မအိမ့္ကံ(26)

မအိမ္ကံ (09-april)
မအိမ္ကံက မိုးေပၚကက်လာသည့္ နတ္သမီးကေလးႏွယ္ ထင္းထင္းႂကြႂကြ လွလြန္းလွပါသည္။ မႏၲေလးတစ္ဖက္ကမ္း ၀ါးခ်က္ရြာ အခ်ိတ္ရက္ကန္း႐ံုမွ ပြဲကေတာ္ႀကီး တကန္ တကမွာ ယူေပးေသာ ခုနစ္စင္း ဂမုန္းပြင့္ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ ေရႊဖလားေရာင္ႏွင့္ ပိုးေပ်ာ့ရင္ဖံုးအက်ႌ လက္ရွည္ အ၀ါေသြး ကေလးေၾကာင့္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ေနေတာ့သည္။ အက်ႌလက္ ၾကာယပ္ အနားတြန္႔ ေတြကေတာ့ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ ထူးဆန္းလို႔ ပင္ေနေလ၏။ ဆံထိုး၊ ဆံညႇပ္၊ ပန္းခိုင္၊ ေရွ႕စိုက္ဘီးေတြက အစ ေက်ာက္ထည္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ပီေအာနားကပ္ေၾကာင့္ နားရြက္ေလး လွေသာ္လည္း လက္ရာေကာင္း ေက်ာက္ျဖစ္၍ အဖိုးတန္မွန္း သိသာလွပါ၏။ ေရွးက ဥပါၾကယ္ ေခၚၾကသည့္ မိဖုရားနားပန္ေတာ္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ နယားလက္ေကာက္ ေလးပင္လိမ္မ်ား ျဖစ္၏။ အသား၀ါေခ်ာ မအိမ္ကံႏွင့္ ေရႊဖလားေရာင္ လြန္းရာက်ခ်ိတ္က လိုက္ဖက္ လြန္းလွသည္။

မအိမ္ကံက မ်က္ႏွာကေလးကို ခ်ီထားတာလည္း မဟုတ္၊ ျပံဳးထားတာမ်ဳိးလည္း မရွိေစရဘဲ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ကေလးႏွင့္ ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေျခဖမိုးေပၚ အထိ အုပ္က်ေနေသာ ေရႊေျခခ်င္းႀကီးေတြကို ေငးသူေတြက ေငးၾကသည္။ မအိမ္ကံ အလွက ျမင္ရသူတို႔အဖို႔ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္ရသည့္ အလွ မဟုတ္လား။ ျမင္းျခံၿမိဳ႕က ေရာက္လာၾကေသာ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္၊ ပြဲစားႀကီး မိသားစုႏွင့္ ၿမိဳ႕က ဧည့္သည္မ်ားကလည္း မ႑ပ္ႀကီး ေရွ႕ပိုင္းမွာ ခင္းထားေသာ မိႈင္းလံုးေကာ္ ေဇာႀကီးမ်ားေပၚ ထိုင္ၾကလ်က္ မဂၤလာပြဲကို ခ်ီးေျမႇာက္ ၾကသည္။ ရြာေပါင္းစံုက သူႀကီးေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ေသာ ေတာသူေဌးႀကီးမ်ားကလည္း အစုဖြဲ႕ၾကလ်က္ စကားေတြ ေျပာေနခဲ့ၾကသည္။

"ႏွစ္တစ္ရာ သစၥာခ်ဳပ္ႏွင့္ ပစ္ခြာဆုတ္မေရွာင္ ေမတၱာသုတ္ ေရႊစာေစာင္ကို ေမႏွင့္ေမာင္ယွဥ္လို႔ မေသြတမ္း မန္းစိေႏၲမွာ က်မ္းက်ိန္ေရ သံုးၾကေခ်စို႔ ဆိုသာလို မဂၤလာအခါေစ့ ေရာက္ၿပီျဖစ္လို႔ သတို႔သား ေမာင္ေျပသိမ္း၊ သတို႔သမီး မအိမ္ကံတို႔ မဂၤလာပြဲ ထုတ္ခ်ိန္က်ပါၿပီ။ မဂၤလာပြဲ ထိုင္ၾကပါၿပီ။ မႏၲေလး ၿမိဳ႕အၿငိမ့္ေတာ္ဆိုင္းက စည္ေတာ္ဗံုေမာင္း ေစာင္းမိေက်ာင္းႏွင့္ ဗ်ပ္ေစာင္း၊ မယ္ဒလင္၊ ဘင္ဂ်ဳိ၊ ဘာဂ်ာ တူရိယာ၊ ပတ္သာ ဒံုမင္း၊ ခ႐ုသင္းႏွင့္တကြ ယဥ္ေက်းသာယာ အတိတ္နိမိတ္ ေကာင္းစြာ မဂၤလာသီခ်င္းတီးပါေရာ့ခင္ဗ်ား။ သီခ်င္းအသြား စကားအဓိပၸာယ္မ်ားႏွင့္ ၾသဘာမိမိ ဂုဏ္သေရရွိေအာင္ တီး ေတာ္မူၾကရန္ပါ ခင္ဗ်ား..."

ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ေယာက်္ားကေလး အေဖာ္မ်ားက လက်္ာဘက္၊ မအိမ္ကံႏွင့္ အေဖာ္ မိန္းကေလးမ်ားက လက္၀ဲဘက္ ေနရာယူၾကၿပီးလွ်င္ လူႀကီး မိဘမ်ားဘက္ မ်က္ႏွာမူၾကရပါသည္။ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီးတို႔မွာ မငံု႔မေမာ့ ေၾကာ့ေၾကာ့ ကေလးထိုင္ၾကရင္း တစ္ဦးမ်က္ႏွာ တစ္ဦး ၾကည့္ေနၾကသည္။ မဂၤလာသီခ်င္း တစ္ပိုဒ္ၿပီးေတာ့ ဘိသိက္ဆရာ၏ အသံက က်ယ္စူး က်ယ္ေလာင္ ေပၚလာျပန္သည္။

"ရြာတကာ အစံုစံု ပါ၀ါဂုဏ္ဟိတ္ျဒပ္ေကာင္းသည့္ ပရိသတ္ အေပါင္းတို႔အား ထမင္းဟင္းျမတ္ေမာစြာႏွင့္ နတ္ၾသဇာ ပမာကဲ့သို႔ ရသာစံု အပိုျပင္ၿပီးတဲ့လွ်င္ အခ်ဳိအခ်ဥ္ မၿငိဳမျငင္ အျပည့္ရံ၍ ဧည့္ခံ ေကြၽးေမြးေသာ ေစတနာ၊ သတို႔သား၊ သတို႔ သမီးတုိ႔မွာ ေရွးထံုးနည္း စာတမ္းအသြားအလာႏွင့္ ခမ္းနားစြာ အဆက္မျပတ္ေအာင္ လက္ထပ္ေသာေန႔ကို အစျပဳလ်က္ ေကာင္းျခင္းဆႏၵ ၾကံသမွ် အသင့္ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ပြင့္သစ္ေသာပန္း ဆန္းသစ္ေသာ လပမာကဲ့သို႔ ရတနာ့ ရတနာ စိန္အခိုင္အတြဲ အိမ္တိုင္မွာဆြဲၾကၿပီး သကာလ ပုလဲအလွတျဖာ ဥႆဖယား ငဲ့အျပင္..."


ဘိသိတ္ဆရာ ဆုေတာင္းစာကလည္း ရွည္လြန္းလွသည္။ မဂၤလာစကား ေျပာတာကလည္း နာရီတစ္မတ္ေတာ့ ေက်ာ္လိမ့္မည္။ စိႏၲာမဏိ ဂါထာေတာ္ႀကီးကို ရြတ္ျပန္သည္။ မဂၤလာၾသဘာ ရတုပိုဒ္စံုကလည္း ပါေသးသည္။ မအိမ္ကံပင္ ေညာင္းလွၿပီ မၿပီးေသးပါ။ ဘိသိက္ဆရာ နတ္ျပန္ျပန္ပို႔ တာကလည္း ရွည္လ်ား လြန္းလွပါ၏။ မဂၤလာေမာင္မယ္ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒကေတာ့ ေျပာစရာပင္ မရွိၿပီ။ ပရိသတ္လည္း သတို႔သား၊ သတို႔သမီးကို မျမင္လိုက္ရ မရွိေလေအာင္ သူ႔ ထက္ငါ တိုးေ၀ွ႔ၾကည့္ၾကေလ၏။ မွတ္ခ်က္စကားေတြ ကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး။

"က်က္သေရ ရွိလိုက္သဲ့ စံုတြဲႏွယ္ေတာ္။ ကတည္း ဇာတ္မင္းသား၊ မင္းသမီးထက္ သာေသးသေတာ္"

"မဂၤလာပြဲကလည္း ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ ခ်က္ေတာ့ကြာ တစ္သက္ ၾကံဳဖူးဘူး"

"ဂုဏ္ခ်င္းထပ္ေတာ့ ျမတ္သတဲ့။ ေရႊေရႊခ်င္း ဂေဟ ဆက္ၾကမွေတာ့ မႀကီးက်ယ္ ခံႏိုင္ပါ့မလားကြာ"

အသံေတြက မအိမ္ကံနားထဲမွာ ပဲ့တင္ ညံလ်က္ရွိ၏။ ထိုင္ေနရာ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် ေျခမ်ားပင္ က်ဥ္လာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ မအိမ္ကံ ေက်နပ္ လြန္းလွပါ၏။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ၊ တစ္ခါမွာ တစ္ရက္ ရွိပါေစေလ။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း မအိမ္ကံကို ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

မဂၤလာ ဘိသိက္ေျမႇာက္ၿပီးေတာ့ ထမင္း႐ံုေတြမွာ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္ တိုးေလသည္။ သည္လိုေခတ္ကာလႀကီးမွာ ထမင္းေကြၽး မဂၤလာေဆာင္ ဆိုတာကပင္ အရွိန္ႀကီး လွပါ၏။ လူခ်မ္းသာ မဂၤလာေဆာင္ကလည္းျဖစ္ျပန္၊ မအိမ္ကံကလည္း ဟိတ္ထုတ္ခ်င္ျပန္ ဆိုေတာ့ ပုတ္ကက္က်ီၾက စပါး၀၊ ေတာရြာသူေတြ ကတဲ့လ ဆိုရမည့္ ပြဲႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ထမင္းေတြ ကလည္း အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္း၊ ဟင္းေတြကလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း ဆိုေတာ့ သံပန္းကန္ လုၾကရတာကပင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ အိုးႀကီးခ်က္သူေတြကလည္း မီးခိုးလံုးလံုး၊ ေခြၽးလံုးလံုး။ စားၾကသူေတြကလည္း တ႐ုန္း႐ုန္း။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံက ထမင္း႐ံုေတြ ဘက္သြားကာ ဧည့္ခံလိုက္ ၾကပါေသး၏။

"စားၾကပါရွင္ သံုးေဆာင္ၾကပါ။ ၀လင္ျပည့္စံုေအာင္ စားၾကပါ။ ဟင္းမ်ား ထပ္ထည့္ေပးၾကပါဦး၊ ဟင္းခ်ဳိ လိုက္ၾကပါဦး"

မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ ထမင္း႐ံုထဲမွာ စီမံေနတာလည္း ရွိပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းမိဘမ်ားႏွင့္ အတူ ပါလာၾကေသာ ေဆြမ်ဳိးေတြက အိမ္္ႀကီးေပၚမွာ ရွိေနၾကသည္။ ရြာခံေတြက မအိမ္ကံ အေၾကာင္းျဖင့္ ဧည့္ခံၾကသလို ဧည့္သည္ေတြကလည္း ေခါင္းတ ညိတ္ညိတ္ ေထာက္ခံလ်က္ရွိ၏။ ေယာကၡမမ်ားကလည္း မအိမ္ကံ ေခ်ာပံု၊ လွပံု၊ ခ်မ္းသာပံု၊ မိန္းမပီသပံု၊ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းပံု ေတြကိုေျပာၾကရင္း သားအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ရွိၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္း မိဘမ်ားက တစ္ပတ္ေလာက္ကပင္ ႀကိဳေရာက္ ေနခဲ့ၾကသည္။ ေခြၽးမေလာင္းက ခ်မ္းသာသည့္ မိန္းကေလး ဆိုေသာ္လည္း ခရီးေရာက္ၾကၿပီ ဆိုကတည္းကပင္ ဆူးပန္းေစ့ ေရႊဘယက္ တစ္ကံုး ဆင္ၾကသည္။ စတိလက္ေကာက္ ငါးရံ လက္ဖြဲ႕ၾကသည္။ ထေနာင္းတိုင္က လယ္ယာေတြကိုပါ လက္ဖြဲ႕ေၾကာင္း ကတိ ထားၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္း မိခင္ကဆိုလွ်င္ မအိမ္ကံကို တစ္ခ်ိန္လံုး ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း အေဒၚေတြထဲက ေဒၚႀကီးပံု႔ ဆိုလွ်င္ ထလို႔ပင္ ေအာ္ပါ၏။

"ေမာင္ေျပသိမ္းရယ္ ငါ့တူႏွယ္ မိန္းမေခ်ာ ရပါေကာကြယ္။ ဂြမ္းလိပ္ မ်ဳိရင္ေတာင္ ခ်ည္ခင္က်မယ့္ မိန္းမမ်ဳိးပါလား ဟ့ဲ။ တစ္သက္ မဆင္းရဲမယ့္ ဥပဓိ ပါလားဟ့ဲ..."

ေဒၚႀကီးပံု႔ စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံပင္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ ပြင့္လင္း ႐ိုးသားၾကေသာ ကိုေျပသိမ္း၏ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားကုိ ျမင္ကတည္းက ခ်စ္ခင္ေနသည္။ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ဧည့္ခံ ၀တ္ျပဳသည္။ ဦးသာထန္ထက္ စာလွ်င္ ကိုေျပသိမ္း ဖခင္က အသက္ငယ္ ေသာ္လည္း မၾကာမီမွာပင္ တရား ေဆြးေႏြးဘက္ျဖစ္သြား ၾကသည္။

ညဘက္ မဂၤလာေအာင္ပြဲ အၿငိမ့္ခံေတာ့ အၿငိမ့္စင္ကို ရြာျပင္ထုတ္ရပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမင္းျခံၿမိဳ႕က အၿငိမ့္ကို ငွားေလ့ရွိၾကေသာ ရြာေတြမွာ မႏၲေလးအၿငိမ့္ ဆိုေတာ့ တစ္ဘာသာ အာ႐ံုက်စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါ၏။ လွည္းေတြလွည္းေတြ အရာ ေထာင္၀ိုင္းပတ္ထားေသာ အၿငိမ့္ပြဲခင္းႀကီးက မဂၤလာေဆာင္ပြဲထက္ အဆမ်ားစြာ စည္ကားေနေတာ့သည္။ အရြာရြာက မုန္႔ေစ်းတန္းကလည္း လက္ခုပ္လက္ယွက္ အတန္းလိုက္ႀကီး ဆက္ေန ပါ၏။ မိုးကေလး ခ်ဳပ္လာသည္ႏွင့္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ေနၾကေသာ ပြဲၾကည့္သူမ်ားျဖင့္ တိုးလို႔ပင္ မေပါက္ရွိခဲ့သည္။ ဆိုင္းသံ ကေလးၾကားေတာ့ မအိမ္္ကံက ပြဲခင္းကုိ ၾကည့္ခ်င္လာသည္။ သူ႔မဂၤလာပြဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စည္ကားသလဲ ဆိုတာ ျမင္ခ်င္လွသည္။ မနက္တုန္းကမ်ား မအိမ္ကံ မူးလဲ မတတ္ရွိခဲ့ရသည္။ လူေတြမ်ား လြန္းလွ၍ျဖစ္၏။

မအိမ္္ကံတို႔ ၀ိုင္းႀကီးထဲမွာေတာ့ အေ၀း ဧည့္သည္ေတြ အုန္းအုန္းထေနၾကဆဲ။ ကိုေျပသိမ္းဘက္က အမ်ဳိးေတြ၊ မအိမ္ကံ ဘက္ကအမ်ဳိးေတြ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ ေရႊလမ္း ေငြလမ္း ေဖာက္သံေတြႏွင့္ စီစီညံလ်က္ ရွိေလသည္။ သည္အထဲမွာ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာေတာ့ မပါပါ။ ခရီး လြန္ေနသည္ ဆိုပါ၏။ မမစိမ္းျမကေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ မဂၤလာ အခမ္းအနားျဖင့္ မေဆာင္ႏွင္း လိုသည့္တိုင္ ေယာက္မေခ်ာ၏ မဂၤလာပြဲကိုေတာ့ ေဒါင္းတလူ ေမာင္းတလူ ရွိရွာပါ၏။ မလွအံုတုိ႔၊ ေက်းဥတို႔ ကေတာ့ ဖင္ခ်လို႔ပင္ မထိုင္အားၾကၿပီ။

"အစ္ကို ပြဲခင္းဘက္ သြားၾကရေအာင္ မအိမ္ကံ ၾကည့္ခ်င္ လွတယ္"

"အိမ္ကေလးကို ေတြ႕သြားလို႔ မေကာင္းဘူး ထင္တယ္။ သည္လိုလုပ္ေလ၊ ေစာင္ၾကမ္္းတစ္ထည္စီ ျခံဳသြားၾကရေအာင္။ အစ္ကိုလည္း လိုက္မယ္"

ကိုေျပသိမ္းက မယားေခ်ာကေလး အလိုကို လိုက္ရေသာ္လည္း ပြဲခင္းဘက္ သိပ္မသြားလိုလွပါ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ၾကသူေတြ မ်ားသလို အာ႐ံုပ်က္ၾကမွာ စိုးတာလည္း ပါသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ေစာင္ပါးႏွစ္ထည္ ယူလာၿပီး ေခါင္းၿမီးျခံဳကာ တစ္စကို ပခံုးတင္ ဖံုးလိုက္ၾကပါ၏။ သည္လို ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိႏိုင္။ ပြဲခင္းဘက္ကို ေလွ်ာက္လာၾကေတာ့ ပြဲသြားေတြက ဖိနပ္ရွပ္တိုက္ၾကရင္း ဖုန္တေသာေသာ ထေအာင္ လာၾကတုန္း။ ပြဲခင္းဆီက ေခတ္ဓာတ္စက္ သီခ်င္းသံၾကားေနရသည္။ အၿငိမ့္စင္ အလယ္ေလာက္မွာ ႀကိဳးႏွင့္ ဆိုင္းဆြဲထားေသာ ဓာတ္ခြက္ကို အၿငိမ့္သား တစ္ေယာက္က တဖူးဖူး မႈတ္ေနသည္။ ဒါကိုပဲ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္က ထူးဆန္းလွစြာ ၾကည့္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပြဲခင္း ႏႈတ္ခမ္းစပ္ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြ ေဘးကေလွ်ာက္ လာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ေနာက္မွာ မိန္းမအုပ္ႀကီး တစ္အုပ္။

"မအိမ္ကံတို႔မ်ား ကံေကာင္းခ်က္ေတာ္၊ စာတတ္ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ ညားေတာ့ ဆရာကေတာ္ေပါ့ေအ။ ဘူးေကာင္းေတာ့ စင္ခံ၊ လင္ေကာင္းေတာ့ စံရ ဆိုသလိုပါပဲ"

"ဆရာေလးကလည္း ကံေကာင္းေပါ့ေအ။ မိန္းမေခ်ာ ေရႊေပၚ ျမတင္ရသာပါ။ နတ္လိုလို႔ရသယ့္ဖူးစာ ႏွယ္ႏွယ့္မွတ္လို႔"

ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ လက္ကို ဆုပ္ကာ ၾကားရဲ႕လား ဆိုသည့္ သေဘာ လက္ကို ညႇစ္သည္။ မအိမ္ကံကလည္း ျပံဳးျပလိုက္သည္။ မိန္းမေခ်ာ ေရႊေပၚ ျမတင္တဲ့လား။ နတ္လိုလို႔ ရတဲ့ ဖူးစာတဲ့လား။ ဟုတ္ပါ့ရွင္ရယ္။ မအိမ္ကံကို ရွင္ခ်စ္မိတာ ကံေကာင္းပါရဲ႕။ မအိမ္ကံက သစၥာႀကီးတယ္။ ေမတၱာလည္း ႀကီးတယ္။ အစြဲအလမ္းကလည္းႀကီးပါဘိသနဲ႔။ မအိမ္ကံ အခ်စ္ဟာ တစ္ဘ၀စာပါေတာ္။ မအိမ္ကံ ရင္ထဲက စကားေတြျဖစ္ပါ၏။

ဆိုင္းကလည္း ဧည့္ခံ တီးေနသျဖင့္ နားစိုက္ကာေထာင္ ေနၾကသူေတြလည္း ရွိသည္။ ေနရာရွာၾက၊ ဖ်ာခင္းၾက၊ ဖ်ာလု ၾက၊ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾကသူေတြကလည္း ညံပြက္ေနသည္။ ျမင္းျခံၿမိဳ႕က ငွားထားေသာ မီးစက္ေၾကာင့္ ပြဲခင္းကလည္း လင္းလ်က္ရွိရာ လူသူဆူညံသံမ်ားျဖင့္ ေ၀ါေ၀ါျမည္လ်က္ ရွိ၏။ ထုိစဥ္မွာပင္ ပြဲခင္း ေနာက္နားဆီက ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ေနသည့္ အသံေတြ စီခနဲ ထြက္လာခဲ့သည္။

"ဓားနဲ႔ ထိုးသြားသာ... ဓားနဲ႔ထိုးသြားသာ"

"မဟုတ္ဘူး၊ ဂ်ပန္ေတြ ၀င္လာၾကသာတဲ့"

"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး၊ အေနာက္တန္းသားေတြနဲ႔ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းသားေတြ ႐ိုက္ၾကသာ"

"မိန္းမခ်င္း သတ္ၾကသာ မိန္းမခ်င္းသတ္ၾကသာ။ ေသြးျခင္းျခင္း ရဲလို႔"

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ၾကရင္း လူေတြ ေျပးလႊား ေနၾကသည္။ ပြဲခင္းႀကီး တစ္ခြင္လံုးက ပဲခင္းႀကီးတမွ် က်ယ္လွေပရာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ရာ ဘက္သို႔ မိုးတိုးမတ္တတ္ ၾကည့္သူကၾကည့္၊ အေျခအေနကို အကဲခတ္သူကခတ္၊ အထုပ္ အပိုး ဆြဲသူကဆြဲ၊ ဖ်ာလိပ္သူလိပ္ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ပြဲခင္းေတာ့ မၿပိဳေသး။ ပြဲခင္းအနားစြန္ တစ္ပတ္လည္လံုးမွာေတာ့ လူေတြ ေျပးလႊားၾကသံ၊ ေအာ္သံဟစ္သံ၊ တိုးမိတိုက္မိသံမ်ားႏွင့္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္သံေတြ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ျဖစ္ေနသည္။ မအိမ္ကံသည္ပင္ တေအာင့္ေတာ့ လန္႔ဖ်ပ္သြားခဲ့သည္။ လွည္းေတြက ပတ္လည္ပိတ္ဆီးေနသည့္ ပြဲခင္းႀကီး။ ပြဲၿပိဳလွ်င္ လွည္းေတြေရာ ႏြားေတြေရာ ၿပိဳက်ေတာ့မည္။ အေၾကာင္းရင္းကိုမသိရေသာ္လည္း တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ပြဲခင္းႀကီးပါ လႈပ္လာခဲ့ၿပီ။ လူေခၚသံေတြက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ျပံဳထြက္လာၾကေလ၏။ ကေလးငိုသံေတြက ကမၻာပ်က္ေနသည့္ အတိုင္း။ မၾကာလိုက္ပါ။ ပြဲခင္းႀကီး တစ္ခုလံုး ငလ်င္ႀကီး ျပင္းျပင္းလႈပ္သလို တေ၀ါေ၀ါျမည္ရင္း ခါထြက္သြားေလၿပီ။ ဓားနဲ႔ထုိးသြားတာ ေသကုန္ၿပီ၊ ေသကုန္ၿပီ ဆိုသည့္အသံမ်ား၊ ႐ိုက္ၾကလို႔တဲ့ ေျပးၾက ေျပးၾကဆိုသည့္ အသံမ်ားကလည္း ေတာ္လဲသံႀကီးေတြလို လိႈင္းထေနပါ၏။

ကိုေျပသိမ္းက ေနာက္ကို ဆုတ္ရင္း ဆုတ္ရင္း ဘာလုပ္ရ မလဲ စဥ္းစားေနခဲ့သည္။ သည္ေလာက္ေတာင္ ကမၻာပ်က္ေနသည့္ အေျခအေနႀကီးကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ေတြးေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနားမွာမရွိ။ ဘယ္ေရာက္သြားတာ ပါလိမ့္။ လူေတြက သူတို႔ရပ္ေန သည့္ေနရာကိုပါ ဖိလာၾကၿပီျဖစ္ရာ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ ညပ္ေန သလား စဥ္းစားရင္း တိုး၀င္လာခဲ့သည္။ အေျခအေနက အဆိုးဆံုး အေျခအေနကို က်ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ပြဲခင္းထဲမွာ ထိုင္္ေနသူရယ္လို႔ မရွိေတာ့။ မေအာ္သည့္လူရယ္လို႔ မရွိေတာ့။ ႏြားမ်ားပင္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဘူးဘူးဘဲဘဲ ေအာ္ေနၾကၿပီ။

"ဟိတ္... အားလံုး ၿငိမ္လိုက္ၾကစမ္း"

ပြဲခင္းႀကီး တစ္ခုလံုး ထြင္းေဖာက္သြားေလာက္သည့္ အသံ တစ္သံက ဇာတ္စင္ေပၚမွ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ေစာင္က်ားႀကီး ျခံဳထားသည့္ လူတစ္ေယာက္။ ဓာတ္ခြက္ေရွ႕မွာ ရပ္လ်က္။ မီးလံုးအေရာင္ေတြက လင္းလ်က္ရွိရာ ျခံဳထားသည့္ ေစာင္က်ားက ထင္းထင္းႀကီး ရွိေနသည္။ ထိုလူက ျခံဳ ထားသည့္ေစာင္ႀကီးကို ခြာခ်လိုက္သည္။ မအိမ္ကံ...။

"မအိမ္ကံ ေျပာေနသယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ထိုင္လိုက္ၾကစမ္း။ ထိုင္ဆို ထိုင္ၾကေနာ္။ လွည္းရွင္ေတြက ကိုယ့္လွည္း ကိုယ္ထိန္းပါ။ ႏြားမလန္႔ေစနဲ႔။ ပြဲၾကည့္သူေတြ အားလံုး ပြဲခင္းထဲျပန္၀င္ၾကပါ။ သူ႔ေနရာ ကိုယ့္ေနရာ မေရြးၾကနဲ႔ေတာ့။ ထိုင္ပါ ထိုင္ပါ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မအိမ္ကံ တာ၀န္ယူသယ္။ မအိမ္ကံ ရွင္းသြားမယ္"

ပြဲခင္းတစ္ခင္းလံုး ဇာတ္စင္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ အာဏာစက္ျပင္းလွေသာ တန္ခိုးရွင္ တစ္ေယာက္၏ အမိန္႔ေပးသံကဲ့သို႔ ပြဲခင္းတစ္ခင္းလံုး တဒဂၤ တုန္႔သြားခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ၏ အသံႏွင့္႐ုပ္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အတြက္ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်သြားၾကသလို ထိုင္ခ်လိုက္ၾကသည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ ဇာတ္ခံုေပၚကို ဦးဇင္း တစ္ပါးပါႂကြလာခ့ဲသည္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးေက်ာင္းမွ ခန္းေနဦးပဥၨင္း ဦး၀ိသုဒၶျဖစ္၏။ ဦးဇင္းႂကြလာေတာ့ မအိမ္ကံ ေဘးကို ယို႔ေပးလိုက္သည္။

"အားလံုး ရြာေပါင္းစံုမွဒကာ၊ ဒကာမမ်ား က်ဳပ္ ေမတၱာ ရပ္ခံပါသယ္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ျဖစ္ရင္လည္း တာ၀န္ရွိသူမ်ားက တာ၀န္ယူ ထိန္းသိမ္း သြားၾက ပါလိမ့္မယ္။ ၿငိမ္ၾကပါ။ ပြဲကို ေအးေအးေဆးေဆး ေက်ာလံုလံုၾကည့္ၾကဖို႔ က်ဳပ္ ေမတၱာရပ္ခံပါသယ္"

လူသံေတြ တေ၀ါေ၀ါျမည္ကာ ေရာက္ရာေနရာမွာ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ မၾကခင္အခ်ိန္အတြင္း လွည္းေတြေရာ လူေတြပါ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားခ့ဲသည္။ ပြဲဆီက ဆိုင္းသံ ျပန္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည့္ အခါမွာေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိသြားဟန္ျဖင့္ ဇာတ္စင္ေထာင့္ကပဲ ခုန္ခ်လိုက္သည္။ မအိမ္ကံ၏ "ဟိတ္" ဆုိေသ ာအသံက ပြဲခင္းတစ္ခင္းလံုး ၿငိမ္က်သြား ေစခဲ့တာကို ေျပာမဆံုးၾက။ အသံေတြကေတာ့ ေပါက္ေသာက္။ ကိုေျပသိမ္းက အၿငိမ့္စင္ေထာင့္က ခုန္ခ်လိုက္ေသာ မအိမ္ကံအနားကို ေရာက္သြားခဲ့သည္။

"အိမ္ကေလး..."

မအိမ္ကံက တစ္ခ်က္ျပံဳးျပလိုက္ၿပီး ပြဲခင္းကို အကဲခတ္သည္။ ပြဲခင္းၿငိမ္္သြားၿပီ။ မအိမ္ကံ ခ်က္ခ်င္းမျပန္ခ်င္ေသး။ ပြဲထြက္ၿပီးသည္ အထိ ေစာင့္ၾကည့္ ခ်င္ေသးသည္။ ေစာင္က်ားႀကီးကို ေခါင္းကေန သိုင္းျခံဳလိုက္သည္။ ပြဲခင္းအစပ္က ပြဲၾကည့္သူေတြက မအိမ္ကံကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ မအိမ္ကံက တစ္စံုတစ္ရာ စဥ္းစားေနလိုက္သလို မ်က္ႏွာကေလး တင္းမာေနခဲ့သည္။

"ဒါ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး မဟုတ္ဘူး အစ္ကို။ တစ္ေယာက္ေယာက္က လွန္႔လိုက္သာပါ။ မအိမ္ကံ မဂၤလာပြဲကို အက်ည္းတန္ေအာင္ ဖ်က္လိုက္သာ။ ကေန႔ည မအိမ္ကံ မအိပ္ေတာ့ဘူး။ မအိမ္ကံ ဇာတ္စင္ေပၚက ပြဲၾကည့္မယ္။ အစ္ကို ျပန္ခ်င္ျပန္ေတာ့"

လွပႏူးညံ့ လြန္းလွေသာ ခ်စ္ဇနီးမအိမ္ကံ ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ စိတ္ႀကီးေနရတာလဲ။ ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကို မ်က္လံုး အျပဴးသားျဖင့္ တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနေလသည္။

မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ရက္ေတြမွာလည္း မအိမ္ကံ မအားရပါ။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြဘက္မွာ အယူဓေလ့ရွိၾကသည့္ အတိုင္း တစ္ႏွစ္တည္း ႏွစ္မဂၤလာမျပဳေကာင္း၊ ျပဳလွ်င္လည္း သံုးမဂၤလာ ျပည့္ေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ သည္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္္း မိဘမ်ား မျပန္ၾကခင္ ရပ္ထဲရြာထဲက ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသား မိသားစုမ်ား ကိုယ္တိုင္ လာေရာက္အပ္ႏွံၾကေသာ ရွင္မျဖစ္ရ ေသးသည့္ ကေလးေတြကို ရွင္ျပဳဖို႔ စီစဥ္ၾကသည္။ ပြဲႀကီးလမ္းႀကီး အလွဴႀကီး မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းတြင္း သားႀကီး ရွင္ျဖစ္ သာမေဏ ျပဳေပးျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သည္အလွဴကိုေတာ့ ဖခင္ ဦးသာထန္ႏွင့္ မိခင္ ေဒၚပန္း႐ံုတို႔က ေရစက္ခ်၊ အမွ်အတန္းေ၀ အလွဴေပးခဲ့ၾကပါ သည္။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္မအိမ္ကံတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ရြာဦးဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းစားေက်ာင္း တစ္ေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းရန္ အတြက္ ေျမေနရာေရြး အုတ္ျမစ္ခ် မဂၤလာပြဲကိုပါ တစ္ရက္တည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါ၏။

မအိမ္ကံ၏ ေက်ာ္ေစာသတင္းက ပ်ံ႕ခ်င္တိုင္း ပ်ံ႕ေနေတာ့သည္။ အာစက္လွ်ာစက္ေကာင္းလွပံု၊ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ပြဲခင္းကို မီး ေရႏွင့္သတ္သလို ရွဲခနဲၿငိမ္္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္ခဲ့ပံု၊ ဆင္းရဲသည့္ ရွင္အပါးသံုးဆယ္ကို ရွင္ျပဳေပးပံု၊ ကိုးပင္ရွစ္ခန္း ဆြမ္းစားသစ္သားေက်ာင္း တစ္ေဆာင္ ဇနီးေမာင္ႏွံ လွဴဒါန္းခဲ့ ၾကပံုေတြကအစ ေျပာလို႔ပဲ မၿပီးႏိုင္ၾက။ ရြာက ေကာင္းသတင္း ေျပာၾကေသာ္လည္း မအိမ္ကံကေတာ့ အခဲမေက်ႏိုင္ဘဲ ရွိခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ၏ မဂၤလာပြဲကို ဘယ္သူက ဘာကိစၥ ဖ်က္ရတာလဲ ဆိုတာကို ေတြးမရေလ၊ တႏုံ႔ႏံု႔ ခံစားရေလရွိခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ၿပီးၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ရွိရွာပါ၏။ မအိမ္္ကံ အစိုးရိမ္ လြန္သည္လို႔လည္း တြက္ပံုရသည္။ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ရွိခဲ့ပါ၏။ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာသား ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အျပစ္ မျမင္တာပါသလို ပြဲဖ်က္ရေလာက္ေအာင္ မုန္းသူ မရွိလို႔သာ တြက္ထားခဲ့သည္။

မအိမ္ကံကေတာ့ ခံစားမႈ ႏွစ္မ်ဳိးႏွင့္ျဖစ္၏။ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားလွေသာ ပြဲႀကီးကို ဖ်က္ခ်င္သူမွာ ေရႊမႈံတို႔ သမီးေယာကၡမက လြဲလို႔ အျခားမျဖစ္ႏိုင္။ ႂကြက္မႏိုင္လို႔ က်ီမီးနဲ႔ ႐ိႈ႕ၾကတာပဲျဖစ္ရမည္။ ႀကီးေတာ္စံေရႊႏွင့္ အမႈပြဲစား ဂ်ပန္အလိုေတာ္ရိေက်ာ္ဒင္တို႔ ေပါင္းမိေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ပြဲလန္႔တုန္းက ဂ်ပန္ ေတြ၀င္လာတာ ဆိုသည့္ အသံတစ္သံ ထြက္လာခ့ဲတာကိုလည္း မအိမ္ကံ သတိထား မိလိုက္ပါ၏။ ေစာင္က်ားႀကီးျခံဳကာ ပြဲခင္းကို အၿငိမ့္စင္ေထာင့္ကေန တစ္ညလံုး ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေစာင့္ေနခဲ့သည့္ ေနာက္ပိုင္း ဘာသံမွမၾကားရေတာ့။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြကိုေတာ့ ဖိုးကူးႏွင့္ ေက်းဥတို႔ကို စံုစမ္းခိုင္းထားခဲ့သည္။ ဘာမွ ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မရွိ။ ထိုညက သာေအာင္ ရြာမွာ မရွိဆို တာေတာ့ ၾကားသည္ဆို၏။

"သာေအာင္က ႏြားအလဲ အထပ္လုပ္သြားသဲ့ ရြာေတြမွာပဲ ရွိသယ္ၾကားသယ္။ က်န္သာ မၾကားဘူး။ ရြာကေတာ့ ရြာပြဲ ေတြမွာ ျဖစ္ေနက်ျဖစ္သာမ်ဳိးလို႔ပဲ ေျပာၾကသယ္။ ဒါေပသိ ဘယ္ကဘယ္လို စျဖစ္သယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ သတ္ၾက ပုတ္ၾကသယ္လို႔ေတာ့ အစမထြက္ေပါင္ေတာ္"

ေက်းဥ စကားက သည္ေလာက္ပင္။ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနေတာ့ ေက်ာ္ဒင္ႏွင့္ ေပါင္းဖက္ေနၾကေသာ ျမင္းျခံကလူတခ်ဳိ႕ ထိုညက ရြာမွာရွိေနၾကသည္ ဆိုသည့္ သတင္း ဖိုးကူးက ယူလာ ခဲ့၏။ ႀကီးေတာ္ စံေရႊအိမ္မွာ ထမင္းစားၾက၊ ေရခ်ဳိးၾက၊ ညေနဘက္ အရက္၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကတာကိုလည္း ျမင္သူက ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ အပ္က်မပ္က် စြပ္စြဲဖို႔ခက္ေသာ္လည္း သတင္း အရေတာ့ ျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါ၏။

သည့္ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ မအိမ္္ကံတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိခ့ဲသည္။ မအိမ္ကံႏွင့္အတူ အိပ္ေနက် ေက်းဥ သူ႔အိမ္ျပန္ရၿပီ။ မနက္မိုးလင္းမွ ထလာ႐ံုသာ။ အေပၚထပ္တစ္ထပ္လံုး မအိမ္ကံႏွင့္ ကိုေျပသိမ္းတို႔ အတြက္ မဂၤလာခန္းအျဖစ္ ေနရာေပးခဲ့ၾက၏။ ဖိုးကူးလည္း မအိမ္ကံကို ေစာင့္အိပ္စရာ မလုိေတာ့ မအိမ္ကံတို႔၀ိုင္းေထာင့္က သူတို႔ အိမ္ကေလးထဲ ဖိုးတုတ္ႏွင့္ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အတူအိပ္ၾက၏။ ကိုဖိုးေငြႏွင့္ မလွအံုတို႔ကို အိမ္ႀကီးေပၚမွာပဲ ေနေစသည္။

မအိမ္ကံက တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေက်းဥႏွင့္ အိပ္ခဲ့ရသူဆိုေတာ့ ညတိုင္လွ်င္ ေက်းဥကို သတိရေနမိသည္။ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ဆိုးတိုင္ပင္၊ ေကာင္းတိုင္ပင္ ရွိခဲ့ၾကသည္။ မအိမ္ကံ ရင္ထဲကစကားေတြ ဖြင့္ဟႏိုင္ခဲ့သည္။ ရြာသတင္းေကာင္း၊ သတင္းဆိုး ေက်းဥကပင္ သယ္ေဆာင္လာေနက် မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံေဘးမွာ ေက်းဥ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကိုေျပသိမ္း ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ခ်စ္သူမဟုတ္ေတာ့ေသာ လင္သားကို အေဖာ္အဖက္ျပဳရၿပီ။ ညစဥ္ညတိုင္း မအိမ္ကံၾကား ေနရသည့္ စကားေတြက ခါတိုင္းလို ရြာအေၾကာင္း၊ ရပ္အေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ေတာ့။ တိုင္းေရး ျပည္တာေတြျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ခင္ပြန္းသည္၏ အေရးေတြျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။

"အိမ္ကေလး သန္ဘက္ခါ အေဖတို႔ျပန္ၾကေတာ့မယ္ ေျပာေနၿပီ။ အစ္ကိုနဲ႔ အိမ္ကေလးတို႔ ထေနာင္းတိုင္ကို လိုက္ခဲ့ၾကဖို႔ ေခၚေနတယ္။ အိမ္ကေလးလည္း အစ္ကို႔ရြာ ေရာက္ဖူးေအာင္ ရယ္၊ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြကိုလည္း အစ္ကို ႂကြားခ်င္ေသးတာရယ္..."

"မအိမ္ကံလည္း စဥ္းစားထားပါသယ္ အစ္ကို။ လိုက္ပို႔ရမွာေပါ့။ တစ္ပတ္တန္သည္၊ ႏွစ္ပတ္တန္သည္ ေနၾကရေအာင္"

"အဲသေလာက္အထိ အစ္ကို ေနလို႔မရဘူး အိမ္ကေလး ရယ္။ ေက်ာင္းက ရွိေသးတာေလ။ ေအးေလ ၾကည့္ေသးတာေပါ့"

ကိုေျပသိမ္း မိဘမ်ား ထေနာင္းတိုင္ ျပန္မည့္ေန႔က လွည္းသံုးစီး ကရသည္။ ကိုေျပသိမ္းမိဘမ်ားက တစ္စီး၊ မအိမ္ကံတို႔ တစ္စီးႏွင့္ ၀န္စည္စလယ္ေတြ လက္ေဆာင္ေတြက တစ္စီးျဖစ္သည္။ ေယာကၡမရြာကို လိုက္ရမွာဆိုေတာ့ မအိမ္ကံမွာ အ၀တ္ အထည္က အစ ေရြးရသည္။ လက္တိုလက္ေတာင္း အနားမွာရွိ ဖို႔ ေက်းဥကိုပါ ေခၚခဲ့ရပါ၏။ သည္လိုႏွင့္ မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္ ထေနာင္းတိုင္ကို ေရာက္ခဲ့ရသည္။