မအိမ္ကံ(39)

သည္ၾကားထဲ သက္ေတာ္ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည့္ ရြာဦးဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ေဇာင္ခ်မ္း ကုန္းကို မ႑ိဳင္ျပဳ၍ နရန္းရြာေတြကပါ ဆရာေတာ္ႀကီး စ်ာပနကို ၀ိုင္းၾကရသည္။ ေခတ္အခါကလည္း မေကာင္း၊ ရြာကလည္း က်ပ္တည္းေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လည္း သက္ေတာ္ႀကီး၊ ၀ါေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အႏၲိမ စ်ာပနပြဲကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ေအာင္ ပူေဇာ္ခ်င္ၾကသည္ ျဖစ္၍ ကိုေျပသိမ္းကိုပင္ တာ၀န္ေပးလာၾကပါ၏။ ၀ါဆို၀ါေခါင္လ ထဲမွာ ပ်ံေတာ္မူရွာတာဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲကို ေျခခင္း လက္ခင္းသာသည့္ တေပါင္းလအထိ ေရႊ႕ဆိုင္းၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ သည္လေတြကတည္းက စီမံစရာရွိတာ စီမံၾကရသည္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ အတြက္ ဘုန္းႀကီးပ်ံသိုင္းေတြ၊ ယိမ္းေတြ တိုက္သည့္ရြာေတြက တိုက္ေနၾကၿပီ။ ဒိုးေမာင္းသံ တညံညံ။

“သမီးေရ ဆရာေရာ ဒကာပါ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္း သြားရွာၿပီ။ ညည္းအေဖမ်ား သူႀကီး ဆိုေပသိ ဆရာေတာ္က ေခၚေငါက္ရင္ ေနစရာ မရွိရွာဘူး။ ကိုရင္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆရာ ဘုန္းႀကီးကို ေၾကာက္သလို ခ်စ္ေၾကာက္ရွာသယ္။ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့ ညည္းအေဖလည္း သတိရပါ့ေအ”

အေမပန္း႐ံုက သတိတရ ညည္းရွာပါ၏။ ကိုေျပသိမ္းလည္း အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ ျပင္းထန္ေသာ ဆရာေတာ္ကို ႏွေျမာလြန္းလွသည္ ဆုိပါသည္။ မအိမ္ကံ တခ်ဳိ႕ညေတြမွာ သမီးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲကာ ေမာင္းဆိုင္း၀ိုင္းဘက္ကို ေရာက္သြားတတ္သည္။ ရြာမွာ ေမာင္းဆုိင္း ေကာင္းေကာင္း မရွိေတာ့ ဟိုကဒုိး၊ သည္ကႏွဲ၊ ဟိုေခ်ာင္က ေမာင္း စသည္ျဖင့္ စုရျခင္းျဖစ္၏။ ဘုန္းႀကီး ပ်ံသိုင္း တိုက္သံေတြက ညီလွသည္။ ဆရာေတာ့္ စ်ာပနက လာမည့္ တေပါင္းလမွ ဆုိေသာ္လည္း ရက္လအားျဖင့္ ေျခာက္လေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းက ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ၾကည့္ခ်င္ပြဲႀကိဳငွားထား ရၿပီ။ ဧယဥ္က်ဴး မင္းသမီး ငွားထားရၿပီ။ စပ္ပန္းခ်ီဆရာကို ေခၚၿပီး မ႑ပ္၊ စင္ယွဥ္၊ ေလာင္တုိက္ေတြ အပ္ရၿပီ။ တည္းေက်ာင္း မ႑ပ္ေတြ ထုိးရန္ တာ၀န္ခြဲေ၀ေပးၾကရသည္။ ေရကိစၥ၊ ထင္းကိစၥ၊ ဧည့္ခံကိစၥေတြ တာ၀န္ခြဲေ၀ရသည္။

“အစ္ကိုလည္း ပင္ပန္းရွာၿပီ။ ရပ္ရြာ ကိစၥေတြကလည္း အစ္ကို႔ေခါင္းေပၚ ပံုက်ေနၿပီေနာ္”

“ရပါတယ္ အိမ္ကေလးရယ္ ကိုယ့္ရြာဆိုေတာ့ ကိုယ္ပါ ရမွာေပါ့။ ဘာလုိလိုနဲ႔ ရက္နီးေနၿပီ”

“ဟိုရက္က ေမာင္းဆရာဦးက်န္က ေမာင္းငွားရသာ ခက္သယ္တဲ့။ တျခားရြာပြဲေတြနဲ႔ တုိက္ေနရင္ ငွားမရဘူးဆို လို႔ မအိမ္ကံ ရြာပိုင္ ေမာင္းဆိုင္းတစ္ဆင္စာ လွဴလုိက္ခ်င္ သယ္။ ေနာင္ဘ၀ အသံေကာင္းေအာင္လို႔...”



ကိုေျပသိမ္းက ရယ္သည္။ ဇနီးျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးသည္။ မအိမ္ကံက ရြာကို မၾကာခဏ လွဴေနက်။ လုိအပ္မႈ အေပၚလွဴေနတာ ဆိုေတာ့ ကိုေျပသိမ္း သိလုိက္တာရွိသလို မလိုက္တာလည္း ရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေျပာျပရွာ ပါ၏။

“အိမ္ကေလး သေဘာပါဗ်ာ။ အစ္ကိုကေတာ့ သည္လို သဒၶါစိတ္ရွိတဲ့ အတြက္ အိမ္ကေလးကို ပိုလို႔ေတာင္ ခ်စ္မိပါ ေသးသဗ်ာ”
သမီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ညတိုင္လွ်င္ ေမာင္းဆိုင္း၀ိုင္း ဘက္သြားခ်င္ေနၾကသျဖင့္ အားသူက အားသလုိပို႔ၾကရပါ၏။ ဘယ္သူကမွ မပို႔လွ်င္ အေမပန္း႐ံုက ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္။ သည္လိုဆုိေတာ့ မလွအံု အလွည့္က်ေလ၏။

တေပါင္းလ။
ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲႀကီးက မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ စည္ကား လြန္းလွပါသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ဆရာေတာ္ဆိုေသာ္လည္း သက္ေတာ္ႀကီး ၀ါေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္ျဖစ္၍ ရြာနီးရြာနား ေတြကလည္း ဆရာရင္းႏွင့္ မျခား ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္း ခံရသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သက္ေတာ္ဂုဏ္၊ ၀ါေတာ္ဂုဏ္၊ သီလသိကၡာ ပညာဂုဏ္တို႔ကို ေနာက္ဆံုး ပူေဇာ္ၾကသည့္ ပြဲဆုိေတာ့ ရြာေပါင္းစံုက လူေပါင္းစံု၊ လွည္းေပါင္းစံု ေရာက္လာၾကသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းရြာ အေရွ႕ကြင္းႀကီးသည္လည္း မ်က္စိတစ္ဆံုး ပြဲေတာ္ကြင္းႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တစ္ရြာလွ်င္ တည္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း က် လာေရာက္ပူေဇာ္ၾကရာမွာ အရြာရြာက “တည္းေက်ာင္း” မ႑ပ္ေတြ မ်ားလွသည္ျဖစ္ရာ ကြင္းပင္ မဆန႔္ခ်င္ေတာ့။ “တည္းေက်ာင္း”တစ္ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္ေက်ာင္းကူးရသည္ပင္ မလြယ္။ ေနပူေခါင္ေခါင္ႀကီးမွာ ေခါင္းေပါင္းႀကီးေတြေပါင္း ကာ ေခြၽးၿပိဳက္ၿပိဳက္ ဆူေနသည့္ၾကားက သည္လိုပြဲမ်ဳိး ႏႊဲလိုက္မဟ့ဲ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့လိုက္စမ္းမဟဲ့ ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္းကားလြန္း လွပါ၏။

သည္ေန႔ သည္ရက္မွာမွ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ပူေဇာ္ၾက ရတာဆိုေတာ့ အရြာရြာက သိုင္းျပာသာဒ္ႀကီးေတြကလည္း တယိမ္းယိမ္း တႏြဲ႔ႏြ႔ဲသိုင္းနင္းကာ ပူေဇာ္ၾကသလိုတည္း ေက်ာင္းမ႑ပ္ႀကီးေတြဆီက ဆုိင္းသံဗုံသံေတြကလည္း တၿခိမ္းၿခိမ္း။

“ဒကာ၊ ဒကာမနဲ႔ တပည့္ေတြဟာ ဆရာဘုရားရဲ႕ က၀ိေထရ္ကိုေတာ့ မေနႏုိင္၊ မထုိင္ႏုိင္ေအာင္ လြမ္းၾကတာမို႔ ျပည္ခ႐ုိင္ၾက႒န္းမွာ ဒါယကာေတြမွန္သမွ်ရယ္က သံဃာေတြပါလြမ္း သံဃာေတြပါလြမ္း...”

“ေယာက္်ားေမာင္ ဘသားေလးေလး (ေတာက္)
ေျမကေကာက္လုိ႔ တစ္ေထာက္ခ်ီ ခင္ဗ် ဒူးေပၚညီညီ ေျမႇာက္လုိက္ၾကစို႔ (ေတာက္)”

သိုင္း႐ိုက္သံေတြ တေတာက္ေတာက္ တေျဖာင္းေျဖာင္း ညံေနသည့္ၾကားကို မအိမ္ကံတို႔ သားအမိတစ္ေတြ မတိုးႏုိင္ၾက။ ျပာသာဒ္ဖ်ားက ၀ါးညြန္႔ကေလး တယိမ္းယိမ္း တႏြဲ႔ႏြဲ႔ လႈပ္တာကိုပင္ ေငးၾကည့္ေနရပါေတာ့၏။

“ေယာက္်ားေမာင္ ဘသားေလးေလး (ေတာက္)
ဒူးကေျမႇာက္လို႔ တစ္ေထာက္ခ်ီခင္ဗ် ပခံုးေပၚညီညီ ေျမႇာက္လုိက္ၾကစို႔ (ေတာက္)...”

ဒူးေပၚကေန ပခံုးေပၚတင္ ေျမႇာက္လုိက္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ သိုင္းကြက္နင္းကာ သိုင္းကၾကေတာ့မည္။ လူေတြ တုိးသထက္တိုး စည္သထက္ စည္လာခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံတို႔မွာ ထြက္ေပါက္ မရွိေအာင္ လူအုပ္ၾကားထဲ ပိတ္မိေနေလေတာ့ သည္။ တစ္ဖြ႕ဲႏွင့္ တစ္ဖြဲ႔ အၿပိဳင္သိုင္းနင္းၾကၿပီဆိုလွ်င္ ပိုလို႔ သာ ဆိုးေတာ့မည္။ မအိမ္ကံက ရြာခံတည္းေက်ာင္း မ႑ပ္ ထဲမွာပဲ ဣေႁႏၵရရ ထိုင္ၾကည့္ေတာ့မည္ စိတ္ပိုင္း ျဖတ္လုိက္ပါ၏။ “တည္းေက်ာင္း”ထဲ ၀င္ထုိင္လိုက္မိလွ်င္လည္း ျပန္ထြက္ ႏုိင္ဖို႔ မလြယ္။ သည္ေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ရာသာ စဥ္းစားရေတာ့သည္။

“လာ လာ သမီးတုိ႔ အိမ္ခဏျပန္ရေအာင္။ ဧည့္သည္ေတြ ရွိေသးသယ္။ ညေနက်မွ ေဒြးအံုကို တစ္ေခါက္လုိက္ ပို႔ခုိင္းမယ္ေနာ္”

ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲကာ မအိမ္ကံ လူအုပ္ကို တုိးထြက္ခ့ဲသည္။ ဘယ္ဘက္တုိးရပါ့။ ရြာေပါင္းစံုက လွည္းေတြက ပြဲေတာ္ကြင္းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေနာက္ဘက္မွ အထပ္လိုက္ ၀ုိင္းပတ္ကာရပ္ထားၾကသည္။ ေပါင္းမိုးလွည္းႀကီးမ်ား ျဖစ္၍ လွည္းတစ္စီးလွ်င္ မိသားစုေတြကလည္း အျပည့္။ ပြဲေတာ္ ကြင္းထဲမွာလည္း ဟုိရြာကသိုင္း၊ သည္ရြာသိုင္း ေျပးၾကည့္ၾကသူေတြ၊ ဟုိမ႑ပ္က ဧယဥ္က်ဴးေကာင္းႏုိးႏိုး၊ သည္ မ႑ပ္က ဧယဥ္က်ဴးေကာင္းႏိုးႏိုးျဖင့္ “တည္းေက်ာင္း” တစ္ေဆာင္က တစ္ေဆာင္ ကူးလူးေနၾကသူေတြ။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အတြင္း သည္ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲေလာက္ စည္ကားသိုက္ ၿမိဳက္သည့္ပြဲ မရွိခဲ့ေၾကာင္း ေရွးမီေနာက္မီ လူႀကီးသူမမ်ား ကပင္ ေျပာစမွတ္ျပဳရပါ၏။

“ဟဲ့ သားအမိေတြ ဧယဥ္က်ဴး မၾကည့္ခဲ့ၾကဘူးလား ဟဲ့”

မအိမ္ကံတို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မလွအံုက ဆီးေမးသည္။ မအိမ္ကံက ပြဲေတာ္ ကြင္းထဲတုိးႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ေၾကာင္းေျပာျပ ေတာ့ မလွအံုက “ကတဲမွေအ၊ ညည္းတို႔မ်ား အျဖစ္မရွိခ်က္ေတာ့။ ငါ့ေျမးေတြ တစ္သက္တစ္ခါ ၾကံဳရသဲ့ပြဲ ျပမွေပါ့ေအ့။ လာ ေဒြးအံု လိုက္ျပမယ္” ဆုိကာ ကေလးႏွစ္ေယာက္လက္ ေဇာင့္ခနဲ ဆြဲကာ ထြတ္သြားေလေတာ့၏။

မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မွာလည္း ရြာလွည္းေတြ အျပည့္။ အိမ္ေပၚ အိမ္ေအာက္ လူမဆံ့လို႔ တခ်ဳိ႕ကို ရက္ကန္း႐ံုထဲမွာပဲ ေနရာခ်ထားရပါ၏။ ထေနာင္းတိုင္က ေရာက္လာၾကေသာ ေဆြမ်ဳိးေတြကခ်ည္း လွည္းေလးစီးတိုက္ဆိုေတာ့ အုိးႀကီးခ်က္ ခ်က္ၿပီး ေကြၽးေမြး ဧည့္ခံေနၾကရသည္။ မလွအံုႏွင့္ ေက်းဥတို႔ မႏိုင္ၾကေတာ့ ၾကည္ေတာ္ကုန္းက မႀကီးႏွင့္ မငယ္တို႔ အဖြဲ႕ကို ေခၚကာ အိုးအပ္ရသည္ အထိ။ မအိမ္ကံတို႔ အိမ္မွ မဟုတ္၊ ရြာလံုးကြၽတ္ အိမ္ေပါက္ေစ့ ဧည့္သည္ မရွိသည့္ အိမ္ရယ္လို႔ မရွိ။ ဧည့္မ်ားမ်ားလာေလ ဂုဏ္ရွိေလ ေအာက္ေမ့ၾကသည္မို႔ မရွိတာ ရွိတာထား တန္းေစ့လမ္းေစ့ လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္၊ ေကြၽးႏုိင္ ေမြးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳတင္ရွာေဖြ ေခ်းငွားေကြၽးၾက၊ ေမြးၾက သူေတြလည္း ရွိပါ၏။ အေ၀းဧည့္ေတြအတြက္ ဇာတ္ပြဲတြင္ ဖ်ာခင္းေနရာ ဦးထားရတာလည္း ရွိေသးသည္။ ဇာတ္က ျမင္းျခံၿမိဳ႕မွ နာမည္ႀကီးဇာတ္ ျဖစ္၍ ထုိဇာတ္မွ မင္းသမီးႀကီး ေအာင္သန္းစိန္က ဧယဥ္က်ဴး အေလာင္းပိုက္ရမွာ ျဖစ္သည္။ ပရိသတ္က ဒါကိုလည္း အားခဲထားၾကပါ၏။

“မအိမ္ကံေရာ ညည္းတုိ႔ ညပြဲၾကည့္ၾကဦးမွာလား”

“မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး အေမ။ အေမ့ေျမးေတြကလည္း အိပ္ၾကမွာပါ။ အေမတို႔ ၾကည့္ၾကပါ”

ကိုေျပသိမ္း၏ မိခင္က ေမးျခင္းျဖစ္၏။ ထေနာင္းတုိင္က ေဆြမ်ဳိးဧည့္ေတြကေတာ့ မအိမ္ကံ အထူးဧည့္ခံစရာ မလိုပါ။ ခင္သီ တစ္ေယာက္ ပါလာတာကိုပဲ အားကိုးရလွၿပီ။ ဖိုးတုတ္တို႔ ညီအစ္ကိုကလည္း ေရစည္လွည္းတုိက္ေနရာက ျပန္မလာၾက။ ဘုန္းႀကီးပ်ံကြင္းမွာ ေသာက္ေရအိုး အလံုး တစ္ရာကို မအိမ္ကံ ကုသိုလ္ယူခဲ့သည္။ ေရအုိးေရာ ေရပါ လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ညေနေစာင္း ေနက်ၿပီဆိုကတည္းက ဒံုးေတြ လႊတ္ၾက ၿပီ။ ဒံုးႀကီးေတြက ဆယ္ေပေလာက္ရွိေသာ ဖေယာင္းတုိင္ ႀကီးမ်ားႏွင့္ပင္တူ၍ ဒံုးလႊတ္သည္ႏွင့္ ပရိသတ္ေအာ္သံႀကီးေတြ ဟိန္းထြက္လာေတာ့၏။ ပြဲကြင္းက ညေနေစာင္းေလ ၿမိဳင္ေလ။ အေ၀းရြာလွည္းတခ်ဳိ႕က ေနခ်ဳိမွေရာက္လာၾကကာ ရြာလမ္း တစ္လမ္းလံုး ဖုန္ေတြ ေသာေသာ ထေနၾကေလ၏။ မလွအံုတုိ႔ တူ၀ရီး တစ္ေတြ ျပန္မလာေတာ့ မအိမ္ကံလိုက္ဖို႔ ျပင္ရၿပီ။

ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ပြဲေတာ္ကြင္းထဲမွာ အရြာရြာက လူႀကီးေတြႏွင့္ အတူ ရွိေနလိမ့္မည္။ ခင္သီကို အေဖာ္ေခၚ ၿပီး မအိမ္ကံ ပြဲကြင္းဘက္ ထြက္ခဲ့သည္။ ပြဲေတာ္ကြင္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ရြာတည္းေက်ာင္းကို တန္းမသြားေသးဘဲ သိုင္း အဖြဲ႕ေတြကို တစ္ဖြဲ႕လွ်င္ ႏွစ္ရာႏႈန္းျဖင့္ အဖြဲ႕ရွိသေလာက္ ဆုခ်ခဲ့ေသးသည္။ ရြာတည္းေက်ာင္း၀မွာလူေတြ ပိတ္ပိတ္ သည္းလ်က္ရွိ၏။ မင္းသမီးႀကီး ေအာင္သန္းစိန္ပင္ ဧယဥ္ က်ဴးေနခဲ့ၿပီ။

“ေၾကာ့ပါေပ့ဘုရာ့ ကန္ေတာ့ကာေလ ပဏာမရယ္နဲ႔ စ်ာပနေတာ္စီမံပံုေကာင္းလုိက္တာက ျပည္တန္တဲ့ အေလာင္း ေဆြးခ်က္ကယ္ျဖာ ေလးမ်က္ႏွာပန္းေတြမံလို႔ နန္းေ၀ယံ႐ႈခ်င္ ဖို႔ တစ္ခန္းသာပ အမ်ားအတိဓဇန႔ဲသဒၶါဗလ၀ အေျခေကာင္း ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရာ့ အားမရွိၾကပါဘု ဒကာ ဒကာမ ေျပရြာအေပါင္း...”

မအိမ္ကံက တည္းေက်ာင္းထဲ မ်က္စိေတာင္းေမွာက္ ရွာရသည္။ ေတြ႔ပါၿပီေတာ္ မလွအံုတုိ႔ တူ၀ရီးေတြ။ စင္အလယ္ တည့္တည့္ေနရာမွာ က်က်နနႀကီး ထုိင္ၾကလုိ႔။ ဇာတ္စင္ေပၚ က မင္းသမီး ဧယဥ္က်ဴးေနတာကို မလွအံုက ေအာက္ကေန မ်က္ရည္တို႔ကာ တုိ႔ကာ ငိုေနေလ၏။ သမီး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းသမီးကို ေငးေနၾကသည္။ မအိမ္ကံက တစ္ဆင့္ တစ္ဆင့္လက္တုိ႔ၿပီး မလွအံုတို႔ တူ၀ရီးေတြကို ပြဲခင္းထဲက ဆြဲထုတ္ရပါ၏။ ကေလးေတြက မျပန္ခ်င္ၾက။

“ေရခ်ဳိးၾကဦးေလ သမီးတို႔ရဲ႕။ ေဒြးအံုလည္း ဧည့္သည္ေတြ ထမင္းေကြၽးရဦးမွာ။ ညက်ေတာ့ ထေနာင္းတုိင္က အေမႀကီးတုိ႔နဲ႔ ပြဲၾကည့္ၾက ဟုတ္လား”

မလွအံုကေတာ့ ဧယဥ္က်ဴးထဲ နစ္ေမ်ာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ က်ရလြန္း၍ထင့္။ ပြဲခင္းထဲက ထြက္လာေတာ့ မ်က္လံုးေတြ နီၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္ ဇိုးတုိးဇတ္တပ္ ျဖစ္ေနေလ၏။ မအိမ္ကံတို႔ ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ သြားသူျပန္သူေတြ အျပည့္။ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ပြဲေတာ္ကြင္းတစ္ကြင္းလံုး ႐ုန္း႐ုန္းရင္းရင္း ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း ညပဲြဦးထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြင္းလည္း ၿငိမ္ေလၿပီ။ ဇာတ္စင္ေရွ႕ ပြဲခင္းကေတာ့ လူမ်ားလြန္း လွ၍ ပြဲခင္းလွ်ံထြက္ေနပါ၏။ ပြဲဆိုင္းက ဧည့္ခံတီးၿပီး၍ ပြဲထြက္ခရာ သံုးႀကိမ္မႈတ္ေလၿပီ။ အားလံုးက ျပည္ဖုံးကား ႀကီးဆီမွာ အာ႐ံုေတြရွိေနၾကပါ၏။

ထုိစဥ္မွာပင္...။
ရြာကင္းဆီက သံေခ်ာင္း ေမႊသံႀကီး ၾကားလုိက္ရေလသည္။ တစ္ကင္းမွ တစ္ကင္းကူးသြားေသာ သံေခ်ာင္း ေမႊသံေတြက ကမၻာပ်က္ေတာ့မလား မွတ္ရပါ၏။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)




ခင္ခင္ထူး