မအိမ့္ကံ(33)

မလွအံုက ႏို႔ပူပူတစ္ခြက္ကို မတ္ခြက္ႀကီးႏွင့္ အျပည့္ထည့္လာကာ ကိုေျပသိမ္းေရွ႕လာခ် ေတာ့ အငမ္းမရေသာက္သည္။ အေမပန္း႐ံုမွာ သမက္ျဖစ္ သူကို အခုထိ စကား မေျပာႏိုင္ေသး။ သမီးမအိမ္ကံ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မုဆိုးမ ျဖစ္ရရွာၿပီဟု ခံစားေနရသည့္ေ၀ဒနာက အခုေတာ့လည္း ၀မ္းသာလံုးဆို႔ကာ ဘာစကားမွထြက္မလာ။ မလွအံုကေတာ့ သူႀကိမ္း၀ါးထားသည့္အတိုင္း အိုးႀကီးတိုက္ ခ်က္ဖို႔ ဟင္းစား အရွာထြက္သြားေတာ့သည္။

မအိမ္ကံကေတာ့ ဆံပင္ေတြကုပ္ေထာက္ေနေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြး ဗရေပြႏွင့္လင္သားကို ၾကည့္ရင္း သနားေနမိ သည္။ သည္လိုျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း အက်ိတ္အခဲကေလး ေတြ ေက်ရျပန္ပါ၏။ ခုနစ္လေလာက္ စုပ္စုပ္ကန္း ေပ်ာက္ေနသည့္ လင္သားတစ္ေယာက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲျပန္ ေရာက္လာတာကို အိပ္မက္မ်ားမက္ေနေလသလားလို႔ ထင္မိ သည္။ ရန္ပဲေတြ႕ရမလား၊ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထိုးၿပီး ငိုခ် လိုက္ရမလား မသိတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

“သမီး”
ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ၿမိဳင္ကို လွမ္းေခၚေတာ့ သမီးက မေအကို ေျပးတြယ္သည္။ ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္လာေသာသမီး ကေလးကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း သည္အခါက်မွ မ်က္ရည္ေထြေထြ က်ေလ၏။

“အိမ္ကေလး အစ္ကို႔ကို စိတ္ခုေနသလားဟင္”

“စိတ္ေတာ့ မခုပါဘူး အစ္ကို။ ေသကံမေရာက္ သက္ မေပ်ာက္ မအိမ္ကံဆီ ဆိုက္ဆိုက္ႀကီး ေရာက္လာတာကိုပဲ ၀မ္းသာလွပါၿပီ။ စား၀တ္ေနေရးမပူပင္ရေပမယ့္ ေခတ္ပ်က္ ႀကီးထဲမွာ မအိမ္ကံ အေတာ္ကေလး ေတာင့္ထားရသယ္။ သည္ၾကားထဲ လင္သားဆိုသူက ေသသလား ရွင္သလားမသိရ တဲ့အျဖစ္ကေတာ့ ဆိုးလြန္းလွသယ္။ ညည္းေယာက်္ားက ေရေမ်ာကမ္းတင္မဟုတ္ေပသိ လုပ္သြားတဲ့အလုပ္က ေရစုန္ ဒိုက္ေမ်ာအလုပ္မ်ဳိးလို႔ မေျပာၾက႐ံုဘဲရွိသာ မအိမ္ကံ သိသား ပဲ။ အရွိန္အ၀ါႀကီးလြန္းလို႔သာ မေျပာ၀ံ့ၾကသာပါ။ မအိမ္ကံမွာ ေနရသာ မလံုျခံဳခဲ့ပါဘူး အစ္ကို”

မအိမ္ကံ မ်က္ႏွာညိႇဳးညိႇဳးငယ္ငယ္ႏွင့္ သည္လိုေျပာေတာ့ လည္း ကိုေျပသိမ္း မလႈပ္သာ။ မအိမ္ကံကလည္း သည့္ထက္ ေတာ့ ပိုမေျပာပါ။ ေျပာလို႔လည္း မေကာင္းမွန္းသိတာပါသလို ျပန္ေရာက္လာမွေတာ့ မဂၤလာရွိသည့္စကားပဲ ေျပာခ်င္တာပါ ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းခမ်ာလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွပံု ေပၚေန သည္။ အသားေတြကလည္း မည္းညစ္သြားလိုက္တာ။ ထင္းလွည္းတိုက္သည့္ ကိုဘသာ႐ုပ္ ေပါက္ေနၿပီ။ ကိုဘသာ ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အသားတမည္းမည္း၊ ေခြၽးတစိုစို၊ က်ီးကန္းပါးစပ္နာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ႏွင့္ သြားေရတယိုယို ဆိုေတာ့ ရြာကလူပံုမဟန္လွ်င္ ဘသာႀကီးက်လို႔လို႔ ပံုခိုင္း တတ္ၾကသည္။
ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ နဂို႐ုပ္ရည္သန္႔သူဆိုေတာ့ ညစ္တီး ညစ္ေပမဟုတ္ေပသိလို႔၊ အသားေတြက ေနေလာင္တာမ်ား သလို ေၾကးျပားမီးဖုတ္ေရာင္ ေပါက္ေနခဲ့သည္။

ဆံပင္ေတြက ဘယ္က ဘယ္လို ညႇပ္လာတာလဲမသိ။ စက္ကပ္ေၾကးႏွင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းထိုးထားပံုမ်ဳိး။ လူကလည္း ပိန္က်သြားလိုက္ တာ ၀ါးျခမ္းျပားသာသာပင္။ မ်က္တြင္းေခ်ာင္ႀကီးႏွင့္ ေျခ တစ္ဖက္က ဆာခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေသးသည္။ ရင္ဘတ္ႏွင့္ေက်ာကုန္းမွာ အညိဳအမည္းကြက္ေတြက ေဆးရြက္ႀကီးေတြ အခ်ပ္ လိုက္ကပ္ထားတာႏွင့္တူသည္။ ဘယ္ေသာင္ဆိုက္လို႔ ဘယ္ ကမ္းေရာက္ခဲ့သည္ မသိရေသာ္လည္း တြင္းဆံုးက်လြန္းတာ ကိုေတာ့ မအိမ္ကံ မခ်ိတင္ကဲရွိခဲ့သည္။ မလွအံုကပင္ ကိုေျပသိမ္း ေရာက္လာသည့္ေန႔က မေကာင္းေသာအတိတ္၊ မေကာင္းေသာနိမိတ္ေတြ အညံ့ေျပေစရန္ ဖက္ကေတာ့ သက္ေစ့ျပဳကာ ပန္းသက္ေစ့ထည့္၊ ေရခ်မ္းအိုးနံေစ့လွဴေပး သည္။ မလွအံုကလည္း ကိုေျပသိမ္းကိုၾကည့္ကာ စိတ္မသက္ မသာ ရွိရွာသည္။

အေမပန္း႐ံုကေတာ့ မေျပာႏွင့္ေတာ့။
“ဆန္မရွိတဲ့ေမာင္းဆံု က်ည္ေပြ႕စိုက္ရင္ ခိုက္တတ္သယ္။ လူႀကီးမိဘ၊ လင္သား၊ မိုး၊ ေျမ၊ ေရ၊ ေနကို စကားတင္းဆို လွ်င္ ခိုက္တတ္သယ္။ ေရလဲေခါင္းေပါင္းအက်ႌလက္ခံြစုပ္ ခ်ဳပ္မ၀တ္ေကာင္းဘူး၊ ခိုက္တတ္သယ္။ ညည္းေယာက်္ားကို အျပစ္ရွိဦးေတာ့ စကားတင္းမဆိုနဲ႔၊ ၾကားလား မအိမ္ကံ။ ေကာင္းေသာ စကားကိုေျပာ။ ညည္းကို မခိုက္ေစနဲ႔”



မလွအံုက မအိမ္ကံကို က်ိတ္ဆံုးမသည္။ မအိမ္ကံက လည္း စကားေကာင္းကိုသာ ေျပာပါ၏။ လင္ႏွင့္တင္၍ စကားတင္းဆိုဖို႔ရာေတာ့ ေ၀းေရာ။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲဆိုတာေတာ့ မအိမ္ကံ သိခ်င္သည္။ ခက္တာက ကိုေျပသိမ္းကလည္း ဘာမွမေျပာ။ ခမ်ာ မေျပာ ခ်င္ရွာေသးလို႔ ထင္ပါရဲ႕ေလလို႔သာ မွတ္ယူရေတာ့သည္။

ညဘက္မွာေတာ့ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးပင္ ထြန္းရ ေလၿပီ။ ရြာေက်ာင္းဆရာလည္းျဖစ္ျပန္၊ ရပ္ရြာကလည္း ခ်စ္ခင္သူ၊ ေလးစားအားကိုးသူဆိုေတာ့ ဆရာေလးကိုေျပသိမ္း ကို သတင္းလာေမးၾကသူေတြ မ်ားလွပါ၏။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ ေရးတြင္ပါခဲ့ၾကသူ ရပ္သူရြာသားအခ်ဳိ႕ ပါလာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕သူေတြကေတာ့ ရြာကိုျပန္မလာႏိုင္ၾကေတာ့ၿပီ။ ေတာ္လွန္ ေရးတြင္ က်ဆံုးခဲ့ၾကသူတို႔၏ သပိတ္ေျမဆြမ္းသြပ္ပြဲေတြ ဟိုတစ္ေနရာ၊ သည္တစ္ေနရာရွိခဲ့တာကိုလည္း မအိမ္ကံ သတိရမိသည္။

မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ေရာက္ေအာင္ သြားေမးခဲ့ ေသးသည္။ ငိုၾကယိုၾကတာကိုၾကည့္ရင္း ေၾသာ္ သူတို႔ကမွ စိတ္ေျဖာင့္ ကိုယ္ေျဖာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငိုႏိုင္ၾကေသးရဲ႕ လို႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့သည္။ အခုေတာ့လည္း ကိုယ့္ေရွ႕ ငုတ္တုတ္ ေရာက္လာေသာလင္သားကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာမ်က္ရည္၀ဲ ရျပန္သည္။ ညည့္နက္သည္အထိ ဧည့္သည္ေတြ မျပန္ေတာ့ မအိမ္ကံတို႔လည္း ေရေႏြးပြဲႏွင့္ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုပ္ေတြ ဒိုင္ခံျပင္ေပးရင္း စကား၀ိုင္းကို ေငးေနခဲ့ၾကသည္။

“မအိမ္ကံ ညည္းေယာက်္ားလည္းၾကည့္ေျပာဦး၊ အစပ္ လြန္ေတာ့ အခ်ဳိႏုတ္၊ အခ်ဥ္လြန္ေတာ့ အစပ္နဲ႔ႏုတ္၊ စကားလြန္ ေတာ့ ဘာနဲ႔ႏုတ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြေတာ္”

မလွအံုကပင္ ကိုေျပသိမ္း စကားေတြေျပာလြန္း၍ အေငၚ တူးေလ၏။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း ေမးသမွ်ေျဖ႐ံုမက လက္ သီးလက္ေမာင္းမ်ားပင္ တန္းလိုက္ပါေသးသည္။ ဂ်ပန္ႏွင့္ တိုက္ရသည့္ တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ မႏၲေလး ၿမိဳ႕ ဗံုးၾကဲခံရတာလည္းပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြ ဆုတ္ရင္းသတ္ ျဖတ္ခဲ့ၾကလို႔ က်ဆံုးရသူေတြအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ကိုေျပသိမ္းေျပာျပတာေတြ နားေထာင္ရေတာ့ မအိမ္ကံတို႔ တစ္ေတြ ခံစားခဲ့ရေသာစစ္ဒုကၡက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့။ တိုင္း ျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ လင္သားအတြက္ ဂုဏ္ယူေလးစားစိတ္ေတြပင္ ၀င္လာမိခဲ့ သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္းက သူေပ်ာက္ေနသည့္ ရက္ေတြ အေၾကာင္းေတာ့ ပါတာမၾကားရ။

“ဘႀကီးကိုးႏွယ္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ၿဗိတိသွ်တပ္က သိမ္းတာကပဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ မႏၲေလးေတာင္မွာ ဂ်ပန္ စစ္သားတခ်ဳိ႕၊ မႏၲေလးနန္းေတာ္တြင္းမွာ ဂ်ပန္စစ္သားတခ်ဳိ႕ ေအာင္းေနၾကတာကိုတိုက္ရတာ ဆယ့္သံုးရက္ၾကာတယ္။ ၿမိဳ႕ ႐ိုးႀကီးကလည္း ခိုင္လွသေကာခင္ဗ်ာ။ အေျမာက္နဲ႔ထုတာ ေတာင္ မပဲ့ဘူး။ အဂၤလိပ္ေလယာဥ္ပ်ံေတြက ၿမိဳ႕႐ိုးကို တည့္ တည့္ထိေအာင္ဗံုးၾကဲတာလည္း ဘယ့္ႏွယ္မွမေနဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေပါင္ႏွစ္ေထာင္ဗံုးဆိုတာႀကီးေတြနဲ႔ က်ဳံးေရထဲဗံုးခ်၊ ဗံုးကန္ အားနဲ႔ ၿမိဳ႕႐ိုးကိုထိေတာ့မွေပါက္တယ္။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ၾကဲယူရတာေကာခင္ဗ်”

“ရက္စက္လွခ်ည့္လား ေမာင္ေျပသိမ္းရဲ႕။ ဂ်ပန္ကလည္း အာဂပါလား။ ေနရာေကာင္းယူတတ္ၾကပါေကာ”

“မႏၲေလးေတာင္ကို တက္တိုက္ေတာ့လည္း က်ည္အကာ အကြယ္ေကာင္းေတာ့ ဂ်ပန္ကို ခ်က္ခ်င္း ေမာင္းမခ်ႏိုင္ဘူး။ ေဂၚရခါးစစ္တပ္က ပစ္လည္းပစ္၊ တက္လည္းတက္ တရ ၾကမ္းပစ္ခတ္တက္ၾကတာမ်ား မိုးႀကိဳးပစ္ေနသလားမွတ္ရပါ တယ္။ မႏၲေလးေတာင္တုိက္ပြဲမွာ ဂ်ပန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေသ ၾကတယ္။ မႏၲေလးနန္းၿမိဳ႕႐ိုးထဲမွာ ဂ်ပန္ဖမ္းထားတဲ့အဂၤလိပ္ ေတြလည္းလြတ္ၾကတယ္။ ဂ်ပန္တခ်ဳိ႕လည္း ေရထြက္ၿပြန္က ထြက္ေျပးၾကလို႔ လြတ္ပါရဲ႕”

“ေၾသာ္... လြတ္သြားၾကသလား”

“အျပင္မွာ၀ိုင္းထားတဲ့တပ္က ဘယ္အလြတ္ေပးမလဲ။ ပစ္ၾကတာမ်ား ေသၾကတာ အတံုးအ႐ံုးပဲ။ အဂၤလိပ္နဲ႔ဂ်ပန္ပစ္ ၾကတာ ၾကားကနန္းေတာ္ႀကီးလည္း ေၾကမြသြားရရွာတာပါပဲ”

“အင္း...၊ သခၤါရေပေပါ့ကြယ္။ ျဖစ္စရာရွိေတာ့ ျဖစ္ရ၊ ပ်က္စရာရွိေတာ့ ပ်က္ရ။ စစ္ဆိုတာ တစ္ကြက္မွမေကာင္းပါ ဘူးေလ”

ကိုေျပသိမ္းက မတၱရာတိုက္ပြဲ၊ ရန္ကင္းေတာင္တိုက္ပြဲ၊ ေအာင္ပင္လယ္တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ရြာသူရြာ သားေတြ မ်ားသည္ထက္မ်ားလာသျဖင့္ ကိုေျပသိမ္းမွစကားစ မသိမ္း၀ံ့ဘဲ ရွိရေလသည္။ ဂ်ပန္စစ္သားေတြက ျမန္မာဘုန္းႀကီး ေယာင္ေဆာင္ကာ မဟာမိတ္ေတြကို အနီးကပ္ပစ္ၾကတာလည္း ပါသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ ၊ အင္း၀ၿမိဳ႕မ်ား ဂ်ပန္လက္က လြတ္ ရပံုေတြလည္း ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြက ဘုရားတန္ေဆာင္းေတြ မွာ ကတုတ္ခံတပ္ျပဳကာ ဘာသာသာသနာကိုေစာ္ကားသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္သည္ကို မခံႏိုင္ၾက သျဖင့္လည္းေကာင္း သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ၾကေသာ္လည္း လယ္ေတာထဲက အိမ္ကေလးေတြမွာ ပုန္းေနၾကသည့္ ဂ်ပန္ ေတြကို ထမင္းေကြၽးၾကသည့္ ျမန္မာတို႔၏ စိတ္ေနစိတ္ထား အေၾကာင္းေတြ လည္းပါသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကုလား တက္ေခါက္သံၾကားမွ လူစုလည္း ကြဲေလသည္။

ရြာျပန္ေရာက္လာၿပီးမွ ကိုေျပသိမ္း အအိပ္အစားမွန္လာ ပံုရသည္။ စားလိုက္၊ အိပ္လိုက္၊ နားလိုက္၊ သမီးကေလးကို ျမႇဴလိုက္ႏွင့္ လန္းဆန္းလို႔လာသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ အိမ္ အလုပ္ တခ်ဳိ႕ကို ဖိုးကူးႏွင့္ လက္လႊဲေပးထားသည္။ လယ္ အလုပ္ ကိုင္းအလုပ္ေတြကိုလည္း ဖိုးတုတ္က တက္ကစီး လုပ္ႏိုင္ၿပီ။ မအိမ္ကံမွာ အစ္ကိုပညာတတ္၊ လင္ပညာတတ္ ရွိေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ကိုဖိုးေငြႏွင့္ မလွအံုတို႔ မိသားစုကိုပဲ အားကိုးအားထားျပဳရတာကို ဆင္ျခင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ပညာတတ္ေတြ၏ တန္ဖိုးကိုလည္း နားလည္ ခံစားတတ္ပါ၏။

“အိမ္ကေလး သမီးေလး အိပ္သြားၿပီ။ ခ်သိပ္လိုက္ေတာ့ မယ္ေနာ္”

ဖေအ့ပခံုးထက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ မအိမ္ၿမိဳင္ကို လက္လႊဲယူလိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚမွာ ခ်သိပ္လိုက္သည္။ မအိမ္ကံ ကေလးသိပ္ေနတုန္း ကိုေျပသိမ္းက ၀ရန္တာဘက္ ထြက္ထိုင္ ေနေလေတာ့ မအိမ္ကံလည္း ထြက္လိုက္လာခဲ့၏။ လျပည့္ ရက္နီးၿပီမို႔ထင့္ လက သာလိုက္တာ။

“အစ္ကို ဘာေတြမ်ား ေတြးေနတာတုံး”

“မေတြးပါဘူးကြယ္။ လသာတာ လွလြန္းလို႔ ထိုင္ၾကည့္ ေနတာပါ”

မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္းရင္ခြင္ထဲ အလိုက္သင့္လွဲမွီလိုက္ သည္။ ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကိုယ္လံုးကေလးကို သိုင္းဖက္ ရင္း လက္ကေလးကို နမ္းလိုက္သည္။
“ေနာက္တစ္ခါေတာ့ မအိမ္ကံေဘးက တစ္ဖ၀ါးမွမခြာ ပါနဲ႔ေတာ့ အစ္ကို။ အေဖတို႔သံုးတဲ့ စကားရွိသယ္။ ေလွ်ာ့လွ်င္ ခ်စ္ခင္၊ တင္းလွ်င္ ရန္မုန္းတဲ့။ ေလွ်ာ့လွ်င္ မိစၦာ၊ တင္းလွ်င္ ဒိ႒ိဆိုတဲ့ စကားလည္း ရွိေသးသယ္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ေလွ်ာ့ ခ်င္သူပါ။ ေလွ်ာ့လို႔ ခ်စ္ခင္ခ်င္သူပါ အစ္ကို။ ေလွ်ာ့လို႔ မိစၦာ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့”

မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ဆီမွ တသြင္သြင္စီးလာ ၾကကာ တေပါက္ေပါက္က်လ်က္ ရွိေလသည္။ ကိုေျပသိမ္း က မအိမ္ကံပါးျပင္က မ်က္ရည္ေတြကို ဖြဖြကေလးသုတ္ရင္း ေခ်ာ့ရွာသည္။ ရြာထဲက ၾကက္တြန္သံေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားေနရသည္။ ကိုေျပသိမ္း စကား၀ိုင္းသိမ္းၿပီးမွ အိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ မိုးေသာက္ယံ တြန္သည့္ၾကက္သံပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ လေရာင္က မိုးလင္းခါနီးမွ တိုးၿပီးလင္းလာ ခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက ဆတ္ခနဲ ေခါင္းမတ္ကာ ကိုေျပသိမ္း မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ၾကည့္ရင္း ဆိုလိုက္သည္။

“အစ္ကို႔ကို မအိမ္ကံ စကားတစ္ခြန္းေျပာထားခ်င္သယ္။ တစ္ခါမွ မေျပာဖူးခဲ့တဲ့စကားပါပဲ။ အစ္ကို စိတ္မဆိုးေစခ်င္ ဘူး။ မအိမ္ကံ ရင္ထဲကစကားပါ အစ္ကို။ လင္နဲ႔မယားဆို သာ ဖ႐ံုတစ္ညႇာ ဘူးတစ္ညႇာမဟုတ္ဘဲကိုး။ မအိမ္ကံကေတာ့ ျပႆဒါးဆိုသာနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ျပားေနေအာင္႐ုန္းမယ့္ မိန္းမမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ မအိမ္ကံ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ဘူး။ အစ္ကိုျပန္လာသာ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာသယ္။ အစ္ကိုဟာ မအိမ္ကံအတြက္ အဓိပၸာယ္ရွိခ်င္မွ ရွိပါလိမ့္မယ္ အစ္ကို။ ဒါေပမယ့္ သမီးေလးအတြက္ေတာ့ျဖင့္ အစ္ကိုဟာ အဓိပၸာယ္ သိပ္ရွိပါသယ္”

မအိမ္ကံ၏ မ်က္၀န္းမ်ားက အေရာင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္စို လူးေနခဲ့သည္။ တိုးလြန္းညင္သာေျပာေနေသာ မအိမ္ကံစကား ေတြကို ကိုေျပသိမ္း နားေထာင္ေနရာက မအိမ္ကံကို ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လေရာင္ဆမ္းညရိပ္ထဲမွာပင္ လွပ လြန္းလွေသာ မအိမ္ကံ၏ စူးရွရွမ်က္လံုးမ်ားကို ရင္မဆိုင္ ရဲသည့္အလား ၾကမ္းျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ စကားလံုးေတြ ေရြးခ်ယ္ေနသလို ခဏ ကေလး တိတ္ဆိတ္သြားျပန္၏။ ရြာတာလမ္းဘက္ဆီက ၿမိဳ႕ကိုသြားၾကမည့္ ထင္းလွည္းသံတအီအီကို ၾကားေနရသည္။ မနက္ေစာေစာႏိုးၾကသည့္ ေက်းသံငွက္သံကေလးေတြ စိုးစိုး စီစီျမည္ၾကေလၿပီ။

“တိုင္းျပည္အတြက္ စစ္ထြက္သြားသာကို မအိမ္ကံ သေဘာတူသယ္ဆိုသာလည္း မွတ္ထားပါ။ မအိမ္ကံေျပာခ်င္ သာက သမီးအတြက္ အစ္ကိုဟာ အေရးႀကီးသယ္ဆိုသာ နားစြဲ ေနေစခ်င္သာပါ။ မအိမ္ၿမိဳင္အတြက္ အစ္ကို ရွိရလိမ့္ မယ္။ ရွိကိုရွိရလိမ့္မယ္။ မအိမ္ကံနဲ႔ အစ္ကိုဟာ လက္သမား မ်ား ပ်ဥ္ႏွစ္ခ်ပ္စပ္သလို တစ္ဆက္တည္း ရွိၾကရလိမ့္မယ္။ မအိမ္ကံမွာ ဘ၀နဲ႔ရင္းထားရသဲ့အနာရွိသယ္ အစ္ကို။ ဒါေတာ့ အစ္ကို နားလည္ပါ”

မအိမ္ကံ စကားေတြ ေျပာလြန္းလွသည္၊ မ်က္ရည္ေတြ က်လြန္းလွသည္ဆိုတာကလြဲ၍ ကိုေျပသိမ္း ကိုယ္တိုင္က မအိမ္ကံ စကားေတြကို ရွင္းရွင္းႀကီး နားမလည္ႏိုင္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ သည္အခ်ိန္မွာ ကိုေျပသိမ္း ဘာမွ ၀င္မေျပာတာဘဲေကာင္း သည္ဟု သေဘာထားခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ၿမိဳင္အတြက္ အစ္ကို ရွိရလိမ့္မယ္တဲ့။ မအိမ္ကံမွာ ဘ၀ႏွင့္ ရင္းထားရတဲ့အနာ ရွိတယ္တဲ့။ မအိမ္ကံႏွင့္ အစ္ကိုဟာ လက္သမားမ်ား ပ်ဥ္ႏွစ္ ခ်ပ္စပ္သလို တစ္ဆက္တည္း ရွိရလိမ့္မယ္တဲ့။ မအိမ္ကံ၏ စကားေတြက ထူးျခားလွခ်ည္လား။ သို႔ေသာ္ ကိုေျပသိမ္း ၿငိမ္ေနခဲ့သည္။

မအိမ္ကံကလည္း ကိုေျပသိမ္း ၿငိမ္ေနတာကို အကဲဖမ္း မိသည္။ တကယ္ဆို မအိမ္ကံတို႔ သားအမိအနားက အစ္ကို တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာပါဘူးကြယ္ဆိုသည့္ ႏႈတ္ကတိတစ္လံုးေတာ့ ေပးေစခ်င္သည္။ ကိုေျပသိမ္း ဘာေၾကာင့္ၿငိမ္ေနရသလဲ။ မအိမ္ကံကို ဘာေၾကာင့္ ေမးခြန္းေတြ ျပန္ျပန္လွန္လွန္ မေမး တာလဲ။
လေရာင္က တျဖည္းျဖည္း က်လာသည္။ လမင္း ေပ်ာက္လို႔ ေနေရာင္လာေတာ့မည္။ ၀ရန္တာကေလးကိုပင္ ေမွာင္ရိပ္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ မအိမ္ကံ စကားဆက္ မေျပာေတာ့ဘဲ ထိုင္ေနခဲ့ၾကတာ အၾကာႀကီး။

“သေဗၺသတၱာ သုခိတာ အေ၀ယာ ေဟာႏၲဳ။ သေဗၺ-ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ၊ သတၱာ- သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔၊ သုခိတာ- ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းျဖင့္၊ အေ၀ရာ- ရန္မာန္တို႔သည္ မရွိၾကကုန္သည္၊ ေဟာႏၲဳ-ျဖစ္ၾကပါေစ သတည္း”
ေခါင္းရင္းအိမ္မွ အဘိုးသက္ပန္၏ ဘုရားရွိခိုး အမွ်ေ၀ သံႏွင့္အတူ ေၾကးစည္႐ိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ မိုးပင္ လင္းလုၿပီ။

သည္မနက္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္အတူ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ဆြမ္းခ်ဳိင့္ သြားပို႔ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ ႀကီးက ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအေၾကာင္းကို ေက်ာင္းဆရာ ကိုေျပသိမ္းအား ေမးေတာ္မူရွာ၏။ သက္ေတာ္ကိုးဆယ္ဆို ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ႏိုင္ငံ့အေရးကို စိတ္အားထက္ သန္ေတာ္မူသည္မဟုတ္လား။ ကိုေျပသိမ္းကလည္းသည္အ ေၾကာင္းေတြ ေျပာေလတိုင္း တက္ေထာင္ေမာင္းနင္းရွိလွပါ၏။

ကိုေျပသိမ္းေျပာျပေသာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအေတြ႕အၾကံဳ ေတြကိုၾကားရေတာ့ မအိမ္ကံ ခြင့္လႊတ္တန္သေလာက္ခြင့္လႊတ္ ခဲ့႐ံုမက ၾကားရတာကိုပင္ သနားစိတ္၀င္ခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း က မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ မတၱရာနယ္ေတြကို ေရာက္ခဲ့ သည္။ မႏၲေလးေျမာက္ဘက္ မတၱရာဘက္မွ ထိုးစစ္ဆင္လာေသာ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းကာခုခံခဲ့သည္။ရန္ကင္းေတာင္မွာတိုက္ရေတာ့လည္းပါသည္။ေက်ာက္တစ္လံုးတြင္ဖမ္းထားေသာျမန္မာေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကို ဂ်ပန္ေတာ္ လက္ကလြတ္ေအာင္တိုက္ခဲ့သည္ဆိုပါ၏။ ျမန္မာျပည္အထက္ ပိုင္းတပ္ေပါင္း၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းတပ္မ်ားႏွင့္ပါသြားရာ မွာေတာ့ ရြာငန္ ရပ္***အထိေရာက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဗထူးႏွင့္အတူ ပါသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

“မႏၲေလးကို မီးေလာင္တာမ်ား ျမင္မေကာင္းဘူးဘုရား။ အဂၤလိပ္က မႏၲေလးမွာဆုတ္ခါနီး မီးတိုက္ပစ္ခဲ့သလိုပဲ ျပန္၀င္ လာေတာ့လည္း ဂ်ပန္ခိုမယ့္ေနရာေတြကို ဗံုးၾကဲတဲ့အခါ မဆင္ မျခင္လုပ္ခဲ့တယ္ ဘုရား။ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးေတြ မီးေလာင္ လိုက္တာ မနည္းဘူး။ ဘုရားေစတီေတြရဲ႕ ဂႏၶကုဋီတိုက္ေတာ္ ေတြလည္း ပါၾကတယ္။ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါဘုရား”

ေက်ာက္ေတာ၊ နတ္စက္ကန္၊ ထင္း႐ွဴးေတာင္တိုက္ပြဲ မ်ားတြင္ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္မ်ားက်ဆံုးခဲ့တာေတြေျပာျပေတာ့ မ်က္ ရည္ေတြ၀ဲလို႔။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လထဲေရာက္ေတာ့လည္း ကိုေျပသိမ္း မျပန္ႏိုင္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးဗထူးႏွင့္အတူ တယ္လူး စခန္းမွာေနရသခိုက္ ျဖစ္သည္။

“ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔ညဘက္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာ ဂါနဲ႔ကြယ္လြန္သြားေတာ့ တပည့္ေတာ္ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ခဲ့ ဘူးဘုရား။ ဇြန္လကုန္၊ ဇူလိုင္လထဲေရာက္ေတာ့မွ တပည့္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့တာ။ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးၿပီးဆံုးေပမယ့္ တာ၀န္မၿပီး ဆံုးေသးတာနဲ႔ ခုနစ္လေလာက္ၾကာသြားတာပါ ဘုရား။ တပည့္ ေတာ္တို႔လည္း ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ထမင္းေတာင္ ဘယ္ဆီမွန္းမသိရပါ ဘုရား”

“ႏို႔ ေမးစမ္းပါရစီဦး ေမာင္ေျပသိမ္းရဲ႕။ ေတာ္လွန္ေရးက ၀ါဆိုလကတည္းကၿပီးသြားသာဆို၊ သာရင္တို႔တစ္ေတြ ျပန္လာ ခဲ့ၾကသာေကာကြယ့္”

“မွန္ပါ့ဘုရား ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္က ေျပးပါၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေတြလည္း ျပန္တဲ့လူျပန္၊ စစ္ေျမျပင္မွာ က်တဲ့လူက်ေပါ့ဘုရား။ ဂ်ပန္ေျပးေပသိလို႔ တကယ့္ ကမၻာသိ တရား၀င္လက္နက္ခ်တာက စက္တင္ဘာ ၂ ရက္ေန႔က်မွပါ ဘုရား။ ၀ါေခါင္လထဲေပါ့ဘုရား။ အခု ေတာ္သလင္းဆိုေတာ့ ဘာၾကာေသးတုံးဘုရား။ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီး စကၠဴျဖဴစာတမ္းဆိုတာ ျမန္မာေတြလက္ခံ ေအာင္ေျပာေနတာေတြ ၾကားခဲ့ရတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ လည္း စကၠဴျဖဴစာတမ္းဆိုတာ သိခ်င္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးဦးဘခင္ တို႔နဲ႔အတူလိုက္ရင္းက ၾကာသြားခဲ့ပါဘုရား”

ကိုေျပသိမ္းက ဆရာေတာ္ႀကီးအားေလွ်ာက္တင္သံကို မအိမ္ကံ ၾကားေနရသည္။ ကိုေျပသိမ္း ဒါေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်ရွာတာကိုး။ စကၠဴျဖဴစာတမ္းနဲ႔ ကိုေျပသိမ္းကေကာ ဘယ္လို ဆက္စပ္ေနပါလိမ့္။ ကိုေျပသိမ္း ေျပာေန၊ လုပ္ေနတာ ေတြကို မအိမ္ကံ နားမလည္ႏိုင္တာ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။

“တပည့္ေတာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးစလို႔ တစ္လမျပည့္ခင္မွာ ပဲ ေဒါက္တာဘေမာ္တို႔က ဂ်ပန္နဲ႔ေရာၿပီး ေျပးၾကၿပီဘုရား။ ဂ်ပန္စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကလည္း ေမာ္လၿမိဳင္ ေရာက္သြားပါတယ္ ဘုရား။ မဟာမိတ္တပ္ေတြ ရန္ကုန္၀င္ၾကၿပီဆိုတာနဲ႔ ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီဖြဲ႕တယ္။ ဖတပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးေပၚလာတယ္။ ဗမာ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာအလုပ္သမားအစည္းအ႐ံုးေပၚလာတယ္။ ဗမာ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အလုပ္သမားသမဂၢေပၚလာတယ္။ အမ်ား ႀကီးပါပဲဘုရား။ ဆရာႀကီးဦးဘခင္တို႔ကေတာ့ ဦးဘဂ်မ္းကို သံေယာဇဥ္ရွိၾကေတာ့ သူတို႔ဖြဲ႕တဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ လူငယ္မ်ားအစည္းအ႐ံုးဆိုတာလုပ္ၾကျပန္တယ္ ဘုရား”

“ေမာင္တို႔ဟာက မနည္းပါလားကြ။ ဘာသေဘာမ်ား တုံး”

“ဘုရင္ခံကလည္း စကၠဴျဖဴစာတမ္းကိုခ်ျပေနၿပီဆိုေတာ့ လက္မခံခ်င္ၾကသူေတြက တူရာတူရာဖြဲ႕ၾကၿပီး ဆန္႔က်င္ၾက တာပါပဲ ဘုရား”

“ေဟ...၊ အဖြဲ႕မ်ားေတာ့ မ်ားမ်ားကြဲၾက႐ံုေပါ့ကြာ။ ႏို႔ ေမာင္က ဘယ္အဖြဲ႕ကတုံး”

“ေလ့လာတုန္းပါဘုရား”

ကိုေျပသိမ္းက ဘာမ်ားေလ့လာရျပန္တာပါလိမ့္။ ရြာမွာ ေနၿပီး ေက်ာင္းဆရာလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးလား။ သည္တုန္းက မအိမ္ကံ အေတြးျဖစ္သည္။ ဖိုးကူးကို ထေနာင္းတိုင္လႊတ္ၿပီး ကိုေျပသိမ္း ျပန္ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မိဘမ်ားထံ အေျပာ လႊတ္ရသည္။ သည္ရက္ထဲ ဧည့္သည္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး။ လာၾကေတာ့လည္း စကၠဴျဖဴ၊ စကၠဴျဖဴေတြသာၾကားရျပန္၏။

“ညည္းေယာက်္ားဆီလာၾကသူေတြအကုန္လံုး စကၠဴျဖဴ၊ စကၠဴျဖဴနဲ႔ ဘာေျပာသာတုံး မအိမ္ကံရဲ႕”

“စကၠဴက ျဖဴလို႔ေနမွာေပါ့ မလွအံုရဲ႕”

“ညည္းေျပာမွ ရွင္းေတာ့သယ္ေအ”

ဟုတ္ပါရဲ႕။ မလွအံုေျပာလည္း ေျပာစရာ။ ၾကားလိုက္ရ လွ်င္ စကၠဴျဖဴခ်ည္း။ မအိမ္ကံပင္မသိမွေတာ့ မလွအံုခမ်ာ ပိုလို႔သာဆိုးေတာ့မည္။ သိပ္မၾကာခင္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ခြင့္ရၾကၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းပင္ ေက်ာင္းစိတ္ေတြျပန္၀င္ကာ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္ အကူးကူးအလူးလူး။ သည္တစ္ခါေက်ာင္းဖြင့္ ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြမ်ားလာသည္။ မအိမ္ကံ ေက်ာင္း ကေလး စည္ကားလာရျပန္ပါပေကာ။

မအိမ္ကံဘ၀တြင္ ေကာင္းတစ္ခါ ဆိုးတစ္လွည့္ တစ္ျပန္ စီၾကံဳခဲ့ရတာကို မအိမ္ကံ သတိထားမိသည္။ အဆိုးေတြမ်ား လာလွ်င္ အေကာင္း၀င္တတ္သလို၊ အေကာင္းလာေခါင္းေ၀ွ႔ ေတာ့လည္း အဆိုးေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလို ၾကံဳရတတ္ျပန္ သည္။
ကိုေျပသိမ္း ျပန္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း မအိမ္ကံ ဘ၀လည္း တစ္ဖန္ျပန္လည္စိုျပည္လန္းဆန္းခဲ့ရျပန္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း ေက်ာင္းဆရာျပန္လုပ္ေတာ့ မအိမ္ကံလည္း ဆရာ ကေတာ္ဆိုသည့္ဂုဏ္ တက္ခဲ့ရသည္။ တပည့္တပန္းေတြက ကန္ေတာ့ၾကေသာ ငွက္ေပ်ာတစ္ခိုင္၊ ပန္းတစ္ခိုင္ကအစ မအိမ္ ကံအတြက္ တန္ဖိုးျဖစ္ခဲ့ရပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔အိမ္ႀကီးကလည္း မအိမ္ကံ၏ ကံဇာတာအေပၚမူတည္ကာ စိုလိုက္၊ ေျခာက္လိုက္ ရွိရတာကလား။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္၀ိုင္းတိုက္ႀကီးထဲမွာ လူဦးေရပင္ တိုးပြားလာခဲ့ၿပီ။ ေက်းဥက သားႏွစ္ေယာက္၊ မအိမ္ကံက သမီးႏွစ္ေယာက္။

သမီးငယ္ကေလး၏ အမည္ကိုေတာ့ မအိမ္ခိုင္လို႔အမည္ ေပးထားသည္။ မအိမ္ကံတို႔မိသားစုကေလး တစ္၀န္းတစ္၀ိုင္း ထဲမွာ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲရွိပရစီဆိုသည့္ အတိတ္နိတ္မိတ္ကို မအိမ္ကံ ရည္ရြယ္ရင္း ျဖစ္သည္။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ မလွအံုကေတာ့ ေျမး ေလးေယာက္ထိန္းရတာႏွင့္ပင္ ေနကုန္လို႔ ကုန္မွန္းမသိလိုက္ ၾက။ အသက္ႀကီးခါမွ စိပ္ပုတီးမေဆာင္ႏိုင္ၾကရွာဘဲ ဘုစုခ႐ု ကေလးမ်ားႏွင့္ တူတူေရ၀ါးေနၾကရသည္။ အခုေတာ့လည္း အေမႀကီးပန္း႐ံုႏွင့္ အေမႀကီးလွအံုေပါ့။ ဘႀကီးဖိုးေငြကေတာ့ ေရကန္စပ္က ရႊံ႕ကိုသြားခူးကာ ရႊံ႕႐ုပ္ကေလးေတြ ဒိုင္ခံလုပ္ေပး ေနရၿပီ။ အငယ္ေကာင္ ဖိုးကူးပင္လွ်င္ လူပ်ဳိသိုးႀကီးျဖစ္ရွာၿပီ မဟုတ္လား။
မအိမ္ကံကေတာ့ အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ျဖစ္လာေသာ သူတို႔ မိသားစုဘ၀ ၀ပ္က်င္းကေလးကို ေက်နပ္ပါသည္။

ငယ္စဥ္က ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းသြားတက္ေသာအစ္ကိုကို ေမွ်ာ္ရင္း အထီးက်န္ခဲ့ရသည့္ သူ႔ဘ၀ထက္စာလွ်င္ လက္ရွိမိသားစုဘ၀ ကေလးက ၿမိဳင္ဆိုင္လြန္းလွသည္မဟုတ္လား။ တစ္ခါတစ္ရံ ရြာကိုျပန္လာတတ္ၾကေသာ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာႏွင့္ မမစိမ္း ျမတို႔မိသားစုပါ ထည့္ေပါင္းလိုက္လွ်င္ နည္းတဲ့ေဆြစုမ်ဳိးစု လား။ မအိမ္ကံအဖို႔ရာေတာ့ သည္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္း သည့္ဘ၀မ်ဳိး ရွိမည္ေတာင္မထင္။

သည္ေန႔လည္း မအိမ္ကံတို႔မိသားစု ျမင္းျခံၿမိဳ႕ကိုသြားၾက ဖို႔ မနက္ေစာေစာႀကီးကတည္းက ရြာကထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမင္း ျခံၿမိဳ႕က မအိမ္ကံတို႔ မိတ္ရင္းေဆြရင္းပြဲကေတာ္ႀကီး၏ေျမး ရွင္ျပဳပြဲကိုလိုက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ပြဲစားႀကီးဦးေက်ာ္ေဂါင္ ေတာ့ မရွိရွာေတာ့။ ပြဲကေတာ္ႀကီးခမ်ာလည္း အိုရွာခဲ့ၿပီ။ မေသခင္ျပဳသည့္ ေျမးရွင္ျပဳပြဲကို မအိမ္ကံတို႔မိသားစု ဆက္ ဆက္လာေစခ်င္ေၾကာင္း အမွာပါးခဲ့သည္။

၁၃၁၂ ခုႏွစ္၊ ကဆုန္ နယုန္လ။ နယုန္မိုးေသး ျမက္သား ေမြးဆိုသည့္အတိုင္း မအိမ္ကံတို႔တစ္နယ္လံုး ပုရစ္ႏုကေလး မ်ားထိုးေနသည့္သစ္ပင္မ်ားျဖင့္ စိမ္းစိုလြင္လ်က္ရွိသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ သည္လိုမနက္ေစာေစာ လွည္းကေလးႏွင့္ခရီး သြားရတာကို သေဘာက်ပါသည္။ လွည္းေပၚမွာ သည္တစ္ ခါေတာ့ သားအမိသားအဖေလးေယာက္သာပါခဲ့သည္။ ဖိုးကူး ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လွည္းေမာင္း။

ကိုေျပသိမ္း၊ မအိမ္ကံ၊ မအိမ္ၿမိဳင္ႏွင့္ မအိမ္ခိုင္။
သမီးႀကီး မအိမ္ၿမိဳင္က ၆ ႏွစ္၊ သမီးငယ္္ မအိမ္ခိုင္က ၃ ႏွစ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုး ဖေအ့အေခ်ာႏွင့္ မေအ့အလွတို႔ ေပါင္းစုေနၾကသည္။ တစ္ေသြးတစ္ေမြး၊ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ၾကည္ၾကည္စင္စင္ရွိၾကတာကိုက မအိမ္ကံအတြက္ ကုသိုလ္ကံ ထူးလွသည္ေအာက္ေမ့မိပါ၏။ သမီးေခ်ာႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ မအိမ္ကံ ခ်င္ျခင္းတပ္ခဲ့ေသာ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ အိပ္မက္ကလည္း အညြန္႔ေငါက္လို႔လာခဲ့သည္။

ၾကည့္စမ္းပါဦး။
ပန္းစည္းႀကိဳး ၾကက္ေတာင္စည္းကေလးေတြႏွင့္ ပါး ကြက္၀ိုင္းကေလးေတြကြက္လိုက္လို႔။ ၿမိဳ႕ကိုသြားမွာဆိုေတာ့ ၀တ္ေကာင္းစားလွကေလးေတြ ဆင္တူဆင္ျမန္းေပးထားခဲ့ သည္။ ရွန္ဟဲညြန္႔ေခၚၾကသည့္ မိုးျပာေရာင္ပိုးေပ်ာ့သားဇာပန္း ထိုးထဘီႏွင့္ အက်ႌကေလးေတြေၾကာင့္ သမီးကေလးေတြက ပိုၿပီးက်က္သေရရွိေနၾကသလားထင္မိပါ၏။ အငယ္မကဖေအ့ ေပၚထိုင္ကာ အႀကီးမက ဖိုးကူးကို ကုန္းပိုးထားရင္း လိုက္လာ ခဲ့ၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းက က်ဴထရံကြက္ပုဆိုး၊ လည္ေခါင္း တံုးအက်ႌကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္စားထားသကဲ့သို႔ မအိမ္ကံက လည္း ခရမ္းေသြးလုလုအခ်ိတ္ထဘီႏွင့္ ေဂ်ာ္ဂ်က္ႏိုင္လြန္ လက္ေမာင္းတင္ကေလးႏွင့္ျဖစ္၏။ မအိမ္ကံ၏ ျပည့္ျပည့္ ၀န္း၀န္းလက္ေမာင္းသားေပၚေအာင္ခ်ဳပ္ထားသည့္ လည္ေထာင္ အက်ႌက ေခတ္ဆန္လွသည္။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ကထြက္လာ ေတာ့ ေနလံုးပင္ အေရွ႕ေကာင္းကင္မွာ ေမးမတင္ေသး။ သို႔ေပ သိ ကဆုန္ နယုန္ ပူပူေလာင္ေလာင္လဆိုေတာ့ မနက္ခင္းလင္း အားေၾကာင့္ ေဘးဘီကိုေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရၿပီ။ ရြာလမ္းက အထြက္လမ္းေပၚမွာ သြားၾက၊ လာၾကသူေတြ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ ေျဖာက္ရွိႏွင့္ၿပီ။ မအိမ္ကံက လမ္းမတန္းဘက္ကို ေစာင္း ေစာင္းကေလးထိုင္ရင္း လွည္းရံတိုင္ကိုကိုင္လိုက္လာခဲ့သည္။

“ဟင္ မအိမ္ကံတို႔သားအမိသားအဖေတြ ဘယ္တုံး။ ေစာေစာစီးစီး”

“ျမင္းျခံက အလွဴဖိတ္လို႔ေလ။ ေၾသာ္ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔”

မအိမ္ကံက ႏႈတ္ဆက္သံေၾကာင့္ ေျဖလိုက္ရေသာ္လည္း ကနဦးကေတာ့ ဘယ္သူမွန္းမသိ။ ေနာက္မွ အသံရွင္ကို ထင္းထင္းႀကီးျမင္လိုက္ရသျဖင့္ မ်က္ႏွာတင္းသြားခဲ့သည္။ သာေအာင္ႏွင့္ ေရႊမႈံ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔သမီးကေလး မႈံနံ႔သာ။ ေရႊမႈံခါးထစ္ခြင္မွာ သားကေလးတစ္ေယာက္လည္းပါေသး သည္။ မႈံနံ႔သာက ကိုေျပသိမ္းကို ဆရာေလးဟု ႏႈတ္ဆက္ သည္။ မႈံနံ႔သာပင္ ကိုေျပသိမ္း၏ ေက်ာင္းတပည့္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဟုတ္မွာေပါ့ မႈံနံ႔သာက မအိမ္ၿမိဳင္ထက္ အခါလည္သာသာ ေလာက္ႀကီးတာပဲေလ။ အရြယ္ကေလး ေလာက္ေလာက္လား လားျဖစ္လာေတာ့ မႈံနံ႔သာက ငယ္ငယ္တုန္းကလို ပိန္ပိန္ပါးပါး ခြၽန္တြန္တြန္ကေလး မဟုတ္ေတာ့။ အသားကေလးညိဳတိုတိုႏွင့္ မ်က္ႏွာပြင့္ပြင့္ကေလး။

ကိုေျပသိမ္းက သာေအာင္ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔တပည့္ မကေလး မႈံနံ႔သာကိုႏႈတ္ဆက္သည္။ ေရႊမႈံကေတာ့ လွည္းေပၚ မွာပါလာေသာ မအိမ္ကံသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေန ေလသည္။

“ညည္း ငါ့သမီးေတြကို ၀ေအာင္ၾကည့္စမ္း ေရႊမႈံ။ ညည္း က သမီးတစ္ေယာက္ သားတစ္ေယာက္၊ ငါက ေရႊဥ ဥထား တဲ့ သမီးႏွစ္ေယာက္။ အရြယ္မ်ားေရာက္ၾကရင္ ငါ့သမီးေတြ က ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ေျပးမလြတ္ေတာ့ဘူးေအရဲ႕။ ညည္း ထက္ ငါကေတာင္ ထမ္းပိုးတင္ႏိုင္ေသးေပါ့။ တစ္ပြင့္နဲ႔တစ္ ခက္ေပါ့ေအ။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ညည္းေရွ႕မွာ ငါ လက္ခေမာင္း ခတ္လိုက္ရဦး”

မအိမ္ကံ ရင္ထဲကစကားေတြ။ ရင္ထဲမွာ စကားေတြ ဗေလာင္ဆူလ်က္ရွိ၏။
“အလွဴဆိုေတာ့ ျမင္းျခံမယ္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေနၾကဦးမွာ ေပါ့။ အျပန္ေတာ့ ေနခ်ဳိမွျပန္ၾကပါေအ။ ကေလးေတြ ေနပူမိဦး မယ္။ ဥတုက ပူခ်က္ေတာ့...”

ေရႊမႈံက က႐ုဏာစကားဆိုေသာ္လည္း မအိမ္ကံ မတုံ႔ျပန္ မိ။ လွည္းဆက္ထြက္လာသည္အထိ မအိမ္ကံ မ်က္ႏွာကေလး တင္းေနခဲ့ေသးသည္။ ရြာရိပ္ကမလြတ္ေသးသည့္လမ္းတစ္ ေလွ်ာက္ ဆရာေလးကိုေရာ၊ မအိမ္ကံကိုပါ ႏႈတ္ဆက္ၾကသူ ေတြ မနည္းၿပီ။ အထူးသျဖင့္ မအိမ္ကံကို ဆရာကေတာ္လို႔ ေခၚၾကတာကို ေက်နပ္ေနမိသည္။ ဆရာေလးတို႔၊ ဆရာ ကေတာ္တို႔ ဘယ္မ်ားႁကြၾကမလို႔တုံး ဆိုသည့္ႏႈတ္ဆက္သံေတြ နားထဲ ေ၀စည္လ်က္ရွိပါ၏။
ဖိုးကူးကေတာ့ ျမင္းျခံေရာက္လွ်င္ ဘိုင္စကုပ္ၾကည့္ခ်င္ ေၾကာင္း ကိုေျပသိမ္းကိုေျပာေနသည္။ ဖိုးကူး ဘိုင္စကုပ္ႀကိဳက္ တတ္ေနၿပီ။ မအိမ္ကံကို ဖိုးကူးက ခ်စ္လည္းခ်စ္၊ ေၾကာက္ လည္းေၾကာက္သူဆိုေတာ့ ေတာ္႐ံုစကား၊ သူျဖစ္ခ်င္သည့္ အေၾကာင္းရွိလွ်င္ ကိုေျပသိမ္းကိုတိုင္တည္တတ္သည္။ ကိုေျပ သိမ္းကလည္း မင္းသေဘာပါကြာလို႔ ခြင့္ျပဳတတ္သည္။

ရြာကိုလြန္ခဲ့ၾကၿပီ။ တအီအီေမာင္းႏွင္ခဲ့ရင္းက ရာေက်ာ္ ဇရပ္ကိုပင္ေရာက္ေတာ့မည္။ ရာေက်ာ္ဇရပ္မေရာက္ခင္ ကေလးမွာ တလုတ္မန္က်ည္းေတာႀကီးရွိသည္။ မအိမ္ကံတို႔ရြာ ဘက္ေတြက ေဆးမန္က်ည္းေတာလို႔လည္းေခၚၾကသည္။ လွည္းလမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကိုပင္ အကိုင္းခ်င္းယွက္မိုးထား သျဖင့္ ညိဳ႕ေနသည့္ေနရာျဖစ္၏။ တလုတ္မန္က်ည္းေတာကို ခဏျဖတ္ရသည္ပင္ ေအးျမလွသည္။ တလုတ္မန္က်ည္းပင္ ႀကီးေတြက သည္ေနရာမွာ ေတာထေန႐ံုမက တစ္ပင္တစ္ပင္ ထန္းလံုးေလာက္ရွိၾကပါ၏။

ထိုခဏ၌ပင္ လွည္းေနာက္ဖ်ား ဆီက ညြတ္ခနဲတက္လိုက္ေသာ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လွည္း ပင္ အိခနဲျဖစ္သြားခဲ့သည္။ လူက ၀၀မည္းမည္း။ ညီႇစို႔စို႔အနံ႔ ေတြက လိႈက္တက္ေနသည္။ အေပၚပိုင္းအက်ႌမပါဘဲ ဆံပင္ ေတြ ကုပ္ေပၚ၀ဲက်ေနတာကပင္ ေၾကာက္စရာ။ သြား၀ါ၀ါႀကီး မ်ားႏွင့္အတူေပၚေနေသာသြားဖံုးထူႀကီးေတြမွာ အာေစးေတြ အမွ်င္တန္းလ်က္။ ထိုလူက တလုတ္မန္က်ည္းပင္ရိပ္က ႐ုတ္ ခနဲထြက္လာၿပီး လွည္းေပၚ ေစြ႕ခနဲတက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မအိမ္ကံတို႔ပင္ ႐ုတ္တရက္ မတားသာခဲ့။ ထိုလူက လွည္း ေပၚမွာထိုင္မိသည္ႏွင့္ ကိုေျပသိမ္းေပါင္ေပၚက သမီးငယ္ မအိမ္ခိုင္ကိုလွမ္းဆြဲရင္း လုေတာ့သည္။ အသံက အက္ကြဲကြဲ။

“ေပးစမ္း ငါ့ကေလးကို။ ကေလးသူခိုးေတြ ခုမွမိသယ္။ လာခဲ့စမ္း”
မအိမ္ခိုင္ ေအာ္ငိုလိုက္သံက တလုတ္မန္က်ည္းေတာ တစ္ေတာလံုးကို ကိုင္လႈပ္လိုက္ေလၿပီ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)


ခင္ခင္ထူး