲ့ အာဠာ၀က ေနာက္လိုက္ ေတြမ်ား က်လို႔၊ ေျပာလိုက္ၾကသဲ့ ဘိုလိုေတာ္။ ေတာေျခာက္ေနၾကသလား မွတ္ရသယ္။ တရႊီးရီႊးနဲ႔ ဘာေတြ ေျပာၾက သာတုံး။ ဗမာလိုေျပာ ျဖစ္ရက္ကနဲ႔"

"မသိပါဘူး မလွအံုရယ္ သူတို႔ကိစၥ။ ေရႊဘိုတဲ့၊ ဂန္႔ေဂါ တဲ့၊ ပခုကၠဴတဲ့၊ မိတၳီလာတဲ့ အဲသာက်ေတာ့ ဗမာလုိ ေျပာၾကျပန္ေရာ။ ၾကက္တငို အိုးေပါက္လည္းပါရဲ႕"

"အဲသာေတြက်ေတာ့ အဂၤလိပ္နာမည္ မရွိလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့ေအ။ ဘိုလုိေျပာသာ ဗိုက္ဆာ ၾကပံုေပၚသယ္။ ညည္းႏွယ္ ခ်ေပးသမွ် ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူးက်သာ က်လို႔ ပန္းကန္ကို ေျပာင္ေနေအာင္ စားၾကသာေအ့"

မလွအံု စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံမွာ ရယ္ခဲ့မိသည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကိုေျပသိမ္းတို႔ စကား၀ိုင္းက ၾကာလြန္း လွသည္။ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ ကေလးေလာက္သာ အိမ္မႀကီးဘက္ ကူးၾကတာ ရွိ၏။ ၿပီးျပန္ေတာ့ ရက္ကန္း႐ံုႀကီးထဲ ျပန္၀င္ၾကကာ တကုပ္ကုပ္ ရွိၾကျပန္ေလသည္။ ညေနဘက္ ထမင္း စားၾကၿပီးသည့္ေနာက္ အိမ္မႀကီးထဲမွာ လက္ဖက္စား၊ ေဆးေသာက္ၾကရင္း အေမပန္း႐ံုတို႔ မိသားစုႏွင့္ စကားေတြ ေျပာၾကတာေတာ့ ရွိပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကပဲ မိတ္ဆက္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးက အသားညိဳညိဳ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္၍ မ်က္ခံုး ထူႀကီးႏွင့္ ျဖစ္၏။ နာမည္က ကိုဘဆန္း။ လူလံုးလူဖန္ ခပ္လွပ္လွပ္ကေလးက ကိုဖူးေခါင္။ ကိုမင္းရာ ဆိုသူက စကားနည္း သေလာက္ မ်က္ႏွာႀကီး တင္းလွပါ၏။

"သူက ကိုေ၀ဠဳ၊ ျမင္းျခံသား။ အိမ္ကေလးတို႔ ေဖာက္သည္ ပြဲကေတာ္ႀကီးရဲ႕ တူ၀မ္းကြဲ ေတာ္တယ္"

အိမ္ကို ေရာက္လာၾကသူေတြႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ သည္ေလာက္သာ သိၾကရသည္။ မိတ္ဆက္ေပးသည္ ဆိုေသာ္လည္း ေတာသူေတာင္သားေတြ ဆိုေတာ့ အေမပန္း႐ံုကလည္း ငုတ္တုတ္။ မလွအံုတို႔ကလည္း ငုတ္တုတ္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ လင့္ဧည့္သည္ေတြ ဆိုေတာ့ ထမင္းခူး ဟင္းလိုက္။ လက္ဖက္ခ် ကြမ္းခ်။ ဧည့္သည္ေတြ အားလံုးက မအိမ္ကံကိုေရာ အေမပန္း႐ံုကိုပါ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ မရွိၾကသလိုပင္။ မ်က္ႏွာေတြက အေႂကြးေဟာင္း ရွိသျဖင့္ လာေတာင္း ေနၾကသူမ်ားပမာ တင္းတင္း ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ညစ္ေပေပ ေခြၽးေစးမ်ားျဖင့္ အေစးေပါက္ ေနၾကေသာ္လည္း ေရမိုးသန္႔စင္ၿပီး အ၀တ္အစား သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ၀တ္ၾကသည္လည္း မရွိ။ ညဘက္ ကိုေျပသိမ္း အိမ္ေပၚ တက္လာေတာ့မွ အက်ဳိး အေၾကာင္း ေမးရေတာ့သည္။ မိုးပင္ လင္းလုေလၿပီ။

"အဲသာ ဘယ္သူေတြလဲ အစ္ကို။ မ်က္ႏွာထား ေတြကလည္း ဆိုးလိုက္ၾကသာ။ ဘယ္လိုလူေတြ ေခၚလာသာတုံး။ မအိမ္ကံ တို႔ကိုေတာင္ ခင္ခင္ မင္မင္ မရွိသလိုပဲ"

"မဟုတ္ရေပါင္ကြယ္။ လူေတြက လူ႐ိုး လူေကာင္းေတြ ပါ။ ခုဟာက ေတာ္ေတာ္ အေရးတႀကီး ကိစၥေတြရွိလို႔ပါ အိမ္ကေလးရယ္။ သည္လို အိမ္ကေလးရ၊ အဂၤလိပ္က အထက္ပိုင္း ၿမိဳ႕တခ်ဳိ႕ကို ျပန္သိမ္းရင္း ၀င္လာေနၿပီ။ တို႔ရြာေတြ မွာေတာ့ သိပ္ၿပီး မလႈပ္ေသးေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေတြမွာ ႐ုန္း႐ုန္းရင္းရင္း ျဖစ္ေန ၾကတယ္။ သည္ရက္ထဲမွာပဲ မိတၳီလာ ေလတပ္ကို အဂၤလိပ္က ျပန္သိမ္းလိုက္ၿပီ။ တိုက္ပြဲေတြလည္း ျဖစ္ေနတယ္"

"မိတၳီလာမွာ တိုက္ပဲြေတြ ျဖစ္ေနသာနဲ႔ သည္လူေတြက မအိမ္ကံတို႔အိမ္ ေရာက္ေနၾကသာနဲ႔ ဆိုင္လို႔လား အစ္ကို။ အစ္ကို႔ စကားေတြ မအိမ္ကံ နားမလည္ ပါဘူး"

ကိုေျပသိမ္းက စကားကို ရပ္လိုက္သည္။ သည့္ထက္လည္း ပိုေျပာလို႔ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဆိုသည့္ သေဘာလည္း ပါပါ လိမ့္မည္။ ေျပာစရာရွိလို႔ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း နားလည္ႏိုင္စရာ မရွိလုိ႔ ယူဆတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ စကားေတြ ကြၽံမိသြားခဲ့ၿပီ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုေျပသိမ္းက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သမီးကေလးကို ငုံ႔နမ္းသည္။ ကေလးက တစ္ခ်က္ လြန္႔သြားရာက ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားျပန္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းက အိပ္ရာထဲ လွဲလိုက္ၿပီးမွ စကားတစ္ခြန္းကို ေလးေလးႀကီး ေျပာေလသည္။

"သူတို႔က တိုင္းျပည္ အတြက္ အသက္လွဴထားၾကၿပီ အိမ္ကေလး။ တိုင္းျပည္အေရးထက္ ဘာကိုမွ သူတို႔ထည့္ မတြက္ၾကဘူး ဆိုတဲ့ လူေတြပဲ။ ျမင္းျခံသား ကိုေ၀ဠဳက အစ္ကို႔ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း။ က်န္တဲ့ လူေတြက အစ္ကိုတို႔ အိမ္ကို အစည္းအေ၀း လာတက္ၾကတာ။ အစ္ကိုလည္း သူတို႔ကို အခုမွ ေတြ႕ဖူးတာပဲ"

"အခု သူတို႔ စကားေတြ ေျပာၾကတုန္းလား"

"မဟုတ္ဘူး အိမ္ကေလး ျပန္ၾကၿပီ။ အစ္ကို ၾကက္တငို အိုးေပါက္ဘက္က လွည္းေလးစီး မိုးလင္းခါနီး အေရာက္ ထင္းေတြတင္ၿပီး လာခဲ့ဖို႔ ႀကိဳမွာထားတာ ေရာက္လာၾကလို႔ တစ္စီး တစ္ေယာက္ စီးၿပီး ျပန္ၾကေလရဲ႕"

မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြသာ မွိတ္ထားရေတာ့သည္။ နားလည္ဖို႔ပင္ ခက္ခဲလွခ်ည့္လား။ ထိုညက ကိုေျပသိမ္း အိပ္မေပ်ာ္သလို မအိမ္ကံလည္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။

ကိုေျပသိမ္း ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ။ ဘာအစည္းအေ၀း မ်ားပါလိမ့္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးက လြဲ၍ အျခားမျဖစ္ႏိုင္။ မအိမ္ကံ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အိမ္မွာ ႏိုင္ငံအေရးေတြသာ ထပ္ကာထပ္ကာ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ အေဖ့ လက္ထက္မွာေရာ၊ အစ္ကိုေရာ၊ ကိုေျပသိမ္းပါ ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ စိတ္ေဇာေတြ သန္ခဲ့ၾကတာပါလိမ့္။ မအိမ္ကံတို႔ ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိလာမွာပါလိမ့္။ သည္လိုပဲ အဂၤလိပ္က အုပ္စိုးလိုက္၊ ဂ်ပန္က တက္လာလိုက္နဲ႔ လံုးလိုက္ေနမွျဖင့္ မအိမ္ကံတို႔ မိန္းမသားမ်ား အဖို႔ အေဖရယ္၊ အစ္ကိုရယ္၊ လင္သားရယ္လို႔ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ ဘယ္ေတာ့မွ အတူ ေနရမွာပါလိမ့္။ မအိမ္ကံ ေတြးေနခဲ့မိသည္။ သည္ဘက္လေတြထဲမွာပဲ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ႀကီး တိမ္းပါး ခဲ့ရသည္။ အေဖ ေသတာေတာင္ ျပန္မလာႏိုင္သည့္ သားျဖစ္သူ ႏိုင္ငံေရး သမားႀကီးကို အေဖ့ခမ်ာ ေတြ႕ခ်င္ခဲ့ ရွာလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ အိမ္မွာ ေယာက်္ားသားရယ္လို႔ ကိုဖိုးေငြတို႔ သားအဖ တစ္ေတြ ရွိသည္ မွန္ေသာ္လည္း ကိုေျပသိမ္းက လူရင္းျဖစ္ရမည့္အစား သူကိုယ္တိုင္က မရွိတာ မ်ားေနတာကို မအိမ္ကံ သေဘာမေတြ႕တာ ၾကာၿပီ။ မအိမ္ကံ ႏႈတ္က မေျပာသာေတာ့လည္း မေျပာခဲ့။ သို႔ေသာ္ ဇနီးမယား တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ သိစရာ ရွိတာ သိခ်င္သည္။ ၾကားစရာရွိတာ ၾကားခ်င္သည္။ တစ္ခါတေလ အဂၤလိပ္ စာအုပ္ႀကီးေတြ ပါလာတတ္သည္ ျဖစ္၍ ေနကုန္ေနခန္း ထမင္းမစားတမ္း သည္းႀကီးအူျပတ္ မက္ေရစက္ ေရဖတ္ ေနတာေတြလည္း ရွိသည္။

မအိမ့္ကံ(29)

ကိုေျပသိမ္း

အေရးေတာ္ မလွေတာ့ၿပီ။ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ယိုးဒယားႏွင့္ဗမာ မီးရထားလမ္း ေဖာက္လုပ္ေရး စာခ်ဳပ္ကို ဂ်ပန္ႏွင့္ ယိုးဒယားတို႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၾကသည္။ အဂၤလိပ္ စစ္ေလယာဥ္မ်ား ရခိုင္ဘက္မွာ ဗံုးၾကဲေနၾကၿပီ။ သည္ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာေတာ့ ဂ်ပန္က ဗမာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးေပးဖို႔ရာ အမိန္႔ေတြ ထုတ္ေနသည္။ ဂ်ပန္ ၁၅ တပ္မ အေနျဖင့္ ေကဘိုတိုင္ေခၚ ၿမိဳ႕ျပကာ ကြယ္ေရး အဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ဖို႔ရာလည္း ရွိပါသည္။ သည္ႏွစ္ တေပါင္းလမွာေတာ့ ယိုးဒယား-ဗမာ မီးရထားလမ္း အတြက္ ေခြၽးတပ္ ဆြဲရန္ လူစုေနၾကပါၿပီ။ အဂၤလိပ္ေလတပ္မွ ၾကဲခ်ေသာ ေလနတ္သား စာေစာင္ကို ဖတ္ရန္ ထည့္ေပး လိုက္ပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အေမရိကန္က ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းကို သိမ္းပိုက္ရန္ရွိေနပါၿပီ။ (အတြင္းသတင္း ျဖစ္၍ မွန္ဖို႔ရာ မ်ားပါ၏။)

ဂ်ပန္က ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယာယီအစိုးရ အဖြဲ႕၊ BDA အၾကံေပး အဖြဲ႕ေတြကို ဖ်က္သိမ္း လိုက္ေလၿပီ။ ဂ်ပန္က ေပးေသာ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာျပည္ အစိုးရ အဖြဲ႕ဆိုကာ ေပၚလာခဲ့ၿပီး ေဒါက္တာဘေမာ္ကပင္ အဓိပတိ လုပ္ေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက စစ္၀န္ႀကီး။ ကြၽန္ေတာ္ သိရသေလာက္ BDA ကို BNA အျဖစ္ သည္ႏွစ္ထဲမွာ ေျပာင္းပါ လိမ့္မည္။ ဒါေတြအားလံုး ဆက္စပ္လ်က္ ရွိပါသည္။ ဆရာၾကည့္ကိုလည္း ေျပာျပ ေစခ်င္ပါသည္။

တစ္ဖက္က ဂ်ပန္-ဗမာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ စစ္ပဋိညာဥ္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္၍ ေဒါက္တာဘေမာ္က အဂၤလိပ္ႏွင့္ အေမရိကန္ကို စစ္ေၾကညာေသာ္လည္း အျခားတစ္ဖက္တြင္ ဂ်ပန္ကို တိုက္ရန္ စီစဥ္ေနေၾကာင္း သိပါေလ။ စာကိုဖတ္ၿပီးလွ်င္ မီး႐ိႈ႕ပါ။ မွာစရာ ရွိလွ်င္ လႊတ္လိုက္ေသာလူကို ႏႈတ္ျဖင့္မွာပါ။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပါေစ။

ဗိုလ္ျမတ္သာ

ကိုေျပသိမ္းက စာကို သံုးေခါက္ ျပန္ဖတ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ မီးဖိုခန္းဘက္၀င္ကာ မီးက်ီးရဲရဲ မီးဖိုတြင္းသို႔ စာရြက္ကို ပစ္ခ် လိုက္သည္။ ေရစိုထန္႔ထန္႔ စာရြက္က တြန္႔လိမ္ကာ ေလာင္ကြၽမ္း သြားတာကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနခဲ့ေသးသည္။ မီးဖိုထဲက ျပန္ထြက္ လာေတာ့ ေစာေစာကလူ ျပန္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ စာက ဗိုလ္ျမတ္သာ ေရးလိုက္တာ ေသခ်ာသည္။ ဆရာၾကည္ကား မရွိေတာ့ၿပီ။

"ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ"

"သာေဆာ့ပါ"

"ဗိုလ္ျမတ္သာနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွိလို႔လား"

"ရွိတယ္"

"ေနပါဦး၊ ဂ်ပန္-ဗမာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ စာခ်ဳပ္ ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ"

"အေရွ႕အာရွစစ္ပြဲႀကီး ေအာင္ႏိုင္ေရးမွာ ဗမာက ဂ်ပန္ ဘက္ကပါဖို႔ပဲ"

"ေခြၽးတပ္ေတြ ဆြဲေနၿပီလား"

"ဆြဲေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲၾကတယ္။ ေသေက် ပ်က္စီး ၾကတယ္။ ရက္စက္ပါတယ္ဗ်ာ"

"ေဒါက္တာဘေမာ္ကေကာ ဘယ့္ႏွယ္လဲ"

"လူမရွိဘူး ဆရာေလးရ။ မဟုတ္လွေပမယ့္ သူ႔တင္ထားတဲ့ သေဘာပဲ။ သူ႔ကို ကမၻာက သိတာကိုး"

မအိမ္ကံကေတာ့ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ ဆီက စာဆိုတာက လြဲလို႔ အျခား ဘာမွ မသိလိုက္ရဘဲ မီး႐ိႈ႕လိုက္တာကို နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကိုသာေဆာ့ ဆိုသူက အစ္ကိုႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္ဆိုေတာ့လည္း နည္းနည္းပါးပါး မာေၾကာင္း သာေၾကာင္း ေမးခ်င္လွပါ၏။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ မေမးရဲေသးပါ။ ကိုေျပသိမ္း ၾကည့္ရတာ အေရးတႀကီး ရွိပံုေပၚေနလုိ႔ ျဖစ္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ကိုသာေဆာ့တို႔ စကားေျပာ မကုန္ေတာ့ မအိမ္ကံလည္း အေပၚထပ္ကို ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္ ကိုေျပသိမ္းကို ေစာင့္ရင္း ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ သံစံုနာရီႀကီး ႏွစ္ခ်က္ တင္းတင္းျမည္သံ အၾကားမွာ မအိမ္ကံ ဆတ္ခနဲ လန္႔ႏိုး သြားခဲ့သည္။ ေဘးမွာ ကိုေျပသိမ္း ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။

"အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ ေနေကာင္းရဲ႕လား အစ္ကို"

မအိမ့္ကံ(28)

ယခင္လမွ အဆက္ ...

၂၅။
"ဆရာၾကည္ ေရတိမ္နစ္ ရွာၿပီေပါ့။ ရင္ထဲ မေကာင္းလုိက္တာ အစ္ကုိရယ္ "



မအိမ္ကံ အသံက တိုးလြန္း လွေသာ္လည္း မ်က္ရည္ေတြက ေခ်ာင္းႀကီး ေရက် စီးေနသည္။ ဆရာၾကည့္ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ဓာတ္က ျပင္းျပ လြန္းတာကိုလည္း မအိမ္ကံ သိတန္ သေလာက္ သိပါ၏။ ေျပာစရာ ရွိလွ်င္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္။ တုိင္းျပည္ ကိစၥ၊ လူမ်ိဳး ကိစၥ ဆုိလွ်င္ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ရွိသူလည္း ျဖစ္သည္။ ရြာေဆးဆရာ ဆုိေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရး စိတ္၀င္ၿပီ ဆုိကတည္းက ေဆးကုပင့္ေခၚလွ်င္ပင္ မလုိက္ေတာ့။ အိမ္မွာ အခိုးပြင့္ေဆး တစ္ဖံု ေကာင္းေကာင္းေဖာ္ထားၿပီး ငွက္ေပ်ာဖူး ပုလင္းမ်ားျဖင့္ ထည့္ထားကာ လူနာ လာပင့္သမွ် ေဆးတစ္ဖံုကုိသာ ေပးသည္ဆုိ၏။ သားသမီးေတြက ေဆးကုေစခ်င္ၾကေသာ္လည္း ဆရာၾကည္က မကုေတာ့ပါ။

"တိုင္းျပည္က ငန္းမန္းႀကီးလိုက္ေနတာ အရင္ကုၾကရမွာ ေပါ့ကြယ္။ လူနာက ငါမကုလည္း သူတကာ ေဆးဆရာေတြ ကုၾကလိမ့္မယ္။ ေနာက္မ်ား ငါ့ကို ေဆးကုဖို႔ မေျပာၾကနဲ႔"

သားသမီးေတြကို အဲသလို ေငါက္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕က မ်ဳိးခ်စ္ပုဂိၢဳလ္ အျဖစ္ ၾကည္ညိဳၾကသကဲ့သို႔ တခ်ဳိ႕ ကေတာ့ လူ႔တစ္ယူသန္ အျဖစ္ စကား ထည့္ခ်င္ၾကသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ျမင္းတစ္စီးႏွင့္ ပြဲလာၾကည့္ခဲ့ေသာ ညကို သတိရ ေနမိသည္။ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာက ျမင္းႀကီးႏွင့္ ဆရာၾကည္လာ လွ်င္ စာတစ္ေစာင္ ေပးခိုင္း ခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိေနသည္။ ဆရာၾကည္ႏွင့္ အေဖဦးသာထန္တို႔ မတည့္ၾကေသာ္လည္း အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာ ကိုေတာ့ ခ်စ္ခင္ ရွာသည္။ ဂ်ပန္ေတြ ၀င္လာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ အိမ္ကို ေရာက္လာကာ "သူႀကီးေရ ေခတ္ကာလ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ သတိ၀ီရိယနဲ႔ ေနပါေရာ့" ဟု မွာ သြားခဲ့ေသးသည္။ အခုေတာ့ ဆရာၾကည္ ကိုယ္တိုင္ သတိ၀ီရိယႏွင့္ မေနခဲ့ရွာသလား။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံတို႔ အေရွ႕ အာရွလူငယ္ အစည္းအ႐ံုး တာ၀န္ျဖင့္ ရြာေတြကို လွည့္ၾကေတာ့ ဆရာၾကည္က လူငယ္ေတြထက္ပင္ ေျခသြက္ ေနခဲ့ေသးသည္။ အိုႀကီးအိုမရယ္လို႔ ဖင့္ႏႊဲေလးကန္ မရွိ။ သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာ ရွိလွပါ၏။

ကိုေျပသိမ္းက မ်က္ရည္ေတြ စိုစိုလူးေနသည့္ ဇနီးသည္၏ မ်က္ႏွာကေလးကိုၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပံုရသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ၀မ္းနည္း ေနရွာပါ၏။ သည္သတင္းက ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း တစ္၀ိုက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေခ်ာက္ခ်ားေနမွာ ပါလိမ့္။ အေဖတို႔အေမတို႔ ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပူေနၾက ရွာေလမလဲ။ သည္လို ေတြးမိေတာ့ မအိမ္ကံ ေငါက္ခနဲ ထျပန္ခ်င္ေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ ပခံုးကို ဖက္ရင္း ေျပာေနပါ၏။

"ဆရာၾကည္က ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုး မေစာင့္စည္း ႏိုင္ရွာဘူး ထင္ပါရဲ႕ကြယ္။ ဂ်ပန္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြက ပါးပါးကေလး ရယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါးၾကသလဲ ဆိုရင္ အဂၤလိပ္ေတြ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ခင္ ဂ်ပန္ေတြက စီးမိေနၾကၿပီ။ စင္ကာပူ ခံတပ္ႀကီး ေပါက္သြားတာသာ ၾကည့္ေတာ့ အိမ္ကေလး။ အဂၤလိပ္ေတြ၊ ၾသစေၾတးလ်ေတြ၊ ကုလားေတြ စစ္သား တစ္သိန္းေလာက္နဲ႔ ခံထားတဲ့ၾကားက ဂ်ပန္ေတြက ေရတပ္ စစ္သေဘၤာႏွစ္စင္းကို ႏွစ္ပစ္လိုက္တာ ၾကည့္ေတာ့။ ပုလဲဆိပ္ကမ္းမွာ အေမရိကန္ ေရတပ္ ႐ႈံးတယ္"

မအိမ့္ကံ(27)

မအိမ္ကံ (09-april)
ထေနာင္းတိုင္ရြာႀကီးမွာ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းထက္ စည္ပင္သည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္နီးတာလည္း ပါပါလိမ့္မည္။ မအိမ္ကံက ေယာကၡမရြာႀကီးမွာ မ်က္ႏွာပန္း ပြင့္လွပါ၏။ ေတာသူ ဆိုေပသိ မအိမ္ကံ၏ အလွက ထင္ေပၚလွသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ၀တ္စားဆင္ ယင္မႈတြင္လည္း ေခတ္ဆန္ျခင္းမ်ဳိးလည္း မဟုတ္၊ ေခတ္ ေနာက္က်တာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘဲ တစ္ဘာသာ ဆင္ယင္၀တ္ စားတတ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ထေနာင္းတိုင္ကို ေရာက္သည္ႏွင့္ အမ်ား စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း ေဆြမ်ဳိးမ်ားကလည္း ခ်စ္ခင္ၾကပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း ဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတြထဲမွာ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ရွိၾကသူေတြပါ ၾကသကဲ့သို႔ ႏြမ္းပါးသူေတြလည္း ရွိၾကေပရာ မအိမ္ကံက ႏႈတ္မႀကီး လက္မႀကီး မွ်တစြာ ဆက္ဆံျခင္း အားျဖင့္ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္မႈကို ရႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း မိဘ ႏွစ္ပါးဆိုလွ်င္ သမီး သမီး ဆိုသည့္ အေခၚကို ႏႈတ္ကမခ်ၾကဘဲ အရိပ္တၾကည့္ ၾကည့္ရွိၾကရွာပါ၏။ မအိမ္ကံကလည္း ေယာကၡမမ်ားကို ႐ိုေသသ မႈရွိသည္။

"အေမ ထမင္းစားေတာ့မလား။ မအိမ္ကံ ခူးလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ အစ္ကိုပါ ၀င္စားလိုက္ေတာ့"

မအိမ္ကံက ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ ရွိလွသည္။ မအိမ္ကံက ေယာကၡမမ်ားကို စကားေျပာေတာ့လည္း သူ႔ကိုယ္သူ မအိမ္ကံ လို႔သာ သံုးႏႈန္းသည္။ ႏႈတ္က်ဳိး ေနေတာ့လည္း သမီးလို႔ နာမ္စားသံုးရမွာ ထြက္ရဖို႔ ခက္ေနပံုရပါ၏။ ေယာကၡမေတြကလည္း မအိမ္ကံ၏ ႏႈတ္၀သီကို သိေနၾကေတာ့ မအိမ္ကံလို႔သံုး တာကိုပင္ ခ်စ္စရာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ၾကရသည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ ထေနာင္းတိုင္ႏွင့္ မေ၀းလွေသာ အနီးအနားရြာေတြကို ေဆြျပမ်ဳိးျပ ေရာက္ၾကသည္။ မေ၀းလွေသာ တစ္ရပ္တစ္ရြာက ေဆြမ်ဳိး ေတြဆီကိုပါ ေရာက္ေအာင္သြားၾကသည္။ လင့္ေဆြလင့္မ်ဳိး ေတြဆိုေပသိ ဆင္းရဲတာေတြ႕လွ်င္ ေပးတန္သေလာက္ လက္ေရာက္ရပါ၏။ သည္လိုႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ကို ေရာက္သည္ပင္ ငါးညတိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းက ရက္တစ္ပတ္ေလာက္သာေနရန္ ေဖ်ာင္းဖ်ထား၍သာ လက္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း မအိမ္ကံ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေပ်ာ္ပါ၏။

"မအိမ္ကံ အေမတို႔နဲ႔ ေနခဲ့မယ္ေလ။ အစ္ကို ျပန္ႏွင့္ေပါ့။ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေနရသာ မ၀ေသးဘူး အစ္ကိုရဲ႕။ အေမတို႔အေဖ တို႔ကို ေရာက္တုန္း ေရာက္သခုိက္ ျပဳစုခ်င္ေသးသယ္"

"မထားခဲ့ႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ။ ညားခါစ မယား ထားခဲ့ရမယ္လို႔ မဟုတ္တာ"

မအိမ္ကံက ေနရသည့္ ရက္ေတြအတြင္း ေယာကၡမမိဘ ႏွစ္ပါးကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ ကိုယ္တိုင္ ၀င္သည္။ ကိုေျပသိမ္းတို႔မွာ ညီအစ္ကို သံုးေယာက္ပဲ ရွိတာမို႔ သမီးမိန္းကေလး မပါေသာ ေယာကၡမမိဘမ်ားကို မအိမ္ကံ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ေခၚထားလိုက္ခ်င္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း၏ အစ္ကိုႀကီးက ေက်ာဇီရြာသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ဆံထံုးေနာက္ ေသွ်ာင္ပါသြားသျဖင့္ မိဘမ်ားႏွင့္ အတူမေန။ ညီငယ္ကလည္း ျမင္းျခံေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ဆိုေတာ့ တူမကေလး ခင္သီကို အိမ္ေခၚထားရရွာသည္။ မအိမ္ကံမွာ ေရာက္ကတည္းက တစ္၀ိုင္းလံုးက အျမင္မေတာ္တာ မွန္သမွ် ေက်းဥႏွင့္ ခင္သီတို႔ႏွင့္ အတူ ရွင္းလင္းလွဲက်င္းသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ဘာမွမေျပာေသာ္လည္း ေယာကၡမေတြက အလုပ္မခံ။ မအိမ္ကံ ပင္ပန္းမွာ စိုးရွာၾကသည္။ မအိမ္ကံကို လူျပလွ႐ံု ရြရြ ကေလး ေနေစခ်င္ၾကသည္။ မအိမ္ကံက မေနေတာ့လည္း ခက္သား။ ကိုေျပသိမ္းခမ်ာလည္း မယားေတာသူ အတြက္ မ်က္ႏွာ လွရပါ၏။

မအိမ့္ကံ(25)

မအိမ္ကံ (09-april)
ယခင္လမွ အဆက္ ...

၂၄။

"ေရႊမႈံ မိန္းကေလး ေမြးသတဲ့လား"



ဘယ္ဆီ ဘယ္၀ယ္ကမွန္း မသိရေသာ အသံႀကီးေတြက မအိမ္ကံကုိ တစာစာ ေမးေနသကဲ့သို႔ ရွိေလသည္။ အရီးၾကာညြန္႔က ေရႊမံႈ မိန္းကေလး ေမြးၿပီး
ျဖစ္ေၾကာင္း ႐ိုး႐ိုးကေလး ေျပာသြားျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း မအိမ္ကံ အဖို႔ မိုးႀကိဳးေလာင္မီးႀကီး က်သကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မိုးႀကိဳး ပုဆိန္ႀကီး ေခါင္းေပၚ ဟက္တက္ႀကီး ခြဲခ်လိုက္သျဖင့္ ရွစ္စိတ္ရွစ္ေျမႇာင္း ကြဲက်သြားသလို အဖတ္လိုက္ ၿပိဳက်သြားခဲ့သည္။ ေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာၾကာ ရပ္ေနမိသည္ မသိ။ သည္သတင္းက မအိမ္ကံကို ေက်ာက္႐ုပ္ တစ္႐ုပ္လို ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

ေရႊမႈံတြင္ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီ ဆိုကတည္းက မအိမ္ကံ နားစြင့္ ေနခဲ့သည္။ ေက်းဥက ေရႊမႈံ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီးနဲ႔ ဆိုကတည္းက မအိမ္ကံရင္ေတြ တုန္လႈပ္ ခဲ့ရသည္လည္း အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္၀န္ ဆိုတာက သားေယာက်္ား ကေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သမီးမိန္းကေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာ မဟုတ္လား။ သည္တုန္းက မအိမ္ကံပင္ ေတာင္ေတာင္ အီအီေတြ ေလွ်ာက္ေတြး ေနျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ တစ္ခ်ိန္လံုး ေရႊမႈံ ေယာက်္ားကေလး ေမြးပါေစလို႔ ဆုေတာင္း ခဲ့ရတာလည္း အေမာ။ မိန္းကေလး ေမြးလာ ခဲ့ရင္ေကာ။ တခ်ဳိ႕ညေတြမွာ မအိမ္ကံ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ ခ်ားခ်ား ေတြးမိသည့္ အေတြးတစ္စ ျဖစ္ပါ၏။

"ငါကိုယ္တိုင္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ မကိုင္ရတဲ့ ဘ၀မွာ ငါက ေမြးတဲ့ သမီးကေလးကေတာ့ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္ခြင့္ ရေစရမွာေပါ့။ မအိမ္ကံ သမီးက ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရသဟဲ့ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ တျခား ဘယ္သူ႔သားသမီး ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရကိုင္ရ ကိုင္ၾကစမ္းပေစ။ ေရႊမႈံ႔သမီး မကိုင္ရေစဘူး။ ေရႊမႈံ႔သမီးက ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရတယ္ ဆိုရင္ တစ္သက္မွာ ငါ ႏွစ္ခါ႐ႈံး ရေတာ့မယ္။ ႏွစ္ခါ မ႐ႈံးေစရဘူး။ ေရႊမံႈလည္း မိန္းကေလး မေမြး ေစရဘူး"

မအိမ္ကံ သည္လိုပဲ ေတြးေနခဲ့သည္။ သည္လိုပဲ သေဘာရွိခဲ့သည္။ ေရႊမံႈ သားေယာက်္ားေလး ေမြးလွ်င္ ျပႆနာမရွိ။ သည္ကတည္းက ေရႊမႈံေမြးလွ်င္ သားေယာက်္ားကေလး ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခဲ့သည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မေမ့မေလ်ာ့ဆု ေတာင္းသည္။ တစ္ခါတေလမ်ား မေကာင္းသည့္ ဆုေတာင္းမ်ားပင္ ေတာင္းမိသည္ အထိ ခံျပင္းစိတ္ႀကီးခဲ့ရပါ၏။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံ ဆုေတာင္းေတြ လြဲခဲ့ရပါပေကာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳက်ခဲ့ရပါပေကာ။

မအိမ့္ကံ(26)

မအိမ္ကံ (09-april)
မအိမ္ကံက မိုးေပၚကက်လာသည့္ နတ္သမီးကေလးႏွယ္ ထင္းထင္းႂကြႂကြ လွလြန္းလွပါသည္။ မႏၲေလးတစ္ဖက္ကမ္း ၀ါးခ်က္ရြာ အခ်ိတ္ရက္ကန္း႐ံုမွ ပြဲကေတာ္ႀကီး တကန္ တကမွာ ယူေပးေသာ ခုနစ္စင္း ဂမုန္းပြင့္ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ ေရႊဖလားေရာင္ႏွင့္ ပိုးေပ်ာ့ရင္ဖံုးအက်ႌ လက္ရွည္ အ၀ါေသြး ကေလးေၾကာင့္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ေနေတာ့သည္။ အက်ႌလက္ ၾကာယပ္ အနားတြန္႔ ေတြကေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ ထူးဆန္းလို႔ ပင္ေနေလ၏။ ဆံထိုး၊ ဆံညႇပ္၊ ပန္းခိုင္၊ ေရွ႕စိုက္ဘီးေတြက အစ ေက်ာက္ထည္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ပီေအာနားကပ္ေၾကာင့္ နားရြက္ေလး လွေသာ္လည္း လက္ရာေကာင္း ေက်ာက္ျဖစ္၍ အဖိုးတန္မွန္း သိသာလွပါ၏။ ေရွးက ဥပါၾကယ္ ေခၚၾကသည့္ မိဖုရားနားပန္ေတာ္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ နယားလက္ေကာက္ ေလးပင္လိမ္မ်ား ျဖစ္၏။ အသား၀ါေခ်ာ မအိမ္ကံႏွင့္ ေရႊဖလားေရာင္ လြန္းရာက်ခ်ိတ္က လိုက္ဖက္ လြန္းလွသည္။

မအိမ္ကံက မ်က္ႏွာကေလးကို ခ်ီထားတာလည္း မဟုတ္၊ ျပံဳးထားတာမ်ဳိးလည္း မရွိေစရဘဲ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ကေလးႏွင့္ ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေျခဖမိုးေပၚ အထိ အုပ္က်ေနေသာ ေရႊေျခခ်င္းႀကီးေတြကို ေငးသူေတြက ေငးၾကသည္။ မအိမ္ကံ အလွက ျမင္ရသူတို႔အဖို႔ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္ရသည့္ အလွ မဟုတ္လား။ ျမင္းျခံၿမိဳ႕က ေရာက္လာၾကေသာ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္၊ ပြဲစားႀကီး မိသားစုႏွင့္ ၿမိဳ႕က ဧည့္သည္မ်ားကလည္း မ႑ပ္ႀကီး ေရွ႕ပိုင္းမွာ ခင္းထားေသာ မိႈင္းလံုးေကာ္ ေဇာႀကီးမ်ားေပၚ ထိုင္ၾကလ်က္ မဂၤလာပြဲကို ခ်ီးေျမႇာက္ ၾကသည္။ ရြာေပါင္းစံုက သူႀကီးေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ေသာ ေတာသူေဌးႀကီးမ်ားကလည္း အစုဖြဲ႕ၾကလ်က္ စကားေတြ ေျပာေနခဲ့ၾကသည္။

"ႏွစ္တစ္ရာ သစၥာခ်ဳပ္ႏွင့္ ပစ္ခြာဆုတ္မေရွာင္ ေမတၱာသုတ္ ေရႊစာေစာင္ကို ေမႏွင့္ေမာင္ယွဥ္လို႔ မေသြတမ္း မန္းစိေႏၲမွာ က်မ္းက်ိန္ေရ သံုးၾကေခ်စို႔ ဆိုသာလို မဂၤလာအခါေစ့ ေရာက္ၿပီျဖစ္လို႔ သတို႔သား ေမာင္ေျပသိမ္း၊ သတို႔သမီး မအိမ္ကံတို႔ မဂၤလာပြဲ ထုတ္ခ်ိန္က်ပါၿပီ။ မဂၤလာပြဲ ထိုင္ၾကပါၿပီ။ မႏၲေလး ၿမိဳ႕အၿငိမ့္ေတာ္ဆိုင္းက စည္ေတာ္ဗံုေမာင္း ေစာင္းမိေက်ာင္းႏွင့္ ဗ်ပ္ေစာင္း၊ မယ္ဒလင္၊ ဘင္ဂ်ဳိ၊ ဘာဂ်ာ တူရိယာ၊ ပတ္သာ ဒံုမင္း၊ ခ႐ုသင္းႏွင့္တကြ ယဥ္ေက်းသာယာ အတိတ္နိမိတ္ ေကာင္းစြာ မဂၤလာသီခ်င္းတီးပါေရာ့ခင္ဗ်ား။ သီခ်င္းအသြား စကားအဓိပၸာယ္မ်ားႏွင့္ ၾသဘာမိမိ ဂုဏ္သေရရွိေအာင္ တီး ေတာ္မူၾကရန္ပါ ခင္ဗ်ား..."

ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ေယာက်္ားကေလး အေဖာ္မ်ားက လက်္ာဘက္၊ မအိမ္ကံႏွင့္ အေဖာ္ မိန္းကေလးမ်ားက လက္၀ဲဘက္ ေနရာယူၾကၿပီးလွ်င္ လူႀကီး မိဘမ်ားဘက္ မ်က္ႏွာမူၾကရပါသည္။ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီးတို႔မွာ မငံု႔မေမာ့ ေၾကာ့ေၾကာ့ ကေလးထိုင္ၾကရင္း တစ္ဦးမ်က္ႏွာ တစ္ဦး ၾကည့္ေနၾကသည္။ မဂၤလာသီခ်င္း တစ္ပိုဒ္ၿပီးေတာ့ ဘိသိက္ဆရာ၏ အသံက က်ယ္စူး က်ယ္ေလာင္ ေပၚလာျပန္သည္။

"ရြာတကာ အစံုစံု ပါ၀ါဂုဏ္ဟိတ္ျဒပ္ေကာင္းသည့္ ပရိသတ္ အေပါင္းတို႔အား ထမင္းဟင္းျမတ္ေမာစြာႏွင့္ နတ္ၾသဇာ ပမာကဲ့သို႔ ရသာစံု အပိုျပင္ၿပီးတဲ့လွ်င္ အခ်ဳိအခ်ဥ္ မၿငိဳမျငင္ အျပည့္ရံ၍ ဧည့္ခံ ေကြၽးေမြးေသာ ေစတနာ၊ သတို႔သား၊ သတို႔ သမီးတုိ႔မွာ ေရွးထံုးနည္း စာတမ္းအသြားအလာႏွင့္ ခမ္းနားစြာ အဆက္မျပတ္ေအာင္ လက္ထပ္ေသာေန႔ကို အစျပဳလ်က္ ေကာင္းျခင္းဆႏၵ ၾကံသမွ် အသင့္ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ပြင့္သစ္ေသာပန္း ဆန္းသစ္ေသာ လပမာကဲ့သို႔ ရတနာ့ ရတနာ စိန္အခိုင္အတြဲ အိမ္တိုင္မွာဆြဲၾကၿပီး သကာလ ပုလဲအလွတျဖာ ဥႆဖယား ငဲ့အျပင္..."

မအိမ့္ကံ(23)

(Mar-09)မအိမ္ကံ

၂၃။"ကံကေလး ..." အူအသည္းေတြ ေျပာင္းျပန္ လန္သြားေလသလား ထင္ရေအာင္ တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရာက သူမ အမည္ကုိ ပီပီသသ ေခၚလုိက္သံေၾကာင့္ မအိမ္ကံမွာ သည္းႀကီး အူျပတ္ အထိတ္တလန္႔ ခံစားမႈမွ တအံ့တၾသ ခံစားမႈကုိ ေျပာင္းသြား ခဲ့ရသည္။

ရုတ္တရက္ ျမင္လုိက္ရစဥ္က ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္ ၀တ္စံုေၾကာင့္ ျပာေ၀ သြားခဲ့ေသာ မ်က္စိကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ပြတ္ၾကည့္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာႀကီး ၿပံဳးထားေသာ အစ္ကုိ ေမာင္ျမတ္သာမွန္း သိလိုက္ရေတာ့သည္။

"အစ္ကုိ .."

မအိမ္ကံက အစ္ကိုျဖစ္သူထံ ေျပး၀င္သြားၿပီး မ်က္ႏွာ အပ္ထားလုိက္သည္။ ေမာင္ျမတ္သာကလည္း ေျပး၀င္လာေသာ ႏွမျဖစ္သူကုိ ဆီးေထြးေပြ႔ရင္း သိုင္းဖက္ ထားရွာပါ၏။ မအိမ္ကံမွာ အစ္ကိုျဖစ္သူ ပခံုးကုိ မ်က္ႏွာအပ္ရင္းက မ်က္ရည္မ်ားပင္ ေတြေတြ က်လာခဲ့သည္။ ၀မ္းသာ ရွာလြန္းတာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ လူျမင္သူျမင္ ေပၚေပၚထင္ထင္ ရြာ၀င္လာရွာတာက တစ္ေၾကာင္း ဆုိေတာ့ ၀မ္းသာရာက က်သည့္မ်က္ရည္ မ်ားပင္။

"အစ္ကုိက စစ္ဗိုလ္ႀကီးေပါ့။ ခုမွ ၾကည့္ေကာင္း သြားေတာ့သယ္ အစ္ကုိရယ္။ မအိမ္ကံက ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္ မွတ္သြားသာ လိပ္ျပာမ်ားေတာင္ စင္ေရာ့ ေအာက္ေမ့မိသယ္။ အေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ ၀မ္းသာၾကမယ့္ အမ်ိဳး။ ကိုေျပသိမ္းလည္း ေရာက္ေနေလရဲ႕၊ အစ္ကုိ ဘာနဲ႔ လာသာလဲဟင္။ အစ္ကုိ ေရာက္လာသာ အားရွိလုိက္တာေတာ္ "

မအိမ့္ကံ(24)

"အဲသည္အထိေတာ့ မေျပာၾက ေသးပါဘူး။ ေတြးပူရသာ ေပါ့ေအ။ သူက ပညာတတ္။ ငါက ပညာမဲ့။ က်ီးန႔ဲခင္ပုပ္လို ျဖစ္မွာစိုးသာပါ"

"မအိမ္ကံ သေဘာတစ္ခု ေနမွာပါေအရယ္။ ကိုေျပသိမ္းက လူ႔သေဘာေကာင္းပါ။ မအိမ္ကံ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ေတာ့ မလုပ္တန္ေကာင္းပါဘူး"

ေက်းဥကေျပာေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္ေျပ ရျပန္သည္။ မအိမ္ကံ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့။ ျပတင္း၀ဆီက လေရာင္ေတြ ျဖာက်ေနသျဖင့္ အခန္း တစ္ခန္းလံုး လင္းေနသည္။ ညေလျပည္ထဲမွာ ပန္းရနံ႔ေတြ ေ၀့လာျပန္ပါ၏။ မအိမ္ကံ အသာက်ဳံးထ လာခဲ့သည္။ အေဖတို႔ အေမတို႔ကို ရင္မဆိုင္ရဲသျဖင့္ တစ္ေနကုန္ အိမ္ႀကီးေပၚမွာပဲ ေအာင္းေန ခဲ့မိသည္။ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ အိမ္ေအာက္သို႔ တေအာင့္ ဆင္းခ်င္လာသည္။ ေက်းဥကေတာ့ အိပ္ေနေလၿပီ။

ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ေ၀းေနရသည့္ ရက္ေတြတုန္းကေတာ့ သည္လို လေရာင္ကို ျမင္ရတိုင္း လြမ္းစိတ္ကေလးေတြ ၀င္ေနက်။ သူ ဘယ္ဆီမွာလဲ ေတြးကာ ေရာ္ရမ္းမိတာလည္း အခါခါပင္။ ထိုစဥ္ကမ်ား လေရာင္ထဲမွာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်မိခဲ့တာေတြ ရွိပါ၏။ အလြမ္းတကာထဲမွာ ခ်စ္သူကို လြမ္းရတာ အထိ ခိုက္ဆံုးလို႔ပင္ ေတြးမိရသည္ အထိပင္။ အခုေတာ့ ကိုေျပသိမ္းက အိမ္ႀကီး ေအာက္ထပ္မွာ ေရာက္ေနၿပီ။ ေစာေစာပိုင္းက စကားသံေတြ ၾကားေသာ္လည္း အသံေတြ တိတ္သြားတာၾကာၿပီ။ ဘယ္ႏွနာရီမ်ား ထိုးပါလိမ့္။ သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ေက်ာ္ ေလာက္ၿပီ။ ေအာက္ထပ္ သံစံုနာရီႀကီးကလည္း နာရီသံထိုးဖို႔ ေမ့မ်ားေနေရာ့လား။

မအိမ္ကံ တံခါးကို အသာလွပ္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေလွကားအဆင္းက တံခါးကို ထပ္ဖြင့္ရျပန္သည္။ ေလွကား အတိုင္းဆင္းလာေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ မတ္ေစ့ကေလးေတြကို နင္းမိသည္။ အိပ္ေနသူေတြ အသံမၾကားရေအာင္ ေျခဖ်ား ကေလးႏွင့္ ဆင္းရပါ၏။ တစ္ထစ္၊ ႏွစ္ထစ္၊ သံုးထစ္။ မတ္ ေစ့ကေလးေတြက ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ တစ္ေစ့၊ ႏွစ္ေစ့၊ သံုးေစ့။ သည္လိုႏွင့္ ေအာက္ကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ လေရာင္က ေျမျပင္ေပၚမွာ တရွိန္ရွိန္ အေရာင္ ျပန္လ်က္ရွိ၏။ သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ၊ ရက္ကန္း႐ံုေပၚမွာ၊ ပဲေမွာ္တိုက္ေပၚမွာ၊ ႏြားတင္းကုပ္ေပၚမွာ၊ ဇြန္ပန္း႐ံုေတြေပၚမွာ၊ ဆပ္သြားဖူး႐ံုႀကီးေပၚမွာ လေရာင္ေတြ။

ကေန႔ည သာသည့္လက ခါတိုင္းထက္မ်ား လင္းေနေတာ့သေယာင္ပင္။ မအိမ္ကံသည္ လေရာင္ကြင္းျပင္ထဲ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အျပင္မွာေတာ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ ရွိပါ၏။ တစ္အိမ္လံုး အိပ္ေမာက်ၾကၿပီ။ အေ၀းဆီက အိမ္လည္လြန္ၾကသူေတြ ဆိုလိုက္ေသာ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့က လြဲ၍ အျခား ဘာသံမွမရွိ။ အေပါ့အပါး သြားၿပီးေနာက္ တလင္းျပင္ လေရာင္ထဲမွာ မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ခြၽတ္ခနဲ အသံတစ္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေနာက္ေဖး တံခါးကို ဖြင့္ထြက္လာပံုရသူ လူတစ္ေယာက္၏ အရိပ္ကို မအိမ္ကံ ျမင္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္၏။ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာလား၊ ကိုေျပသိမ္းလား။ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ရိပ္ခန ဲျမင္လိုက္ရတာ ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံ ထိတ္ခနဲပင္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ လူရိပ္က ေနာက္ေဖးေဆာင္အကြယ္ အေမွာင္ရိပ္ဆီက ထြက္မလာဘဲ ရပ္ေနသျဖင့္ လေရာင္ထဲ ထြက္လာဖို႔ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနပံုရပါ၏။

မအိမ့္ကံ(22)

အေမပန္း႐ံုက မအိမ္ကံတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၀ိုင္းထဲ၀င္ လာတာကို ျပံဳးၾကည့္ေနပါ၏။ အိမ္္ထဲေရာက္မွ ကိုေျပသိမ္းက အ၀တ္အစား အိတ္ႀကီး ပါလာမွန္း သိရသည္။ ဒါဆို ကိုေျပသိမ္းက ရြာမွာ ၾကာဦးမယ့္ သေဘာလား။ တျခားရြာကို သြားဦးမွာလား။ ဘာမွန္းေတာ့ မသိရေသး။ မအိမ္ကံမွာေတာ့ ရင္ခုန္ မေပ်ာက္ခ်င္။ ေလာေလာ လတ္လတ္ ရည္းစားစကား အေျပာခံရသူ မဟုတ္လား။ မေျပာခင္တုန္းက မေျပာလို႔။ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း ဖိန္းဖိန္းေႏြးေႏြး ရင္ႏွင့္ အမွ်ပါလား။ မအိမ္ကံက တစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲကို ေျမာက္ေနသလို ေပါ့ပါးေနခဲ့ရသည္။ ကိုေျပသိမ္း ေမတၱာစကား ေျပာတာကို ဘယ္သူကမွ မသိေသာ္လည္း အေဖတို႔ အေမတု႔ိကိုပင္ ရဲရဲ မၾကည့္၀ံ့ ျဖစ္ရသည္။

"ေမာင္ေျပသိမ္းက ေက်ာင္းလိုက္သြား စမ္းပါရစီ ဆိုလို႔ သမီးေရ၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထလုိက္သြားသာပဲ။ ေနပါဦး တားတာေတာင္ မရပါဘူးေအ"

ကိုေျပသိမ္း အထုပ္ေတြ ေနရာခ်ေပးရင္း အေမပန္း႐ံုက စကား႐ိုး႐ိုး ေျပာေနေသာ္လည္း မအိမ္ကံက မ်က္ႏွာ ပူေနမိသည္။ ကိုေျပသိမ္းက အျဖစ္ပဲ သည္းသလိုလို အဓိပၸာယ္အေငြ႕ ကေလးပါသည္ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံကလည္း အလိုက္သင့္ ေျဖရပါ၏။

"လိုက္လာသာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါ အေမရယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက တိုင္းေရးျပည္ေရးေတြ ေမးေနသာ အၾကာႀကီး။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ေမးသမွ် ရွင္းျပလို႔ ၀မ္းသာေတာ္ မူရွာတယ္"

ကိုေျပသိမ္းက ေရမိုးခ်ဳိး ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အိမ့္ေအာက္ထပ္မွာ အေဖတို႔ အေမတို႔ႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေျပာၾကသည္။ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ အတြင္း အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာလည္း ေရာက္လာေတာ့မည္ ဆိုေလရာ မအိမ္ကံတို႔ မိသားစု ၀မ္းသာၾကရသည္။ ကိုေျပသိမ္း ေျပာသေလာက္ ဆိုလွ်င္ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာက ဘီဒီေအ ဗိုလ္ကေလး ျဖစ္ေနၿပီ ဆို၏။ ဘီဒီေအဗိုလ္ ကေလး ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း မအိမ္ကံကေတာ့ ၀မ္းသာသည္။ ဟိုတုန္းကလို ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး ဘ၀က အစ္ကို လြတ္ေျမာက္ သြားရၿပီေပါ့။ ဒါဆို အစ္ကို ရြာကို ေပၚေပၚထင္ထင္ႀကီး ျပန္လာႏိုင္ေတာ့မည္။ မအိမ္ကံက ဘီဒီ ေအဗိုလ္ကေလးရဲ႕ႏွမေပါ့။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္တုန္းက ၾကားခဲ့ရသေလာက္ အာရွလူငယ္ စည္း႐ံုးေရးမွဴးဆိုလား။ အေဖ့ကိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္းက ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပသည္။

"အဂၤလိပ္ကို တိုက္ၾကတုန္းကေတာ့ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္ လူငယ္ေတြက ဂ်ပန္နဲ႔ ေပါင္းတိုက္ၾကရတာကိုး ခင္ဗ်။ အဲသည္တုန္း ကေတာ့ ဘီအိုင္ေအ ေခၚပါတယ္။ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ေပါ့။ အခုေတာ့ ဂ်ပန္က လြတ္လပ္ေရး ေပးေတာ့မလို လိုဆိုေနေတာ့ ဗမာ့ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ရယ္လို႔ ေျပာင္းဖြဲ႕ ၾကရတယ္။ အဂၤလိပ္ရန္က တစ္ေက်ာ့ကာကြယ္ရမယ့္ သေဘာ ေပါ့။ ဒါကို ဘီဒီေအ ေခၚပါတယ္"

"က်ဳပ္သားက ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္လား ေမာင္ရာ။ လူတကာ ပါး႐ိုက္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိး လုပ္ေနရသလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ လက္မခံဘူး။ ရြာျပန္ လယ္ထြန္ခိုင္းမယ္"

"သူမ်ား မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္က်ရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ရေပါင္ဗ်ာ"

မအိမ့္ကံ(20)

ဘယ္သူကမွလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေတာ့ ခံမျငင္းသာ။ ကိုယ့္စိတ္ အထင္ႏွင့္ ကိုယ္သာ မွန္းဆေနၾကရသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရြာကို ဓားျပ၀င္ၿပီလို႔ တြက္လိုက္သည္။ ဖုိးတုတ္ႏွင့္ ဖိုးကူးတို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က ဓားရွည္ တစ္လက္စီ ကိုင္ၾကရင္း ျခံတံခါးဘက္ ေျပးကာ အျပင္ကိုျမင္ရသေလာက္ ၾကည့္ေနၾက၏။ မအိမ္ကံႏွင့္ေက်းဥက အိမ္အေပၚထပ္ကို တက္လာခဲ့ၾကကာ တာလမ္း အေရွ႕ဘက္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကသည္။ လေရာင္က လြဲ၍ ဘာမွမရွိ။ ေဆာ့ကစားေနၾကသည့္ ကေလး သံေတြကေတာ့ တစိုးတစိမွ် မရွိၾကေတာ့။ အေမပန္း႐ံုပါ အေပၚ ထပ္တက္လာခဲ့ကာ ရြာလမ္းကုိ ၾကည့္ေနခဲဲ့သည္။ သိပ္မၾကာ ပါ။ ကြမ္းတစ္ယာ ညက္ေလာက္တြင္ ေျဗာေျဗာျမည္သံႀကီးကို ၾကားရေလၿပီ။ အသံက ညီလွသည္။ လမ္းမေပၚကို ျပင္းထန္ေသာ ေျခေဆာင့္သံမ်ဳိးျဖစ္၏။

"ဟဲ့ ေက်းဥ လွမ္းၾကည့္လိုက္စမ္း ကေလးမ်က္စိနဲ႔၊ ငါ့မ်က္စိထဲေတာ့ မည္းမည္းအုပ္ႀကီး ျမင္သလားလို႔"

"ဟုတ္ပါ့ အရီးေရ၊ လူေတြေတာ္ မနည္းမေနာပါလား၊ ဘာမ်ား လုပ္ၾကဖို႔ပါလိမ့္ေတာ္"

"ဘယ္က လူေတြလဲ တို႔ရြာကလား"

"ေျပာတတ္ပါဘူး အရီးရဲ႕၊ လူေတြ မည္းမည္းလႈပ္ေန သာျမင္ရသာပဲ"

မအိမ္ကံလည္း ျမင္ေနရပါ၏။ ေျခေဆာင့္ နင္းသံေတြက မအိမ္ကံ ရင္ကို နင္းေနၾကသလား ထင္ရသည္။ ျဗဳတ္... ျဗဳတ္.. ျဗဳတ္...ျဗဳတ္။ မအိမ္ကံတို႔ ဘက္ကိုပင္ နီးလာခဲ့ၿပီ။ ေရွ႕ဆံုးမွာ ျမင္းစီးသူ တစ္ေယာက္ပါသည္။ ထိုျမင္း ေနာက္မွာေတာ့ ငါးေယာက္တစ္တြဲ ေလွ်ာက္လာၾကသည့္ လူတန္း။ လူတန္းက သိပ္မရွည္လွေသာ္လည္း မ်ားမွန္း သိသာသည္။

"အေမ ဂ်ပန္ေတြဆိုသာနဲ႔ တူသယ္၊ ဘာလုပ္ၾကသာပါလိမ့္"

"အေနာက္ရြာေတြဘက္ သြားၾကဖို႔နဲ႔တူသယ္"

"ဟုတ္ပါ့ေတာ္ ညႀကီးမင္းႀကီး"

"ဟုတ္သယ္ ဂ်ပန္စစ္သား ဆိုသာေတြေနမွာ"

မအိမ္ကံတို႔က ေလသံျဖင့္ ေျပာေနၾကေသာ္လည္း စစ္ဖိနပ္သံေတြေၾကာင့္ ရြာပင္ ခုန္ေနသလား မွတ္ရပါ၏။ သိပ္ေတာ့ မၾကာပါ။ ရြာကေလးသည္ ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။ လေရာင္က ရြာကေလးကို ျမႇဴဆြယ္ ေနေသးေသာ္လည္း အသံဟူ၍ ကေလးငိုသံပင္ မရွိ။ ၿငိမ္သက္ျခင္းက ႀကီးစိုးလြန္းျပန္ေတာ့ ေခ်ာက္ခ်ားဖို႔ပင္ ေကာင္းေနသည္။ ထြန္းထား ၾကသည့္ မီးခြက္မ်ားပင္ ၿငိမ္းကုန္ၾကၿပီ။ ရြာတုန္ေအာင္ ျဖတ္သြားၾကေသာ ဂ်ပန္စစ္တပ္ ဆိုတာကို လေရာင္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ၾကရၿပီ ဆိုေတာ့ ဘာမွန္းမသိၾကဘဲ ေၾကာက္လန္႔ ေနခဲ့ၾကပါ၏။ မအိမ္ကံမွာ အေဖ့ ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ကို စိတ္ေရာက္ သြားခဲ့ရသည္။ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ရပါ၏။ ထိုညက အျဖစ္အပ်က္သည္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာကို ဒုတိယ အႀကိမ္ ေဆာင့္ခါလိုက္သည့္ ညဟုပင္ ဆိုရေတာ့မည္။ ျပင္းထန္ေသာ စစ္ဖိနပ္သံမ်ားျဖင့္ ျဖတ္သြားခဲ့ေသာ္ ဂ်ပန္ တပ္စိတ္ တစ္စိတ္သည္ ေလာေလာဆယ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရန္ျပဳခဲ့သည္မရွိ။ ရြာကေလးကိုပင္ ရွိသည္မထင္။ သူတို႔ လမ္းေၾကာင္းက်ရာ အတိုင္း သြားၾက႐ံုသာ။ သို႔ေသာ္ ထို ကားသည္ ျမင္းျခံကို ဗဟိုျပဳ၍ ျမင္းျခံ အေရွ႕လက္၊ အေနာက္ လက္၊ ေတာင္လက္၊ ေျမာက္လက္ ေက်းရြာမ်ားဆီ အေရာက္ အေပါက္ မ်ားလာခဲ့သည္။ ကားက ပုပ်ပ္ပ်ပ္၊ ပါးစပ္ျပဲျပဲ။ မီးခြက္ေတြက မ်က္လံုး ျပဴးျပဴးျဖစ္ရာ ရြာေတြက သည္ကားကို "ေတာဘီလူး" ကားဟုေခၚၾကပါသည္။

ၾကာေတာ့လည္း ေတာဘီလူး ကားကို စိတ္မ၀င္ စားႏိုင္ၾကေတာ့။ ေတာဘီလူး ကားေပၚမွာ ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္ေတြပါလာ တတ္သလို ျမန္မာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စလည္း ကား ေနာက္မွာ ပါလာတတ္သည္။ တစ္ခါမွာေတာ့ ရြာက အမႈပြဲစား ေက်ာ္ဒင္ အခန္႔သား ပါလာခဲ့သည္။ ေက်ာ္ဒင္က ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္ထက္ပင္ မ်က္ႏွာႀကီး တင္းလွပါ၏။ ရြာကေတာ့ မဲဇလီက လက္ဖက္ထက္ ေစ်းတန္လွခ်ည့္လို႔ ေျပာၾကသည္။ ေက်ာ္ဒင့္ လက္ေမာင္းမွာ ဂ်ပန္စာ ေရးထားေသာ လက္ပတ္ အနီပတ္ ထားတာကိုလည္း ျမင္ၾကရ၏။ ေတာဘီလူးကားက ရြာကို အေသးစိတ္ လိုက္ၾကည့္ ေတာ့လည္း ေက်ာ္ဒင္ကပဲ လိုက္ျပသည္။ ရြာစည္း႐ိုးေတြကုိ ျပသည္။ လင့္စင္ေတြကိုျပသည္။ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကိုျပသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ၀င္သည့္ ေန႔က ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္က ဖိနပ္ မခြၽတ္ဘဲ ေက်ာင္းေပၚ တက္လာခဲ့တာကို ရြာက မေက်နပ္ၾက။ စကားၾကံဳလွ်င္ တီးတိုး ေျပာၾကသည္။

မအိမ့္ကံ(21)

(Feb-09) မအိမ္ကံ

၂၂။
မအိမ္ကံကေတာ့ ဘာကုိမွ် ဂရုမစုိက္ေတာ့ၿပီ။ တစ္ဒဂၤအတြင္း ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက ေခ်ာက္ခ်ား စက္ဆုတ္ဖြယ္ ေကာင္းလွေပရာ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေတာ့ သေဘာျဖင့္ ၾကြက္ေလွ်ာက္တန္းေပၚက ႏွစ္လူးျပဴးကုိ ေကာက္ယူလုိက္ၿပီး ပဲေမွာ္ တုိက္ေပၚက ခုန္ခ်ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်းဥက လွမ္းတား လုိက္ေသးေသာ္လည္း မရေတာ့ပါ။ ဆူပြက္ေနေသာ ေသြးေတြက မအိမ္ကံ တစ္ကုိယ္လံုး ဒေရာေသာပါး ေျပးလႊားေနပါ၏။ မအိမ္ကံ မ်က္စိထဲမွာ ဘာကုိမွလည္း မျမင္ေတာ့။ ဖေအကုိ ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ထားေသာ ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္ထက္ အမ်ိဳး သစၥာေဖာက္ အမႈပြဲစား ေက်ာ္ဒင္ကုိ မုန္းတီးလွစြာ ႏွစ္လံုးျပဴးေျပာင္း၀ျဖင့္ လည္မ်ိဳကုိ ေထာက္ထားလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပစ္လုိက္ခ်င္လွေသာ္လည္း မိဘ ႏွစ္ပါးႏွင့္ အသက္ခ်င္း လဲလုိက္ရာမွာကုိေတာ့ မျဖစ္ခ်င္။ သည္ေတာ့ ေသနတ္ျဖင့္ ေထာက္ထားရင္းက ခပ္မာမာ ေအာ္လုိက္သည္။


"ေက်ာ္ဒင္ အမ်ိဳး သစၥာေဖာက္။ ဒါ နင့္အၾကံေတြ မဟုတ္လား။ သည္ေလာက္ လုိခ်င္တဲ့ ေသနတ္ ယူသြားစမ္း။ ငါ့အေဖ အသက္နဲ႔ လဲရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုး မရွိသဲ့ ေသနတ္။ ခု ယူသြားစမ္း။ နင္တုိ႔လည္း ခု ထြက္သြားစမ္း။ တစ္သက္ တစ္သက္ခ်င္း နင္နဲ႔ငါ တစ္ေကြ႔ ေတြ႔ၾကေသးသာေပါ့ဟယ္"

အမႈပြဲစား ေက်ာ္ဒင္က မအိမ္ကံထက္ အသက္အရြယ္ ႀကီးပါ၏။ မအိမ္ကံက နာၾကည္းစိတ္ျဖင့္ တမင္ မေလးမစား ေခၚေ၀ၚ သံုးႏႈန္းလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ဒင္က ႏွစ္လံုးျပဴး ေသနတ္ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ရသည့္ အခါမွေတာ့ ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္ကုိ ကမန္းကတန္း လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။ ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္က မအိမ္ကံကုိ တစ္ခ်က္ ျပဴးၾကည့္လုိက္ရင္း ခ်ိန္ထားသည့္ ေျခာက္လံုးျပဴးကုိ ခ်လိုက္သည့္အခါ ဂ်ပန္ စစ္သား ႏွစ္ေယာက္၏ ေသနတ္ေတြပါ ပံုမွန္ ျဖစ္သြားၾကေလသည္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္က ေမးခြန္း ေတြေမးေနတာကို ေက်ာ္ဒင္က ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ စကားလံုးရွာကာ ျပန္ေျပာေနသည္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္က ဘာေတြ ေအာ္လိုက္သည္ မသိ။ ဂ်ပန္စစ္သား တစ္ေယာက္က မအိမ္ကံ လက္ထဲက ႏွစ္လံုးျပဴး ေသနတ္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္က ေျခာက္လံုးျပဴး ေသနတ္ကို ခါးၾကားထိုးၿပီး ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ သြားေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သား ႏွစ္ေယာက္ကလည္း တန္းခနဲ ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္သြားၾကသည္။ ေက်ာ္ဒင္က မအိမ္ကံကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခါးမွာ စံုေထာက္ လိုက္၏။ မအိမ္ကံမွာ တစ္ကိုယ္လံုး ေပပြေနသည္။ ရက္ကန္း႐ံု ရွင္းလင္း လက္စဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ပိုးမွ်င္မည္းမည္း ေတြခဲခဲလႈပ္ကာ မည္းသည္းေနၿပီး ေခါင္းေပါင္းႀကီး ျဖဳတ္လာသျဖင့္ ဆံပင္ေတြက ဖ႐ိုဖရဲႏိုင္လွသည္။ ပဲေမွာ္ေတြကလည္း တစ္ကိုယ္လံုး ဆံပင္ေတြပါ မက်န္ စူး၀င္ေနသည္။ ေဒါသေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကလည္း ခက္ထန္ မာေၾကာလြန္းလွပါ၏။

"က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုးရဲ႕အသက္ကို ကယ္လိုက္သယ္ မွတ္ပါ။ မအိမ္ကံကို စိတ္မႏွံ႔သဲ့ မိန္းကေလးပါလို႔ က်ဳပ္ ရွင္းျပ လိုက္ရသယ္။ မအိမ္ကံေရ နင္ေျပာသလို တစ္ေကြ႕ေတာ့ ေတြ႕ၾကရမယ္နဲ႔တူပါရဲ႕"

"ဟုတ္သယ္။ ထင္းေခြေရာ ေရခပ္ေရာ ၾကံဳလိုက္ခ်င္လွသယ္။ အေပြးနဲ႔အေခါက္၊ အသားနဲ႔အႏွစ္ ခြဲၾကေသးတာေပါ့"

ေက်ာ္ဒင္က မအိမ္ကံကို မဲ့ျပံဳး တစ္ခ်က္ ျပံဳးၾကည့္ၿပီး သုတ္သုတ္ပါေအာင္ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႏွင့္ ေက်ာ္ဒင္တို႔ျပန္သြားေတာ့မွ သတိျပန္ရလာေသာ အေမပန္း႐ံုကို အိမ္ထဲ ေပြ႕ယူခဲ့ၾကရသည္။ ဦးသာထန္ကိုပါ အိပ္ရာေပၚ လွဲေစကာ ျပဳစုၾကရသည္။ အေမပန္း႐ံု နဖူးအကြဲက ေသြးမထြက္ေတာ့ ေသာ္လည္း ေသြးေစးေတြ ေစးကပ္ေနသည္။ မလွအံုက ေရေႏြးျဖင့္ သန္႔စင္ေပးရင္း ေဆးမႈန္႔သိပ္သည္။ ေဒၚပန္း႐ံုက တစ္ခ်က္ကေလးပင္ မညည္းရွာပါ။ ရက္ကန္းထည္ရက္စ သန္႔သန္႔ျဖင့္ ေခါင္းကိုပတ္ေပးကာ အသာမွိန္းေနေစသည္။ ဦးသာထန္ကိုေတာ့ ပဲလံုးတိုက္ရာက ျပန္လာေသာ ကိုဖိုးေငြတို႔ သားအဖက ျပဳစုေပးေနပါ၏။

"က်ဳပ္တို႔က ျပန္လာသာၾကာၿပီ။ ရြာအေနာက္ထိပ္ ေရာက္ေတာ့ အိမ္မ၀င္ၾကနဲ႔ဦး။ ဂ်ပန္ေတြ ေရာက္ေနသယ္ ေျပာလို႔ လွည္းရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကရသာ။ ေက်ာ္ဒင္ ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္ ပါလား လွအံုရာ။ ကိုယ့္ရြာသူ ရြာသားခ်င္းကိုဟာ..."

"ေၾသာ္... က်ဳပ္ေတာ့ လိပ္ျပာကို စင္ေရာ ကိုရင္ေရ။ ခုထိ ရင္ထဲ ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ႀကီး။ မအိမ္ကံ ထြက္လာေတာ့ ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္က ထိုးပစ္လိုက္ၿပီ မွတ္သာ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ငါ့ညီမေလး ေသကံ မေရာက္ေတာ္"

မအိမ့္ကံ(19)

(jan'09) မအိမ္ကံ


(၂၁)
၁၃၀၄ ခု၊ ပထမ၀ါဆုိလဆုတ္ ၄ ရက္။

ႏွမကေလး မအိမ္ကံ ..

အစ္ကုိ ေမာင္ျမတ္သာ စာေရး လုိက္ပါသည္။ သည္စာကုိေတာ့ ႏွမကေလးသာ ဖတ္ရန္ မွာလုိက္ပါသည္။ အစ္ကုိ႔မွာ စာမ်ားမ်ား ေရးဖုိ႔ရာလည္း အခြင့္မသာသည့္ အတြက္ လုိရင္းကုိသာ ေရးလုိက္ပါသည္။ ႏွမကေလး ေကာင္းစားတာကုိ ျမင္လုိ၍ အစ္ကုိ မေရးမျဖစ္ ေရးလုိက္သည္လုိ႔ပင္ မွတ္ပါေတာ့။ ႏွမကေလး အရြယ္ ေရာက္ၿပီ။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ဟာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အတြက္ အခါလင့္ၿပီဟု ဆုိႏုိင္ၿပီ။ ေခတ္အခါ ကာလ အေလ်ာက္ေရာ၊ အသက္အရြယ္ ရၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ မိဘမ်ားအတြက္ပါ အစ္ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားၿပီးမွ ေရးလုိက္သည္ဟု သာမွတ္ပါေလ။ႏွမကေလး အိမ္ေထာင္ျပဳပါ။ အထူး ေျပာလို သည္မွာ ေမာင္ေျပသိမ္းက ႏွမကေလးကို ေမတၱာရွိေနေၾကာင္း သူ႔ေျပာ စကားမ်ားအရ အစ္ကို ရိပ္မိေန၍ ျဖစ္ပါသည္။ ေမာင္ေျပသိမ္းမွာ မ်ဳိး႐ိုးဇာတိ၊ စာရိတၱႏွင့္ မိဂုဏ္ ဘဂုဏ္ ရွိေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသား ပညာတတ္ျဖစ္၍ အစ္ကို႔ အေနျဖင့္လည္း သေဘာတူမိပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ အစ္ကိုႏွင့္ မတူတာရွိ၊ တူတာရွိဆိုေသာ္လည္း ေျဖာင့္မတ္သူ တစ္ဦးအျဖစ္ အစ္ကုိ ယံုၾကည္လ်က္ ရွိပါသည္။ သည္စာက ႏွမကေလးကံ အတြက္ ဆန္းေကာင္း ဆန္းေန ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကနိယာမသာျဖစ္၍ အထူး ရွက္ရြံ႕စရာ မရွိပါ။
ကံကေလး၏ ေနာင္ေရး အတြက္ ေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ
အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာ
P/S အစ္ကို ေလာေလာဆယ္ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕တြင္ ရွိေနပါသည္။ မၾကာမီ ေတြ႕ႏိုင္မည္ ထင္ပါ၏။

မအိမ္ကံက စာရြက္ကေလးကိုေရာ ႏြမ္းရိ ပါးလ်ားလွၿပီ ျဖစ္ေသာ စာအိတ္ေဟာင္း ကေလးကိုပါ ေငးၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ စာဖတ္ခါစတုန္းကေတာ့ မအိမ္ကံ မ်က္ႏွာ မထားတတ္ခဲ့ပါ။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာကို မျမင္ရပါဘဲလ်က္ ရွက္ေန မိခဲ့သည္။ ရွက္ျခင္းႏွင့္ အတူ ေၾကာက္ျခင္း၊ ထူပူျခင္း၊ အံ့ၾသျခင္း၊ ၀မ္းသာသလိုလို ၀မ္းနည္းသလိုလို ခံစားရျခင္းမ်ား တစ္ၿပိဳင္နက္ ခံစားေနခဲ့ရသည္။ အစ္ကိုႏွင့္ မအိမ္ကံတို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ ကံေကာင္းသည္ ဆိုရပါမည္။ အေဖ ကလည္း သူ႔သားမို႔၊ အေမကလည္း သူ႔သမီးမို႔ ဆိုတာမ်ဳိး မရိွ။ အေဖတူ အေမကြဲ ေမာင္ႏွမ ဆိုေသာ္လည္း ေမာင္ရင္း ႏွမပမာ ငယ္စဥ္ကပင္ မအိမ္ကံကို အလို လိုက္ခဲ့သည္။ ခ်စ္ရွာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံႏွင့္ အသက္ခ်င္း ကြာေတာ့ ဒိုးတူ ေပါင္ဖက္ ကစားခဲ့ရတာမ်ဳိး မရွိေသာ္လည္း ႏွမ ကေလး လိုခ်င္တာ မွန္သမွ် မ်က္ႏွာ အညိဳမခံခဲ့။

တစ္ခါက ၀ိုင္းတိုက္ စည္း႐ိုးစပ္မွာ ေပါက္ေနသည့္ ပုန္းညက္ ပင္ပ်ဳိကေလးမွာ ပုန္းညက္ပန္းေတြ အဆုပ္လိုက္ အခဲလုိက္ ေဖြးေဖြးလႈပ္လ်က္ ရွိရာ မအိမ္ကံမွာ ပန္းေတြကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ခုန္ဆြခုန္ဆြ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သည္အပင္ကေလးက သည္ႏွစ္မွ ပန္းစျပျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံက ပုန္းညက္ပန္းေတြ လိုခ်င္သျဖင့္ အစ္ကို႔ကို ခူးေပးရန္ ပူဆာခဲ့သည္။ အစ္ကိုက သူ႔ အရပ္အေမာင္း၊ သူ႔အရြယ္ႏွင့္ တက္ခူးလွ်င္ ခူး၊ ၀ါးတံခ်ဴႏွင့္ ခ်ဴလွ်င္ခ်ဴ ပုန္းညက္ပန္းေတြ အခိုင္လိုက္ ရႏိုင္ေသာ္လည္း မအိမ္ကံ အတြက္ကေတာ့ ျမင့္လြန္းေနသည္။ အပင္က သိပ္ႀကီး လွတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ပင္စည္္လံုးသည္ပင္ လက္တြင္း တစ္ဆုပ္(တူရြင္း႐ိုး)ေလာက္သာ ရွိသည့္အပင္။

မအိမ့္ကံ(18)

ဦးသာထန္က ကိုေျပသိမ္းကို က်ဳပ္သားစာရင္း သြင္းတယ္ ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံကပင္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ရပါ၏။ ဦးသာထန္က ႐ိုး႐ိုး ေျပာလိုက္ျခင္းေပမယ့္ စကားက အဓိပၸာယ္ တစ္မ်ဳိးေရာက္တာ မဟုတ္လား။ ေဒၚပန္း႐ံုက ဦးသာထန္ကို မ်က္ေစာင္း လွမ္းထုိးေလသည္။ ဘယ္စကား ဘယ္ေရာက္မွန္းမသိ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူ႔အေပၚမွ ဘယ္တုန္း ကမွ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိခဲ့ေသာ ဦးသာထန္က ကိုေျပသိမ္းကို ဓာတ္က်ခဲ့ေလသည္။ ဦးသာထန္၏ ပင္ကိုစိတ္ကလည္း ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ေတြကို အထင္ႀကီး ေလးစားစိတ္ ရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္းလို ဥပဓိ႐ုပ္ ၾကည္စင္သေလာက္ စကား ေျပာမြန္ရည္သူ တစ္ေယာက္ကို ဦးသာထန္ ဓာတ္က်မည္ ဆိုလည္းက်စရာ။ ကိုေျပသိမ္းက ဦးသာထန္ နားလည္ေလာက္ ေသာ စကားလံုးေတြကို ေရြးခ်ယ္ သံုးၿပီး စကားကို ေအးေအး ေဆးေဆး ေျပာသည္။ စကားေျပာ ႏူးညံ့သေလာက္ ျခံဳငံုမိ ေအာင္ စီကာပတ္ကံုး ေျပာတတ္သည္။ ဦးသာထန္က ေခါင္း တညိတ္ညိတ္။ အခုမွ ေရလည္ေတာ့သယ္ ဆိုသည့္ စကားျဖင့္ ေထာက္ခံ၏။

"ကိုင္း ေနပါဦး။ ေမာင္က ကေန႔ျပန္မွာလား။ ဘာ အေၾကာင္းမ်ား ေနာက္ဆံ ငင္စရာရွိေသးလို႔လဲ။ အိမ္က သားမယား"

"မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ လူလြတ္ပါ။ မိဘမ်ားကို လုပ္ေကြၽးေနပါသယ္"

သည္တစ္ခါေတာ့ ေဒၚပန္း႐ံုက ဦးသာထန္ကို ၀င္ေငါက္ ရေတာ့သည္။

"ကဲပါ ကိုေရႊသူႀကီးမင္းရဲ႕။ သဂ်ဳိးပဂ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္ စကား ဘယ္ေရာက္။ သည္လိုပါ ေမာင္ရင္ရယ္။ ေမာင့္ဦးေလးက ေမာင္ေျပသိမ္းနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လွ ထင္ပါရဲ႕ကြယ္။ ေနာက္ဆံ ငင္စရာ မရွိရင္ သည္တစ္ညေတာ့ ေနေစခ်င္သယ္။ မိုးေတာင္ ခ်ဳပ္လုကမင့္ပဲဟာ"

အေဖတို႔၊ အေမတို႔က မထင္မွတ္ဘဲ တားေနေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္ခ်မ္းသာသြားခဲ့သည္။ ဧည့္သည္ ကိုလူေခ်ာကို ခ်က္ခ်င္း မျပန္ေစခ်င္ခဲ့။ အစ္ကိုျဖစ္သူ ပါးလိုက္ေသာ စာယူလာသူကို တစ္ညေတာ့ နားေစ့ခ်င္သည္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ျမင္းျခံႏွင့္ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက မေ၀းေသာ္လည္း မနီးလွပါ။ မိန္းမပ်ဳိဆိုေတာ့လည္း ေနလွည့္ပါဦး အတားရခက္ပါ၏။ အခုေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးက တားေနၿပီ ဆိုေတာ့ စကားခိုင္ေအာင္ ၀င္ခ်ည္ရျပန္သည္။

မအိမ့္ကံ(17)

မအိမ္ကံ (Dec) 2008

၂၀။
ကမၻာစစ္ႀကီး၏ စစ္ရိပ္ စစ္ေငြ႔မ်ားက ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ရြာကေလးကုိပင္ အရိပ္မည္းႀကီး သ႑ာန္ျဖင့္ ထင္ဟပ္လ်က္ ရွိေလၿပီ။ ရြာက အမႈပြဲစား ေက်ာင္ဒင္က ၿမိဳ႔ႏွင့္ အကူးအကန္း ရွိသျဖင့္ သတင္းစာေဟာင္း တကုိင္ကုိင္ အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ ေျပာျပခ်က္ေတြကုိ အမ်ားက စိတ္၀င္စား ေနၾကၿပီ။ ဥေရာပဘက္တြင္ စစ္ႀကီး စေလာင္ၿမိဳက္ ေနၿပီတဲ့။ ေကာင္းကင္မွာ ဌက္ေတြလုိ ပ်ံသန္းႏိုင္ေသာ ေလယာဥ္ပ်ံ ဆုိတာေတြႏွင့္ ဗံုးေတြႀကဲခ်ေနတာ လူေတြ ေသလုိက္ၾကတာမ်ား အတံုးအရံုးတဲ့။ ဥေရာပ ဆုိတာ ဘယ္မွာလဲ မအိမ္ကံ မသိ။ အစ္ကုိ႔ အတြက္သာ စုိးရိမ္မိခဲ့သည္။ အစ္ကုိ႔မွာ မိရိပ္ ဖိရိပ္ လာလုိ႔မွ ေအးေအး သက္သာ မရွိခဲ့ရ။ ၾကည့္ေတာ္ကုန္းက အျပန္ ခဏနားရံုရွိေသး။ စစ္ပုလိပ္ေတြ ေရာက္လာသျဖင့္ ေနာက္ေဖးက ထြက္ေျပး ခဲ့ရွာသည္။ အစ္ကုိက ပါးနပ္ပါ၏။ သူေရာက္ကတည္းက ဖိုးကူးကုိ တျခားအလုပ္ မခိုင္းေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕ တာလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ အေရွ႕အေနာက္ ကူးေစၿပီး လူရိပ္လူေျခ ထူးျခားမႈ ရွိမရွိ လူေစာင့္ ခ်ထားခဲ့သည္။ လူစိမ္း သို႔မဟုတ္ မသကၤာဖြယ္ ေတြ႕လွ်င္ အိမ္ေခါင္ေပၚ ခဲပစ္လိုက္ဖို႔ မွာထားခဲ့သည္။ ရြာေတြ ဆိုေတာ့ စာပစ္၊ ငွက္ပစ္ ေလာက္စာလံုးေတြက အခန္႔မသင့္လွ်င္ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ က်တတ္သျဖင့္ ပထမေတာ့ ငွက္စာ ခဲက်တာ ထင္ပါရဲ႕လို႔ မအိမ္ကံ ေတြးလိုက္ မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အသံက ေလာက္စာလံုး က်သံမဟုတ္။ က်ယ္ေလာင္ ေနသည္။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာက ကံကေလး လမ္းဘက္ ၾကည့္စမ္းဆိုရာက ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စစ္ပုလိပ္ သံုးေယာက္။

တစ္ေယာက္က ေသနတ္ကို ေထာင္ကိုင္လ်က္ ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္က သုတ္သုတ္ပါေအာင္ လိုက္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ မအိမ္ကံ အစ္ကို႔ကို ျမင္ရသမွ် လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။ အစ္ကိုက သူ႔လြယ္အိတ္ အေဟာင္းကို ေကာက္ယူကာ ေနာက္ေဖး ျပတင္းေပါက္က ခုန္ခ်ကာ အိမ့္အေနာက္ ျခံစည္း႐ိုးကို ေျပးသည္။ "မမစိမ္းျမတုိ႔ အိမ္ဘက္ကိုေျပး"လို႔ မအိမ္ကံ လွမ္းေအာ္ လိုက္ရင္းက စားပြဲေပၚ တင္ထားေသာ အစ္ကို႔ အသံုးအေဆာင္ ကေလးေတြကို သိမ္းက်ဳံးၿပီး ေဆးေတာင္းထဲ ထိုးသိပ္ ထည့္လိုက္ရပါ၏။ အစ္ကိုက သူ႔ပစၥည္း ပစၥယ စာရြက္ စာတမ္းေတြကို လြယ္အိတ္ႀကီးထဲ ထည့္ကာ ကိုယ္ႏွင့္ မကြာ ထားသူျဖစ္သည္။ ျဗဳန္းခနဲဆိုေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ အစ္ကို ဖတ္လက္စ စာအုပ္ထူႀကီးႏွင့္ ေဖာင္တိန္ က်န္ခဲ့သျဖင့္ မအိမ္ကံ ဖ်တ္ခနဲ သိမ္းဆည္း လိုက္ရျခင္းပင္။
မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္မွာ သစ္သား ဇလီတန္း႐ိုက္ ျခံစည္း႐ိုး ရွိသည္။ ျခံစည္း႐ိုးေထာင့္ တစ္ေနရာမွာ လူ တစ္၀င္စာ က်င္းေပါက္ တစ္ေပါက္ ႏိႈက္တူးထားၿပီး အမႈိက္ေတြ ဆို႔ထားတာကိုလည္း ဖိုးကူး ေျပာျပမွ မအိမ္ကံတို႔ သိရပါ၏။

"ကိုႀကီးျမတ္သာက သူ႔ လူတစ္ကိုယ္ ၀င္သာထြက္သာ က်င္းကေလး ႏႈိက္တူးခိုင္းထားသာ မမကံရ။ ၿပီးေတာ့ အမႈိက္ေတြ ဆို႔ထားသဲ့။ ပုလိပ္ေတြ လာေတာ့ အဲသည့္ အေပါက္က ထြက္သြားသာ။ ျမန္လိုက္တာဗ်ာ။ ေျမြထြက္သြားသဲ့ အတိုင္းပဲ"

"အိမ္ေခါင္ေပၚ ခဲက်သာလည္း နင္ပဲ မဟုတ္လား ငါ့သား"

မလွအံုက ေမးျခင္း ျဖစ္သည္။

မအိမ့္ကံ(16)

(Nov) မအိမ္ကံ 2008

၀င္းတံခါး ႏွစ္ခ်ပ္ၾကားသို႔ လူတစ္ေယာက္ ရုတ္တစ္ရက္ လက္ထိုး ခံလိုက္သျဖင့္ မအိမ္ကံ တံခါး ေမာင္းထိုးရန္ မျဖစ္ေတာ့။ မအိမ္ကံမွာ တံခါး ႏွစ္ခ်ပ္ ပြင့္မသြားဖို႔သာ အရင္ ၾကိဳးစားေနရသည္။ တံခါးၾကီး ႏွစ္ခ်ပ္ၾကား ညွပ္ေနေသာ တိုက္ပံုအက်ၤီ၀တ္ လက္ၾကီးတစ္ဖက္က မအိမ္ကံဘက္မွာ ရွိေနျခင္း သည္ပင္လွ်င္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္။ မအိမ္ကံ ျမင္ရ သေလာက္ တိုက္ပံုအက်ီၤလက္က အနားေတြ ဖြာထြက္ေနကာ အဖာအေထး ကလည္း မ်ားလွသည္။ တိုက္ပံုအက်ီၤ လက္ထဲက ထိုးထြက္ေနေသာ လက္ဖ်ံႏွင့္ လက္ဖ၀ါး တစ္ခုလံုးသည္လည္း အိုးမဲလိုလို၊ ရွားေစးလိုလို ညစ္မဲြမဲြ ေၾကးေညွာ္ေတြ ေပက်ံလ်က္ရိွပါ၏။

မအိမ္ကံ အတြက္လုပ္စရာ အလုပ္တစ္ခ်က္သာ ရိွသည္။ တံခါးၾကီးႏွစ္ခ်ပ္ကို ကိုယ္လံုးျဖင့္ ဖိျခင္းအားျဖင့္ လက္ညပ္ သြားေစႏိုင္သည္။ သည့္ထက္ အားစိုက္လိုက္ရင္ က်ိဳးပင္ က်ိဳးသြားႏိုင္သည္။ သည္လူက လွည္းေပၚက ဖ်တ္ခနဲ ဆင္းလာျပီး တံခါးအနီး ေရာက္ေအာင္ ကပ္လိုက္တာကို မအိမ္ကံ ၀င္းထဲအ၀င္မွာ သတိထား လိုက္မိေသာ္လည္း သည္လို အတင့္ရဲလိမ့္မည္ မထင္ခဲ့။ သူၾကီးအိမ္ကို သည္လို ႏြမ္းပါးလွေသာ လွည္းသမား တစ္ေယာက္က ပိုင္စိုးပိုင္နင္း လုပ္စရာ အေၾကာင္းမရိွ။ အေဖ့လူေတြလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေဖ့ကို ရန္ျပဳခ်င္သူေတြလား။ ေခာတ္ကာလ မေကာင္းေတာ့ တခ်ိဳ႕ ရြာေတြမွာ သူၾကီးကိုပင္ ဒုကၡေပးေနၾကတာေတြ ၾကားရသည္။ အခုလည္း အေဖ့ကို ရန္လုပ္ခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ရမည္။ အေဖ့လူ ဆိုလွ်င္ သူၾကီးမင္း ရိွသလား ေလာက္ေတာ့ ေမးရမည္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ပိတ္လိုက္သည့္ တံခါးကိုပင္ လက္ထိုးခံလိုက္သည ္ဆိုေတာ့ လူေကာင္း ျဖစ္စရာမရွိ။ မအိမ္ကံက တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ေက်ာကပ္ကာ ဖိပစ္လိုက္သည္။

“ဟဲ့ ဟဲ့ ကံကေလး ငါ့ႏွမ လက္မ်ား က်ဳိးပါေရာ့မယ္ ဟာ၊ ဖြင့္စမ္းပါ ျမန္ျမန္”

မအိမ့္ကံ(15)

မလွအံု စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ခပ္သဲ့သဲ့ ျပံဳးမိပါ၏။ တကယ္ေတာ့ မလွအံုေျပာျပသည့္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ ရမည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ သည္စည္းကမ္းခ်က္ ေတြက ထူးၿပီးဆန္းလွတာေတြေတာ့ မဟုတ္။ ေတာသူေတာင္ သားဘ၀မွာ သည္လိုကိစၥေတြကို တမင္ေစာင့္ထိန္း ေနစရာလည္း မလိုပါ။ သို႔ေသာ္ မိစံုဖစံု ရွိပါလ်က္ ငယ္လင္ငယ္ မယား မဟုတ္တာနဲ႔ပဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အဖို႔ရာ တစ္ေရေလ်ာ့ရတာမ်ဳိးကိုေတာ့ မအိမ္ကံ လက္မခံခ်င္။

"မလွအံုရယ္ မိဘမ်ားမလည္း မိဘမ်ားအေၾကာင္းကံနဲ႔ ျဖစ္ၾကရသာပါ။ ေမြးလာသဲ့ သမီးကေလးခမ်ာလည္း သူ႔ အေၾကာင္းကံနဲ႔ သူလာသာပါ။ ဘယ္ႏွယ့္ေၾကာင့္ သမီးခမ်ာ မိဘေလာင္းရိပ္က်ရသာလဲ။ မတရားလိုက္သာ။ မအိမ္ကံလို မိန္းကေလးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ေတာင္ ရွိၾကသလဲ။ ဘယ္ႏွ ေယာက္မ်ား ရင္က်ဳိးခဲ့ၾကရသလဲ။ မိဘမ်ား ငယ္လင္ငယ္ မယား မဟုတ္ၾကသာနဲ႔ ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ သမီးမ်ားခမ်ာ လူ႔စည္း မေက်ာ္ႏိုင္ၾကရသာလဲ။ မအိမ္ကံ ဖက္စိမ္းကြမ္း ေတာင္ကိုင္ရဖို႔ ေနာက္တစ္ဘ၀ ေစာင့္ရေတာ့မွာေပါ့။ အဲသလိုလား"


မအိမ္ကံ စကားေၾကာင့္ မလွအံုပင္ စိတ္ထိခိုက္သြားခဲ့ရသည္။ ရြာ့က်င့္၀တ္၊ ရပ္က်င့္၀တ္ အစဥ္အဆက္ရွိခဲ့တာကို မအိမ္ကံရင္မွာ ေပါ့ေစေတာ့ သေဘာျဖင့္ ေျပာျပခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သည္လိုစည္းကမ္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ခ်ထားခဲ့ၾကတာလည္း မဆိုႏိုင္။ ျဖစ္တန္သည္ ကေတာ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး၏ တန္ဖိုးကို စံအျဖစ္ ထားခ်င္ခဲ့ၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မအိမ္ကံ ေျပာတာလည္း မွန္ျပန္ပါ၏။ မိဘ ႏွစ္ပါး၏ ကံအေျခမလွတာႏွင့္ပဲ သမီးခမ်ာ တင္းတိမ္ ေနာက္မွာ ေနရတာကလည္း သဘာ၀ေတာ့မက်။ သို႔ေပသိ ရြာရပ္က ခ်မွတ္သည့္ စည္းမ်ဥ္းဆိုေတာ့လည္း မျပင္သာ။ သည္စည္းမ်ဥ္းကို ဘယ္သူကမွ စာရြက္ေပၚေရးခဲ့တာ မဟုတ္။ ေက်ာက္ျပားေပၚ ဆစ္ခဲ့တာမဟုတ္။ ေပရြက္ေပၚ ကညစ္ႏွင့္ျခစ္ခဲ့တာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သည္စည္းမ်ဥ္းကို အစဥ္ အဆက္လိုက္နာခဲ့ၾကသည္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မယ္နီ ျဖစ္သတဲ့။ မယ္၀ါျဖစ္သတဲ့ဆိုေတာ့လည္း အမ်ားသေဘာညီ ၾကျမဲျဖစ္ပါ၏၊ ေစာဒက မရွိ ခြန္းတုံ႔ခြန္းျပန္မရွိ။ မျဖစ္ သင့္ပဲ ျဖစ္ရတာပါဆိုသူမရွိ။ ဒါကလည္း ထူးဆန္းသား။

"မအိမ္ကံရယ္ အရီးပန္း႐ံုခမ်ာ ညည္းလူမွန္းသိပါၿပီ ဆိုကတည္းက သည္စကား ေရာက္တိုင္း မ်က္ရည္က်ခဲ့ရသာ ငါအသိဆံုးပဲ။ ညည္းအေဖ သူႀကီးက သည္ကိစၥေခါင္းထဲမရွိ ေပမယ့္ ခမ်ာ မေအကိုးေအ့။ တစ္ေန႔ သည္ျပႆနာဆိုက္ လာမယ္ဆိုသာ သိႏွင့္ေလေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ စိတ္မခ်မ္း သာခဲ့ဘူး။ ျဖစ္သာလည္းျဖစ္ပါၿပီ မအိမ္ကံရယ္။ ကိုယ္ခ်င္း မစာလို႔ ေျပာသာလည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ စိတ္ကိုသာေျဖပါ ေအ။ ညည္းျပဳသဲ့ကုသိုလ္ေတြ နည္းမွမနည္းဘဲဟာ။ အျမစ္ ပိုးစားေတာ့ အဖ်ားေျခာက္သတဲ့။ ကိုယ့္စိတ္ကို ပိုးမစားပါ ေစနဲ႔ေတာ့ေႏွာ ငါ့ညီမ"

မအိမ့္ကံ(14)

မအိမ္ကံ (Oct) 2008

၁၈။ ဘုရား ... ဘုရား ဘုရားကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ တေနမိတာကုိပဲ မအိမ္ကံ ေနာက္ဆံုး သတိ ရလုိက္ေတာ့သည္။ အသည္းအဆုတ္ တစ္ၿမံဳလံုးကုိ ဘီလူးသဘက္ တစ္ေကာင္ သြားစြယ္ျဖင့္ ကိုက္ခဲ လုိက္သလုိ လွပ္ခနဲ က်င္တက္ သြားသည့္ ေ၀ဒနာက ျပင္းထန္လြန္းလွ၏။ ကုိယ္က်င့္တရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သည္အရြယ္အထိ မုန္ညင္းတစ္ေစ့စာမွ် ထိပါးေစာ္ကားျခင္း မခံရဘူးသည့္ အပ်ိဳစင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အဖုိ႔ရာ စြပ္စြဲခ်က္ေတြက အဆိပ္လူးျမားဒဏ္ေၾကာင့္ တရွိန္ရွိန္ျပန္႔လာေသာ အဆိပ္ဓာတ္မ်ားပမာ တစ္ကိုယ္လံုး စီးဆင္းလ်က္ ရွိေလသည္။ ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း မ်ားႏွင့္အတူ နာၾကည္းျခင္း၊ စက္ဆုပ္ျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္းတို႔ ပူးေပါင္းသြားၾကရာက အမ်ဳိး အမည္ မေျပာႏိုင္ေသာ ခံစားမႈ တစ္မ်ဳိး ဦးေႏွာက္ကို ေဆာင့္တိုး လိုက္သည့္ခဏ မအိမ္ကံလည္း ေျဖခ်လိုက္ေသာ ေခါင္းခုစုတ္ကဲ့သို႔ ေခြခနဲ ပံုက်သြား ေလေတာ့သည္။ မအိမ္ကံ လက္ထဲကမြမြေၾကေနေသာ လက္ကိုင္ပ၀ါကေလးသည္လည္း မအိမ္ကံႏွင့္ အတူပင္ ေျမေပၚက်သြားခဲ့သည္။
မအိမ္ကံကိုေတာ့ မစိမ္းျမက အလိုက္သင့္ ဖက္လိုက္ သျဖင့္သာ ၿပိဳက်မသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

"ဟဲ့ ဟဲ့ လုပ္ၾကပါဦး။ မအိမ္ကံ ငါ့ညီမ သတိ ထားပါဦး။ အထဲက ေအးလွတို႔၊ ေထြးတင္တို႔ လာၾကပါဦးေဟ့"

မစိမ္းျမ ေအာ္သံက ရက္ကန္းခတ္သံ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း၊ ျခဴသံ တခြၽင္ခြၽင္ၾကား ေပါက္သြားပံုရပါ၏။ ရက္ကန္းခတ္ ေနသူ မိန္းကေလး သံုး၊ ေလးေယာက္ ေျပးလာၾကသည္။ မအိမ္ကံကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚ အလိုက္သင့္ ေပြ႕ခ်ၾကကာ ယပ္ခတ္ ေပးၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ထံုးႏွင့္ လ်က္ဆားကို လက္ဖ၀ါးျပင္ခ်င္း ပူေနေအာင္ပြတ္ကာ မအိမ္ကံကို ႐ွဴေစသည္။ မအိမ္ကံခမ်ာ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေဒါသေတြ အရွိန္ေျပေသးဟန္မတူ။ ရင္ကေလး ေမာက္ခ်ည္နိမ့္ခ်ည္ျဖင့္ အသက္႐ွဴ မမွန္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ေခြၽးကေလးေတြ ျပန္တက္လာကာ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး ပုစြန္ဆီေရာင္ ေျပးလ်က္ ရွိ၏။ ရွည္သြယ္သြယ္လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြက ေျဖမရ ေလာက္ေအာင္ ကုပ္ကုပ္ေကြးေကြး ဆုပ္ထားသည့္အတြက္ မစိမ္းျမက အားႏွင့္ညႇစ္ကာ ျဖန္႔ေပးေနရသည္။

"မအိမ္ကံ မအိမ္ကံ။ ငါ့ညီမ ဟဲ့ တစ္ေယာက္ေျပးစမ္း။ ရီးပန္း႐ံုတို႔၊ မလွအံုတို႔ကို သြားေျပာေခ်။ ျဖစ္ရေလေအ။ ႀကီးေတာ္စံေရႊဟာေလ အသက္လည္းႀကီးပါၿပီ။ ေျပာရင္လည္း ငရဲႀကီးေရာ့မယ္။ မအိမ္ကံ ညီမေလး"

မစိမ္းျမက မအိမ္ကံကို လည္းေခၚ၊ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားခိုင္း၊ ေဒၚစံေရႊကိုလည္း အျပစ္တင္လ်က္ စိတ္ေတြပူေနရွာပါသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ႀကိဳးေတြ ေလွ်ာ့လိုက္ေသာ ႐ုပ္ေသးမင္းသမီး ႐ုပ္ကေလးပမာ ပံု႔ပံု႔ ကေလး ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိေလသည္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ကို မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ေျပးၾကသည္။

"မအိမ္ကံ... မအိမ္ကံ... သတိရၿပီလား မအိမ္ကံ"

မအိမ့္ကံ(13)

ရြာအလွဴရွိၿပီဆိုကတည္းက ဆို႔တန္တာဆို႔၊ ပိတ္တန္တာ ပိတ္လုပ္ခဲ့ရသည္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့မွ သိပါေစေတာ့ရယ္လို႔ သေဘာထားခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ အခ်ိန္တန္ခဲ့ၿပီ။ အခုပဲ ေက်းဥကို ေမးေနၿပီမဟုတ္လား။ ေက်းဥကေကာ ဘယ္ႏွရက္ မ်ား ေရွာင္ႏိုင္မွာလဲ။ ေက်းဥက ေရွာင္ေနပါၿပီတဲ့ ေဒၚပန္း႐ံုကို ေမးေတာ့မည္။ မလွအံုကို ေမးေတာ့မည္။ ဖိုးတုတ္ႏွင့္ ဖိုးကူး ကို ေမးေတာ့မည္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး ေအးခ်မ္းသာယာ လွေသာ သည္အိမ္ႀကီးမွာ သိပ္မၾကာခင္ အပူတိုက္ရေတာ့ မွာပါလား။

မအိမ္ကံ...။

သည္ရက္ထဲမွာ ရြာထဲရပ္ထဲ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ရွိခဲ့ရသည္။ ျမင္းျခံကျပန္ကတည္းက စမ္း၀ယ္လာသည့္ ႏိုင္ငံျခား ဆိုးေဆးေတြကို ေမးျမန္လာခဲ့သည့္အတိုင္း ခ်ည္ေရာင္ဆိုးၾကည့္၊ လွမ္းၾကည့္၊ ျပန္ေလွ်ာ္ၾကည့္လုပ္ရင္း အလုပ္ေတြမ်ား ေနခဲ့သည္။ ရက္ကန္းတန္း မဆင္ႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္ အပ်ဳိေတြ မစံုႏိုင္ေသးေသာ္မွ ခ်ည္ခင္ေဆးဆိုး ကူၾကသူေတြေတာ့ ရွိသည္။ ခါတိုင္း သီခ်င္းတေအးေအး၊ ေဟးေဟးဟားဟား ရွိၾကေသာ ရက္ကန္းသမမ်ားပင္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကတာကလည္း ထူးေတာ့ထူးဆန္းသား။ မအိမ္ကံေမးမွ ေျပာၾကသည္။ မအိမ္ကံရယ္မွ ရယ္ၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္ ကူးလာခဲ့သည္။ ႏွစ္ရက္က သံုးရက္ကူးလာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံပင္ လူေတြႏွင့္ အဟပ္ကြာသလို ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေက်းဥကလည္း အနားေရာက္မလာ။ မလွအံုကလည္း မရွိ တာမ်ားသည္။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ အခင္းထဲ အေၾကာင္းျပကာ အိမ္ကို မအိမ္ကံႏွင့္လႊဲထားၿပီး မၾကာခဏ ေပ်ာက္ေနတတ္ပါ၏။

"ေက်းဥက ဘာတဲ့လဲ အေမ။ မလာေတာ့ဘူးတဲ့လား"

"မၾကာညြန္႕ သည္းေနလို႔ သမီးေရ။ ေတာင္ရြာက ဆရာနဲ႔ ကုေနရသာ။ မနက္ျဖန္ေတာ့ လာေကာင္းပါရဲ႕။ လူမမာက ထူထူေထာင္ေထာင္ ရွိလာပါၿပီတဲ့"

"ဟုတ္ပါရဲ႕ အေမရယ္။ သမီးလည္း ၀တၱရားပ်က္လိုက္ သာ။ အရီးၾကာညြန္႕ကိုေတာင္ သြားမေမးရဘူး။ သမီး သြားဦးမွပါ"

"ေက်းဥ လာမွာပဲ သမီးရယ္။ သမီး မေရာက္ေပမယ့္ အေမ ေရာက္ပါသယ္။ ဓာတ္စာဖိုးေလး၊ ေဆးဖိုးေလးေတာင္ ေပးခဲ့ေသးသာေကာ။ ငါ့သမီးနားပါေအ၊ သမီးၾကည့္ရသာ ပင္ပန္းလိုက္သာ။ လက္မလဲ ေဆးေတြစြန္းလို႔"

မအိမ့္ကံ(12)

မအိမ္ကံ(September) 2008

မအိမ္ကံက ဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္ထားသူမဟုတ္။ မအိမ္ကံမွ မဟုတ္ပါ။ လွည္းသံုးစီးစလံုးက လူေတြအားလံုး ထင္မွတ္မထားသူက ျမင္းႀကီးတစ္စီးႏွင့္ ေရးႀကီးသုတ္ျပာ လုိက္လာတာကုိ အံ့ၾသေနခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံဆုိလွ်င္ ပါးစပ္ကုိ လက္ကေလးျဖင့္ပိတ္ကာ "အုိ" လုိ႔ပင္ ေအာ္မိရသည္အထိ ထိတ္ပ်ာခဲ့ရသည္။ ေနာက္လွည္းက လူေတြကေတာ့ စစ္ပုလိပ္ေတြျပန္ေတာ့ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ဓားျပမ်ားလား ေတြးၾကရာက လွညး္ေတြကုိ ေတာင့္ထားရင္း သတိႀကီးစြာ ထားလုိက္ၾကရသည္။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ေၾကာက္ၾကပံုေတာ့မေပၚ။ အံ့ၾသသြားသလား မအိမ္ကံရဲ႕။ ပုလိပ္ေတြ အကဲမလွတာနဲ႔ ျမင္းတစ္စီးငွားၿပီး အတြင္းလမ္းက ပုန္းလိုက္လာတာ။ ကူညီစရာရွိတာ ကူညီရေအာင္ပါ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္းကို ေငးၾကည့္ေနရွာသည္။ လက္တစ္ဖက္က ဖုန္ေတြေပေနသည့္ ပ၀ါစကိုခါလ်က္၊ လက္တစ္ဖက္က ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ပူးကိုင္ထားရင္း မအိမ္ကံတို႔ စီးလာသည့္ လွည္းေဘးမွာ ျမင္းေပၚက မဆင္းဘဲ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမင္းကမၿငိမ္ေတာ့ ျမင္းလွည့္ရာလူပါ လွည့္ေနရသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိလိုက္၊ ေဘးတိုက္ျဖစ္လိုက္။ ခမ်ာ စိတ္မခ်လြန္းလို႔ လုိက္လာရွာပါပေကာ။ မအိမ္ကံ ေက်းဇူးတင္မိပါ၏။ ရင္ေတြလည္း ရွိန္းရွိန္းထေအာင္ ခုန္ရပါ၏။ မအိမ္ကံက လွည္းရံတိုင္ကို ကိုင္ထားရင္း စကား ဘယ္လိုစရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေက်းဥက စကား၀င္ေျပာလို႔သာေပါ့။

မအိမ့္ကံ(11)

မအိမ္ကံက ေနာက္ကို တၾကည့္ၾကည့္။ ထိုစဥ္မွာပင္ မအိမ္ကံတို႔ လွည္းနားကို စက္ဘီးတစ္စီး ေရာက္လာခဲ့သည္။ လွည္းရံတိုင္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည့္ ကိုေျပသိမ္းကို မအိမ္ကံ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၀မ္းသာလိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း။ ၿမိဳ႕သားက သည္တစ္ခါေတာ့ ေယာပုဆိုးႏွင့္ ပင္နီေခ်ာထည္ကို သန္႔သန္႔ ကေလး၀တ္ထားပါ၏။ မအိမ္ကံက လွည္းေတြကို အရပ္ခိုင္း လိုက္သည္။


"မနက္က ေစာေစာကေလး ထြက္လာခဲ့ဖို႔ပါပဲ မအိမ္ကံ။ အေၾကာင္းကေလးေပၚလို႔ သြားရပါတယ္။ စိတ္ကေတာ့ တစ္မနက္လံုး အင္း တစ္ညလံုးဆိုပါေတာ့ေလ ေရာက္ေနမိပါရ႕ဲ။ မအိမ္ကံအတြက္ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးတံုးကေလးေတြ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔ပါ"


စက္ဘီးကယ္ရီယာေပၚမွာ ညႇပ္တင္လာေသာ သနပ္ခါး ေတာင္းကေလးကို ကိုေျပသိမ္းက ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။ စက္ဘီးေထာက္ကို ေထာက္လိုက္ၿပီး မအိမ္ကံရွိရာ လွည္းေနာက္ၿမီးဆီ ေရာက္လာခဲ့၏။


"ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးေတာ့ စစ္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ သနပ္ခါးတံုး မေရြးတတ္ပါဘူး။ ေကာင္းမေကာင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွမမ်ားကံပဲ။ ဟိုႏွမေလးအတြက္က ႏွစ္တံုးပါ။ ေရာ့ ေရာ့ ေဟာသည္ ေတာင္းကေလးကေတာ့ မအိမ္ကံအတြက္ပါဗ်ာ"


ျမင္းျခံ၀ါးျခင္းေတာင္းကေလးထဲမွာ သနပ္ခါးတံုးေတြ အျပည့္။ မိန္းကေလးပီပီ မအိမ္ကံ သနပ္ခါးတံုးကေလးေတြကို အမက္သား။ ကိုေျပသိမ္း ကမ္းေပးလိုက္ေသာ ျခင္းေတာင္းကေလးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး သနပ္ခါးတစ္တံုး ယူနမ္းလိုက္သည္။ ေမႊးလိုက္တဲ့ သနပ္ခါး။ လူပ်ဳိတစ္ေယာက္က ေပးေသာ သနပ္ခါးတံုးကို သူ႔ေရွ႕မွာပဲ နမ္းၾကည့္မိပါပေကာ။ အေပြးေကာင္း၊ အေသြးရင့္၊ အတံုးက်စ္ေသာ သဘာ၀ သနပ္ခါးတံုးကေလးေတြ။


"အားနာစရာႀကီး ကိုေျပသိမ္းရယ္။ တန္ဖိုးေသးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်းဇူးမ်ားတင္ပါရဲ႕"


"ကြၽန္ေတာ့္ႏွမမ်ားအတြက္ ဘာလက္ေဆာင္ေပးရမလဲ စဥ္းစားေနတာဗ်။ မိတ္ေဆြဆိုင္က သနပ္ခါးပင္ရင္းဆိုင္ဆိုေတာ့ သည္အတိုင္းဆြဲလာရတာပဲ။ ပိုက္ဆံေတာင္ မေပးခဲ့ရ ေသးပါဘူး"


ကိုေျပသိမ္း အရႊန္းေဖာက္လိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံမွာ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္၊ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ရပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ သနပ္ခါးျခင္းေတာင္းကေလး ေပးၿပီးကတည္းက လွည္းေနာက္မွာရပ္ရင္း မအိမ္ကံကိုပဲ ၾကည့္ေနေတာ့သည္။

မအိမ့္ကံ(10)

မအိမ္ကံ (August) 2008

လူရြယ္က မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားရာမွ သတိျပန္၀င္လာသုလို လႈပ္သြားေလသည္။ မ်က္ႏွာက အားနာဟန္ရွိပါ၏။ "ေၾသာ္ ကုိျမတ္သာရဲ႕ ႏွမေပကုိး စိတ္မေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ။ ကုိျမတ္သာ သည္မနက္ပဲ ခရီးထြက္သြားပါတယ္။ ေမာင္ႏွမခ်င္း လြဲရၿပီေကာဗ်ာ။ ဆရာႀကီးတုိ႔ ရွိၾကပါတယ္" လူရြယ္က တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကုိ လွပ္ကာ ဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီး ကုိယ္ကုိ ယုိ႔ေပးေတာ့ မအိမ္ကံလည္း ျခံထဲ၀င္လာခဲ့သည္။ လူရြယ္က မအိမ္ကံေနာက္က ပါလာမွန္း မအိမ္ကံ သိေနခဲ့သည္။ ဖိုးကူးႏွင့္ ေက်းဥတုိ႔ကေတာ့ လွည္းေပၚကပဲ အကဲခတ္ေနၾကပံုျဖင့္ မဆင္းပဲရွိေနၾက၏။ မအိမ္ကံကုိ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္က ဆီးႀကိဳသည္။ ဆရာႀကီးပင္ နည္းနည္းပိန္သြားသည္ ထင္ရ၏။ "အလို ေမာင္ျမတ္သာ ႏွမေလးပါလား။ လာ ထုိင္ပါဦးကြယ့္။ ညည္းအစ္ကုိေတာ့ ခရီးထြက္သြားျပန္တယ္။ လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ တုိင္းေရးျပည္ေရး လုပ္ရမယ္ဆုိရင္ စိတ္ကေနာက္ လူကေရွ႕ကကုိး သမီးရဲ႕။ မိဘႏွစ္ပါးေကာ က်န္းခံ့သာၾကရဲ႕လား"


မအိမ္ကံက ဧည့္ခန္းကြပ္ပ်စ္စားပြဲ၀ိုင္းမွာက်ဳံ႕က်ံဳ႕ကေလး ၀င္ထိုင္သည္။ မအိမ္ကံ ၀င္ထိုင္တာကုိ ေတြ႔မွ ဖိုးကူးႏွင့္ ေက်းဥက ဆရာႀကီးကုိ ကန္ေတာ့ဖုိ႔ ရြာလက္ေဆာင္ေတြကို ထမ္းခ်ၾကသည္။ ေက်းဥက မအိမ္ကံ ေဘးမွာ ၀င္ထိုင္ေသာ္လည္း ဖိုးကူးက လွည္းရွိရာျပန္သြားကာ ဖိုးတုတ္ႏွင့္အတူ လွည္းကူခြၽတ္ရင္း အိမ္ေရွ႕သစ္ပင္ရိပ္မွ ေစာင့္ေနေလသည္။ မအိမ္ကံတို႔ စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ဆရာႀကီးႏွင့္အတူ ေစာေစာက တံခါးဖြင့္ေပးသူ လူေခ်ာကလည္း ၀င္ထိုင္ သည္။


"က်န္းမာၾကပါတယ္ ဆရာႀကီး။ အေဖကေတာ့ ခါတိုင္းေလာက္ မသြက္ေတာ့ဘူး။ အေမကေတာ့ အေဖအိမ္မွာ နားေနေတာ့ ၀မ္းသာရွာပါ သယ္"


"ေအးေပါ့ကြယ္။ သူႀကီးမင္းကလည္း အရြယ္ရၿပီ စိတ္ေဆာင္ေနလို႔သာကိုး။ သားစိတ္လည္း ပါေပမေပါ့။ ဆရာႀကီးတို႔ကလည္း မိရယ္ ဘရယ္ သြားေတြ႕ေခ်ပါဦးကြယ္လို႔ ေမာင္ျမတ္သာကို ေျပာပါသကြယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ေမာင္ျမတ္သာခမ်ာလည္း စိတ္ရွိတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားခြင့္မသာေလ ေတာ့..."


"နားလည္ပါသယ္ ဆရာႀကီးရယ္။ မအိမ္ကံတို႔ကလည္း ေမွ်ာ္ၾကရတာပဲ ရွိသာပါ။ အစ္ကို႔အလုပ္ကို သေဘာေပါက္ပါသယ္။ တိုင္းေရးျပည္ေရးမွာ ေရတြင္းခဲ က်ျမဳပ္ေနသာကိုပဲ ၀မ္းသာရပါသယ္။ တိုင္းျပည္အေရးထက္ အေရးႀကီးသာ မရွိပါလားရွင္"


ဆရာႀကီးက မအိမ္ကံ စကားကို ႏွစ္ေထာင္းအားရ ရွိေနရွာသည္။ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ ရွိပါသေကာဆိုသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေဘးမွာထိုင္ေနသည့္ ကိုလူေခ်ာ၏ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ရင္း စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ မာေပ့ကြယ္ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ ျပံဳးျပသည္။

မအိမ့္ကံ(9)

ႏွင္းခင္က စကားလွမ္းစလိုက္ေတာ့ ေက်းဥ ကုိယ္က ေလး ဆတ္နဲပင္ တြန္႔သြားေလ၏။ ႏွင္းခင္က အ႐ိုးခံအတိုင္း ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်းဥက စကားစမရွည္ခ်င္ ေတာ့ ေလေပ်ာ့ကေလးႏွင့္ စိတ္မ၀င္စားသည့္ပံုျပဳသည္။


"ေျပာတတ္ေပါင္ဟာ။ ရြာရပ္က ေရြးၾကမွာေပါ့။ ေသခ်ာ ပါသယ္ေအ ညည္းေရာငါေရာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္မျဖစ္သာ ေတာ့..."


"အလွဴကလည္း ေ၀းပါေသးေအ...။ တန္ခူးမွဆိုေတာ့ ဒါေတြ ဘယ္သူမွ ေခါင္းထဲ ထည့္အားေပါင္။ ကိုင္း ေကာင္မေတြ စကားေတြနင္းမ်ားမေနၾကနဲ႔။ လုပ္စရာရွိသာ တြင္ေအာင္ လုပ္ၾကစမ္း.."


မလွအံုက ၀င္ေငါက္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းခင္ ဇက္ကေလးပု သြားရသည္။ မလွအံု ေလာလည္းေလာစရာ။ ညဘက္မွာ ဗိုင္းငင္ၾကဦးမည္။ အရီးၾကာညႊန္႕က ေတာင္ရြာ၊ ေျမက္ရြာက လက္ရာေကာင္း ဖ်င္ထည္ကေလးေတြယူလာၿပီး မအိမ္ကံကို နမူနာျပသည္။ မအိမ္ကံက တစ္ထည္ခ်င္းယူၾကည့္ရင္း အဆင္ေကာင္း၊ အထည္ေကာင္းကေလးေတြကို ေရြးသည္။ အတိုင္ခ်ည္ပင္ေတြ မပူးရန္ တစ္ပင္ခ်င္းေဖာ္၍ ခ်ည္လမ္းရွင္း ျခင္း၊ ခြဲျခင္းကို စည္းေဖာ္သည္ေခၚၾက၏။ ကမ္းကေတာ့

မအိမ့္ကံ(8)

မအိမ္ကံ (july)

ရုတ္တရက္ ေကာက္ကာငင္ကာ ထဆိုလိုက္ေသာ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ မအိမ္ကံခမ်ာ ၾကားခ်င္သည့္စကား မၾကားလုိက္ရေတာ့ပါ။ မအိမ္ကံႏွင့္ မနီးမေ၀းမွာ ရြာ႔ကြမ္းေတာင္ကုိင္ လ်ာထားသည့္အေၾကာင္း ေျပာဆုိေနၾကတာကုိ အသက္ေအာင့္ နားေထာင္ေနမိသည္။ ရြာသူတစ္ေယာက္က သူ႔သေဘာထားကုိ ေျပာရန္ စကားဟလိုက္စဥ္မွာ သီခ်င္းသံ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပ်ိဳႀကီး မေသာင္းလွ ျဖစ္ေနသည္။ မေသာင္းလွက သီခ်င္းေတြ ေျပာက္တိေျပာက္ထုိး ဆိုတတ္ေသာ္လည္း ဘယ္သီခ်င္းမွ အစအဆံုးမရ။ သို႔ေသာ္ ဇာတ္ထုပ္ဇာတ္လမ္းေတာ့ အခင္းေကာင္း။ သည္လုိ အုပ္ႏွင့္ သင္းႏွင့္ လုပ္ရေသာ အလုပ္ေတြမွာ မေသာင္းလွကုိ တကူးတကပင္ ေခၚရသည္။ ၾကားခ်င္တာ မၾကားလိုက္ရေတာ့ မအိမ္ကံ သက္ျပင္းကေလးသာ ႐ႈိက္လုိက္ရေတာ့သည္။


"ေသာင္းလွရယ္ အေမက ရစ္ရိုးနဲ႔ ရိုက္တာ ေက်ာသိသိ ေၾကသယ္ဆုိေတာ့ အျပစ္က ႀကီးလွပါေကာဟဲ့..."

"ႀကီးဆို ရည္းစားထားသယ့္အမႈကိုး ၀ိုင္းစိန္မရဲ႕။ ရည္းစားထားသာ အေမသိသြားေတာ့ လာစမ္းဟ့ဲဆိုၿပီး ရစ္႐ိုးနဲ႔ ႐ိုက္သာ ေက်ာလံုးပုပ္ကေရာ..."


မေသာင္းလွႏွင့္ မေသာင္းစိန္တို႔ ႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာေနၾကတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ မအိမ္ကံ ထိတ္ခနဲပင္ျဖစ္သြားရပါ၏။ မအိမ္ကံႏွင့္ သာေအာင္တို႔ တဲပ်က္ထဲ ေတြ႕ခဲ့ၾကတာကိုမ်ား သိၾကေရာ့လား။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုမ်ား သမီးရည္းစားထင္ ၾကေရာ့လား။ ရည္းစားထားလို႔ အေမက ေက်ာစိစိေၾကေအာင္ ႐ိုက္သတဲ့။ သီခ်င္းကထူးေတာ့ထူးဆန္းသား။ ပ်ဳိတို႔ေမာင္လာကာမွ ဒဏ္ရာကိုလွန္ကာျပလို႔ရယ္ ငိုပါ့မယ္ေလး...ဆိုတာက ေကာ။ အေမ႐ိုက္သည့္ေက်ာဒဏ္ရာကို ခ်စ္သူကိုလွန္ျပရရင္ ရွက္စရာႀကီး။


"တစ္ခ်ဳိ႕ကေခ်ာသႏွင့္... တို႔ေတာနယ္ရြာစဥ္မေတာ့ ၿမိဳ႕ေက်ာဘြယ္တန္ဆာဆင္ၾကပံုက... အျပာတြင္ဖဲေရာင္ ခရမ္း ရယ္ႏွင့္...ပ၀ါယဥ္ဖဲေစာင္မွဆန္းတယ္လို႔... ထာ၀စဥ္ပြဲ ေဆာင္ကိုျမန္းၾကတယ္... ကဲ ေျပာင္ခန္းေဖာ္တယ္ေနာ္ကြယ္... အလိုရွင္... လွည္းေဆာင္ပန္းေပၚ..."

မအိမ့္ကံ(6)

မအိမ္ကံ (june) 2008

သည္တစ္ဒဂၤအတြင္း မအိမ္ကံ၏ခံစားမႈမွာ ေႏြးအိေသာ အထိအေတြ႔အာရံုကို သိလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူမတစ္ကုိယ္လံုးေလထုထဲ ေျမာက္တတ္သြားရာက ေလဟာနယ္ထဲမွာ အသည္းတေအးေအး ျပဳတ္က်သြားသလုိ ခံစားေနရၿပီး ရင္ေတြကလည္း တလွပ္လွပ္ ခုန္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ မိန္းကေလး ဗီဇသဘာ၀ ရင္ကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္လုိက္ရင္း ကာထားလုိက္မိတာကိုလည္း မ်က္တစ္ခတ္အတြင္းမွာ သိလုိက္ပါ၏။ မအိမ္ကံ သတိမထားမိ လုိက္သည့္အရာမွာ တဲပ်က္တံခါး၀မွာ ရွိေနေသာ ဒဂေက်ာ္ (တံခါးေက်ာ္)ေျမတစ္၀က္ျမဳပ္ ၀ါးလံုး ျဖစ္သည္။ ေျမစိုင္ခဲမဟုတ္။ အရင္က သည္တဲကေလးကို ေသေသသပ္သပ္ ေဆာက္ထားခဲ့ပံု ေပၚပါသည္။ အဆင္းေစာင့္တဲေတြလို အမိုးမိုး အကာေလး ဖက္ခ်ထားတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ကဲလားေထာက္ ျပတင္းေတြပါ ပါေအာင္ေဆာက္ထားသည့္ လူေနတဲႀကီးတစ္တဲ ျဖစ္ခဲ့ဟန္ တူပါ၏။

မအိမ္ကံ ဟန္ခ်က္အပ်က္မွာ သာေအာင္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းလိုက္သျဖင့္ ေက်းဇူးတင္လိုက္မိေသာ္လည္း မခံခ်င္စိတ္ကေလးကလည္း ဖ်င္းခနဲ ပါလာခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံက စိတ္ကိုခ်က္ခ်င္းလိုလို ထိိန္းလိုက္ႏိုင္၏။ သာေအာင္သာ လွမ္းမဖက္လိုက္လွ်င္ ေရွ႕ကိုဟပ္ထိုးလဲဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။ မအိမ္ကံ ရင္ခုန္တာ မေပ်ာက္ခ်င္ေသး။ ရင္ထဲမွာ ေမာေတာဆို႔တို႔ ကတုန္ကယင္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

မအိမ့္ကံ(7)

ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္က မအိမ္ကံကိုၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ျပံဳး႐ံုသာ။ တစ္ရြာလံုးက မိန္းမသားေတြခ်ည္း စုရာ၀ါခင္းထဲကို မအိမ္ကံ တမင္လိုက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာပူေခါင္းပူ ပင္ပန္းတႀကီး ရွိၾကေသာ္လည္း တေဟးေဟး တဟားဟားျဖင့္ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက၊ စၾက၊ ေျပာင္ၾကတာကို မအိမ္ကံ ေပ်ာ္သည္။

“၀ါဖတ္ေလး ျဖဴျဖဴစင္စင္ ေရႊလက္ေကာက္နဲ႔ငင္

ျမနဘန္ဒီ ရွင္ဘန္ဒီ... ေဇာ္ဂ်ီ၀င္တဲ့ နတ္ကယ္ေလး

(တိမ္းေပေတာ့ ယိမ္းေပေတာ့)

ေတာင္ေျခရင္း ၀ါခင္းေစာင့္တဲ့ ဖိုးေအာင္ေက်ာ္

မိုးေခၚလို႔ေပး ေခၚလို႔ေပး (မိုးထိုး...မိုးထိုး)”