မအိမ့္ကံ(27)

မအိမ္ကံ (09-april)
ထေနာင္းတိုင္ရြာႀကီးမွာ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းထက္ စည္ပင္သည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္နီးတာလည္း ပါပါလိမ့္မည္။ မအိမ္ကံက ေယာကၡမရြာႀကီးမွာ မ်က္ႏွာပန္း ပြင့္လွပါ၏။ ေတာသူ ဆိုေပသိ မအိမ္ကံ၏ အလွက ထင္ေပၚလွသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ၀တ္စားဆင္ ယင္မႈတြင္လည္း ေခတ္ဆန္ျခင္းမ်ဳိးလည္း မဟုတ္၊ ေခတ္ ေနာက္က်တာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘဲ တစ္ဘာသာ ဆင္ယင္၀တ္ စားတတ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ထေနာင္းတိုင္ကို ေရာက္သည္ႏွင့္ အမ်ား စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း ေဆြမ်ဳိးမ်ားကလည္း ခ်စ္ခင္ၾကပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း ဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတြထဲမွာ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ရွိၾကသူေတြပါ ၾကသကဲ့သို႔ ႏြမ္းပါးသူေတြလည္း ရွိၾကေပရာ မအိမ္ကံက ႏႈတ္မႀကီး လက္မႀကီး မွ်တစြာ ဆက္ဆံျခင္း အားျဖင့္ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္မႈကို ရႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္း မိဘ ႏွစ္ပါးဆိုလွ်င္ သမီး သမီး ဆိုသည့္ အေခၚကို ႏႈတ္ကမခ်ၾကဘဲ အရိပ္တၾကည့္ ၾကည့္ရွိၾကရွာပါ၏။ မအိမ္ကံကလည္း ေယာကၡမမ်ားကို ႐ိုေသသ မႈရွိသည္။

"အေမ ထမင္းစားေတာ့မလား။ မအိမ္ကံ ခူးလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ အစ္ကိုပါ ၀င္စားလိုက္ေတာ့"

မအိမ္ကံက ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ ရွိလွသည္။ မအိမ္ကံက ေယာကၡမမ်ားကို စကားေျပာေတာ့လည္း သူ႔ကိုယ္သူ မအိမ္ကံ လို႔သာ သံုးႏႈန္းသည္။ ႏႈတ္က်ဳိး ေနေတာ့လည္း သမီးလို႔ နာမ္စားသံုးရမွာ ထြက္ရဖို႔ ခက္ေနပံုရပါ၏။ ေယာကၡမေတြကလည္း မအိမ္ကံ၏ ႏႈတ္၀သီကို သိေနၾကေတာ့ မအိမ္ကံလို႔သံုး တာကိုပင္ ခ်စ္စရာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ၾကရသည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ ထေနာင္းတိုင္ႏွင့္ မေ၀းလွေသာ အနီးအနားရြာေတြကို ေဆြျပမ်ဳိးျပ ေရာက္ၾကသည္။ မေ၀းလွေသာ တစ္ရပ္တစ္ရြာက ေဆြမ်ဳိး ေတြဆီကိုပါ ေရာက္ေအာင္သြားၾကသည္။ လင့္ေဆြလင့္မ်ဳိး ေတြဆိုေပသိ ဆင္းရဲတာေတြ႕လွ်င္ ေပးတန္သေလာက္ လက္ေရာက္ရပါ၏။ သည္လိုႏွင့္ ထေနာင္းတိုင္ကို ေရာက္သည္ပင္ ငါးညတိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကိုေျပသိမ္းက ရက္တစ္ပတ္ေလာက္သာေနရန္ ေဖ်ာင္းဖ်ထား၍သာ လက္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း မအိမ္ကံ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေပ်ာ္ပါ၏။

"မအိမ္ကံ အေမတို႔နဲ႔ ေနခဲ့မယ္ေလ။ အစ္ကို ျပန္ႏွင့္ေပါ့။ ထေနာင္းတိုင္မွာ ေနရသာ မ၀ေသးဘူး အစ္ကိုရဲ႕။ အေမတို႔အေဖ တို႔ကို ေရာက္တုန္း ေရာက္သခုိက္ ျပဳစုခ်င္ေသးသယ္"

"မထားခဲ့ႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ။ ညားခါစ မယား ထားခဲ့ရမယ္လို႔ မဟုတ္တာ"

မအိမ္ကံက ေနရသည့္ ရက္ေတြအတြင္း ေယာကၡမမိဘ ႏွစ္ပါးကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ ကိုယ္တိုင္ ၀င္သည္။ ကိုေျပသိမ္းတို႔မွာ ညီအစ္ကို သံုးေယာက္ပဲ ရွိတာမို႔ သမီးမိန္းကေလး မပါေသာ ေယာကၡမမိဘမ်ားကို မအိမ္ကံ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းကို ေခၚထားလိုက္ခ်င္ပါ၏။ ကိုေျပသိမ္း၏ အစ္ကိုႀကီးက ေက်ာဇီရြာသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ဆံထံုးေနာက္ ေသွ်ာင္ပါသြားသျဖင့္ မိဘမ်ားႏွင့္ အတူမေန။ ညီငယ္ကလည္း ျမင္းျခံေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ဆိုေတာ့ တူမကေလး ခင္သီကို အိမ္ေခၚထားရရွာသည္။ မအိမ္ကံမွာ ေရာက္ကတည္းက တစ္၀ိုင္းလံုးက အျမင္မေတာ္တာ မွန္သမွ် ေက်းဥႏွင့္ ခင္သီတို႔ႏွင့္ အတူ ရွင္းလင္းလွဲက်င္းသည္။ ကိုေျပသိမ္းက ဘာမွမေျပာေသာ္လည္း ေယာကၡမေတြက အလုပ္မခံ။ မအိမ္ကံ ပင္ပန္းမွာ စိုးရွာၾကသည္။ မအိမ္ကံကို လူျပလွ႐ံု ရြရြ ကေလး ေနေစခ်င္ၾကသည္။ မအိမ္ကံက မေနေတာ့လည္း ခက္သား။ ကိုေျပသိမ္းခမ်ာလည္း မယားေတာသူ အတြက္ မ်က္ႏွာ လွရပါ၏။


ထေနာင္းတိုင္ရြာႀကီး၏ ညတစ္ည။

ထိုညက လသာလ်က္ရွိ၏။ လေရာင္က တစ္ရြာလံုးမွာ ႀကိဳင္ႀကိဳင္ႀကီး ၀င္းပေနေလသည္။ ကိုေျပသိမ္းတို႔ အိမ္ႀကီးမွာ ေရွးအိမ္ႀကီးျဖစ္၍ အေပၚထပ္မွာ အခန္းေတြ မ်ားလွပါ၏။ မအိမ္ကံတို႔အတြက္ အခန္းက်ယ္ တစ္ခန္း ေနရာခ်ထားသည္ ျဖစ္ရာ ရြာကို အေပၚစီးက ျမင္ရသလိုျဖစ္ေနသည္။ ထိုညက ကိုေျပသိမ္းမရွိ။ ရြာေရာက္ခိုက္ ေက်ာင္းကိစၥျဖင့္ ျမင္းျခံကို တစ္ညအိပ္ သြားေနခိုက္ျဖစ္သည္။ အိမ္ႀကီးေပၚမွာ မအိမ္ကံႏွင့္ ေျခရင္းခန္းမွာ ေက်းဥႏွင့္ခင္သီတို႔သာ ရွိသည္။ ညဦးပိုင္းတုန္း ကေတာ့ သံုးေယာက္သား အလယ္ခန္းက သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚမွာ ထိုင္ရင္း စကားေတြ ေျပာေနခဲ့ၾကေသးသည္။ အခုေတာ့ ေက်းဥ တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကၿပီ ထင္၏။ ခပ္ေစာေစာက ခ်ဳိးခ်ဳိးေခ်ာက္ေခ်ာက္ ၾကားရေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ အသံ မၾကားရေတာ့။

မအိမ္ကံက ျပတင္းေပါက္မွာ ရပ္ရင္း လေရာင္ႏွင့္ သစ္ပင္ေတြကို ေငးေနခဲ့သည္။ လေရာင္ထဲမွာ ခ်စ္သူဘ၀က ခ်စ္သူ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ တိတ္တခိုး ေတြ႕ခဲ့ရတာကိုလည္း သတိရ ေနခဲ့သည္။ အခုေတာ့လည္း ထိုခ်စ္သူႏွင့္ပင္ အၾကင္လင္မယားဘ၀ ေရာက္ၾကရၿပီ။ ခ်စ္သူဘ၀က ခံစားမႈကတစ္မ်ဳိး၊ အၾကင္လင္မယား ဘ၀မွာ ခံစားမႈက တစ္မ်ဳိး။ သည္အခ်ိန္မွာ ေတာ့ မအိမ္ကံ၏ အခ်စ္က ၀ါခ်ည္ျဖဴတစ္ပင္ရစ္ကယ္ႏွင့္ ျဖစ္ရေလၿပီ။ တစ္ဘ၀တြင္ တစ္သက္၊ တစ္သက္တြင္ တစ္ခ်စ္ ရွိခဲ့ရသူ ဆိုေတာ့လည္း ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူ ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ ကိုးစားျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္းေတြပါ ပါလာခဲ့ၿပီ။ ဘ၀အသစ္၌ ေပါင္းစည္းအားျဖင့္ ပိုမိုျပည့္၀ေသာ အဓိပၸာယ္ တစ္မ်ဳိးရွိလာခဲ့ရၿပီလို႔လည္း ခံစားမိခဲ့ရသည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို လံုျခံဳရေလျခင္း လို႔လည္း ေအာက္ေမ့မိရပါ၏။

လေရာင္က ပို၍ပင္ မွည့္လာခဲ့သည္။

ထိုခဏ၊ ထိုတဒဂၤ၌ပင္ အေ၀းဆီက ပ်ံသန္းလာေသာ ငွက္ တစ္ေကာင္ကို လေရာင္ထဲမွာပင္ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံျဖင့္ မအိမ္ကံ ျမင္လုိက္ရသည္။ ငွက္က လေရာင္ထဲမွာ အေတာ္ျဖန္႔ ၀ဲရင္း ထိုးဆင္းလာျခင္း ျဖစ္၏။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ ရသလို မအိမ္ကံပင္ အေတြးေတြ လြင့္စင္သြားခဲ့ရသည္။ သူမဘ၀တြင္ ငွက္တစ္ေကာင္ အမွတ္ ထင္ထင္ ရွိခဲ့တာကိုလည္း ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္မိပါ၏။ သူမဘ၀မွာ တစ္ခုခု ထူးျခားရန္ အေၾကာင္း ဆိုက္ေလတိုင္း ငွက္တစ္ေကာင္ကို မအိမ္ကံ ျမင္ရေလ့ရွိသည္။ ဘာငွက္မွန္းလည္း မသိ။ မအိမ္ကံ ကိုယ္တိုင္က ငွက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ဘယ္လို အေၾကာင္းဆက္ေန မွန္းလည္းမသိခဲ့။ တစ္ခါတစ္ရံ ဂီးခနဲ နက္ျပာျပာ စူးေအာေအာႀကီး ေအာ္လိုက္သည့္အခါ မအိမ္ကံ ရင္ေတြပန္းေတြ တုန္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားခဲ့လွၿပီ။ ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အသက္ရွည္ပါလိမ့္။ မအိမ္ကံ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ရွိၿပီ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ရွိျပန္ေတာ့လည္း တိုက္ဆိုင္တာပါေလလို႔ ေတြးမိရပါ၏။ သို႔ေသာ္ ငွက္က စုံးစုံးျမဳပ္ ေပ်ာက္သြားခဲ့တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ ေပၚခ်င္သည့္ အခါ မအိမ္ကံ မ်က္ေမွာက္ ေရာက္လာတတ္သည္။ အခုလည္း ငွက္တစ္ေကာင္ လေရာင္ထဲမွာ ၀ဲေနျပန္ပါပေကာ။ ေဇာင္ခ်မ္းကုန္းက ငွက္ပဲလား၊ တျခား ငွက္တစ္ေကာင္လား...။ မအိမ္ကံ ငွက္ကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ငွက္က မအိမ္ကံရွိရာ ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ တည့္တည့္က ဒန္႔သလြန္ပင္ကိုင္း တစ္ကိုင္းမွာ နားလိုက္သည္။ ဒန္႔သလြန္ပင္က အရြက္က်ဲက်ဲဆိုေတာ့ လေရာင္ထဲမွာ ငွက္မည္းမည္းႀကီးကို ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ေနရသည္။ မအိမ္ကံ တစ္ကိုယ္လံုး ေမြးညင္းကေလးေတြ ေထာင္သြားေအာင္ ၾကက္သီးကေလး သီးထလာခဲ့သည္။ မအိမ္ကံက ငွက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ ငွက္ကလည္း မအိမ္ကံကို စိုက္ၾကည့္ ေနသကဲ့သို႔ပင္။ မအိမ္ကံ လက္ေတြက ျပတင္းတံခါးခ်ပ္ေတြကို ဆြဲပိတ္လိုက္ရန္ အားယူလိုက္သည္။ ငွက္ကလည္း သိပံုရပါ၏။

"ဂီး..."

ငွက္ေအာ္သံႀကီးက အိမ္ႀကီးပင္ တုန္သြားေလာက္ပါ၏။ ျပတင္းတံခါး ႏွစ္ဖက္ကို ပိတ္လိုက္မိေသာ္လည္း တစ္ခ်ပ္က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပြင့္သြားေလသည္။ မအိမ္ကံက ေနာက္ကို ဆုတ္လိုက္ရင္း ခုတင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္ပါ၏။ မ်က္လံုးေတြက ျပတင္းေပါက္ဆီမွာ။ ဘုရား... ဘုရား... ငွက္ႀကီး ၀င္လာမွျဖင့္။ မအိမ္ကံ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ခိုက္လာခဲ့ပါ၏။ ပြင့္ေနေသာ ျပတင္းခ်ပ္ကုိ ပိတ္ရန္ပင္ အားမရွိသလို တုန္လႈပ္ေနခဲ့ပါ၏။ မျမင္ရေသာ္လည္း ငွက္တစ္ေကာင္၏ တျဖန္းျဖန္း အေတာင္ ႐ိုက္သံၾကားေနရသည္။ သည္ငွက္ႀကီး အခန္းထဲ ၀င္လာလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ မအိမ္ကံခမ်ာ ေခြၽးေစးမ်ားပင္ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

"ေက်းဥ... ေက်းဥ... ေက်းဥ...၊ ခင္သီ... ခင္သီ"

ေျခရင္းခန္းမွာ ရွိေနၾကသည့္ ေက်းဥႏွင့္ ခင္သီကိုႏိႈးေသာ္လည္း ထူးသံမၾကားရ။ ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္လံုးကလည္း တိတ္ဆိတ္ေန၏။ မအိမ္ကံ အာမ်ားပင္ ေျခာက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ေတာ့ ဘာသံမွမၾကားရျပန္ေတာ့။ လွဲေနရာမွ အသာထကာ ဒန္႔သလြန္ပင္ ထိပ္ဖ်ားကို လွမ္းၾကည့္သည္။ တျဖည္းျဖည္း ေရွ႕တိုးလာကာ အရဲကိုးၾကည့္သည္။ ဘာမွ မရွိေတာ့။ ပြင့္ေနေသာ ျပတင္းတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ခုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္ပင္ နာရီတစ္မတ္ေလာက္ၾကာလိမ့္မည္ ထင္၏။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းသာ ရွိေတာ့သည္။

"ဖြ... ဖြ... မေကာင္းသူပယ္ ေကာင္းသူကယ္..."

ထိုညက မိုးလင္းခါနီးမွာမွ မအိမ္ကံ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ အိပ္မက္မ်ားပင္ မက္ခဲ့ေသးသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဆပ္သြားဖူးပင္ႀကီး လည္း ပါသည္။ လူသူေတာ္ တစ္ေယာက္လည္း ပါသည္။ နင္ သမီးကေလးေမြးလိမ့္မယ္ ဆိုတာလည္းပါသည္။ ထူးဆန္းတာက လူသူေတာ္၏ ပခံုးေပၚမွာ ငွက္တစ္ ေကာင္နားေနျခင္းပင္။ ငွက္က ငွက္မည္းႀကီး ျဖစ္၍ လင္း၀က္ႀကီးတစ္ေကာင္စာေလာက္ ႀကီးသည္။ မအိမ္ကံ လန္႔ႏိုးေတာ့လည္း အိမ္ႀကီးက ၿငိမ္သက္ဆဲျဖစ္၏။ ရာသီမသိ ပန္းႏွင့္ညိႇ၊ အခ်ိန္မသိ ၾကယ္ႏွင့္ ညိႇရေအာင္ ကလည္း ျပတင္းတံခါးေတြကို မဖြင့္ခ်င္။ မၾကာခင္မွာေတာ့ ထေနာင္းတိုင္ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆီက တံုးေမာင္း ေခါက္သံကို ၾကားရသည္။ တံုးေမာင္းသံက ေႏွးရာက ျမန္ျမန္လာ၏။ ျမန္သည္ထက္ျမန္လာ၏။ လင္းၾကက္တစ္ေကာင္၏ အေတာင္ခတ္သံ တျဖန္းျဖန္းႏွင့္ အတူ တြန္သံႀကီး ေပၚလာခဲ့သည္။ မိုးလင္းခါနီးၿပီ။ ၀ိုးတ၀ါး အိပ္မက္ကို မအိမ္ကံ စိတ္ေရာက္ ေနခဲ့သည္။ အမွတ္မိဆံုးကေတာ့ နင္ သမီးကေလး ရလိမ့္မယ္ ဆိုသည့္ စကားပင္။ ခက္တာက သည္စကားမ်ဳိး အေမပန္း႐ံု ေျပာခဲ့ဖူးသည္ ဆိုေတာ့ စိတ္မ်ား စြဲလမ္းလို႔မ်ားလား ေတြးရျပန္ပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးကေလး ေမြးလိမ့္မယ္ ဆိုသည့္ စကားကိုေတာ့ မအိမ္ကံ ၾကည္ႏူး လက္ခံ ေနမိခဲ့သည္။ သမီးကေလး ေမြးရမွာေပါ့၊ သမီးကေလးေမြးမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ သမီးကေလး ေမြးရင္ နာမည္ ဘယ္လိုေပးမလဲ ဆိုတာကိုပင္ မအိမ္ကံ ေတြးၿပီးသား။ မအိမ္ၿမိဳင္...။

တစ္အိမ္လံုး ၿမိဳင္ေစရမည့္ သမီးကေလး ျဖစ္ရမည္။ ကိုေျပသိမ္း၏ အေခ်ာႏွင့္ မအိမ္ကံ၏ အလွတို႔ ယွဥ္ဖက္္ေသာ သမီးကေလး ျဖစ္ရမည္။ မအိမ္ၿမိဳင္...။ သမီးကေလး မအိမ္ၿမိဳင္...။ မအိမ္ကံ တစ္ဖန္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခ့ဲျပန္ေလသည္။ မိုးႀကီးစင္စင္လင္းမွ အိပ္မက္ေတြ ထပ္မက္ေနျပန္သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ သမီး မအိမ္ၿမိဳင္က ၾကက္ေတာင္ စည္းကေလးႏွင့္ ျဖစ္၏။ ၾကက္ေတာင္ စည္းမွာ ေရႊကေတာ့ ေထာင္ေထာင္ ကေလးစြပ္ထားေတာ့ မ်က္ႏွာကေလး ၀င့္လြန္းလွသည္။ အပ်ဳိ ေျဖာက္ေျဖာက္၊ ေရႊလက္ေကာက္က တစ္ရန္ႏွစ္ရန္၊ လက္ခ်ိတ္ ကယ္လြန္းပ်ံ၊ ပန္းတဘက္ကေထာင္၊ ျပန္လွန္ကာ သီသီ၊ ရင္၀တ္ခံနီနီ၊ ထဘီကြက္ၿပိဳင္၊ သံျပင္ကၿမိဳင္ၿမိဳင္...။ လွလိုက္သည့္ သမီးကေလး။ လက္ခ်ိတ္ကယ္လြန္းပ်ံ၊ ပန္းကြက္ကယ္ က်ဴထရံ၊ ႏွင္းခံက နီတ်ာ၊ ထဘီညိဳတဘက္ျပာ၊ စကား၀ါသံပရာ၊ နီလာေငြေရာင္၊ ပုရြက္ေၾကာင္းေျပာင္ေျပာင္ တဲ့။ ၾကက္ေမာက္ဆင္၊ ပုရြက္ေၾကာင္းစင္ထဘီကေလးေတြက အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး။ စံကား၀ါေရာင္၊ သံပရာေရာင္။ သမီးမအိမ္ၿမိဳင္က မေအ့ပါးကိုနမ္းေနလိုက္တာ။ အေမ့ပါးကေလး ေႏြးပါရဲ႕သမီးရယ္။

"အိမ္ကေလး... အိမ္ကေလး..."

ပါးျပင္မွာ ပူေႏြးေႏြးခံစားမႈ တစ္မ်ဳိးရလိုက္သျဖင့္ မအိမ္ကံ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာခဲ့ရပါ၏။ မ်က္လံုးေတြ စင္းစင္းကေလး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အစ္ကို။ ကိုေျပသိမ္း။ မအိမ္ကံ လူးလဲ ထလိုက္ၿပီး ကိုေျပသိမ္းကို က်ဳံးဖက္လိုက္သည္။ ကိုေျပသိမ္းကလည္း အလိုက္သင့္ ဖက္ထားရွာပါ၏။ ျမင္းျခံက ခုပဲျပန္ ေရာက္ပံုရပါ၏။

"အိမ္ကေလး ေနမေကာင္းဘူးလား"

"ေကာင္းပါသယ္ အစ္ကို။ အိပ္မက္ေတြ မက္ေနသာ အစ္ကို ရဲ႕။ မအိမ္ကံ သမီးကေလး ေမြးလို႔တဲ့။ သမီးကေလး နာမည္ကို မအိမ္ၿမိဳင္လို႔ ေပးမွာေလ။ အစ္ကို ႀကိဳက္ကဲ့ မႈတ္လား။ အိပ္မက္ထဲမွာ သမီးက ေခ်ာလိုက္သာ အစ္ကိုရယ္"

ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကို ျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ မအိမ္ကံ နဖူးက ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ၿပီး ဖြဖြကေလး နမ္းလိုက္သည္။ မအိမ္ကံ ဖက္ထားသည့္ လက္ေတြ ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့မွ ကိုေျပသိမ္းက အိပ္ရာေပၚ အလိုက္သင့္ ျပန္လွဲေပးခဲ့ပါ၏။ ၿပီးမွ မအိမ္ကံေဘးမွာ အသာ၀င္ ထိုင္သည္။ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနပံုဆိုေတာ့ မအိမ္ကံက လွဲမေနေတာ့ဘဲ ကိုေျပသိမ္းႏွင့္ ယွဥ္ထိုင္ရန္ က်ဳံးထ လိုက္ရျပန္သည္။ ကိုေျပသိမ္း မ်က္ႏွာ မသာယာပါလား။ ျမင္းျခံမွာ ဘာမ်ားျဖစ္ခဲ့လို႔ပါလိမ့္။ ေစာေစာကအိပ္မက္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးခဲ့ရတာမ်ားပင္ လြင့္စင္သြားခဲ့သည္။ ကိုေျပသိမ္းမ်ား တစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့ ေလသလား။

"အိမ္ကေလး ရြာမွာ အေျခအေနေတြ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဂ်ပန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေသာင္းက်န္း ေနတယ္။ အစ္ကိုတို႔ ရြာက ထြက္လိုက္ေတာ့ ျမင္းျခံ မေရာက္ခင္ ရာေက်ာ္ ဇရပ္ရွိတယ္ မႈတ္လား"

"သိသယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အစ္ကို"

"ဇရပ္ေပၚမွာ ရက္ရက္ စက္စက္ ညႇဥ္းပန္းၿပီး ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားတဲ့ အေလာင္း တစ္ေလာင္း ေတြ႕ၾကတဲ့ အေၾကာင္း ျမင္းျခံကို သတင္းေရာက္လာတယ္။ စံုစမ္းလိုက္ေတာ့..."

"ဘယ္သူတဲ့လဲ အစ္ကို။ မၾကားေကာင္းမၾကားသာ"

ကိုေျပသိမ္းက မအိမ္ကံကိုသိုင္းဖက္လိုက္ရင္း တစ္ခ်က္ ငဲ့ၾကည့္လိုက္ရွာပါ၏။ ၿပီးမွ တစ္လံုးခ်င္းေျပာျပေလသည္။ မအိမ္ကံမွာေတာ့ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္ စီးက်လာေလသည္။




(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ခင္ခင္ထူး