မအိမ္ကံ(35)

“ျမတေလးတဲ့။ တို႔နဲ႔တူမ ၀မ္းကြဲေလာက္ ေတာ္တယ္။ သူ႔အစ္မက စိန္တေလးတဲ့။ စိန္တေလးက ပိုၾကည့္ေကာင္းေသး။ အခုက စိန္တေလး ခရီးသြားေနလို႔ ျမတေလး ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ခိုင္းရတာေလ”

အို လြယ္လိုက္ၾကတာ။ သည္လို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ၿမိဳ႕ဆိုတာနဲ႔ပဲ အ႐ိုးအဆက္ ပ်က္ရေရာတဲ့လား။ ဥစၥာေပါ ႐ုပ္ေခ်ာ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္႐ံုနဲ႔ပဲ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ ဖက္စိမ္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ရေရာတဲ့လား။ မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာေတာ့ သည္ေလာက္မလြယ္ပါ။ မအိမ္ကံတို႔ရြာမွ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ရြာမွာမဆို လိုခ်င္ေလာက္မွ လူေကာက္ရ ဆိုတာမ်ဳိးမရွိ။ ထံုးမီစံက် အေၾကာင္းလွသူမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ခြင့္ရသည္။ သည္လိုပဲ ရွိရမွာေပါ့။

“တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ မအိမ္ကံရယ္။ ႐ိုးရာဓေလ့ ထံုးစံ ေတြဆိုတာက အဓိပၸာယ္ မရွိတာ။ အက်ဳိးအေၾကာင္း မရွိတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေရွးလူႀကီးေတြက အရွည္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ရပ္ဓေလ့ ရြာဓေလ့ လူ႔စည္းကမ္းကို မအိမ္ကံတို႔ ရြာေတြမွာ သည္လိုဓေလ့ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ေနၾကတာ မ်ားျဖင့္ အလြန္အားရမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အက်င့္သီလကို ရင္စည္း ခါး၀တ္လုိျမဲၿမံေအာင္ ထိန္းကြပ္ေပးတဲ့ သေဘာပဲေလ”

ပြဲကေတာ္ႀကီးက မအိမ္ကံတို႔ မိသားစုကို ေကြၽးေမြးၿပီးမွ သြားေစသည္။ အလွဴက ပိုေသာ ဟင္းေကြၽး ဟင္းရံမ်ားႏွင့္ မုန္႔ေတြပါ ခ်ဳိင့္ႀကီး ခ်ဳိင့္ငယ္ျဖင့္ ထည့္သို ေပးလိုက္ေသးသည္။ ျမင္းျခံႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ မေ၀းလွသည့္ အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခုိင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အလွဴသိမ္းကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားက ပြဲကေတာ္ႀကီးမွာ မအိမ္ကံတို႔ လွည္းထြက္ခါနီးမွာ လာႏႈတ္ဆက္ျပန္ပါ၏။

“ကိုင္း သြားၾကေရာ့ သားအဖတစ္ေတြ။ ၀တၱရားမ်ား မေက်ရင္လည္း သည္းခံၾကပါ။ မပန္း႐ံုကိုလည္း ေျပာလိုက္ပါေနာ္။ စစ္ခိုခဲ့ရတဲ့ေက်းဇူး အထူးတင္လ်က္ပါလို႔။ အလွဴ တစ္လွဴသာ ေျပာတယ္။ အလုပ္ေတြကလည္း ကိုယ္မပါရင္ မၿပီးရတာခ်ည္းျဖစ္ေနပါတယ္”



“မအိမ္ကံတို႔ကေတာင္ အားနာေနသာပါရွင္။ အလုပ္ မ်ားမွန္းလည္း သိပါရဲ႕။ ကိုင္း သြားၿပီေနာ္။ ေဒၚေဒၚ”

“သြားၾကေရာ့။ ေအာ္ ဒါထက္ မအိမ္ကံေရ”

ပြဲကေတာ္ႀကီးက လွည္းရံတိုင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဆုပ္ၿပီး မအိမ္ကံနားနားကပ္ၿပီး စကားေျပာဖို႔ ျပင္သည္။ မအိမ္ကံ ကအနားကပ္ေပး လိုက္ေတာ့မွ ခပ္တိုးတိုးဆိုပါ၏။

“ဟိုဘက္ရြာေတြမယ္ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါေတြ ျဖစ္ေနၾက တယ္လို႔ ပဲလွည္းေတြလာလို႔ ၾကားရတယ္။ ဥတုကလည္း ျပင္း။ တြင္းေရ၊ ကန္ေရေတြကလည္းခန္းတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေရာဂါဘယေတြ ဂ႐ုစိုက္ၾကကြယ့္။ ေက်ာက္ႀကီးေရာဂါနဲ႔ ပ်က္စီးၾကသတဲ့။ မပ်က္စီးေတာ့လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသတဲ့။ သည္ေရာဂါ၀င္ရင္ တစ္ကိုယ္လံုး မီးက်ီး မ်ားအံုထားသလို ပူေတာက္ေနေတာ့တာတဲ့။ ကိုင္း ကိုင္း။ သြားေရာ့ သြားလမ္းသာ ျပန္လမ္းေခ်ာ၊ ေဘးရန္မွန္သမွ် ပိန္းၾကာရြက္ ေရမတင္သလို စင္စင္ႀကီးေလွ်ာက်ၿပီးလွ်င္ ခ်မ္းသာသုခအ၀၀ ျပည့္စံုၾကပါစီ”

“ေပးသဲ့ဆုနဲ႔ တလံုးတ၀တည္း ျပည့္ပါရစီ”

လွည္းထြက္လာေတာ့ မြန္းတိမ္းစ အညာေႏြေနကပူ ျပင္းလြန္းလွပါ၏။ မအိမ္ကံက ၾကက္ဆင္ဖဲထီးကို ဖြင့္ကာ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကက္သားအုပ္မ အေတာင္ႏွင့္ သိမ္းသလို သိမ္းအုပ္ရင္း ေဆာင္းေပးခဲ့သည္။ ထေနာင္းပင္ေတြကေတာ့ ေနပူက်ဲ ေတာက္ေတာက္မွာ အ၀ါႏွင့္ အစိမ္း။

“ဘယ္ႏွယ့္တုံး ေမာင္ကံႀကီးေမာင္ရဲ႕။ တိုင္းျပည္လည္း လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွပဲ။ ဒါေပသိလို႔ ဗမာျပည္မွာ နာရီေတြကမ်ား ဆိုသာလို အသင္းအပင္းေတြက မ်ားလွသေကာ ေမာင္ရဲ႕။ ငါတို႔ျဖင့္ ဘယ္လမ္းဘယ္ပန္းနဲ႔ ဘယ္ခရီး ဘယ္ထီးနဲ႔လို႔ေတာင္ မေတြးတတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ”

ထေနာင္းတိုင္မွာ ေနခဲ့ရသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္မွာ လူသူေလးပါး စည္ကားလွပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုေျပသိမ္း၏ ဖခင္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း အသက္အရြယ္ရရွာၿပီ။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေရေႏြးပြဲႀကီးခင္းကာ လက္ဖက္ပဲေၾကာ္ အစံုအလင္ျဖင့္ လာသမွ် လူေတြကို ဧည့္ခံေလ့ရွိသည္။ ထေနာင္းတိုင္ ရြာႀကီးမွာ ပညာတတ္ေတြ ထြက္သည့္အျပင္ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စား သူေတြလည္း မ်ားလွပါ၏။ သည္အထဲမွာ ကိုကံႀကီးေမာင္ ဆိုသူႏွင့္ ကိုေျပသိမ္းက ပုလဲနံပ သင့္လြန္းလွသည္။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ေျပာႏိုင္တာပါ သကဲ့သို႔ အေျပာအေဟာလည္း ေကာင္းလွေပရာ နားေထာင္ရ သူမ်ားအဖို႔ တ၀ါး၀ါး ပြဲက်ရတာမ်ဳိးရွိသလို “ေတာက္” ထေခါက္ရေလာက္ေအာင္ ေသြးထိုးေပးႏိုင္စြမ္းလည္း ရွိသူျဖစ္၏။ ေခတ္ပညာတတ္လည္း ျဖစ္ျပန္၊ လူလံုး လူဖန္ေကာင္းေကာင္း ႐ုပ္ရည္ သန္႔သန္႔မြန္မြန္လည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ယံုၾကည္ ကိုးစားေလာက္သည့္ လူလည္းျဖစ္ပံုရသည္။ စကားေျပာလွ်င္ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးကာ ေျပာတတ္သည္။ ပင္၀ါႏုေရာင္ လည္ေခါင္းတံုး အကႌ်ကို အျမဲ၀တ္သူျဖစ္ၿပီး ျမင္းျခံေခ်ာင္းေဒါင္းထည္ ပုဆိုးနီ နက္စင္းကို မခြၽတ္တမ္း ၀တ္တတ္သည္။ ပိုလိုစီးကရက္ တခဲခဲႏွင့္ အိတ္ကပ္ထဲမွာလည္း စီးကရက္ဘူးက အျမဲပါတတ္ပါ၏။

ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္ကို မနက္တိုင္း ေရာက္လာတတ္သူ မ်ားမွာ ေက်ာင္းဆရာ ကိုလွေအး၊ ပန္းထိမ္ဆရာ ကိုဘညိဳ၊ ၀တ္လံုေတာ္ရ ဦးမူ၊ ကုလားကုန္သည္ ဦးအီစမိုင္၊ ေဆးလိပ္ ခံုပိုင္ရွင္ ကိုသန္းျမ စသူတို႔ျဖစ္၏။ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း လာေရာက္တတ္ၾကၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ အျငင္းအခုန္မ်ားျဖင့္ ရန္မ်ားထ ျဖစ္ၾကေတာ့မလား မွတ္ရသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာသာ အေနမ်ားသည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီးေတြ၊ ေယာင္းမ၀မ္းကြဲေတြ၊ ေဆြနီးမ်ဳိးနီးေတြ သာမက ထေနာင္းတိုင္ ရြာခံေတြကပါ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိေတြ ေရာက္လာၾက ကတည္းက တ႐ုန္း႐ုန္း ရွိေနၾကပါ၏။ ဖိုးကူးပင္ ခင္သီႏွင့္ ေရာ၍ ထမင္းေခ်ာင္ ေရာေယာင္ ၀င္ေနရသည္။ မီးဖိုေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးႀကီး တဗြမ္းဗြမ္း ဆူေနေအာင္ မီးထိုးရတာကပင္ တစ္လုပ္။ ဖိုးကူးကပင္ ညည္းယူရေတာ့သည္။

“ေသာက္လိုက္ၾကသဲ့ ေရေႏြးဗ်ာ။ သူတို႔မွ အာေခါင္ မပူသယ္။ လက္ဖက္ကလည္း ကန္ေတာ့ပြဲျပင္သဲ့ ဇလံုႀကီးနဲ႔ သုပ္ရတာဗ်ဳိ႕ ရက္စက္သယ္”

“ေနစမ္းပစီ ဖိုးကူးရယ္။ လက္ဖက္ေတြ တြင္တြင္စား ေရေႏြးေတြ တြင္တြင္ေသာက္။ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ေတြ။ အစ္ကိုေလးကိုယ္က ဆင္သြားရာက်ားေခ်ာင္း။ လူလုိက္ရွာေန သာေလ။ မမကံ ေယာက္်ားလည္း ဖေအ့ေသြး ပါသေတာ့္။ ေပါ့ ေပါ့ မမွတ္နဲ႔ေနာ္”

ခင္သီေျပာလည္း ေျပာစရာ။ မအိမ္ကံကေတာ့ ရယ္ေနလိုက္ပါသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းလို ေခ်ာင္က်က်ရြာကေလးမွာ သည္လိုစကားေတြ ေျပာမည့္သူ မရွိေတာ့ ကိုေျပသိမ္းမွာ ထေနာင္းတိုင္ လာၿပီး အတိုးခ် ေျပာေနသလား ထင္မိပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မိသူ႔ဘ၊ သူ႔ရြာ သူ႔ေျမ သူ႔လူေတြႏွင့္ ကိုေျပသိမ္း ေပ်ာ္ေန ပံုရတာကိုပဲ မအိမ္ကံ ၀မ္းသာရသည္။ ကိုေျပသိမ္း မေျပာပါႏွင့္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကပင္ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ရြာထဲ သြားလည္ၾကရတာလည္း အေမာ။ တစ္အိမ္ မဟုတ္ တစ္အိမ္က ေခၚသြားၾကတာ ဆိုေတာ့ လက္သာရာပါ ေနၾကသည္။ ရာသီကလည္း ပူျပင္းလြန္းသျဖင့္ ေန႔လယ္ ေန႔ခင္းေတာ့ ျပန္ပို႔ပါ ေျပာရပါ၏။

“က်ဳပ္တို႔ရြာက သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးပါ့ရွင္။ သူတကာ့ ရြာေတြ ပူလွပူလွနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ထေနာင္းတိုင္ ပူခ်ိန္ မရလိုက္ေပါင္။ ျမင္းျခံနဲ႔ ေတာင္မတူဘူး။ ျမင္းျခံကဟာေတြ က်ဳပ္တို႔ ရြာေရာက္ရင္ ေအးၾကလြန္းလို႔တ့ဲ။ ေနၾကစမ္းပါစီ မအိမ္ကံရဲ႕”

ထေနာင္းတိုင္ရြာသူေတြ ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာကိုလည္း ေျပာေတာ့ မေျပာသာပါ။ ထေနာင္းတိုင္က ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းထက္ အရိပ္အခက္မ်ားသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္နီးသည့္ ရြာႀကီးဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေသြး ၿမိဳ႕ရည္ရွိသကဲ့သို႔ ေတာရိပ္ ေတာေရာင္လည္း မလြတ္ခ်င္။ မအိမ္ကံက အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ပ်င္းလာသည့္အခါ အေပၚထပ္ စကား၀ိုင္းကို တက္သြားေလ့ရွိ၏။ တက္သြား တိုင္းလည္း ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ပန္းထိမ္ဆရာတို႔ျငင္းခုန္ေန တာေတြပဲ ၾကားရပါ၏။

“ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဆိုတာက ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက စစ္ပညာေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ တပ္ဖြဲ႕ခဲ့တာဗ်။ ၿမိဳ႕ေစာင့္ နယ္ေစာင့္သူတို႔ ရွိတာ။ သည္အထဲမွာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ လည္းပါသဗ်ာ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလည္းပါသဗ်ာ။ ဆိုရွယ္လစ္ ေတြလည္းပါသဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ ခင္ဗ်ားကခုမွထၿပီး ဒါေတြ ေျပာေနရသာတုံး”

ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးကတည္းက အဂၤလိပ္ျပန္ အ၀င္မွာ ႏိုင္ငံေရး အသိေတြ ပိုနားလည္လာၾကသည္။ ဖဆပလ၊ ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ၊ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္၀ါဆိုတာေတြ ၾကားခဲ့ၾကရသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာလည္း အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္၊ အလံနီကြန္ျမဴ နစ္တို႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ အခ်င္းခ်င္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ငယ္က်ဳိး ငယ္နာေဖာ္ၾကတာမ်ားကလည္း ထေနာင္းတိုင္အိမ္ႀကီးေပၚမွာ ထြက္ေပၚလ်က္ရွိေလၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ေပၚလာေသာ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး ပါတီဆိုတာကလည္း ရွိခဲ့ပါေသးသည္။ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အတူ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးခဲ့ၾကသည္။ အခုလည္း လြတ္လပ္ေရးရတာပင္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး စကားေတြက ေျပာေနၾကရတုန္းပဲလား။

“ေျပာရမွာေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔က ပါးစပ္ကေျပာေနတာ။ တိုင္းျပည္က ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔က အေဟာ အေျပာေကာင္းတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကို က်ဳပ္တို႔က ယံုဖို႔ခက္တယ္။ ဘာထူးသလဲ။ လက္၀ဲ ညီညြတ္ေရးဆိုတာ ေတြလည္း ဘာညီညြတ္ၾကလို႔တံုး”

ကိုေျပသိမ္းက ပန္းထိမ္ဆရာစကားကိုေထာက္ခံသည္။
“ဒါလည္းဟုတ္တာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ၿမိဳ႕နဲ႔ၿမိဳ႕ရိပ္မွာ ေနၾကလုိ႔ကိုး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာေတြမွာ လူစိမ္းလာရင္ေၾကာက္ ေနရတာဗ်။ ေတာသူေတာင္သားေတြမွာ ခင္ဗ်ားတို႔အိပ္သလို မအိပ္ၾကရဘူး။ ရြာေတြမွာ အလွဴကေလးမွ မလွဴ၀ံ့။ ပြဲကေလးမွ မၾကည့္၀ံ့။ မဲေၾကးေတာင္း၊ ဆက္ေၾကးေတာင္းနဲ႔။ လုပ္ေသနတ္နဲ႔ ဓားျပကအစ ေၾကာက္ေနၾကရတယ္။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြက ေနတတ္ေအာင္ ေနေနၾကရတာ။ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ ၿမိဳ႕မွာက ရာထူးယူမယ္။ အခြင့္ အေရးယူမယ္။ အာဏာယူမယ္။ ဆင္းရဲတုန္းက အတူတူ အဆင္းရဲခံခဲ့ၾကေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကာမွ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေနၾကတယ္။ သံသယေတြ မ်ားေနၾကတယ္။ ၀ါဒေရး ထက္ ပုဂၢိဳလ္ ဂိုဏ္းဂဏေရးေတြက မ်ားေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရြာေတြမွာ မိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ မီးခြက္မႈတ္ ေနၾကရတယ္”

ကိုေျပသိမ္း ေျပာေနတာကို မအိမ္ကံေငးၿပီး နားေထာင္သည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ ေဇာင္းခ်မ္းကုန္းဘက္ တစ္ေၾကာရြာေတြမွာ ညရယ္လို႔ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ၾကရ။ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရသည့္ ညေတြပင္မ်ားခဲ့သည္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူ႔ကို ပစ္ေနတာမွန္းပင္ မသိရေတာ့။ ရြာေတြမွာ လည္း သူတစ္ဖက္ ကိုယ္တစ္ဖက္၊ သူ႕အုပ္စု ကိုယ့္အုပ္စုေတြ မ်ားလာသည္။ ရြာကို တရားလာေဟာသူေတြလည္း ရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္းလိုလူကပင္ ငါေတာ့အသက္စြန္႔ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့တာေတာင္ မွားေနၿပီလားလို႔ ညည္းရွာပါ၏။

“ဖဆပလ အစိုးရကေကာ ဘာထူးတံုး။ အိမ္ကေလးရယ္၊ ယာသမားကိုင္းသမားမ်ားခမ်ာ ေအးေအးမေနၾကရဘူး။ ေရကန္တူးလိုက္ရ၊ ကန္ဆည္လိုက္ရ၊ ကဆိုလို႔ကၾကရ၊ တီးဆိုလို႔ တီးၾကရ။ စိတ္မခ်မ္းသာဘဲ လုပ္ေနၾကရတာန႔ဲ ၿပီးေနရတယ္။ စပါးေရာင္းၿပီးေတာ့လည္း သူခိုးဓားျပေဘးက မလြတ္ေတာ့ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ကင္းေစာင့္ ေနၾကရတာက ပိုေသး”

သည္စကားမ်ဳိး ကိုေျပသိမ္း မၾကာခဏ ေျပာတာကို လည္း မအိမ္ကံ သတိရသည္။ စပါးေစ်း၊ ပဲေစ်း၊ ၀ါေစ်းေတြ က်လာလို႔ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း မေကာင္းတာေတြ ၾကံဳရပါ၏။ သီးႏွံေပၚခ်ိန္မို႔ အလွဴႀကီး ေပးရာမွာေတာင္ ဓားျပအတိုက္ခံ ရတာေတြလည္းမ်ားၿပီ။ ၿမိဳ႕ကရဲသားေတြ အေစာင့္ေခၚၿပီး အလွဴလုပ္ရတာမ်ဳိးအထိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက ႏိုင္ငံေရး နားမလည္ေသာ္လည္း စီးပြားေရးေတာ့ တီးမိေခါက္ မိရွိပါ၏။ ေနျမဲတိုင္းေန၊ လုပ္ျမဲတိုင္း လုပ္ေနၾကရေသာ္လည္း မဖူလံုၾကသည့္ ဘ၀ေတြကို မအိမ္ကံ ျမင္ခ့ဲရလွၿပီ။ ၾကံဳခ့ဲရလွၿပီ။

အိမ္ႀကီးေပၚမွာ တစ္ေယာက ္တစ္ေပါက္စကားေတြ ေျပာၾကတာ ေမာလာေတာ့မွ လူစုကြဲေတာ့သည္။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ကေတာ့ သူတကာ ျပန္လို႔ေတာင္မျပန္။ ကိုေျပသိမ္းအေဖက ဆြဲထားတတ္သလို ကိုေျပသိမ္းကလည္း ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ေလေပးေျဖာင့္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မအိမ္ကံ သေဘာေပါက္သေလာက္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအေၾကာင္းေတြ မ်ားသည္။ မအိမ္ကံကေတာ့ ဖဆပလလည္း မသိ။ ကြန္ျမဴ နစ္ အျဖဴအနီဆိုတာလည္း မသိ။

ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တို႔ ဆိုရွယ္လစ္တို႔ ဆိုတာေတာ့ ေ၀းလာေ၀းကေရာ။ မအိမ္ကံ နားလည္တာ တစ္ခ်က္ပဲရွိသည္။ ကိုေျပသိမ္း အခ်ဳိးေျပာင္းလာတာကိုျဖစ္ပါ၏။ ထေနာင္းတိုင္ေရာက္ေနသည့္ ေလး၊ ငါးရက္ အတြင္း ကိုေျပသိမ္းစကားေတြ ေျပာလြန္းသည္။ ေျပာသမွ်လည္း ေအးေအးသက္သာမရွိ။ တစ္ခါတစ္ရံ အခန္႔မသင့္ သူႏွင့္ေတြ႕ လွ်င္ ပို၍ပင္ ဆိုးေတာ့သည္။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရွိလာတာကို မအိမ္ကံ အံ့ၾသရသည္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုလာသည့္ ဧည့္သည္ကို မေအာ္ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာရသည္အထိပင္။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ႏွင့္ေတာ့ အဆင္ေျပပါ၏။ တစ္သေဘာတည္း ရွိပံုရသည္။

“ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဆိုတာ သတိရပါဦးမွေပါ့ အစ္ကို။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ကဖိ ေျပာေနတာက်ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ အစ္ကိုတို႔ဟာက ကေန႔ ျငင္းခုန္ေအာ္ဟစ္။ ေနာက္မနက္က်ေတာ့ အေကာင္း။ ဒါနဲ႔မ်ား အစ္ကိုရယ္ ျဖည္းျဖည္းသက္သာရွိပါမွေပါ့”

သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့ ကိုေျပသိမ္းကေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ရွိရွာပါ၏။ ညပိုင္း ဧည့္သည္ေတြ မရွိေတာ့လည္း သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနတတ္ၾကသည္။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း ကိုျပန္ၾကမည့္ရက္က ကိုကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ႀကီး ေပၚကမဆင္း တိုးတိုးတိုးတိုး လုပ္ေနလို႔ မအိမ္ကံကိုယ္တိုင္ စကား ၀င္ျဖတ္ရပါ၏။ ဒါေတာင္ ကိုကံႀကီးေမာင္က ကိုေျပသိမ္းကို တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ ေနခဲ့ပါဦးလုပ္ေနလို႔ ေတာင္းပန္ရသည္။ မအိမ္ကံတို႔ သားအမိခ်ည္း ရြာျပန္လႊတ္ ရန္ျဖစ္၏။ ကိုေျပသိမ္းအေမက လက္မခံပါ။ သားျဖစ္သူကို မိသားစုႏွင့္ ျပန္ေစခ်င္သည္။

“မင္းတို႔သားအဖမလည္း ကံႀကီးေမာင္ကို ဓာတ္စာလုပ္ ေနၾကသာေပါ့ေလ။ ေမာင္ႏွင္းေရ ငါရင္ေလးေသးသယ္။ မင္းျပန္သြားရင္မင္းအေဖ လူတ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ က်န္ရစ္မွာ”

မိခင္ျဖစ္သူက ကိုေျပသိမ္းကို ေမာင္ႏွင္း(သက္ႏွင္း)ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္၍ က်န္လူစုကေတာ့ သခင္နာမည္ ေမာင္ေျပသိမ္း လို႔ပဲေခၚတာ မအိမ္ကံ သတိထားမိသည္။ ကိုကံႀကီးေမာင္က ကိုေျပသိမ္းကို တားမရေတာ့ က်ဳပ္ေဇာင္းခ်မ္းကုန္းကို လာခဲ့မယ္ ဆိုေလ၏။ မအိမ္ကံပင္ ျပံဳးမိရသည္။ အေတာ္ဇြဲႀကီးတဲ့ လူ။ ကိုကံႀကီးေမာင္ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ ပါလာတာကိုလည္း ကိုေျပသိမ္းေက်နပ္ေနပံုရပါ၏။ အျပန္ လွည္းေပၚမွာပင္ ဖတ္လိုက္လာခဲ့သည္။ စာအုပ္ထဲ စိတ္ပါေနေတာ့ ဇနီးကိုလည္းေမ့၊ သမီးေတြကိုလည္း သတိမရေတာ့။ စကၠဴေတြ ၀ါးစားေတာ့မည့္အတိုင္း မ်က္လံုး စိုက္ထားလိုက္တာ စကားရယ္လုိ႔လည္း မထြက္၊ ေဘးဘီကိုလည္း မၾကည့္။

“သားအဖတစ္ေတြ ခရီးသြားရတုန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မရွိဘူး။ ဖတ္လိုက္ရသဲ့စာ။ သည္လိုမွန္းသိ ထေနာင္းတိုင္ မွာထားခဲ့ရ အေကာင္းသား”
မအိမ္ကံ ခနဲ႔ေတာ့မွ စာအုပ္ကို ပိတ္ကာျပံဳးျပသည္။

မအိမ္ကံ ပါးကေလးကို ဆြဲလိမ္သည္။
“မအိမ္ကံကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးစမ္းပါ အစ္ကို။ ငယ္ငယ္တုန္းက အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ သင္ေပးဖူးလို႔ အနည္း အက်ဥ္းေတာ့တတ္ပါရဲ႕။ အဲသလို အဂၤလိပ္ဘိုးအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္ၾကည့္ခ်င္လို႔။ ဘာေတြမ်ားေကာင္းလို႔လဲဆိုတာ ဖတ္လိုက္ ခ်င္စမ္းလို႔ပါ”

“၀တၳဳ မဟုတ္ပါဘူး အိမ္ကေလးရဲ႕။ ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္ေတြပါ”

“ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ၊ ဟုတ္လားအစ္ကို”

ဆင္ေပါက္ေကာက္ ႐ိုးခိုးစားျပန္ပါပေကာလား။ သည္ဘ၀ႏိုင္ငံေရးက လြတ္ပါဦးမလား။ မင္းတိုင္း ဆယ့္ႏွစ္မႈေပြလို႔ ေရထမ္းကာမွ ေရအိုးကြဲရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးကို မအိမ္ကံ ေၾကာက္လွၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းက လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာက္ပိုင္း အစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါ၏။ မအိမ္ကံ ေက်ာင္းကေလးသည္ပင္ အစိုးရေက်ာင္းစာရင္း၀င္ ခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေတာ္ဆိုသည့္ဂုဏ္၊ စာသင္ေက်ာင္း အစ္မဆိုသည့္ ဂုဏ္ျဖင့္ ေအးေအးလူလူ ရွိခ်င္လွၿပီ။ သမီးႀကီးပင္ ေျခာက္ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ မအိမ္ကံတို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္ အသက္ေတြ မငယ္ၾကေတာ့။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ဆိုလွ်င္ပင္ သမီးႀကီးအရြယ္ ေရာက္ၿပီ။ သည္သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ဂြမ္းလိုႏု၊ ဆီလို အု႐ံုသာရွိေတာ့တာ မဟုတ္လား။

မအိမ္ကံက စာအုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ခ်င္းေကာက္ကိုင္ ၾကည့္သည္။ စာအုပ္ေတြက ေလးသားပါလား။ အားလံုး ေျခာက္အုပ္။ အဖံုးမွာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႏွင့္ လူပံုတစ္ပုံပါသည္။ က်န္တာ ဘာမွန္းမသိ။ မအိမ္ကံက စာအုပ္ေတြကိုျပန္ခ်လိုက္ ရင္းသက္ျပင္းတစ္မခ်မိရပါ၏။

“မမကံ အဂၤလိပ္စာသင္ရင္ က်ဳပ္ပါေရာသင္လိုက္ခ်င္ စမ္းဗ်ာ။ က်ဳပ္ဆရာေလးလို အဂၤလိပ္ဘိုးအုပ္ေတြ ဖတ္ခ်င္သာ မမကံရ”

ဖိုးကူးက ဘာမွန္း ညာမွန္းမသိ ၀င္ေျပာလိုက္သျဖင့္ မအိမ္ကံက ဖိုးကူးေခါင္းကို ေဒါင္ခနဲ ေခါက္လိုက္ေလ၏။ ကိုေျပသိမ္းက တဟားဟား ရယ္ေလသည္။

ထေနာင္းတိုင္က ျပန္ေရာက္ကတည္းက မအိမ္ကံ မနားရေတာ့ပါ။ ထြန္ခ်ိန္၊ ယက္ခ်ိန္၊ မ်ဳိးေရြးၾကခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေတာအလုပ္ထဲလည္းပါရ၊ ရက္ကန္း႐ံုလည္း ၀င္ရႏွင့္ ဖတ္ဖတ္ ေမာရေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မို႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ထိန္းရင္း စာအုပ္ဖတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့ ၏။ ၀ါေစ်းေတြ က်ေသာ္လည္း ရက္ကန္းထည္ေတြက ရက္မ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အမွာအယူမ်ားသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးတာ ငါးႏွစ္ခန္႔ ၾကာၿပီဆိုေသာ္လည္း အေရာင္းအ၀ယ္ ေစ်းကြက္ေတြ ကေတာ့ မၿငိမ္ေသး။ သည္ဘက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္က်မွ ေစ်းစည္လာခဲ့သည္။ စစ္ႀကီးအတြင္း အစစအရာရာ ရွားပါးခရာမွ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ကုန္ပစၥည္းေတြ အေရာက္အေပါက္ အကူးအလူးမ်ားလာခဲ့သည္။ ျမင္းျခံဆိပ္ကမ္းတြင္ ဆိုက္ကပ္ လာၾကေသာ အနယ္နယ္မွကုန္မ်ား အေရာင္းအ၀ယ္ လိုက္လာ သကဲ့သို႔ ျမင္းျခံနယ္ထြက္ကုန္ေတြကလည္း အထြက္အျပဳ ေကာင္းလွသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ျဖစ္၍ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ အထည္အလိပ္မ်ဳိးစံုေတြ ၀င္ၾကၿပီဆိုေသာ္လည္း ျမန္မာ ခ်ည္ထည္ေတြကေတာ့ အသံုးတြင္ေနတုန္းပင္။ အထူးသျဖင့္ ဖ်င္ပင္နီေခ်ာေတြဆိုလွ်င္ မအိမ္ကံ ကိုယ္ပိုင္ တံဆိပ္ထိုးကာ ေရာင္းခ်ရာမွ မအိမ္ကံထည္ဟူ၍ နာမည္ရလာခဲ့သည္။

သည္ရက္ေတြထဲမွာ ကိုေျပသိမ္းကလည္း မႏၲေလးကို ခ်ည္ခင္ေတြ၊ ဆိုးေဆးေတြ အ၀ယ္ထြက္ရတာေတြ ရွိလာပါ၏။ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ႏွင့္ဆိုေတာ့ အခါခပ္သိမ္းေတာ့ လုပ္မေပးႏိုင္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကေလးမွာ လွစ္ခနဲ ေျပးရျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ မႏၲေလးအထိ တက္ရမွာဆိုေတာ့ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ ရွိသူကို လႊတ္ရျခင္းျဖစ္၏။ ကိုေျပသိမ္းက မႏၲေလးစာပံုႏွိပ္ စက္တစ္ခုတြင္ မအိမ္ကံ၊ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္း၊ ျမင္းျခံ ဆုိသည့္ တံဆိပ္ကေလးေတြ ႐ိုက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ စာတန္းေအာက္က ပင္ျဖဴခ်ည္ေခ်ာထည္၊ ပင္နီခ်ည္ေခ်ာထည္၊ ေဆးခုိင္အာမခံသည္ စသည္ျဖင့္ ႐ိုက္ထားေသးသည္။ တံဆိပ္ကေလးပါ ေတာ့ အထည္ေတြမွာ အာ႐ံုတစ္မ်ဳိးရသြားသလို ခံစားရသည္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာႏွင့္ မမစိမ္းျမ တို႔ ရြာကိုျပန္လာၾကသည္။ အစ္ကိုတို႔မွာ သားသမီးမေပၚ ေပါက္တာကိုေတာ့ မအိမ္ကံ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါ၏။ မမစိမ္းျမက ရြာမွာေနတုန္းကလို မဟုတ္။ နဂိုေခ်ာေခ်ာသူ ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေသြး ၿမိဳ႕ေမြးကေလးေပါက္လို႔ ၿမိဳ႕ထည္ကေလး ေတြႏွင့္ လိုက္ဖက္လွပါ၏။ မမစိမ္းျမက မအိမ္ၿမိဳင္ႏွင့္ မအိမ္ခိုင္ကိုၾကည့္ရင္း အံၾသေနသည္။

“ငါ့ညီမရယ္ ကံေကာင္းလိုက္တာေအ၊ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ဆိုေတာ့ အေဖာ္ရတာေပါ့။ ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတုိင္ ပင္ေပါ့ဟယ္၊ မအိမ္ကံ အစ္ကိုက ကေလးလိုခ်င္သာ ႐ူးလို႔။ မမစိမ္းျမလည္း ႐ုကၡစိုးမွာ ဆုပန္ရသာနဲ႔ ေညာင္ပင္ေအာက္က မထြက္ရပါဘူးေအ”

မမစိမ္းျမ စကားေၾကာင့္ မအိမ္ကံစိတ္မေကာင္းသည့္ ၾကားက ရယ္မိသည္။ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာက တူမႏွစ္ ေယာက္ကို အေတာ္ခ်စ္ရွာပါ၏။ အေမပန္း႐ံုႏွင့္ အစ္မလွအံု တို႔ကေတာ့ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ အသားေတြမည္းကာ လူပံု ၾကမ္းသြားတာကို ေျပာမဆံုးၾက။ အစ္ကို ရြာျပန္မလာတာ ၾကာၿပီ။ အစ္ကို႔ကိုျမင္ေတာ့ အေဖကို သတိရကာ မ်က္ရည္ က်မိ၏။ လြတ္လပ္ေရးရလွ်င္ တပ္ကထြက္ၿပီးရြာမွာ အေျခ ခ်ေတာ့မည္ဟု ဆိုခဲ့ေသာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္မ်ား တပ္က မထြက္ေသးတာပါလိမ့္။ မမစိမ္းျမခမ်ာလည္း ကိုယ့္ မ်ဳိး ကိုယ့္ေဆြေတြၾကား ရြာေျချပန္ကပ္ခ်င္ရွာလိမ့္မည္။ အစ္ကို ေမာင္ျမတ္သာက ကိုေျပသိမ္းကိုေမးလို႔ မႏၲေလးသြားေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ ထုိညက ထမင္းစားၾကၿပီးေနာက္ စကားေတြ ညဥ့္နက္ေအာင္ ထိုင္ေျပာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ စားပြဲေပၚမွာ ကိုေျပသိမ္းဖတ္သည့္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ ေတြ႕ေတာ့ ေမာင္ျမတ္သာ မ်က္ႏွာသုန္မႈန္ သြားခဲ့ေလသည္။

“ကံကေလး ဒါဘယ္သူ႔စာအုပ္ေတြလဲ”

“ကိုေျပသိမ္းစာအုပ္ေတြ အစ္ကိုရဲ႕။ ထေနာင္းတိုင္က ကိုကံႀကီးေမာင္က ထည့္ေပးလုိက္တာ”

“ကံႀကီးေမာင္ ဟုတ္လား၊ အစ္ကို မသိပါလား”
“ထေနာင္းတုိင္ကပဲ အစ္ကို၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“မျဖစ္ပါဘူး။ ေမာင္ေျပသိမ္း ဘယ္ေန႔ျပန္ေရာက္မွာလဲ”

“မနက္ျဖန္ေတာ့ ေရာက္ေကာင္းပါရဲ႕”

မအိမ္ကံကေတာ့ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ မ်က္ႏွာမႈန္ သြားတာကို သတိထားလိုက္မိသည္။ ဘာစာအုပ္ေတြမ်ားမို႔ပါ လိမ့္။ အစ္ကိုျမတ္သာက ဘာမွေတာ့ ဆက္မေျပာပါ။ ေျပာစ ရာေတာ့ ရွိပံုရသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန ပိုင္းမွာ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ျမတ္သာကို ျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာ သြားၾကသည္။ သခင္ျမတ္သာဆိုတာ ကုိေျပသိမ္း ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့ရတဲ့သူ မဟုတ္လား။ ညစာအတူစားၾက ရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကတာ မိုးလင္းလု သည္အထိပင္။

“ကြၽန္ေတာ္ ေဘာဂလိ ေရသိုးႀကီးဘက္မွာ တာ၀န္က် ေနတာ ကိုေျပသိမ္းေရ၊ ေကာင္းကင္က ရိကၡာခ်မေပးရင္ ငတ္တဲ့ရက္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဆင္းရဲတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ အက်အဆံုးလည္း မ်ားၾကသယ္ဗ်”

ကိုေျပသိမ္းက ေတာ္လွန္ေရးကာလ အေတြ႕အၾကံဳမ်ား ႏွင့္ ရြာအေၾကာင္း၊ ရပ္အေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံအေၾကာင္း၊ ကမၻာ အေၾကာင္း သမီးေယာက္ဖႏွစ္ေယာက္ စကားေတြေကာင္းေန ၾကသလို မအိမ္ကံတို႔ကလည္း မမစိမ္းျမႏွင့္ စကားလက္ဆံု ေျပာမကုန္ႏိုင္။ အေမပန္း႐ံုတို႔အလစ္မွာ ကိုေျပသိမ္း၏ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာ မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားရသည့္အေၾကာင္း မမစိမ္းျမအား ေမးရပါ၏။ မမစိမ္းျမကလည္း ေရေရရာရာမသိ။ ဘာစာအုပ္ေတြျဖစ္ေန လို႔ဆိုလား ငါ့ညီမရယ္ေလာက္သာ ေျပာႏိုင္သည္။ ကိုေျပသိမ္းက လွည္းေပၚမွာတုန္းက ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္ေတြပါလုိ႔ ဆိုခဲ့ တာကိုလည္း မွတ္မိသည္။ ကိုေျပသိမ္းႏုိင္ငံေရး စာအုပ္ ဖတ္တာ ထူးဆန္းလွသည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သည္စာအုပ္ေတြကေတာ့ ထူးဆန္းေသာ စာအုပ္ေတြ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကိုေျပသိမ္း ကိုယ္တိုင္ကလည္း ထူးျခားေနတာ မဟုတ္လား။ သည္ စာအုပ္ေတြကိုမွ သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္သည္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့လည္း ျပန္ဖတ္သည္။ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္ေတြလည္း ပါလာတာေတြ႔ ရသည္။ ၿမိဳ႕က ပါလာျခင္း ျဖစ္၍ ဘယ္သူက ေပးမွန္းေတာ့ မသိ။

ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ကိုျမတ္သာက ဗမာလို ေျပာေနၾကရာက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေျပာေနၾကျပန္သည္။ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ျငင္းခံုတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျပာၾကရင္းက စာအုပ္ေတြကို ယူၾကည့္ၾကသည္။ လွန္ေလွာဖတ္ၾကသည္။ မအိမ္ကံက သည္စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းသိခ်င္ေနေသာ္လည္း ဘယ္သူ႕ကိုျပလို႔ ဘယ္သူ႔ ေမးရမွန္းမသိ။ မမျမစိမ္းက ကိုယ့္အစ္ကိုက ိုေမးရမွာေပါ့ ဆိုေတာ့မွ အစ္ကိုေမာင္ျမတ္သာကို ေမးဖို႔ ေတးထားလိုက္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ မိုးလင္းျခင္းႏွင ့္အတူသတင္းဆိုး တစ္ခုရြာထဲ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ရြာအထြက္လမ္း တလုတ္ မန္က်ည္းေတာ အုပ္အုပ္ထဲမွာ လူေသအေလာင္းတစ္ေလာင္း ေတြ႔ထားသည္ဆိုသည့္ သတင္းျဖစ္၏။ အေလာင္းက တစ္ကိုယ္လုံး ဓားဒဏ္ရာဗရပြျဖင့္ ေသဆံုးေနျခင္းဟု သိရသည္။ တစ္ရြာလံုးနီးပါး ထြက္ၾကည့္ၾကသျဖင့္ ရြာလမ္းတစ္လမ္းလံုး ဖုန္တေသာေသာ ထေနေလသည္။ မအိမ္ကံတို႔က သြားမ ၾကည့္ေသာ္လည္း ၾကည့္ၿပီးျပန္လာသူေတြက ၀ိုင္းတိုက္ထဲ ၀င္လာၾကသည္။

“ရက္စက္လြန္းပါ့ေအ၊ ဓားနဲ႔မႊန္းထားတာမ်ား ငါးခူမႊန္း မႊန္းထားသာ။ က်ဳပ္တို႔ရြာက မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာၾကသာေတာ့ အေနာက္တန္း ရြာေတြကတဲ့။ ဘယ္သူက ဘာေၾကာင့္ လုပ္သြားသယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး”