မအိမ့္ကံ(25)

မအိမ္ကံ (09-april)
ယခင္လမွ အဆက္ ...

၂၄။

"ေရႊမႈံ မိန္းကေလး ေမြးသတဲ့လား"



ဘယ္ဆီ ဘယ္၀ယ္ကမွန္း မသိရေသာ အသံႀကီးေတြက မအိမ္ကံကုိ တစာစာ ေမးေနသကဲ့သို႔ ရွိေလသည္။ အရီးၾကာညြန္႔က ေရႊမံႈ မိန္းကေလး ေမြးၿပီး
ျဖစ္ေၾကာင္း ႐ိုး႐ိုးကေလး ေျပာသြားျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း မအိမ္ကံ အဖို႔ မိုးႀကိဳးေလာင္မီးႀကီး က်သကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မိုးႀကိဳး ပုဆိန္ႀကီး ေခါင္းေပၚ ဟက္တက္ႀကီး ခြဲခ်လိုက္သျဖင့္ ရွစ္စိတ္ရွစ္ေျမႇာင္း ကြဲက်သြားသလို အဖတ္လိုက္ ၿပိဳက်သြားခဲ့သည္။ ေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာၾကာ ရပ္ေနမိသည္ မသိ။ သည္သတင္းက မအိမ္ကံကို ေက်ာက္႐ုပ္ တစ္႐ုပ္လို ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

ေရႊမႈံတြင္ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီ ဆိုကတည္းက မအိမ္ကံ နားစြင့္ ေနခဲ့သည္။ ေက်းဥက ေရႊမႈံ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီးနဲ႔ ဆိုကတည္းက မအိမ္ကံရင္ေတြ တုန္လႈပ္ ခဲ့ရသည္လည္း အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္၀န္ ဆိုတာက သားေယာက်္ား ကေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သမီးမိန္းကေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာ မဟုတ္လား။ သည္တုန္းက မအိမ္ကံပင္ ေတာင္ေတာင္ အီအီေတြ ေလွ်ာက္ေတြး ေနျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ တစ္ခ်ိန္လံုး ေရႊမႈံ ေယာက်္ားကေလး ေမြးပါေစလို႔ ဆုေတာင္း ခဲ့ရတာလည္း အေမာ။ မိန္းကေလး ေမြးလာ ခဲ့ရင္ေကာ။ တခ်ဳိ႕ညေတြမွာ မအိမ္ကံ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ ခ်ားခ်ား ေတြးမိသည့္ အေတြးတစ္စ ျဖစ္ပါ၏။

"ငါကိုယ္တိုင္ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ မကိုင္ရတဲ့ ဘ၀မွာ ငါက ေမြးတဲ့ သမီးကေလးကေတာ့ ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္ခြင့္ ရေစရမွာေပါ့။ မအိမ္ကံ သမီးက ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရသဟဲ့ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ တျခား ဘယ္သူ႔သားသမီး ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရကိုင္ရ ကိုင္ၾကစမ္းပေစ။ ေရႊမႈံ႔သမီး မကိုင္ရေစဘူး။ ေရႊမႈံ႔သမီးက ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ရတယ္ ဆိုရင္ တစ္သက္မွာ ငါ ႏွစ္ခါ႐ႈံး ရေတာ့မယ္။ ႏွစ္ခါ မ႐ႈံးေစရဘူး။ ေရႊမံႈလည္း မိန္းကေလး မေမြး ေစရဘူး"

မအိမ္ကံ သည္လိုပဲ ေတြးေနခဲ့သည္။ သည္လိုပဲ သေဘာရွိခဲ့သည္။ ေရႊမံႈ သားေယာက်္ားေလး ေမြးလွ်င္ ျပႆနာမရွိ။ သည္ကတည္းက ေရႊမႈံေမြးလွ်င္ သားေယာက်္ားကေလး ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခဲ့သည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မေမ့မေလ်ာ့ဆု ေတာင္းသည္။ တစ္ခါတေလမ်ား မေကာင္းသည့္ ဆုေတာင္းမ်ားပင္ ေတာင္းမိသည္ အထိ ခံျပင္းစိတ္ႀကီးခဲ့ရပါ၏။ အခုေတာ့ မအိမ္ကံ ဆုေတာင္းေတြ လြဲခဲ့ရပါပေကာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳက်ခဲ့ရပါပေကာ။


"မအိမ္ကံ အိမ္ထဲ၀င္ေလ။ ဘယ္ႏွယ့္ မတ္တတ္ႀကီး ဘာေတြမ်ား ေတြးေနသာတုံး"

မလွအံုက ဆတ္ခနဲ လာကိုင္ေတာ့မွ မအိမ္ကံ အသိျပန္၀င္ လာခဲ့ပါ၏။ မလွအံုကို ဘာမွျပန္မေျဖေတာ့ဘဲ မအိမ္ကံ အိမ္ေပၚ တက္ခဲ့သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း စကားမေျပာခ်င္။ ရင္ထဲမွာ အပူလံုးႀကီး မ်ဳိခ်ထားရသလို တင္းက်ပ္ ေလာင္ၿမိဳက္ ေနတာကလည္း ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနရသည္။ မလွအံုက ဘယ္လို ေျပာလိုက္သည္ မသိ။ အေမပန္း႐ံု အိမ္ေပၚအထိ လိုက္လာသည္။ အေမ့ေရွ႕မွာ ဘာမွမျဖစ္သလို ေနျပေသာ္လည္း အေမပန္း႐ံု ရိပ္မိပံု ရသည္။

"ငါ့သမီး ေနမေကာင္းဘူးလား။ အစ္ကို႔ကို ႏွေျမာေန သလား။ ေျပာစမ္း ငါ့သမီး ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

အေမပန္း႐ံုကို မအိမ္ကံ ေမာ့ၾကည့္ လိုက္သည္။ အေမ...။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ လံုးလံုး မအိမ္ကံ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ခြင့္ မရွိမွန္း သိလ်က္ႏွင့္ ဖြင့္မေျပာဘဲ က်ိတ္ခံစား ခဲ့ရွာေသာ အေမ။ တစ္ရြာလံုးကို ဖံုးခဲ့ဖိခဲ့သည့္ အေမ။ သည္ေရာဂါ၊ သည္ေ၀ဒနာ အသည္းေပါက္ေအာင္ ခံစားေနရဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း မအိမ္ကံ မိခင္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မသိေစခ်င္ ေတာ့ၿပီ။ ကြမ္းေတာင္ မကိုင္ရေတာ့လည္း ၿပီးတာပါပဲ အေမရယ္ ဆိုသည့္ ခံစားမႈမ်ဳိးသာ ရွိသလို အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ေနျပခဲ့သည္။ အေမပန္း႐ံုကလည္း သည္ကိစၥ ၿပီးၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္လို႔သာ သေဘာထားခဲ့သည္။

"မသိပါဘူး အေမရယ္ မအိမ္္ကံ သည္မနက္ စိတ္ေတြ ေလးသယ္။ ရင္ထဲမွာ မလင္းလွဘူး အေမ။ ဘာရယ္လို႔လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး"

မအိမ္ကံက ခပ္ေထြးေထြး ကေလး ေျဖလိုက္သည္။ အေမပန္း႐ံုက မအိမ္ကံနဖူးကို စမ္းသည္။ လည္ပင္းကို လက္ခံုႏွင့္ စမ္းသည္။ အပူေငြ႔မရွိ။ အေမပန္း႐ံုကေတာ့ တစ္သက္လံုးက ခ်စ္ခဲ့ရေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကို စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ေနတာပဲလို႔ ထင္ရွာပံုရသည္။ တျခား ဘာမွေတာ့ မေျပာ။ သမီးျဖစ္သူကို ေသြးေဆးကေလး လ်က္ၿပီး အသာေမွး ေနဖို႔သာ ေျပာသည္။ မအိမ္ကံက အေမ့ေရွ႕မွာ လူမမာ လုပ္မေန ခ်င္ေသာ္လည္း အေမ ေက်နပ္ေအာင္ အသာလွဲ ေနလိုက္သည္။

"အေမ မစံေရႊတို႔ အိမ္ဘက္ ကူးေခ်ဦးမယ္။ ေရႊမႈံ ေမြးသယ္ၾကားလို႔။ ကေလးမေလး ေမြးရ ဖြားရ ခက္သယ္ၾကားသယ္။ အခုေတာ့ မီးဖြားၿပီးၿပီ ၾကားလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေအာက္ေမ့မိသယ္။ ရတနာသံုးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ ကေလးေရာ မေအပါ ေနေကာင္းၾကသတဲ့"

"ဘာေလး ေမြးသတဲ့လဲ အေမ"

မအိမ္ကံက ၾကားၿပီးသားေပမယ့္ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးသည္။ အရီးၾကာညြန္႔ ေျပာခဲ့တာ မွားခ်င္လည္း မွားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ မအိမ္ကံ အေမ့ မ်က္ႏွာကို ငံ့လင့္တႀကီး ေမာ့ၾကည့္ ေနမိသည္။ အေမပန္း႐ံုကလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ။ မအိမ္ကံေမးမွ သူလည္း သတိထားမိပံုရပါ၏။

"ေယာက်္ားေလးဆို မွတ္သာပဲ။ သိေပါင္ေအ ခဲရာခဲဆစ္ ေမြးရသယ္ ဆိုသာက လွအံုၾကားလာခဲ့သာ။ ညက တစ္ညလံုး အဂၤုလိမာလ သုတ္ေတြ ရြတ္ၾကရသတဲ့။ ေခါင္းကို သစ္ကြၽတ္စ ထိုးေပးသာေတာင္ မနည္းေမြးရသာတဲ့"

သစ္ကြၽတ္စ...။ သစ္ကြၽတ္စ ဆိုတာ သစ္ပင္ႀကီးကို ခ်ိဳင္ရာက အစေထာင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ကိုင္းျပတ္စျဖစ္သည္။ ရြာေတြမွာ မီးေနသည္ မီးမဖြားႏိုင္လွ်င္ သစ္ကြၽတ္စ ေခါင္းကဆံပင္ ဆံထံုးတြင္ ထိုးေပးေလ့ရွိၾကတာ ထံုးစံပင္။ သစ္ကြၽတ္စ ထိုးေပးလွ်င္ ေမြးဖြားရ လြယ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က တမာခက္ကို ေသြး၍ တိုက္တတ္ၾကသည္။ မျဖစ္မေန တိုက္ရသည့္ ေရမန္းကေတာ့ အဂၤုလိမာလသုတ္ေတာ္ကို ခုနစ္ႀကိမ္္ရြတ္၍ ေရမန္းျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။ သရက္ပင္ငုတ္စိကို လက္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္ႏုတ္၍ ေသြးတိုက္ၾကတာလည္း ရွိပါ၏။ ရြာမွာ မီးေနေစာင့္ဓေလ့ ရွိသည္။ ေမြးဖြားမည့္ ရက္၀န္းက်င္မွာ မီးေနသည္ အိမ္ကို သြားေရာက္ အိပ္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ မီးေနေစာင့္ရင္း နႏြင္းတက္ ေထာင္းၾကရသည္။ ဒိုင္းဆင့္၍ နႏြင္းမႈန္႔ ခ်ၾကရသည္။ မီးေနေဆာင္ထုပ္တြင္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ခ်၍ မီးေနသည္ကို ကိုင္ခိုင္းရသည္။ မီးေနသည္က ထိုႀကိဳးကို ကိုင္၍ အားယူရျခင္း ျဖစ္သည္။

"မီးေနသည္ ဆိုသာ မီးအနားမွာ ေနရသာကို ေျပာသာပါေအ။ ညလားေန႔လား ေမြးေတာ့မယ္ ဆိုရင္ မီးအိုးကင္းႀကီးမွာ ထင္းထည့္ၿပီး ဟူးဟူးေလာင္ ခိုင္းထားရသာ။ မ်က္ႏွာ ျမင္ၿပီဆိုသာနဲ႔ မီးနဲ႔ေနရၿပီ။ နႏြင္းကို ေရေဖ်ာ္ၿပီးလိမ္း၊ ၿပီးသာနဲ႔ မီးဟပ္ခံ ရေတာ့သာပါေအ။ မသက္သာပါဘူး"

တစ္ခါက မလွအံု ေျပာျပဖူးသည့္ မီးေနအေလ့ျဖစ္ပါ၏။ ထိုစဥ္က အေမပန္း႐ံုကပင္ မလွအံုကို လွမ္းေငါက္သည္။ သမီး ႏုႏုထြတ္ထြတ္ကို မဟုတ္က ဟုတ္က ေျပာရပါ့မလား ဆိုကာ ေငါက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မလွအံုကေတာ့ အေငါက္ခံ ေနရသည့္ၾကားက ေျပာစရာရွိတာ ကုန္ေအာင္ ေျပာသည္။

"မိန္းကေလး ဆိုသာ ေလာကနိယာမ ကင္းမွတ္လို႔။ အပ်ဳိေတာ့ေကာ သိထားေတာ့ မေကာင္းဘူူးလား။ မိဘေက်းဇူး ေပါ့ေပါ့မွတ္မွာ စိုးလို႔ ေျပာရသာ။ ကိုယ္၀န္သည္မ်ား သခ်ဳႋင္းကို တစ္ေန႔ မ်က္ေစာင္းသံုးခါ ထိုးရသဲ့ဟာ၊ ဘာမွတ္လို႔တုံး။ ေနပါဦး ဘယ္နားေတာင္ ေရာက္သြားပါလိမ့္။ အဲသာနဲ႔ ေမြးကေရာ"

"ေျပာပါ မလွအံုရဲ႕"

"ေအးပါ၊ မီးေနသည္ ဆိုသာ ေသြးေဟာင္းသြန္ၿပီး ေသြးသစ္ေလာင္းသဲ့ အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ ေသြးႏုသားႏုကိုး၊ အင္မတန္ အသည္းငယ္သာ။ အိမ္ေျမႇာင္စုတ္ ထိုးသံေတာင္ လန္႔ခ်င္လန္႔သာ။ မ်က္ရည္မ်ား က်လို႔ကေတာ့ မီးယပ္ေခါင္းကိုက္နာ စြဲကေရာ"

မလွအံု စကားေတြထဲမွာ မိန္းမသား တစ္ေယာက္၏ သားဖြားျခင္းကိစၥေတြ မ်ားလွသည္။ ၾကားရတာပင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါ၏။ မလွအံု ေျပာသလို မိဘ ေက်းဇူးကား ႀကီးမား လြန္းလွပါကလား။ အသက္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ရင္းရေသာ လြန္ဆြဲပြဲပါကလား။ အခုလည္း ေရႊမံႈ မီးဖြားရခက္သည္ ေျပာေနၿပီ။ အပ်ဳိေမြးမို႔ ခက္တာလား။ မအိမ္ကံ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ဆုေတာင္းေနလို႔မ်ား ေမြးရခက္တာလား။ ေမြးခ်ိန္ဖြားခ်ိန္ ခက္ပါေစ၊ သားေလွ်ာပါေစ၊ အတိဒုကၡ ေရာက္ပါေစ ဆိုသည့္ မေနာဆိုးျဖင့္ေတာ့ မအိမ္ကံ ဆုမေတာင္းခဲ့တာ အမွန္ပင္။ အဲသေလာက္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ ႐ုန္း႐ုန္းရင္းရင္း စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ေယာက်္ားကေလး ေမြးပါေစလို႔ေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ အလီလီ ဆုေတာင္းခဲ့တာေတာ့ ရွိပါ၏။ အခုေတာ့ ေယာက်္ားကေလး လိုလို၊ မိန္းမကေလး လိုလိုျဖစ္ေနျပန္ ပါပေကာလား။

"မိန္းမသား ဆိုသာ ေမြးေတာ့ဖြားေတာ့မယ္ ဆိုရင္ သူ႔အိမ္ သူ႔ရာကို မ်က္မုန္း မက်ဳိးအပ္ဘူး။ သူ႔စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို မ်က္မုန္း မက်ဳိးအပ္ဘူး။ သူေကာင္းစားသာကို မ်က္မုန္း မက်ဳိးအပ္ဘူး။ မ်က္မုန္း က်ဳိးမိရင္ ဘယ္လမဆို ၀ါရမိတၱဳႀကီးရက္နဲ႔ ၾကံဳရတတ္သယ္။ မေန႔က လဆန္း ၈ ရက္၊ အဂၤါေန႔က်ေတာ့ ၀ါရမိတၱဳႀကီးက်သာလည္း ပါမွာေပါ့။ ရက္တံၾကင္၊ တာေနာရက္မ်ား က်ရင္ ေဘးေတြ႕တတ္သယ္"

အေမပန္း႐ံု စကားေတြက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။

"ေယာက်္ားကေလး ေမြးရင္ေတာ့ ရွင္ျပဳရသာေပါ့ေအ။ မိဘမ်ားက သားဦးကို ေယာက်္ားကေလး ေမွ်ာ္ၾကသာ သမီးရဲ႕။ သားကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ရွင္ျဖစ္ေစခ်င္ၾကသာကိုး"

"မအိမ္ကံ ေမြးခါနီးတုန္းကေကာ ေယာက်္ားကေလး ျဖစ္ေစခ်င္တာပဲလား အေမ"

အေမပန္း႐ံုက သမီးကို ျပံဳးျပသည္။ မအိမ္ကံ ပါးကို လက္ေခ်ာင္း ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ကေလးမ်ားႏွင့္ ထိကာ အသာပြတ္သည္။ စကားအက် ေကာက္တတ္ ပါသေကာ ဆိုသည့္ပံု။

"သမီး ေမြးခါနီးတုန္းက အေမ အိပ္မက္ မက္သယ္။ အိပ္မက္က ထူးဆန္းပါသယ္ သမီးရယ္။ အေမတို႔ အိမ္ေခါင္းရင္းက ဆပ္သြားဖူး႐ံုႀကီးဘက္က လူသူေတာ္ တစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး အေမ့ကို သမီးမိန္းကေလး ေမြးလိမ့္မတဲ့။ ဆပ္သြားဖူးပင္ႀကီးလည္း ပြင့္လိမ့္မတဲ့။ သည္ကေလးက နင္တို႔ အိမ္ရဲ႕ကံပဲတဲ့"

"ေမြးရ ဖြားရသာေကာ ခက္သလား အေမ"

"အမ်ား မိန္းမသားမ်ား ေမြးရသလိုပဲေပါ့ သမီးရယ္။ ညည္းအေဖက အသက္ႀကီးၿပီ ဆိုေတာ့ သားသမီး ၀င္စားမယ္ေတာင္ မထင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ ရလိုက္သာ ဆိုေတာ့ အေမျဖင့္ ၀မ္းသာလိုက္ပံုမ်ား။ ေမြးေတာ့လည္း က်က္သေရ ရွိပါ့ေတာ္"

"မိန္းမသားျဖစ္ရသာ ဇယ္ခတ္တဲ့ အခါ ေဗြတစ္လက္႐ႈံး ရသလိုပါပဲ အေမ"

"သည္လိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္။ ေလာက မိန္းမသား မရွိလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ တို႔ဘုရားေတာ္ မယ္ေတာ္က ေမြးရသာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုင္း အေမ သြားေခ်ဦးမယ္။ အသာလွဲေန ၾကားလား။ ေသြးေဆး လ်က္လိုက္ဦးေနာ္ မေမ့နဲ႔"

အေမပန္း႐ံု ထြက္သြားေတာ့ မအိမ္ကံ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့သည္။ ခါတိုင္း သည္လို အိပ္ေလ့မရွိ။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု လုပ္ေနတာ မ်ားသည္။ သည္ေန႔ေတာ့ စိတ္ေတြပူေလာင္ ေနခဲ့လို႔လား တစ္ကိုယ္လံုး ႏြမ္းပါး ျဖစ္ေနခဲ့ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း ထမင္းစား ျပန္ေလသလား၊ မျပန္ေလသလားပင္ မသိလိုက္။ အေမပန္း႐ံုျပန္လာလို႔ နဖူးကိုလက္ႏွင့္ လာစမ္းေတာ့မွ မအိမ္ကံ ႏိုးသည္။

"ဖ်ားပါ့မယ္ သမီးရယ္ ထေတာ့။ ထမင္းစားေခ်။ မစံေရႊ ေခြၽးမကေလးက မိန္းကေလးေမြးသာ သမီးရဲ႕။ သူတို႔အားလံုးက ေယာက်္ားကေလး လိုခ်င္ၾကသာ။ မစံေရႊတို႔က ေျမးဦး ရွင္ျပဳခ်င္ၾက ထင္ပါရဲ႕"

"ေရႊမႈံကေကာ အေမ"

"ေရႊမႈံကေတာ့ မေအဆိုေတာ့ ေမြးလာတဲ့ ကေလး ခ်စ္ရွာ မွာေပါ့။ ငါ့သမီးတုန္းက အေမတို႔ ခ်စ္ရသလိုေနမွာပဲ။ မိဘ ျဖစ္လာၿပီကိုး"

အေမပန္း႐ံုႏွင့္ အတူ မအိမ္ကံ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းမရွိ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတာ့ မက်ေသး။ မအိမ္ကံ ေရခ်ဳိး ပစ္လိုက္သည္။ ေရခ်ဳိး လိုက္ေတာ့လည္း အပူေတြ ေလ်ာ့သြားသလိုျဖစ္ရပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖႏွင့္အေမ ပန္း႐ံုတို႔ေရွ႕မွာ ညိႇဳးညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း မေနခ်င္။ ေက်းတစ္ရာဆင္ နက္ျပာေရာင္ ခ်ည္လံုခ်ည္ ကေလးႏွင့္ မိုးျပာေရာင္ ေဂ်ာ္ဂ်က္ထည္ ပဒုမၼာလက္အက်ႌ တြဲဖက္၀တ္လိုက္ေတာ့ စိတ္ကေလးပင္ ၾကည္လင္ သြားသလိုလို ထင္မိပါ၏။ သနပ္ခါး ပါးကြက္ ပါးပါးကေလးက်ားကာ ဆံပင္ကုပ္သားကေလး ေပၚေအာင္ ဗယာေၾကာ္ ဆံထံုးကေလး ထံုးလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကေလးပြင့္ သြားသည္။ ဇီဇ၀ါပန္း အပြင့္ကားကားႀကီးကို ဆံထံုးေဘးမွာ ကပ္ပန္ လိုက္သည္။ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ကိုေျပသိမ္းပင္ ေက်ာင္းကျပန္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေလွကားေျခမွာ ကိုေျပသိမ္း ရပ္ေနခဲ့သည္။

"အိမ္ကေလးက ေခ်ာလိုက္တာကြယ္"

ကိုေျပသိမ္းက မၾကားႏိုးနား ဆိုလိုက္ေတာ့ မအိမ္ကံမွာ ရွက္ေသြးကေလးပင္ ျဖန္းသြားမိရပါ၏။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိ။ အေဖကေတာ့ ေစာေစာ ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္ ထြက္သြားတာ မအိမ္ကံ သိပါသည္။ အေမပန္း႐ံုတို႔ မလွအံုတို႔ကေကာ။ ေက်းဥကေတာ့ ရက္ကန္း႐ံု ထဲမွာ ရွိမည္ ထင္သည္။

"ေန႔လယ္က ျပန္လာေတာ့ အိမ္ကေလး အိပ္ေနတယ္လို႔ မလွအံုက ေျပာလို႔ ေနမေကာင္းဘူးလား"

"ေကာင္းပါသယ္ အစ္ကို စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ေလ"

မအိမ္ကံက ေျပာရင္းျဖင့္ တစ္ခ်က္ ေတြသြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြ စိုလက္လာခဲ့သည္။ ဒါကို ကိုေျပသိမ္းက ျမင္သြားခဲ့ရာ မအိမ္ကံ တစ္ခုခု ခံစားေနရၿပီ ဆိုတာ အတပ္ သိလိုက္ပါ၏။ မအိမ္ကံကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္း ကတည္းက သူ ခ်စ္္ခဲ့မိသည္။ သည္ အခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ပင္ ျမင္းျခံလိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနရာက ျမင္းျခံေျမာက္လက္က ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ရြာကေလးမွာ စာသင္ေက်ာင္း ဖြင့္ျဖစ္ေအာင္ သူ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ အေနနီး လာေတာ့လည္း မအိမ္ကံ၏ အက်င့္စာဂႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ကို သူ ေလးစားျမတ္ႏိုး လာရပါ၏။ အထူးသျဖင့္ သူေလးစား စံထားရေသာ သခင္ျမတ္သာ၏ ႏွမကေလးမွန္း သိလိုက္ရေတာ့ ပိုတန္ဖိုး ထားမိသည္။ တစ္မိုးေအာက္ အတူေနၾကရေတာ့ သမုဒယ သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ႀကိဳးလည္း ရစ္ပတ္ ေႏွာင္တည္းမိၾကၿပီ မဟုတ္လား။

"အိမ္ကေလး ေျပာခ်င္တာ ရွိလို႔လား"

ရွိၿပီေကာရွင္။ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္းကို ေမာ့ၾကည့္ လိုက္ရင္းက မ်က္ႏွာကေလး သုန္မႈန္သြားခဲ့သည္။

"ရွိတာေပါ့ အစ္ကို။ မအိမ္ကံ မေမးခ်င္တဲ့ စကားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမကေလး ဆိုသာ ေခါင္ဇယ္လည္း မွန္ခ်င္ စည္းကလည္း ကဲခ်င္ မဟုတ္လား"

"ေျပာပါ အိမ္ကေလးရယ္"

"မအိမ္္ကံအဖို႔ သည္လိုေနလို႔ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္သယ္ အစ္ကို။ ရြာနဲ႔ရပ္နဲ႔ မိနဲ႔ဖနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေျမညီလို႔ တလင္းျဖစ္ရသယ္္ အေျပာမခံခ်င္ဘူး။ အစ္ကို နားလည္ ပါသယ္ေနာ္။ ေက်းဥ ေျပာျပသေလာက္ ဆိုရင္ ရြာက ယုန္မရဘဲ ေတာေၾကမွာ စိုးၾကသတဲ့။ ၿပီးေတာ့..."

"ေျပာပါ အိမ္ကေလးရယ္ အစ္ကို နားေထာင္ေနပါတယ္"

"အစ္ကိုနဲ႔ မအိမ္ကံ ေမတၱာမွ်ေနၾကသယ္ ဆိုသာ အေဖလည္း သိသယ္။ တစ္ရြာလံုး၊ တစ္နယ္လံုးကလည္း ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကသာ ဆိုေတာ့ မအိမ္ကံက မိန္းကေလးပါ။ ခံုညင္း လည္း႐ႈံး၊ ဒိုးလည္း႐ႈံး ဆိုသာလို"

ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ မအိမ္ကံကုိ ျပံဳးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မအိမ္ကံ စကားဆက္ မေျပာျဖစ္။ က်လာေသာ မ်က္ရည္ေတြကိုလည္း မသိမ္း။ မ်က္ရည္ေတြက ေဂ်ာ္ဂ်က္ အက်ႌကေလးေပၚ တစ္ေပါက္ခ်င္း က်ေနခဲ့ပါ၏။ ပါးႏွစ္ဖက္မွာ တင္ထားေသာ ပါးကြက္က်ား ကေလး အလယ္မွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း ကေလးေတြ ေခ်ာင္းစီး ေနၾကေလသည္။ မအိမ္ကံဆီက စကားသံ မၾကားရေတာ့ ကိုေျပသိမ္းက သူ႔အိတ္ထဲက လက္ကိုင္ပ၀ါကို ႏႈိက္ၿပီး မအိမ္ကံ လက္ထဲ ထည့္ေပးသည္။ အိမ္ထဲ လူ၀င္လာလွ်င္ ေတြ႕သြားမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ သုတ္ခိုင္းျခင္းပင္။ မအိမ္ကံက ကိုေျပသိမ္း လက္ကိုင္ပ၀ါ ကေလးႏွင့္ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္သည္။ လက္ကိုင္ပ၀ါဆီက ရနံ႔တစ္မ်ဳိးကို ရလိုက္ေတာ့လည္း ခ်စ္သူ၏ ၾကင္နာယုယမႈကို စိတ္ေရာက္ ရျပန္ပါ၏။

ကိုေျပသိမ္းသည္ အလစ္ကို ေခ်ာင္းတတ္ေသာ ေၾကာင္ဖား မဟုတ္တာ မအိမ္ကံ သိပါသည္။ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ သေလာက္ စိတ္သေဘာ ႏူးညံ့သန္႔ရွင္းေသာ ေယာက်္ားေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္ တစ္ေယာက္ ဆိုတာလည္း မအိမ္ကံ ယံုၾကည္ပါ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကက္ကမတိုး ေက်ာ့ကြင္းက တိုးမိရတာမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္၊ ရြာႏွင့္ၿမိဳ႕ ကူးကာ လူးကာ စာသင္ေက်ာင္း အတြက္ လံုးပန္းလြန္းေတာ့လည္း မအိမ္ကံကိုပင္ ခ်စ္တာ ဟုတ္ရဲ႕လား ေတြးခဲ့မိရသည္ အထိ။ ကိုေျပသိမ္း ရွိရာေက်ာင္းသို႔ပင္ တစ္ခါတစ္ရံ မအိမ္ကံ လိုက္သြားမိတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။

"အစ္ကိုေတာ့ျဖင့္ လာမယ့္ ကဆုန္ဦးမွာ မဂၤလာကိစၥ စီစဥ္မယ္လို႔ မိဘမ်ားဆီ စာေရး ထားၿပီးပါၿပီ။ အစ္ကိုကလည္း မအိမ္ကံနဲ႔ နီးခ်င္လွပါၿပီ။ ေက်ာင္းကိစၥ ေအာင္ျမင္ဖို႔ကလည္း အစ္ကို႔တာ၀န္ မဟုတ္လား။ ရပ္ရြာက ျမည္လာၾကၿပီ ဆိုေတာ့ အိမ္ကေလး အတြက္ အစ္ကို ဦးစားေပးရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုင္းပါကြယ္။ ကဆုန္ ထိေအာင္ အစ္ကို မေစာင့္ေတာ့ပါဘူး။ လာမယ့္ တပို႔တြဲ ေလာက္မွာ စီစဥ္ၾကတာေပါ့။ အစ္ကို႔မိဘေတြက သခင္ ျမတ္သာ ႏွမကေလးနဲ႔ သေဘာတူၿပီးသားပါ အိမ္ကေလးရယ္"

"ေၾသာ္... အစ္ကိုရယ္ မအိမ္ကံ အစ္ကို႔ကို ယံုပါသယ္ရွင္။ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္လြန္းေတာ့လည္း ေန႔ကို၀ါဆို ညျပာသို ဆိုသာလို ေန႔တစ္စိတ္၊ ညတစ္စိတ္ ျဖစ္မိသာလည္း အမွန္ပါ"

"ကဲပါေလ အိမ္ကေလးသာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနပါေတာ့။ အစ္ကို႔မိန္းမ အလွမ်ား ပ်က္ေနပါေရာ့မယ္"

"ဘာမိန္းမလဲ အစ္ကိုေနာ္"

ခ်စ္သူ၏ သိကၡာရွိေသာ မဂၤလာစကားကုိ ၾကားရေတာ့လည္း မအိမ္ကံ ရင္ေႏြးရပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းက ဆိုခဲေစ ျမဲေစ ဆိုတာလည္း သိပါသည္။ ေရႊမႈံ သမီးေလး ေမြးၿပီ ဆိုသည့္ သတင္းက မအိမ္ကံကို တစ္ေန႔လံုးလံုး ေမႊေနခဲ့တာ ဆိုေတာ့ သည္စိတ္ကပဲ ကိုေျပသိမ္းကို သည္စကားေတြ ေျပာျဖစ္ဖို႔ ေလာေဆာ္ ေနခဲ့ပံုရပါ၏။

ကိုေျပသိမ္းနဲ႔ လက္ထပ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သားသမီး မပြားစီးရင္ေကာ။ ပြားစီးပါၿပီတဲ့။ သမီးမိန္းကေလး မဟုတ္ခဲ့ရင္ေကာ။ ဒါဆိုလွ်င္ေတာ့ မအိမ္ကံ ငုတ္တုတ္ ႐ႈံးရေတာ့မည္။ ကဲပါေလ ထားၾကပါစို႔။ မအိမ္ကံကလည္း သမီးဦးကေလး ေမြးၿပီ ဆိုပါေတာ့။ သည္သမီးဦးကေလးက ရြာ့ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဘယ္သူက အာမခံႏိုင္လို႔လဲ။ ေရႊမႈံ႔သမီးက သာတယ္ ဆိုရင္ေကာ။ ဘယ္အရာ ဘယ္ဟာကမွ မေသခ်ာ။ ေရာင္ေတာ္ျပန္ပြဲက ဘယ္ဆီ ေနမွန္းမသိ၊ ပ၀ါ၀ယ္ႏွင့္ ရသလို ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မအိမ္ကံ သမီးကပဲ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ေစရမည္။

ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ကိစၥကို မအိမ္ကံ ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ အယူအစြဲႀကီးေန မိတာပါလိမ့္။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္ကလည္း နားမလည္။ သို႔ေသာ္ သည္စိတ္ကေတာ့ ေမြးကတည္းက သေႏၶ တည္လာခဲ့ေသာ စိတ္လို႔ေတာင္ ေျပာရမည္ ထင္ပါ၏။

မအိမ္ကံ အဖို႔ရာ တပို႔တြဲလမွာ လက္ထပ္မည္လို႔ ခ်စ္သူက ကတိေပး လာခဲ့ၿပီ။ မဂၤလာပြဲကိုေတာ့ တစ္နယ္႐ိုးလံုး သိမ့္သိမ့္ႀကီး ခါေအာင္ ႏႊဲလိုက္ခ်င္ပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔ ၀ိုင္းတိုက္ႀကီးထဲမွာ မ႑ပ္ႀကီး ထိုးကာ နရန္းရြာစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ဂုဏ္သတင္းႀကီး ေမာက္ေအာင္ မ႑ပ္တိုင္တိုက္ လိုက္ရဦးမည္။ မႏၲေလးက ဇာတ္ပြဲ၊ အၿငိမ့္ပြဲ ငွားထည့္မည္။ ေဂါစရဂါမ္ သံဃာေတာ္ အကုန္ ပင့္ဖိတ္၍ သကၤန္းလွဴဖြယ္နဲ႔ ဆြမ္းကပ္မည္။ မဂၤလာပြဲမွာ ထမင္း႐ံုကြဲ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးမည္။ သေျပပန္း တစ္ခက္ႏွစ္ခက္၊ မေသြတမ္း တစ္သက္ႏွစ္သက္ ဘ၀ခ်င္းဖက္ ၾကရၿပီဆုိမွေတာ့ မအိမ္ကံဘ၀ နိမ့္က်စရာ မရွိေတာ့။ ေလွေမ်ာ ေလွႏွင့္ လိုက္ရသလို ဂုဏ္သတင္းကို ဂုဏ္သတင္းႏွင့္ လိုက္ရလိမ့္မည္။

ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံ၏ လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္ကို စုက်ဳံးယူကာ ရင္ဘတ္မွာ ကပ္ထား လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခါးကေလးကို သိုင္းဖက္ကာ မအိမ္ကံ ပါးကေလး ႏွစ္ဖက္ကို နမ္းေလသည္။ ပူေႏြးလွေသာ ခ်စ္သူ၏ အနမ္းမ်ား။

"ဥံဳ... ဟရီ... ဟရီ ဘုန္းေတာ္ အလြန္တစ္ရာ ႀကီးျမတ္ေတာ္မူေသာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ လည္းေကာင္း၊ မုခပကၤဇံ ခံတြင္းေတာ္တည္း ဟူေသာ ေရႊၾကာတိုက္၌ ျဖစ္ေတာ္မူထေသာ ပိဋကတၱယ ဟရီ ဟရီ ပိဋကတ္ သံုးပံု ေစာင့္ေသာ နတ္သမီးသည္ လည္းေကာင္း၊ မဟိႏၵ႐ို ေျမကို အစိုးရေသာ နတ္မင္း သည္လည္းေကာင္း၊ ဗာဟိႏၵ႐ို ေကာင္းကင္ကို အစိုးရေသာ နတ္မင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ျဗစႏၵ႐ို လဗိမာန္ကို အစိုးရေသာ လနတ္သားသည္လည္းေကာင္း၊ နရစဇၨ႐ို ေနဗိမာန္ကိုအစိုးရေသာ ေနနတ္သားသည္လည္းေကာင္း၊ ေဗဒျဂဟာ ေဗဒင္ ေလးပံုကို ေစာင့္ေသာ ရွစ္လံုးေသာ ၿဂိဳဟ္နတ္တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ သွ်ဴရာဂဇာ သိၾကားမင္းစီးေတာ္မူေသာ ဧရာ၀ဏ္ ဆင္မင္းသည္လည္းေကာင္း..."

ဘိသိက္ဆရာ၏ အသံက ၀ိုင္းျပည့္ထိုးထားေသာ မ႑ပ္တြင္းမွ လြင္လြင္ စာစာ ထြက္ေပၚလ်က္ရွိ၏။ မ်ားလွေသာ ရြာစံု ဧည့္ပရိသတ္၏ တေ၀ါေ၀ါ စကား ေျပာသံမ်ားေၾကာင့္ ဘိသိက္ဆရာခမ်ာ အားစိုက္ေအာ္ရင္း ရြတ္ေနရပါ၏။ မႏၲေလးမွ ငွားထားေသာ အၿငိမ့္ဆိုင္းႏွင့္ တြဲဖက္၍ ရြတ္ဖတ္ေနျခင္း ျဖစ္ရာ လူသံ၊ ဆိုင္းသံ၊ ဘိသိက္သံတို႔ ေရာလွ်က္ပြက္ပြက္ႀကီး ညံလ်က္ရွိေလသည္။ မ႑ပ္ႀကီးက တစ္၀ိုင္းလံုး ေနရာလပ္ မရွိေအာင္ ထိုးထားေသာ္လည္း ထိုင္စရာ ေနရာ မရွိေအာင္ပင္ လူေတြ မ်ားလွပါ၏။ ရြာေပါင္းစံုက ပင့္ဖိတ္ထားေသာ ဆရာေတာ္မ်ားအား မနက္ပိုင္း ဆြမ္းကပ္လွဴခဲ့ၾကၿပီး ဒါန၀တၳဳအစုစုျဖင့္ တစ္ပါးတစ္စုက် ကုသိုလ္ေတြ ျပဳခဲ့ၾကၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းေရာ မအိမ္ကံပါ မနက္ ေစာေစာထၾကကာ ဆရာေတာ္ဘုရား သီတင္းသံုးရာေက်ာင္းကို မဂၤလာဆြမ္း ပို႔ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက သက္ေတာ္ ရလွၿပီျဖစ္သျဖင့္ မဂၤလာ မ႑ပ္ကို မႂကြႏိုင္။ ေက်ာင္းက ျပန္ေတာ့မွ သတို႔သမီး မအိမ္ကံ အလွျပင္ရပါ၏။