မအိမ့္ကံ(34)

(Aug-09) မအိမ္ကံ
ယခင္လမွ အဆက္.....

တံု႔ခနဲ ရပ္လုိက္ေသာ လွည္းေၾကာင့္ ကေလးလုသူ ဟန္ခ်က္ ပ်က္သြားခဲ့သည္။ ဖိုးကူးက ရုတ္တရက္ ထရပ္လိုက္ၿပီး ကေလးလုသူ၏ အက်ႌ မပါသည့္ ေက်ာမည္းမည္းႀကီးကို နကန္ႏွင့္ ျဖန္းခနဲ ရုိက္ခ်လိုက္သည္။

ကေလးလုသူက နကန္ခ်က္ကို နာပံုပင္မရ။ ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲကာ လက္ၾကမ္းႀကီးမ်ားႏွင့္ လုၿမဲလုလ်က္ ရွိေလသည္။ ကိုေျပသိမ္းက အမွတ္တမဲ့ေၾကာင္ ေနရာက မ်က္ႏွာကို လက္သီးျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္ေတာ့မွ အူးခနဲေအာ္ကာ မ်က္ႏွာကို လက္ဖ၀ါးျဖင့္ အုပ္လိုက္သည္။ ဖိုးကူး၏ နကန္ခ်က္ေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ က်လာသည့္ အခါမွာေတာ့ လွည္းေပၚက ၀ုန္းခနဲ ခုန္ခ် လိုက္ေလ၏။ တက္မတက္ ခ်က္မတက္ ေအာ္ေနၾကေသာ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ေထြးေပြ႔ထားရင္း လွည္းေပၚက က်သြားသူကို မအိမ္ကံ ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာသေဘာလဲ။ မအိမ္ခိုင္ကို ဘာျဖစ္လို႔ လုရတာလဲ။ မအိမ္ကံ နားမလည္ႏိုင္။ လူကလည္း အရူးတစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ တူေနေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ တလုတ္ မန္က်ည္းေတာထဲက ဘာကိစၥ ေစာင့္ေနရတာလဲ။ မအိမ္ကံတို႔ လာမယ္ဆုိတာ ဘယ္သူက လက္ေထာက္ခ် လိုက္လို႔ပါလိမ့္။ လွည္းဆက္ထြက္လာခဲ့ ေသာ္လည္း ကေလးလုသူက လွည္းလမ္းေပၚမွာ ကုန္းကုန္းႀကီး။

“အရူးစက္ေဖဆိုသာေပါ့ မမကံ တစ္ရြာတစ္ရြာသည္လို ကူးေနတာ မမကံ မႀကံဳဖူးလို႔ လွည္းေပၚမွာ ကေလးပါရင္ တက္လုေနက်၊ ၿပီးခဲ့တဲ့လကပဲ အေနာက္ရြာက ကေလး တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေပၚတက္လုလို႔ ၀ိုင္း႐ိုက္လႊတ္လိုက္ၾက ေသးသာ”

“အို..ကေလးလုသယ္ ဟုတ္လား ဖိုးကူး။ ဟုတ္ကဲ့လားဟယ္။ အ႐ူးစက္ေဖရယ္လို႔ေတာ့ ၾကားဖူးသား။ ကေလး လုသာေတာ့ မၾကားမိဘူး။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အစ္ကိုရယ္၊ အစ္ကို သတိရွိလို႔ သာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ နာသြားရွာ ထင္ပါရဲ႕ လွည္းေပၚက ျပဳတ္ကို က်သြားသာ”




ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားကို ေျပသိမ္းပင္ အမွတ္တမဲ့ ဆိုေတာ့ လန္႔သြားပံု ေပၚပါ၏။ ဖိုးကူးက အ႐ူး တစ္ေယာက္ပါ ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပံု လည္းရသည္။ သမီးမအိမ္ခိုင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾကးေညႇာ္ ေတြေရာ၊ လက္ဆုပ္အားေၾကာင့္ အရာမ်ားပင္ ထင္က်န္ရစ္ ခဲ့ေလသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ေရာ မအိမ္ခိုင္ပါ မေအ့ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္ေနၾကသျဖင့္ မအိမ္ကံ ေခ်ာ့ေမာ့ေနရသည္။ ဖိုးကူးက
“ကေလးလုသာ ဇာတ္ထုပ္ရွိသယ္ မမကံရဲ႕။ ဦးစက္ေဖ ႀကီးတို႔က ပိုက္ဆံရွိၾကသယ္တဲ့။ သူ႔မိန္းမက ျမစ္နားတန္းရြာ က စားၾကဴးသူ။ မိဘေတြ ရြာကိုျပန္ၿပီး စစ္ပုန္းၾကတုန္း ဗံုးက်င္းထဲ ဗံုးတည့္တည့္က်လို႔ မိန္းမေရာ၊ ကေလးေတြေရာ ဆံုးၾကရရွာသာတဲ့”

“မင္းဟာ ဟုတ္ရဲ႕လား ဖိုးကူးရာ”

“ေရာ္ ဆရာေလးကလည္း တစ္နယ္လံုး အုန္းအုန္းထလို႔ ဟာ။ ဆရာေလးရြာမွာ မရွိလို႔ မၾကားလိုက္သာေနမွာ”

ကိုေျပသိမ္းက ၀င္ေျပာေတာ့ ဖိုးကူးက ေသခ်ာသပ ေလညာက လုပ္ေနေလ၏။ မအိမ္ကံကေတာ့ ဆရာေလးရြာမွာ မရွိလို႔ မၾကားလိုက္သာ ေနမွာဆိုသည့္ ဖိုးကူးစကားေၾကာင့္ အေတြးေတြ ၀င္ေနမိခဲ့သည္။ စားၾကဴးရြာေတြဘက္ ဗံုးက်သည့္ သတင္းကို မအိမ္ကံလည္း ၾကားခဲ့ပါသည္။ စားၾကဴးရြာ ပင္မက တျခားရြာေတြလည္း ဗံုးက်တာ ရွိခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဦးစက္ေဖ ဇာတ္ထုပ္ကို မအိမ္ကံ မၾကားမိခဲ့။ ဦးစက္ေဖတို႔ မွာ ဘ၀က အေၾကာင္းပါလို႔ စံုဖက္ၾကၿပီးကာမွ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွလို႔ ဘ၀ျခားၾကရတာပါလား။ ဦးစက္ေဖက ပိုက္ဆံရွိလို႔ ျပည့္စံုတယ္ ထားပါဦး။ ၾကင္ေဖာ္ၾကင္ဖက္ႏွင့္ ကြဲရၿပီဆိုမွေတာ့ ဘာမ်ား အဓိပၸါယ္ရွိေသးလို႔လဲ။ မယားႏွင့္ ကေလးကို တမလြန္ပို႔လိုက္ရသည့္ ဘ၀ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိရွာ ဟန္မတူ။ စိတ္က ေဖာက္ျပန္ေသာ္လည္း သားသမီးဆိုသည့္ မိဘေမတၱာကေတာ့ ႐ူးသြပ္မသြားရွာပါလား။ ျမင္ကရာ ကေလးကို သူ႔ကေလး ထင္ေနရွာလိမ့္မည္။ ကေလးကို ရန္ရွာခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ရင္ေသြးအမွတ္ျဖင့္ ၀င္လုျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။

“အစ္ကိုရယ္၊ လူ႔ဘ၀မွာ ကိုယ့္လင္၊ ကိုယ့္သား၊ ကိုယ့္ မယားနဲ႔ ဆင္းရဲအတူ ခ်မ္းသာအမွ် ဆိုသလို အတူတကြေပါင္း ဖက္ေနထိုင္ရျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းသလဲေနာ္။ သံုးလြန္းတင္စားၿပီး ကေလးတစ္ျပံဳ ေတာင္ႀကီးနဲ႔ ႐ုန္းရကန္ရသဲ့ အိမ္ေထာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတကြ ေပါင္းဖက္ရျခင္းဟာ မဂၤလာရွိေနသာပဲလို႔ မအိမ္ကံေတာ့ တြက္သယ္”

သံုးလြန္းတင္ဆိုတာ ေျပာင္း၊ ဆန္ႏွင့္ ပဲတို႔ကို ေရာက်ဳိ ခ်က္ရေသာ ဆင္းရဲသားထမင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကိုေျပသိမ္း သိပါ၏။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းမွာ သံုးလြန္းတင္ ထမင္းစားၿပီးေနကုန္ ၾကသူေတြ ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕မ်ား ေၾကးဥ၊ သမုန္းဥကိုပင္ အားျပဳၾကရပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဆင္းရဲရန္ေကာ မရွိၾက။ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ရွိရွာၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္း စစ္ထြက္စဥ္က မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ ခံစားရေသာ ခံစားမႈသည္ လွည္းေပၚမွာပင္ အသစ္ျပန္ျဖစ္ ရေလၿပီ။ ေသသည္၊ ရွင္သည္ မသိ၊ အတူရွိရာမွ ပဲ့ပါသြားရသည့္ ခံစားမႈကား ႀကီးလွပါသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ တင္းခံႏိုင္ခဲ့သည္။ သည္စကားေတြ မအိမ္ကံ ထပ္မေျပာခ်င္ေတာ့။ ၿပီးခဲ့တာေတြလည္း ၿပီးခဲ့ၿပီ။ အသစ္ျဖစ္ ရတိုင္း ထိုအခ်ိန္ကာလက ခံစားမႈက ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့သည္သာ။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ မအိမ္ကံမ်က္ႏွာကေလးကိုသာ ၾကည့္လ်က္ရွိပါ၏။ မအိမ္ကံ ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာလည္း ပညာတတ္ပီပီ ခံစားနားလည္ေနခဲ့သည္။ ရာေက်ာ္ဇရပ္ကို ေရာက္ေတာ့ လွည္းမနားပါ။ ဆရာၾကည့္ကို သတိရၾကသျဖင့္ တစ္ေထာက္မနားဘဲ ခရီး ဆက္ခဲ့ၾကသည္။

ျမင္းျခံေရာက္ေတာ့ ေနရင့္လွၿပီ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ ဆီးႀကိဳရွာပါ၏။ အရြယ္အေတာ္ အိုလွၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေျမးေတြ ရွင္ျပဳပြဲမွာ ေပ်ာ္ေနပံုရသည္။ မအိမ္ကံ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက သည္အခ်ိန္အထိ အမွ်င္မျပတ္ ႏွီးႏြယ္ခဲ့ၾကေသာ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ သည္အလွဴ ကိုမေရာက္ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

“ေမာင္ေျပသိမ္းတို႔၊ မအိမ္ကံတို႔ သားအဖ တစ္ေတြကို အာ႐ံုရွိလြန္းလို႔ကို ဖိတ္ရတာပါ။ ဥတုကလည္း ျပင္းေတာ့ ကေလးေတြ ပန္းၾကရွာမွာပဲ။ အေခ်ာကေလးေတြပါလားဟဲ့ ကိုင္း နားၾကဦး၊ နားၾကဦး။ ခရီးခတင္း ကရိကထကလည္း မ်ားသားကြယ့္”

“မအိမ္ကံတို႔ကလည္း လာခ်င္ေနသာပါ ပဲြကေတာ္ႀကီးရယ္။ ပြဲမင္းႀကီးကိုလည္း သတိရမိပါရဲ႕။ ကြၽန္မလည္း ရြာမွာ ေန႔တကုပ္ကုပ္၊ ညတကုပ္ကုပ္ဆိုေတာ့ ေျခေညာင္း လက္ဆန္႔ ရွိခ်င္တာလည္း ပါပါသယ္။ အစ္ကိုကလည္း ထေနာင္းတိုင္ မေရာက္ျဖစ္သာ ၾကာၿပီေလ။ အစ္ကို႔မိဘေတြလည္း ေျမးေတြ လြမ္းၾကရွာသယ္ၾကားလို႔ အျပန္၀င္ၾကဦးမလို႔”

“ေကာင္းပါေလ့ မအိမ္ကံရယ္။ ကိုင္းကိုင္း အိမ္အေပၚ ထပ္သာတန္းတက္ၾကပါေရာ့ တျခားဧည့္မရွိပါဘူး။ ၿပီးမွ ေရမိုးခ်ဳိးခ်င္သပဆိုလည္း ခ်ဳိးၾကေပါ့ကြယ္။ ေန႔လယ္စာ သံုးေဆာင္ၾကရေအာင္။ နက္ျဖန္အလွဴ၀င္၊ သန္ဘက္ခါ အလွဴႀကီး၊ ဖိန္းႏႊဲခါမွ ျပန္ၾကေပါ့”

အိမ္ႀကီးအေပၚထပ္ အခန္းတစ္ခန္းမွာ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိ သံုးေယာက္ေျခဆင္းလဲလူ အနားယူၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူေတြတ႐ုန္း႐ုန္း မေနတတ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကို စက္ဘီး တစ္စီးႏွင့္ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ဖိုးကူးကေတာ့ လွည္းခြၽတ္ ႏြားစာခ် ေကြၽးၿပီးကတည္းက ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဘိုင္စကုပ္ဆိုတာမ်ား ေရာက္သြားေလသလားမသိ။

မအိမ္ကံတို႔ကို ေနရာခ်ေပးသည့္ အခန္းက လွမ္းၾကည့္လွ်င္ အလွဴမ႑ပ္ကို ျမင္ရသည္။ ၿမိဳ႕အလွဴဆိုေပသိ ၀ိုင္းသူ ရံသူေတြ မ်ားလွပါ၏။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက ျမင္းၿခံၿမိဳ႕သူဆိုေတာ့ ရြာေနျပည္ထိုင္ပီပီ အသိအကြၽမ္းမ်ားလွသည္။ ေစ်း ဧည့္၊ ရြာဧည့္စံုလွပါ၏။ ၾကက္သြန္လွီး၊ ပဲေရြး၊ ဆန္ေရြးၾကသည့္ ျမင္းျခံသူကေလးေတြကို ျမင္ရေတာ့သည္။ မိန္းကေလး ေတြထဲမွာေကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး ပါေလသလား လုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿမိဳ႕သူကေလးေတြဆိုေတာ့ ယဥ္ယဥ္သန္႔သန္႔ ကေလးေတြခ်ည္း။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ ပိုလွသည္ မဆိုသာ။ သည္မိန္းကေလးေတြမွာေကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ ခံစားမႈေတြ မရွိၾကေရာ့သလား။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာမွာေတာ့ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရျခင္းသည္ပင္ တစ္ဂုဏ္ မဟုတ္လား။ ၾကားဖူးတာေတာ့ ၿမိဳ႕အလွဴေတြမွာ ေရႊကြမ္းေတာင္၊ ေငြကြမ္းေတာင္၊ ကြမ္းေျမႇာင့္၊ ကြမ္းကလပ္ေတြ တစ္ေယာက္ တစ္လက္ကိုင္ၾကသတဲ့။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကို သီးသန႔္ကိုင္ရသည့္ ၿမိဳ႕အပ်ဳိေခ်ာဆိုတာေကာ ရွိရဲ႕လား။ အလွဴႏွင့္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ဆိုတာ ထြန္ေနာက္ေရ ပါရသလို မဟုတ္လား။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ ရွိရမွာေပါ့။ ထံုးမီ စံက် မိန္းမလွတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိရမွာေပါ့။ သမီးႀကီး မအိမ္ၿမိဳင္ကိုပင္ ေျပာမိပါ၏။

“သမီး မနက္ျဖန္အလွဴလွည့္မွာ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရတဲ့ မိန္းကေလးကို သမီး ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနာ္ လွလည္းလွ၊ ယဥ္လည္းယဥ္ လူအမ်ားေရွ႕မွာေၾကာ့ေၾကာ့ ေမာ့ေမာ့နဲ႔ အင္မတန္က်က္သေရရွိတဲ့ မိန္းမေခ်ာကြယ့္။ ငါ့သမီးႀကီးရင္ အဲသလိုကိုင္ရမွာ၊ မနက္က်အေမျပမယ္ေနာ္။ သမီးႀကီးရင္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္မယ္ မဟုတ္လား သမီး”

ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလး နားလည္ေလသလား၊ မလည္ေလသလား မအိမ္ကံ မစဥ္းစားႏိုင္။ မအိမ္ကံေဇာေတြ ကေရွ႕ေလာႀကီးလ်က္ ရွိပါ၏။

“ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္က အေလးႀကီးလား အေမ”

“မေလးပါဘူး သမီးရယ္။ အပ်ဳိျဖစ္မွကိုင္ရမွာပါ။ ငွက္ေပ်ာရြက္ကေလးေတြနဲ႔ ကြမ္းေတာင္ခ်ဳိးထားတာသမီးရဲ႕ သိပ္လွသာ။ အေမဆိုရင္ သိပ္ကိုင္ခ်င္ခဲ့ရသာေပါ့ မကိုင္ခဲ့ရဘူး။ ငါ့သမီးအလွည့္က်ရင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ရပါၿပီေတာ္။ အဲသည္က်မွ အေမတ၀ႀကီး ထိုင္ၾကည့္လိုက္စမ္းမယ္ေနာ္ သမီး”

မအိမ္ၿမိဳင္က မေအ့မ်က္ႏွာကို ခပ္စူးစူးလွမ္းၾကည့္ ေနသည္။ ဘာေျပာေနမွန္းလည္း သိပံုမေပၚ။ အေမ မကိုင္ခဲ့ရဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ နားလည္လိုက္ပံုရပါ၏။ မ်က္ႏွာကေလး စူရာက ျပံဳးသြားေလသည္။

“အေမမွ မကိုင္ရင္ သမီးလည္း မကိုင္ဘူးေနာ္အေမ”

“ဟယ္”

မအိမ္ကံ၏ “ဟယ္”သံက က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ႀကီး ထြက္သြားခဲ့သည္။ သမီးကို မ်က္ႏွာထား တင္းတင္း ၾကည့္လိုက္မိသည္ အထိ ထူပူသြားခဲ့သည္။ ကုေဋတစ္သန္း တန္ေအာင္ ရြရြကေလး လွမ္းခဲ့ကာမွ ခလုတ္တိုက္ရသည့္ အျဖစ္။ မဦးမခြၽတ္ ရွိရေလျခင္းလည္း ယူက်ဳံးမရျဖစ္ရသည္။ မအိမ္ၿမိဳင္ကေတာ့ ကေလးပီပီ သူ႔စကား ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘာမွန္း မသိေသာ္လည္း မေအျဖစ္သူ အလုိမက်တာကိုေတာ့ သိပံုရသည္။ မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ေနခ့ဲ သည္ပင္။ မအိမ္ကံစိတ္ကို ျပန္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ သမီးျဖစ္ သူမ်က္ႏွာကေလး ညိႇဳးသြားတာကို ျမင္ရေတာ့လည္း စိတ္ကို ထိန္းရျပန္သည္။

“အေမ မကိုင္တာ အေမက မလွလို႔ မကိုင္ရတာပါ သမီးရယ္။ ငါ့သမီးက ေခ်ာလိုက္ လွလိုက္သာမွ၊ ဒါမ်ဳိးက အင္မ တန္လွတဲ့ မိန္းကေလးမွ ကိုင္ရသာကြယ့္။ ေနာက္ဆို သည္လို ေယာင္ေယာင္မွားမွား မေျပာရဘူးေနာ္ သမီး”

မအိမ္ၿမိဳင္က ေခါင္းညိတ္ေတာ့လည္း သမီးေခါင္းက ေလးပြတ္ေပးေနမိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိပါ၏။ သူကိုယ္တိုင္တုန္းကေတာ့ မိဘ ငယ္ေပါင္းမဟုတ္လို႔ ကိုင္ခြင့္မရဘဲရွိခဲ့သည္။ မျပည့္စုံဘဲ ေတာင့္တခ့ဲရသည့္အျဖစ္။ အခုသမီးအလွည့္က်ေတာ့ေကာ။ မိစံုဖစံုျဖစ္ပါလ်က္ ေၾကာင့္ၾက ေနရျပန္ပါပေကာ။

ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနခင္းမွာ အလွဴလွည့္ၾကၿပီ။ ၿမိဳ႕အလွဴ ဆိုေတာ့စည္လည္းစည္၊ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြႏွင့္ လူရည္ လူေရာင္ေတြကလည္း ေျပာင္လြန္းလွပါ၏။ သို႔ေသာ္မ႑ပ္ အတြင္းမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္မေအ ေတာသူ မအိမ္ကံကပင္ အလွဆံုးဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္ပါ၏။ ရင့္က်က္ တည္ၿငိမ္ေသာ အလွႏွင့္ ပင္ကိုအလွတို႔ ေပါင္းစပ္ ေရာေႏွာထားသည့္ အလွက မ႑ပ္တြင္းမွာ တစ္ဘာသာ ထင္ရွား ေပၚလြင္လ်က္ ရွိပါ၏။ သမီးမအိမ္ၿမိဳင္ႏွင့္ မအိမ္ခိုင္တို႔ ညီအစ္မကလည္း ျဖဴစင္၀င္း မြတ္ခ်စ္စရာကေလးေတြ။ မေအ့ေဘးမွာ ပံု႔ပံု႔ကေလးေတြ ထိုင္ေနၾကေလသည္။ မအိမ္ခိုင္က ငယ္ေသးေသာ္လည္း မအိမ္ၿမိဳင္ ကသိတတ္သည့္ အရြယ္ဆိုေတာ့ မ႑ပ္တြင္း ၀င္လာသမွ်ေသာ ပရိသတ္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ မ႑ပ္တြင္း ေရွ႕ပိုင္းမွာ ၿမိဳ႕ခံလူႀကီးတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စကားေကာင္း ေနခဲ့သည္။

“မအိမ္ကံ၊ ထမင္းသံုးေဆာင္ၿပီးပလား”

မအိမ္ကံတို႔ သားအမိကို လာေရာက္ ဧည့္ခံ ႏႈတ္ဆက္ၾကသူေတြ မ်ားလြန္းလွသည္။ အလွဴထမင္းဟင္းကို ပြဲကေတာ္ႀကီး အိမ္ထဲအထိ အေရာက္ပို႔ကာ ေကြၽးေမြးသျဖင့္ သားအမိ သားအဖတစ္ေတြ စားၿပီးၾကၿပီ။ မအိမ္ကံက ထမင္း႐ံုထဲ၀င္ၿပီး အမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ စားခ်င္လွေသာ္လည္း ကေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုးဖို႔ မလြယ္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာပင္ စားလိုက္ရပါ ၏။

“ၿပီးပါၿပီရွင္။ အလွဴထမင္း အလွဴဟင္းေတာ့ မအိမ္ကံက ၀မ္းေအးလြန္းလို႔ ႀကိဳက္သယ္ရယ္။ ပြဲကေတာ္ႀကီး အလွဴ ထမင္းဟင္းေကာင္းလြန္းလို႔ မအိမ္ကံတို႔ ရြာအျပန္ ထည့္ေတာင္ ယူသြားဦးမွာရွင့္”

မအိမ္ကံ အေျပာကို ၾကားရသူတိုင္းက ၀မ္းသာၾကသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ထေနာင္းတိုင္သား ဆိုေသာ္လည္း ျမင္းျခံၿမိဳ႕ေပၚႀကီး ၿမိဳ႕ေပၚေန ဆိုေတာ့ လူတိုင္းက သိၾကသူပင္။ ထိုေက်ာင္းဆရာ ကိုေျပသိမ္း၏ ဇနီး ေတာသူႀကီး သမီး မိန္းမေခ်ာ မအိမ္ကံကို ဆရာကေတာ္ အျဖစ္ ခ်စ္ခင္ ေလးစားၾကပါ၏။ လင္ေယာက္်ားေၾကာင့္ တစ္ဂုဏ္ တက္ရေလျခင္း ေအာက္ေမ့ကာ မအိမ္ကံမွာ ကိုေျပသိမ္းကို တိုးလို႔သာ ၾကည္ညိဳမိရပါ သည္။

အလွဴ လွည့္ခါနီးေတာ့ မအိမ္ကံ ရင္ေတြခုန္ရေလၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း အနားမွာ မရွိေတာ့ မအိမ္ကံခမ်ာ မ်ားလွ ေသာလူေတြၾကားမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲကာ တိုးရပါ၏။ အလွဆံုး ျပင္ဆင္လာၾကေသာ ၿမိဳ႕ခံ မိန္းမပ်ဳိကေလးေတြက အေရာင္အေသြး အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနၾကသည္။ ေခတ္ေပၚ အ၀တ္အစား အဆင္အျပင္ႏွင့္ လြန္လြန္ကဲကဲ ၀တ္စားထားၾကသူေတြလည္း ပါသည္။ ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ ကေလးေတြကေတာ့ ခပ္မ်ားမ်ား။ ဘယ္သူလဲ ကြမ္းေတာင္ကိုင္။ ဘယ္မွာလဲ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္။

“ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုတာ ဘယ္လို ရွိေလမလဲ။ ဥစၥာေပါ႐ုပ္ေခ်ာထဲကလား။ ၾကံဳရာသင့္ရာေဆြမ်ဳိး တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုင္ၾကတာမ်ားလား။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ဆိုတဲ့ မိန္းမေကာင္းတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ဟာ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိနဲ႔ပဲ ေမွးမိွန္ သြားေလမလား။ အဲသလို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာ ကိုယ္က်င့္တရားေကာ လူအမ်ားက စံထားေလာက္ပါေပရဲ႕လို႔ သေဘာအေလ်ာက္ ေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့ မိန္းကေလး ျဖစ္ရမွာေပါ့”

မအိမ္ကံ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ လူေတြကႀကိတ္ႀကိတ္၊ ႀကိတ္ႀကိတ္ တိုး၀င္လာၾကတာမ်ား မ႑ပ္ ကြဲမတတ္ပင္။ မ႑ပ္ အျပင္ဆီက ဒိုးပတ္သံ၊ အိုးစည္ သံေတြက စကားေျပာ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ပြက္ေန႐ုံမက မ႑ပ္တြင္းမွာလည္း လူသံတေ၀ါေ၀ါ။ လူေငြ႕ျဖင့္ စို႔ျပန္လာေသာေခြၽးကို ပ၀ါႏုျဖင့္တို႔ရင္း မ႑ပ္ေရွ႕ ကန္ေတာ့ပြဲ တင္ရာ ေနရာကို မအိမ္ကံ လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္တြင္ နိဗၺာန္ေဆာ္၏ အသံႀကီး စူးထြက္လာသည္။

“အလွဴလွည့္ခ်ိန္ ေရာက္ပါၿပီခင္ဗ်ာ။ သာသနာ့အလံကိုင္ ဘႀကီးၾကြား ႂကြပါခင္ဗ်ာ။ အလွဴဦး ကန္ေတာ့ပြဲရြက္မယ့္ အေမႀကီးသင္ ႂကြပါခင္ဗ်ာ။ ကိုင္း ကိုင္းမိန္းကေလးမ်ား ကုမၼာရီမ်ားက မ႑ပ္အျပင္မွာ ေရႊကြမ္းေတာင္ ေငြကြမ္း ေတာင္မ်ား၊ ေရႊကလပ္ ေငြကလပ္မ်ား၊ ေရႊစိန္ေတာင္ ေငြစိန္ ေတာင္မ်ား၊ ေရႊကြမ္းေျမႇာင့္ ေငြကြမ္းေျမႇာင့္မ်ား၊ သကၤန္းေမာင္း ေထာင္ခ်ဳိင့္၊ ပန္းေမာင္းေထာင္ခ်ဳိင့္မ်ား ဆိုင္ရာဆိုင္ရာယူ ၾကၿပီး တန္းစီထားၾကပါ။ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္မယ့္ မိန္းကေလး မ႑ပ္တြင္းက ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကိုလာ ကန္ေတာ့ပါ။ အလွဴလွည့္လိုက္မယ့္သူမ်ားက”

မအိမ္ကံက နိဗၺာန္ေဆာ္၏ ေအာ္သံေတြထဲ စိတ္မေရာက္ေတာ့။ ဘုရား၀င္ကန္ေတာ့မည့္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနမိေလ၏။ ေဟာ ၀င္လာပါၿပီ။ ပုစြန္ ဆီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပိုးခ်ိတ္ထဘီမွာ အုတ္ခဲေရာင္ႀကိဳးလိမ္ ထားေသာ ခုနစ္စင္းဂမုန္းႀကိဳး အခ်ိတ္ႏွင့္ တစ္ေရာင္တည္း အုတ္ခဲေရာင္ အကႌ်လက္ရွည္ ၀တ္ထားသူ ကေလး။ ဆံထံုးႀကီးက ျမင့္ေမာက္ လွပါ၏။ ဆံထံုးအလယ္မွာ စိန္တစ္ပြင့္။ စိန္စီ လက္ေကာက္ ႏွစ္ရံ။ စိန္လည္ တုန္တစ္ကံုးျဖင့္ စိန္ေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ေနသည့္ မိန္းမလွကေလး တစ္ေယာက္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ေပြ႕ရင္း ၀င္လာခဲ့ေလၿပီ။ ေပြ႕လာေသာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို ဘုရား ေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕က စားပြဲေပၚ အသာတင္ကာ ဘုရားသံုးႀကိမ္၀တ္ျဖည့္ေနတာကို အမ်ားက ၀ိုင္းၾကည့္ ေနၾကေလသည္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီး အထမွာေတာ့ ပရိသတ္ကို ျပံဳး႐ံု ကေလးျပံဳးျပၿပီး ကြမ္းေတာင္ကိုေပြ႕ရန္ ျပင္ေလၿပီ။

“ေတြ႕လားသမီး၊ ေတြ႕လား။ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ဆိုသာ အဲသာပဲ။ လွလိုက္သာေနာ္ သမီး၊ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးထဲက သူတစ္ေယာက္ပဲ ကိုင္ရသာ၊ လူေတြအမ်ားႀကီးက သူ႔ကိုေရြးထားၾကသာ၊ ကုသိုလ္ထူးလိုက္ပံု ၾကည့္ၾကည့္သမီး။ သမီးႀကီးရင္ အဲသလိုကိုင္ရမွာ။ ေရွ႕ကမတ္ တတ္ရပ္ေနသူေတြ ထိုင္ၾကပါရွင္”

မအိမ္ၿမိဳင္ကလည္း မ်က္လံုးကေလးေတြ ၀ိုင္းေနေအာင္ ၾကည့္ေနေလသည္။ လူေတြက မိုးတိုးမတ္တတ္ ရပ္ကုန္ၾကေတာ့ မအိမ္ကံက သမီးကို ျပရင္းေရွ႕က ပရိသတ္ကို ေအာ္ရေသးသည္။ မအိမ္ကံက သမီးျဖစ္သူကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျပတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လူေတြၾကားက တိုးကာတိုးကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို သမီးလက္ႏွင့္ ထိခိုင္း ခ်င္လွသည္။ အခုေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္ေရာ၊ မအိမ္ခိုင္ကိုပါ တစ္ဖက္တစ္ ခ်က္စီတြဲကာ လူေတြကို မတိုးသာ။ ကိုေျပသိမ္း အနားရွိလွ်င္လည္း အငယ္မကိုထားကာ အႀကီးမကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး တိုးလိုက္ခ်င္စမ္းသည္။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံမွာ မခ်င့္မရဲႏွင့္ပင္ ၿငိမ္ေနလိုက္ ရပါ၏။ မ႑ပ္ထဲမွာ လူေတြ အားလံုးလိုလို မတ္တတ္ရပ္ကုန္ ေၾကေလၿပီ။ တခ်ဳိ႕က ႐ံုစမ္း ထမင္း႐ံုေတြဘက္ကို ကူးၾကမည့္သူေတြ။ တခ်ဳိ႕က အလွဴလွည့္လိုက္ၾကမည့္သူေတြ။ မ႑ပ္က ၀င္းႀကီး က်ယ္သေလာက္ ထိုးထားတာ မဟုတ္ေပသိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီး ထိုးထားျခင္းျဖစ္၏။ အျပင္မွာေရႊထီး တ၀င္း၀င္း ျမင္းေတြ။ ျမင္းေတြေပၚမွာ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြ။

“လာလာသမီး၊ အေမတို႔အျပင္ထြက္ၾကည့္ၾကရေအာင္”

မအိမ္ကံက သမီးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး ပရိသတ္ႏွင့္ ေရာေယာင္ကာ မ႑ပ္အျပင္ တိုးထြက္လာခဲ့သည္။ အလွဴလွည့္ ၾကမည့္သူေတြ တန္းပင္စီေနၾကၿပီ။ အလွဴလွည့္ မလိုက္သူေတြက ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ ရံကာ ရပ္ၾကရင္း လူတန္းျဖင့္ ျခံခတ္ထားသလို ရွိၾကေလ၏။ မအိမ္ကံက သမီး ႏွစ္ေယာက္ကို ပခံုးကဖက္ရင္း တိုးသည္။ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိကို ေနရာဖယ္ေပးၾကသည္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ သူကေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လာက်ေန သည္။

“အို တုိက္ဆိုင္လိုက္သာ။ သမီး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မမဆီသြားရေအာင္။ သမီးကိုင္ၾကည့္လို႔ရသယ္ အသာေလး ကိုင္ေနာ္၊ လာသမီး”

မအိမ္ကံက သမီးအႀကီးမ ေက်ာကို တြန္းရင္းေရွ႕ကိုထြက္ ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးႏွင့္ သူတို႔သား အမိေ၀းလွတာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္လံသာသာေလာက္သာ ေ၀းသည္။ ေျခလွမ္း ႏွစ္လွမ္း၊ သံုးလွမ္းစာသာ ေ၀းသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲေလသည္။

“ျမတေလး၊ လာ လာ ေရွ႕ကို။ ညည္းက ဘယ္ႏွယ့္ သည္ၾကားထဲ လာရပ္ရတာတုံး။ ေရွ႕မွာေနရမွာ လာ လာ ျမန္ျမန္”

ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး ယို႔ခနဲ ပါသြားတာကို ၾကည့္ရင္း မအိမ္ကံ ၀မ္းနည္းသြားခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံငယ္ငယ္ က မ႑ပ္ထဲမွာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကို ကိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ ေရွ႕ကိုအတုိး၊ ကိုင္ခြင့္ရခါနီးမွ အေမပန္း႐ံုက လက္ကိုလာ ဆြဲတာကို သတိရလိုက္မိသည္။ အလွဴတန္းႀကီး ေရြ႕သြားေသာ္လည္း မအိမ္ကံတို႔ သားအမိသံုးေယာက္ မေရြ႕မိၾက။

“ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးက ျမတေလးတဲ့လား။ ကုသိုလ္ကံထူးပါဘိ”

အို ေနစမ္းပါေစ။ ေစာင့္ရလွ ေနာက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့ သမီးရယ္။ သမီး အလွည့္ၾကံဳ ရဦးမွာေပါ့။ သည္ေလာက္ေတာင္ လြဲခ်င္လွတာ ၀ါးေတာ ဆင္နင္းသလို နင္းပစ္လုိက္ရ ေခ်ေသးေပါ့။ ၀ါးျခမ္းမနင္းမိ ၀ါးလံုး နင္းမိရမွာေပါ့။

“အိမ္ကေလး၊ အလွဴလွည့္သြားၿပီေလ။ လာ မ႑ပ္ထဲကို”

ကိုေျပသိမ္းက လက္ေမာင္းကို လာဆြဲမွ မအိမ္ကံအသိ ၀င္လာခဲ့သည္။ သမီးအငယ္ကို ကိုေျပသိမ္းက ေပြ႕ခ်ီ သြားႏွင့္ၿပီ။ မအိမ္ကံက သမီးအႀကီးမကို လက္ဆြဲရင္း မ႑ပ္ထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့ရပါ၏။ သည္လိုႏွင့္ အလွဴႀကီးရက္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ဘက္ ထေနာင္းတိုင္ကို ကူးၾကဖို႔ ျပင္ၾကရၿပီ။ မအိမ္ကံက ရင္ထဲ မရွင္းတာေတြ ေမးေနခဲ့ပါ၏။ ၿမိဳ႕မွာေကာ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ကို ဘယ္လို ေရြးၾကသလဲ။ ဘယ္လို သေဘာထား ၾကသလဲ။ ပြဲကေတာ္ႀကီးက သိသမွ် ရွင္းျပသည္။

“ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံရယ္။ ရြာေတြလိုေတာ့ ထံုးရယ္ စံရယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ျမင္းျခံကေတာ့ ႐ိုးရာ အစဥ္အလာ လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြယ္ ကိုယ့္ရပ္ကြက္နဲ႔ ကိုယ့္ အလွဴဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲက မိန္းကေလးပဲသည္လို ေရြးလိုက္ၾကရတာပါပဲ။ ၿမိဳ႕ဆိုတာက တျခား အရပ္ကလာ ေနၾကသူေတြလည္း မ်ားတာကိုး။ တစ္ဦးအေၾကာင္း တစ္ဦး ငယ္က်ဳိးငယ္နာ အေကာင္းအဆိုး မသိၾကေလေတာ့ အပ်ဳိ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ ဥစၥာေပါဆိုရင္ ၿပီးရတာမ်ားတယ္”

“ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္။ မိန္းကေလး နာမည္ေတာ့ ၾကားလိုက္သယ္”

“ျမတေလးတဲ့။ တို႔နဲ႔တူမ ၀မ္းကြဲေလာက္ ေတာ္တယ္။ သူ႔အစ္မက စိန္တေလးတဲ့။ စိန္တေလးက ပိုၾကည့္ေကာင္းေသး။ အခုက စိန္တေလး ခရီးသြားေနလို႔ ျမတေလး ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ခိုင္းရတာေလ”

အို လြယ္လိုက္ၾကတာ။ သည္လို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ၿမိဳ႕ဆိုတာနဲ႔ပဲ အ႐ိုးအဆက္ ပ်က္ရေရာတဲ့လား။ ဥစၥာေပါ ႐ုပ္ေခ်ာ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္႐ံုနဲ႔ပဲ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ရေရာတဲ့လား။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာေတာ့ သည္ေလာက္မလြယ္ပါ။ မအိမ္ကံတို႔ရြာမွ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ရြာမွာမဆို လိုခ်င္ေလာက္မွ လူေကာက္ရ ဆိုတာမ်ဳိးမရွိ။ ထံုးမီစံက် အေၾကာင္းလွသူမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ခြင့္ရသည္။ သည္လိုပဲ ရွိရမွာေပါ့။

“တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ မအိမ္ကံရယ္။ ႐ိုးရာဓေလ့ ထံုးစံ ေတြဆိုတာက အဓိပၸာယ္ မရွိတာ။ အက်ဳိးအေၾကာင္း မရွိတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေရွးလူႀကီးေတြက အရွည္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ရပ္ဓေလ့ ရြာဓေလ့ လူ႔စည္းကမ္းကို မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာ သည္လိုဓေလ့ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ေနၾကတာ မ်ားျဖင့္ အလြန္အားရမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အက်င့္သီလကို ရင္စည္း ခါး၀တ္လုိျမဲၿမံေအာင္ ထိန္းကြပ္ေပးတဲ့ သေဘာပဲေလ”

ပြဲကေတာ္ႀကီးက မအိမ္ကံတို႔ မိသားစုကို ေကြၽးေမြးၿပီးမွ သြားေစသည္။ အလွဴက ပိုေသာ ဟင္းေကြၽး ဟင္းရံမ်ားႏွင့္ မုန္႔ေတြပါ ခ်ဳိင့္ႀကီး ခ်ဳိင့္ငယ္ျဖင့္ ထည့္သို ေပးလိုက္ေသးသည္။ ျမင္းျခံႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ မေ၀းလွသည့္ အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခုိင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အလွဴသိမ္းကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားက ပြဲကေတာ္ႀကီးမွာ မအိမ္ကံတို႔ လွည္းထြက္ခါနီးမွာ လာႏႈတ္ဆက္ျပန္ပါ၏။

“ကိုင္း သြားၾကေရာ့ သားအဖတစ္ေတြ။ ၀တၱရားမ်ား မေက်ရင္လည္း သည္းခံၾကပါ။ မပန္း႐ံုကိုလည္း ေျပာလိုက္ပါေနာ္။ စစ္ခိုခဲ့ရတဲ့ေက်းဇူး အထူးတင္လ်က္ပါလို႔။ အလွဴ တစ္လွဴသာ ေျပာတယ္။ အလုပ္ေတြကလည္း ကိုယ္မပါရင္ မၿပီးရတာခ်ည္းျဖစ္ေနပါတယ္”

“မအိမ္ကံတို႔ကေတာင္ အားနာေနသာပါရွင္။ အလုပ္ မ်ားမွန္းလည္း သိပါရဲ႕။ ကိုင္း သြားၿပီေနာ္။ ေဒၚေဒၚ”

“သြားၾကေရာ့။ ေအာ္ ဒါထက္ မအိမ္ကံေရ”

ပြဲကေတာ္ႀကီးက လွည္းရံတိုင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဆုပ္ၿပီး မအိမ္ကံနားနားကပ္ၿပီး စကားေျပာဖို႔ ျပင္သည္။ မအိမ္ကံ ကအနားကပ္ေပး လိုက္ေတာ့မွ ခပ္တိုးတိုးဆိုပါ၏။

“ဟိုဘက္ရြာေတြမယ္ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါေတြ ျဖစ္ေနၾက တယ္လို႔ ပဲလွည္းေတြလာလို႔ ၾကားရတယ္။ ဥတုကလည္း ျပင္း။ တြင္းေရ၊ ကန္ေရေတြကလည္းခန္းတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေရာဂါဘယေတြ ဂ႐ုစိုက္ၾကကြယ့္။ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါနဲ႔ ပ်က္စီးၾကသတဲ့။ မပ်က္စီးေတာ့လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသတဲ့။ သည္ေရာဂါ၀င္ရင္ တစ္ကိုယ္လံုး မီးက်ီး မ်ားအံုထားသလို ပူေတာက္ေနေတာ့တာတဲ့။ ကိုင္း ကိုင္း။ သြားေရာ့ သြားလမ္းသာ ျပန္လမ္းေခ်ာ၊ ေဘးရန္မွန္သမွ် ပိန္းၾကာရြက္ ေရမတင္သလို စင္စင္ႀကီးေလွ်ာက်ၿပီးလွ်င္ ခ်မ္းသာသုခအ၀၀ ျပည့္စံုၾကပါစီ”

“ေပးသဲ့ဆုနဲ႔ တလံုးတ၀တည္း ျပည့္ပါရစီ”

လွည္းထြက္လာေတာ့ မြန္းတိမ္းစ အညာေႏြေနကပူ ျပင္းလြန္းလွပါ၏။ မအိမ္ကံက ၾကက္ဆင္ဖဲထီးကို ဖြင့္ကာ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကက္သားအုပ္မ အေတာင္ႏွင့္ သိမ္းသလို သိမ္းအုပ္ရင္း ေဆာင္းေပးခဲ့သည္။ ထေနာင္းပင္ေတြကေတာ့ ေနပူက်ဲ ေတာက္ေတာက္မွာ အ၀ါႏွင့္ အစိမ္း။

“ဘယ္ႏွယ့္တုံး ေမာင္ကံႀကီးေမာင္ရဲ႕။ တိုင္းျပည္လည္း လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွပဲ။ ဒါေပသိလို႔ ဗမာျပည္မွာ နာရီေတြကမ်ား ဆိုသာလို အသင္းအပင္းေတြက မ်ားလွသေကာ ေမာင္ရဲ႕။ ငါတို႔ျဖင့္ ဘယ္လမ္းဘယ္ပန္းနဲ႔ ဘယ္ခရီး ဘယ္ထီးနဲ႔လို႔ေတာင္ မေတြးတတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ”

ထေနာင္းတိုင္မွာ ေနခဲ့ရသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္မွာ လူသူေလးပါး စည္ကားလွပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုေျပသိမ္း၏ ဖခင္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း အသက္အရြယ္ရရွာၿပီ။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေရေႏြးပြဲႀကီးခင္းကာ လက္ဖက္ပဲေၾကာ္ အစံုအလင္ျဖင့္ လာသမွ် လူေတြကို ဧည့္ခံေလ့ရွိသည္။ ထေနာင္းတိုင္ ရြာႀကီးမွာ ပညာတတ္ေတြ ထြက္သည့္အျပင္ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စား သူေတြလည္း မ်ားလွပါ၏။ သည္အထဲမွာ ကိုကံႀကီးေမာင္ ဆိုသူႏွင့္ ကိုေျပသိမ္းက ပုလဲနံပ သင့္လြန္းလွသည္။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ေျပာႏိုင္တာပါ သကဲ့သို႔ အေျပာအေဟာလည္း ေကာင္းလွေပရာ နားေထာင္ရ သူမ်ားအဖို႔ တ၀ါး၀ါး ပြဲက်ရတာမ်ဳိးရွိသလို “ေတာက္” ထေခါက္ရေလာက္ေအာင္ ေသြးထိုးေပးႏိုင္စြမ္းလည္း ရွိသူျဖစ္၏။ ေခတ္ပညာတတ္လည္း ျဖစ္ျပန္၊ လူလံုး လူဖန္ေကာင္းေကာင္း ႐ုပ္ရည္ သန္႔သန္႔မြန္မြန္လည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ယံုၾကည္ ကိုးစားေလာက္သည့္ လူလည္းျဖစ္ပံုရသည္။ စကားေျပာလွ်င္ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးကာ ေျပာတတ္သည္။ ပင္၀ါႏုေရာင္ လည္ေခါင္းတံုး အကႌ်ကို အျမဲ၀တ္သူျဖစ္ၿပီး ျမင္းျခံေခ်ာင္းေဒါင္းထည္ ပုဆိုးနီ နက္စင္းကို မခြၽတ္တမ္း ၀တ္တတ္သည္။ ပိုလိုစီးကရက္ တခဲခဲႏွင့္ အိတ္ကပ္ထဲမွာလည္း စီးကရက္ဘူးက အျမဲပါတတ္ပါ၏။

ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္ကို မနက္တိုင္း ေရာက္လာတတ္သူ မ်ားမွာ ေက်ာင္းဆရာ ကိုလွေအး၊ ပန္းထိမ္ဆရာ ကိုဘညိဳ၊ ၀တ္လံုေတာ္ရ ဦးမူ၊ ကုလားကုန္သည္ ဦးအီစမိုင္၊ ေဆးလိပ္ ခံုပိုင္ရွင္ ကိုသန္းျမ စသူတို႔ျဖစ္၏။ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း လာေရာက္တတ္ၾကၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ အျငင္းအခုန္မ်ားျဖင့္ ရန္မ်ားထ ျဖစ္ၾကေတာ့မလား မွတ္ရသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာသာ အေနမ်ားသည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီးေတြ၊ ေယာင္းမ၀မ္းကြဲေတြ၊ ေဆြနီးမ်ဳိးနီးေတြ သာမက ထေနာင္းတိုင္ ရြာခံေတြကပါ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိေတြ ေရာက္လာၾက ကတည္းက တ႐ုန္း႐ုန္း ရွိေနၾကပါ၏။ ဖိုးကူးပင္ ခင္သီႏွင့္ ေရာ၍ ထမင္းေခ်ာင္ ေရာေယာင္ ၀င္ေနရသည္။ မီးဖိုေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးႀကီး တဗြမ္းဗြမ္း ဆူေနေအာင္ မီးထိုးရတာကပင္ တစ္လုပ္။ ဖိုးကူးကပင္ ညည္းယူရေတာ့သည္။

“ေသာက္လိုက္ၾကသဲ့ ေရေႏြးဗ်ာ။ သူတို႔မွ အာေခါင္ မပူသယ္။ လက္ဖက္ကလည္း ကန္ေတာ့ပြဲျပင္သဲ့ ဇလံုႀကီးနဲ႔ သုပ္ရတာဗ်ဳိ႕ ရက္စက္သယ္”

“ေနစမ္းပစီ ဖိုးကူးရယ္။ လက္ဖက္ေတြ တြင္တြင္စား ေရေႏြးေတြ တြင္တြင္ေသာက္။ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ေတြ။ အစ္ကိုေလးကိုယ္က ဆင္သြားရာက်ားေခ်ာင္း။ လူလုိက္ရွာေန သာေလ။ မမကံ ေယာက္်ားလည္း ဖေအ့ေသြး ပါသေတာ့္။ ေပါ့ ေပါ့ မမွတ္နဲ႔ေနာ္”

ခင္သီေျပာလည္း ေျပာစရာ။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရယ္ေနလိုက္ပါသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းလို ေခ်ာင္က်က်ရြာကေလးမွာ သည္လိုစကားေတြ ေျပာမည့္သူ မရွိေတာ့ ကိုေျပသိမ္းမွာ ထေနာင္းတိုင္ လာၿပီး အတိုးခ် ေျပာေနသလား ထင္မိပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မိသူ႔ဘ၊ သူ႔ရြာ သူ႔ေျမ သူ႔လူေတြႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း ေပ်ာ္ေန ပံုရတာကိုပဲ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရသည္။ ကိုေျပသိမ္း မေျပာပါႏွင့္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကပင္ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ရြာထဲ သြားလည္ၾကရတာလည္း အေမာ။ တစ္အိမ္ မဟုတ္ တစ္အိမ္က ေခၚသြားၾကတာ ဆိုေတာ့ လက္သာရာပါ ေနၾကသည္။ ရာသီကလည္း ပူျပင္းလြန္းသျဖင့္ ေန႔လယ္ ေန႔ခင္းေတာ့ ျပန္ပို႔ပါ ေျပာရပါ၏။

“က်ဳပ္တို႔ရြာက သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးပါ့ရွင္။ သူတကာ့ ရြာေတြ ပူလွပူလွနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ထေနာင္းတိုင္ ပူခ်ိန္ မရလိုက္ေပါင္။ ျမင္းျခံနဲ႔ ေတာင္မတူဘူး။ ျမင္းျခံကဟာေတြ က်ဳပ္တို႔ ရြာေရာက္ရင္ ေအးၾကလြန္းလို႔တ့ဲ။ ေနၾကစမ္းပါစီ မအိမ္ကံရဲ႕”

ထေနာင္းတိုင္ရြာသူေတြ ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာကိုလည္း ေျပာေတာ့ မေျပာသာပါ။ ထေနာင္းတိုင္က ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းထက္ အရိပ္အခက္မ်ားသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္နီးသည့္ ရြာႀကီးဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေသြး ၿမိဳ႕ရည္ရွိသကဲ့သို႔ ေတာရိပ္ ေတာေရာင္လည္း မလြတ္ခ်င္။ မအိမ္ကံက အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ပ်င္းလာသည့္အခါ အေပၚထပ္ စကား၀ိုင္းကို တက္သြားေလ့ရွိ၏။ တက္သြား တိုင္းလည္း ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ပန္းထိမ္ဆရာတို႔ျငင္းခုန္ေန တာေတြပဲ ၾကားရပါ၏။

“ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဆိုတာက ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက စစ္ပညာေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ တပ္ဖြဲ႕ခဲ့တာဗ်။ ၿမိဳ႕ေစာင့္ နယ္ေစာင့္သူတို႔ ရွိတာ။ သည္အထဲမွာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ လည္းပါသဗ်ာ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလည္းပါသဗ်ာ။ ဆိုရွယ္လစ္ ေတြလည္းပါသဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ ခင္ဗ်ားကခုမွထၿပီး ဒါေတြ ေျပာေနရသာတုံး”

ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးကတည္းက အဂၤလိပ္ျပန္ အ၀င္မွာ ႏိုင္ငံေရး အသိေတြ ပိုနားလည္လာၾကသည္။ ဖဆပလ၊ ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ၊ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္၀ါဆိုတာေတြ ၾကားခဲ့ၾကရသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာလည္း အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္၊ အလံနီကြန္ျမဴ နစ္တို႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ အခ်င္းခ်င္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ငယ္က်ဳိး ငယ္နာေဖာ္ၾကတာမ်ားကလည္း ထေနာင္းတိုင္အိမ္ႀကီးေပၚမွာ ထြက္ေပၚလ်က္ရွိေလၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ေပၚလာေသာ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး ပါတီဆိုတာကလည္း ရွိခဲ့ပါေသးသည္။ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အတူ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးခဲ့ၾကသည္။ အခုလည္း လြတ္လပ္ေရးရတာပင္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး စကားေတြက ေျပာေနၾကရတုန္းပဲလား။

“ေျပာရမွာေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔က ပါးစပ္ကေျပာေနတာ။ တိုင္းျပည္က ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔က အေဟာ အေျပာေကာင္းတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကို က်ဳပ္တို႔က ယံုဖို႔ခက္တယ္။ ဘာထူးသလဲ။ လက္၀ဲ ညီညြတ္ေရးဆိုတာ ေတြလည္း ဘာညီညြတ္ၾကလို႔တံုး”

ကိုေျပသိမ္းက ပန္းထိမ္ဆရာစကားကိုေထာက္ခံသည္။
“ဒါလည္းဟုတ္တာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ၿမိဳ႕နဲ႔ၿမိဳ႕ရိပ္မွာ ေနၾကလုိ႔ကိုး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာေတြမွာ လူစိမ္းလာရင္ေၾကာက္ ေနရတာဗ်။ ေတာသူေတာင္သားေတြမွာ ခင္ဗ်ားတို႔အိပ္သလို မအိပ္ၾကရဘူး။ ရြာေတြမွာ အလွဴကေလးမွ မလွဴ၀ံ့။ ပြဲကေလးမွ မၾကည့္၀ံ့။ မဲေၾကးေတာင္း၊ ဆက္ေၾကးေတာင္းနဲ႔။ လုပ္ေသနတ္နဲ႔ ဓားျပကအစ ေၾကာက္ေနၾကရတယ္။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြက ေနတတ္ေအာင္ ေနေနၾကရတာ။ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ ၿမိဳ႕မွာက ရာထူးယူမယ္။ အခြင့္ အေရးယူမယ္။ အာဏာယူမယ္။ ဆင္းရဲတုန္းက အတူတူ အဆင္းရဲခံခဲ့ၾကေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကာမွ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေနၾကတယ္။ သံသယေတြ မ်ားေနၾကတယ္။ ၀ါဒေရး ထက္ ပုဂၢိဳလ္ ဂိုဏ္းဂဏေရးေတြက မ်ားေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရြာေတြမွာ မိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ မီးခြက္မႈတ္ ေနၾကရတယ္”

ကိုေျပသိမ္း ေျပာေနတာကို မအိမ္ကံေငးၿပီး နားေထာင္သည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ ေဇာင္းခ်မ္းကုန္းဘက္ တစ္ေၾကာရြာေတြမွာ ညရယ္လို႔ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ၾကရ။ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရသည့္ ညေတြပင္မ်ားခဲ့သည္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူ႔ကို ပစ္ေနတာမွန္းပင္ မသိရေတာ့။ ရြာေတြမွာ လည္း သူတစ္ဖက္ ကိုယ္တစ္ဖက္၊ သူ႕အုပ္စု ကိုယ့္အုပ္စုေတြ မ်ားလာသည္။ ရြာကို တရားလာေဟာသူေတြလည္း ရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္းလိုလူကပင္ ငါေတာ့အသက္စြန္႔ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့တာေတာင္ မွားေနၿပီလားလို႔ ညည္းရွာပါ၏။

“ဖဆပလ အစိုးရကေကာ ဘာထူးတံုး။ အိမ္ကေလးရယ္၊ ယာသမားကိုင္းသမားမ်ားခမ်ာ ေအးေအးမေနၾကရဘူး။ ေရကန္တူးလိုက္ရ၊ ကန္ဆည္လိုက္ရ၊ ကဆိုလို႔ကၾကရ၊ တီးဆိုလို႔ တီးၾကရ။ စိတ္မခ်မ္းသာဘဲ လုပ္ေနၾကရတာန႔ဲ ၿပီးေနရတယ္။ စပါးေရာင္းၿပီးေတာ့လည္း သူခိုးဓားျပေဘးက မလြတ္ေတာ့ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ကင္းေစာင့္ ေနၾကရတာက ပိုေသး”

သည္စကားမ်ဳိး ကိုေျပသိမ္း မၾကာခဏ ေျပာတာကို လည္း မအိမ္ကံ သတိရသည္။ စပါးေစ်း၊ ပဲေစ်း၊ ၀ါေစ်းေတြ က်လာလို႔ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း မေကာင္းတာေတြ ၾကံဳရပါ၏။ သီးႏွံေပၚခ်ိန္မို႔ အလွဴႀကီး ေပးရာမွာေတာင္ ဓားျပအတိုက္ခံ ရတာေတြလည္းမ်ားၿပီ။ ၿမိဳ႕ကရဲသားေတြ အေစာင့္ေခၚၿပီး အလွဴလုပ္ရတာမ်ဳိးအထိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက ႏိုင္ငံေရး နားမလည္ေသာ္လည္း စီးပြားေရးေတာ့ တီးမိေခါက္ မိရွိပါ၏။ ေနျမဲတိုင္းေန၊ လုပ္ျမဲတိုင္း လုပ္ေနၾကရေသာ္လည္း မဖူလံုၾကသည့္ ဘ၀ေတြကို မအိမ္ကံ ျမင္ခ့ဲရလွၿပီ။ ၾကံဳခ့ဲရလွၿပီ။

အိမ္ႀကီးေပၚမွာ တစ္ေယာက ္တစ္ေပါက္စကားေတြ ေျပာၾကတာ ေမာလာေတာ့မွ လူစုကြဲေတာ့သည္။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ကေတာ့ သူတကာ ျပန္လို႔ေတာင္မျပန္။ ကိုေျပသိမ္းအေဖက ဆြဲထားတတ္သလို ကိုေျပသိမ္းကလည္း ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ေလေပးေျဖာင့္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မအိမ္ကံ သေဘာေပါက္သေလာက္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအေၾကာင္းေတြ မ်ားသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ဖဆပလလည္း မသိ။ ကြန္ျမဴ နစ္ အျဖဴအနီဆိုတာလည္း မသိ။

ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တို႔ ဆိုရွယ္လစ္တို႔ ဆိုတာေတာ့ ေ၀းလာေ၀းကေရာ။ မအိမ္ကံ နားလည္တာ တစ္ခ်က္ပဲရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္း အခ်ဳိးေျပာင္းလာတာကိုျဖစ္ပါ၏။ ထေနာင္းတိုင္ေရာက္ေနသည့္ ေလး၊ ငါးရက္ အတြင္း ကိုေျပသိမ္းစကားေတြ ေျပာလြန္းသည္။ ေျပာသမွ်လည္း ေအးေအးသက္သာမရွိ။ တစ္ခါတစ္ရံ အခန္႔မသင့္ သူႏွင့္ေတြ႕ လွ်င္ ပို၍ပင္ ဆိုးေတာ့သည္။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရွိလာတာကို မအိမ္ကံ အံ့ၾသရသည္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုလာသည့္ ဧည့္သည္ကို မေအာ္ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာရသည္အထိပင္။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ႏွင့္ေတာ့ အဆင္ေျပပါ၏။ တစ္သေဘာတည္း ရွိပံုရသည္။

“ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဆိုတာ သတိရပါဦးမွေပါ့ အစ္ကို။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ကဖိ ေျပာေနတာက်ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ အစ္ကိုတို႔ဟာက ကေန႔ ျငင္းခုန္ေအာ္ဟစ္။ ေနာက္မနက္က်ေတာ့ အေကာင္း။ ဒါနဲ႔မ်ား အစ္ကိုရယ္ ျဖည္းျဖည္းသက္သာရွိပါမွေပါ့”

သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္းကေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ရွိရွာပါ၏။ ညပိုင္း ဧည့္သည္ေတြ မရွိေတာ့လည္း သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနတတ္ၾကသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ကိုျပန္ၾကမည့္ရက္က ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ႀကီး ေပၚကမဆင္း တိုးတိုးတိုးတိုး လုပ္ေနလို႔ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္ စကား ၀င္ျဖတ္ရပါ၏။ ဒါေတာင္ ကိုကံႀကီးေမာင္က ကိုေျပသိမ္းကို တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ ေနခဲ့ပါဦးလုပ္ေနလို႔ ေတာင္းပန္ရသည္။ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိခ်ည္း ရြာျပန္လႊတ္ ရန္ျဖစ္၏။ ကိုေျပသိမ္းအေမက လက္မခံပါ။ သားျဖစ္သူကို မိသားစုႏွင့္ ျပန္ေစခ်င္သည္။

“မင္းတို႔သားအဖမလည္း ကံႀကီးေမာင္ကို ဓာတ္စာလုပ္ ေနၾကသာေပါ့ေလ။ ေမာင္ႏွင္းေရ ငါရင္ေလးေသးသယ္။ မင္းျပန္သြားရင္မင္းအေဖ လူတ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ က်န္ရစ္မွာ”

မိခင္ျဖစ္သူက ကိုေျပသိမ္းကို ေမာင္ႏွင္း(သက္ႏွင္း)ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္၍ က်န္လူစုကေတာ့ သခင္နာမည္ ေမာင္ေျပသိမ္း လို႔ပဲေခၚတာ မအိမ္ကံ သတိထားမိသည္။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ကိုေျပသိမ္းကို တားမရေတာ့ က်ဳပ္ေဇာင္းခ်မ္းကုန္းကို လာခဲ့မယ္ ဆိုေလ၏။ မအိမ္ကံပင္ ျပံဳးမိရသည္။ အေတာ္ဇြဲႀကီးတဲ့ လူ။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ ပါလာတာကိုလည္း ကိုေျပသိမ္းေက်နပ္ေနပံုရပါ၏။ အျပန္ လွည္းေပၚမွာပင္ ဖတ္လိုက္လာခဲ့သည္။ စာအုပ္ထဲ စိတ္ပါေနေတာ့ ဇနီးကိုလည္းေမ့၊ သမီးေတြကိုလည္း သတိမရေတာ့။ စကၠဴေတြ ၀ါးစားေတာ့မည့္အတိုင္း မ်က္လံုး စိုက္ထားလိုက္တာ စကားရယ္လုိ႔လည္း မထြက္၊ ေဘးဘီကိုလည္း မၾကည့္။

“သားအဖတစ္ေတြ ခရီးသြားရတုန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မရွိဘူး။ ဖတ္လိုက္ရသဲ့စာ။ သည္လိုမွန္းသိ ထေနာင္းတိုင္ မွာထားခဲ့ရ အေကာင္းသား”
မအိမ္ကံ ခနဲ႔ေတာ့မွ စာအုပ္ကို ပိတ္ကာျပံဳးျပသည္။

မအိမ္ကံ ပါးကေလးကို ဆြဲလိမ္သည္။
“မအိမ္ကံကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးစမ္းပါ အစ္ကို။ ငယ္ငယ္တုန္းက အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ သင္ေပးဖူးလို႔ အနည္း အက်ဥ္းေတာ့တတ္ပါရဲ႕။ အဲသလို အဂၤလိပ္ဘိုးအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္ၾကည့္ခ်င္လို႔။ ဘာေတြမ်ားေကာင္းလို႔လဲဆိုတာ ဖတ္လိုက္ ခ်င္စမ္းလို႔ပါ”

“၀တၳဳ မဟုတ္ပါဘူး အိမ္ကေလးရဲ႕။ ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္ေတြပါ”

“ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ၊ ဟုတ္လားအစ္ကို”

ဆင္ေပါက္ေကာက္ ႐ိုးခိုးစားျပန္ပါပေကာလား။ သည္ဘ၀ႏိုင္ငံေရးက လြတ္ပါဦးမလား။ မင္းတိုင္း ဆယ့္ႏွစ္မႈေပြလို႔ ေရထမ္းကာမွ ေရအိုးကြဲရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးကို မအိမ္ကံ ေၾကာက္လွၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းက လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာက္ပိုင္း အစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ေက်ာင္းကေလးသည္ပင္ အစိုးရေက်ာင္းစာရင္း၀င္ ခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေတာ္ဆိုသည့္ဂုဏ္၊ စာသင္ေက်ာင္း အစ္မဆိုသည့္ ဂုဏ္ျဖင့္ ေအးေအးလူလူ ရွိခ်င္လွၿပီ။ သမီးႀကီးပင္ ေျခာက္ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံတို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္ အသက္ေတြ မငယ္ၾကေတာ့။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ဆိုလွ်င္ပင္ သမီးႀကီးအရြယ္ ေရာက္ၿပီ။ သည္သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ဂြမ္းလိုႏု၊ ဆီလို အု႐ံုသာရွိေတာ့တာ မဟုတ္လား။

မအိမ္ကံက စာအုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ခ်င္းေကာက္ကိုင္ ၾကည့္သည္။ စာအုပ္ေတြက ေလးသားပါလား။ အားလံုး ေျခာက္အုပ္။ အဖံုးမွာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႏွင့္ လူပံုတစ္ပုံပါသည္။ က်န္တာ ဘာမွန္းမသိ။ မအိမ္ကံက စာအုပ္ေတြကိုျပန္ခ်လိုက္ ရင္းသက္ျပင္းတစ္မခ်မိရပါ၏။

“မမကံ အဂၤလိပ္စာသင္ရင္ က်ဳပ္ပါေရာသင္လိုက္ခ်င္ စမ္းဗ်ာ။ က်ဳပ္ဆရာေလးလို အဂၤလိပ္ဘိုးအုပ္ေတြ ဖတ္ခ်င္သာ မမကံရ”

ဖိုးကူးက ဘာမွန္း ညာမွန္းမသိ ၀င္ေျပာလိုက္သျဖင့္ မအိမ္ကံက ဖိုးကူးေခါင္းကို ေဒါင္ခနဲ ေခါက္လိုက္ေလ၏။ ကိုေျပသိမ္းက တဟားဟား ရယ္ေလသည္။

ထေနာင္းတိုင္က ျပန္ေရာက္ကတည္းက မအိမ္ကံ မနားရေတာ့ပါ။ ထြန္ခ်ိန္၊ ယက္ခ်ိန္၊ မ်ဳိးေရြးၾကခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေတာအလုပ္ထဲလည္းပါရ၊ ရက္ကန္း႐ံုလည္း ၀င္ရႏွင့္ ဖတ္ဖတ္ ေမာရေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မို႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ထိန္းရင္း စာအုပ္ဖတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့ ၏။ ၀ါေစ်းေတြ က်ေသာ္လည္း ရက္ကန္းထည္ေတြက ရက္မ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အမွာအယူမ်ားသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးတာ ငါးႏွစ္ခန္႔ ၾကာၿပီဆိုေသာ္လည္း အေရာင္းအ၀ယ္ ေစ်းကြက္ေတြ ကေတာ့ မၿငိမ္ေသး။ သည္ဘက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္က်မွ ေစ်းစည္လာခဲ့သည္။ စစ္ႀကီးအတြင္း အစစအရာရာ ရွားပါးခရာမွ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ကုန္ပစၥည္းေတြ အေရာက္အေပါက္ အကူးအလူးမ်ားလာခဲ့သည္။ ျမင္းျခံဆိပ္ကမ္းတြင္ ဆိုက္ကပ္ လာၾကေသာ အနယ္နယ္မွကုန္မ်ား အေရာင္းအ၀ယ္ လိုက္လာ သကဲ့သို႔ ျမင္းျခံနယ္ထြက္ကုန္ေတြကလည္း အထြက္အျပဳ ေကာင္းလွသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ျဖစ္၍ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ အထည္အလိပ္မ်ဳိးစံုေတြ ၀င္ၾကၿပီဆိုေသာ္လည္း ျမန္မာ ခ်ည္ထည္ေတြကေတာ့ အသံုးတြင္ေနတုန္းပင္။ အထူးသျဖင့္ ဖ်င္ပင္နီေခ်ာေတြဆိုလွ်င္ မအိမ္ကံ ကိုယ္ပိုင္ တံဆိပ္ထိုးကာ ေရာင္းခ်ရာမွ မအိမ္ကံထည္ဟူ၍ နာမည္ရလာခဲ့သည္။

သည္ရက္ေတြထဲမွာ ကိုေျပသိမ္းကလည္း မႏၲေလးကို ခ်ည္ခင္ေတြ၊ ဆိုးေဆးေတြ အ၀ယ္ထြက္ရတာေတြ ရွိလာပါ၏။ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ႏွင့္ဆိုေတာ့ အခါခပ္သိမ္းေတာ့ လုပ္မေပးႏိုင္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကေလးမွာ လွစ္ခနဲ ေျပးရျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ မႏၲေလးအထိ တက္ရမွာဆိုေတာ့ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ ရွိသူကို လႊတ္ရျခင္းျဖစ္၏။ ကိုေျပသိမ္းက မႏၲေလးစာပံုႏွိပ္ စက္တစ္ခုတြင္ မအိမ္ကံ၊ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း၊ ျမင္းျခံ ဆုိသည့္ တံဆိပ္ကေလးေတြ ႐ိုက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ စာတန္းေအာက္က ပင္ျဖဴခ်ည္ေခ်ာထည္၊ ပင္နီခ်ည္ေခ်ာထည္၊ ေဆးခုိင္အာမခံသည္ စသည္ျဖင့္ ႐ိုက္ထားေသးသည္။ တံဆိပ္ကေလးပါ ေတာ့ အထည္ေတြမွာ အာ႐ံုတစ္မ်ဳိးရသြားသလို ခံစားရသည္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာႏွင့္ မမစိမ္းျမ တို႔ ရြာကိုျပန္လာၾကသည္။ အစ္ကိုတို႔မွာ သားသမီးမေပၚ ေပါက္တာကိုေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါ၏။ မမစိမ္းျမက ရြာမွာေနတုန္းကလို မဟုတ္။ နဂိုေခ်ာေခ်ာသူ ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေသြး ၿမိဳ႕ေမြးကေလးေပါက္လို႔ ၿမိဳ႕ထည္ကေလး ေတြႏွင့္ လိုက္ဖက္လွပါ၏။ မမစိမ္းျမက မအိမ္ၿမိဳင္ႏွင့္ မအိမ္ခိုင္ကိုၾကည့္ရင္း အံၾသေနသည္။

“ငါ့ညီမရယ္ ကံေကာင္းလိုက္တာေအ၊ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ဆိုေတာ့ အေဖာ္ရတာေပါ့။ ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတုိင္ ပင္ေပါ့ဟယ္၊ မအိမ္ကံ အစ္ကိုက ကေလးလိုခ်င္သာ ႐ူးလို႔။ မမစိမ္းျမလည္း ႐ုကၡစိုးမွာ ဆုပန္ရသာနဲ႔ ေညာင္ပင္ေအာက္က မထြက္ရပါဘူးေအ”